Ευτοπιαλάνδη εναντίον Αράχνης ή Ταυτοτιστές εναντίον Νεοταξιτών

του Γ.Σαγιά

Υπάρχουν παγκοσμίως λίγες ποσοτικά ιδιαίτερες προσωπικότητες, οι οποίες φροντίζουν να συνδέονται ποικιλοτρόπως μεταξύ τους και οι οποίες συγκροτούν μία σύγχρονη ολιγαρχία. Φανερός σκοπός τους -σε όσους μπορούν να βλέπουν καθαρά- η κατεύθυνση των ανθρώπων τού πλανήτη στις πολιτικές που αυτοί φαντάζονται, οραματίζονται, δρομολογούν, ορίζουν, επιβάλλουν και διατηρούν. (Η προσπάθεια κατανόησης μη φανερών σκοπών καθώς και κεντρικού σκοπού, εκτιμάται υπό του γράφοντος ότι σχετίζονται με την μεγίστη εξουσία επί πάντων, παντού και πάντα, όμως μια τέτοια προσέγγιση ξεφεύγει από τις ανάγκες αυτού του κειμένου). Αυτός λοιπόν ο φανερός σκοπός τους, αναγκαίο γι' αυτούς μέσον και γέφυρα συνάντησής τους, συνδυάζεται με απόκτηση όλο και μεγαλύτερης εξουσίας, δύναμης και χρήματος. Σε αυτή την δομή -και για την διατήρηση και επέκτασή της- χρειάζονται συμμάχους, προωθητές, υποστηρικτές, μέσα, προστασία και γενικότερα εργαλειοποιημένους βαστάζους (όχι όμως δυνητικά επικίνδυνους ανταγωνιστές ούτε και ισότιμους μεταξύ τους υποτακτικούς αλλά αναλογικώς διαβαθμισμένο παγκόσμιο στράτευμα, κατά την κρίση και τα συμφέροντά τους). Μέρος τής δομής -την οποία θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε με ιστό αράχνης- αποτελούν ξεχωριστές παγκόσμιες πολιτικές ομαδώσεις, οικονομικοί πολυεθνικοί κολοσσοί, τραπεζικό και αξιολογικό σύστημα βασισμένο σε εικονική πραγματικότητα όλο και περισσότερο ψηφιακή αλλά και όλο και περισσότερο μη ανταποκρινόμενη στα πραγματικά οικονομικά μεγέθη, επικοινωνιολόγοι παγκόσμιοι διαμορφωτές και ελεγκτές τής επικοινωνίας αλλά και συμπεριφοράς, πανεπιστημιακοί φιλόδοξοι στρατευμένοι ποδηγετημένοι και ποδηγετούντες καθοδηγητές, ένστολοι ελεγχόμενοι στρατοί και αστυνομίες για κατά τόπους επιβολή τής λεγόμενης παγκόσμιας νέας τάξης, χρήσιμοι αργυρώνητοι δούλοι καθώς και ηλίθιοι νεοσκλάβοι υπηρέτες τους, είναι μέρος τού ιστού που σχεδιασμένα, συστηματικά, οργανωμένα, εξακτινωμένα και μεθοδικά εξυφαίνουν σε όλο το μήκος και το πλάτος τού πλανήτη. Οι βιομηχανίες όπλων, οι εταιρείες ανοικοδόμησης και οι φαρμακευτικές εταιρείες αποτελούν ιδιαίτερες βασικές κλωστές τού εξυφαινόμενου ιστού, κεντρικό μέρος τού συνεχώς επεκτεινόμενου και εξαπλωνόμενου διεθνώς δικτύου.

Εντός αυτού του πλαισίου, προβάλλονται και προωθούνται κάθε φορά οι θεωρίες, απόψεις και ιδέες που αυτοί εκτιμούν πως θα υλοποιήσουν καλύτερα τους σχεδιασμούς τους. Εάν κριθεί ότι απειλείται ο ιστός τους, το δίκτυό τους, τότε θα πολεμηθεί -με διάφορες δικαιολογίες- όποιος και ό,τι φαίνεται πως τον απειλεί. Εάν κριθεί ότι η αύξηση του πληθυσμού υπηρετεί την στοχοθεσία τους, θα υποστηριχθεί ασμένως, εάν πάλι κριθεί ότι υπάρχει θέμα υπερπληθυσμού, ιοί και αρρώστιες μπορεί να επιστρατευθούν για να υπάρξει η εξέλιξη που επιθυμούν. Εάν κριθεί ότι ένα διαφορετικό ενεργειακό μοντέλο εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, τότε θα γίνουν όσες αλλαγές, ετερόκλητες συμμαχίες, συγκρούσεις και πόλεμοι εκτιμηθεί ότι οδηγούν στον στόχο τους. Εάν κριθεί ότι κάποια κινήματα ενδέχεται -στην προοπτική τους- να τους απειλήσουν, θα επιχειρήσουν να τα εγκολπώσουν ή να τα απονευρώσουν ή να τα διαβάλλουν ή να τα θέσουν στην υπηρεσία τους ή να τα θέσουν εκτός νόμου ή να τα διαλύσουν ή και όλα αυτά συνδυαστικά. Κινήματα της λεγόμενης αριστεράς, του οικολογισμού, της λεγόμενης δεξιάς, του κοινωνισμού, έχουν δεχθεί επιθέσεις όπως οι προαναφερόμενες και έχουν υποστεί έως τώρα σοβαρές ήττες.

Νέες σχετικά κλωστές τού ιστού επεκτείνουν το παλαιόθεν εξυφαινόμενο αντανθρώπινο και αντεθνικό δίχτυ αιχμαλωσίας και υποταγής εθνών και λαών και εξαπλώνουν τον παγκόσμιο έλεγχο. "Αστυνομίες" (με ή χωρίς στολή, επίσημες και ανεπίσημες) ελέγχου και καταστολής τής ελεύθερης σκέψης και δράσης, επιλέγονται ως αρωγοί τής καταστολής διαφωνούντων και βεβαίως της δικής τους επιβολής.

Επεκτείνοντας, "ορθοπολιτικοί" σύγχρονοι "κομσομόλοι", επικουρούν την αστυνομία παίζοντας τον ρόλο τής αστυνομίας σκέψεως. Δεν τους αρκεί να μην λέει κάποιος ελεύθερα αυτό που δεν θέλουν να ακουστεί αλλά επιδιώκουν να σπείρουν φόβο και τρόμο, ώστε να παρέμβουν σε αυτόν καθ' αυτόν τον τρόπο τού σκέπτεσθαι των "αντιφρονούντων" (δηλαδή, των ορθοφρονούντων, διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι προωθούν αντιστροφή εννοιών, αρχών και αξιών καθώς και αποπειρώνται να ενιαιοποιήσουν και να φτωχύνουν τις γλώσσες ως εργαλείου αποπνευματικοποίησης, επιβολής και ελέγχου). Κάποιες από αυτές τις κλωστές είναι ο μισαλλόδοξος αντιρατσισμός, η ανελεύθερη "γουόκ ατζέντα" ("επαγρυπνιστική" λειτουργία κατά υποτιθέμενων διακρίσεων, παραβιάζουσα πάντως τόσο κατ' αρχάς όσο και κατ' αρχήν την ελευθερία τού λόγου), η στρεβλωμένη ζωοφιλία, το επιθετικό ελτζιμπιτικιουπλάς (όπου πίσω από το "πλας" θα μπορούσε να κρύβεται υποστήριξη παιδεραστίας και κτηνοβασίας διότι τα κινήματά τους δεν τις καταδικάζουν σαφώς, ρητώς και κατηγορηματικώς), ο αρρωστημένος ανισόρροπος φεμινισμός, τα σαδιστικά -για τους μεν- μαζοχιστικά -για τους δε- "μπιελέμ" ("black lives matter") κατευθυνόμενα κινήματα, η στρεβλωμένη οικολογία, η παρακμιακή τέχνη (συνδυαζόμενη και από καταστροφή πραγματικών έργων τέχνης), οι αποπνευματικοποιημένες "ελίτ" παρακμιακών θεωριών, ο υβριδικός αντάνθρωπος (με την μηχανοποιημένη περίεργη συμπεριφορά και τις πανομοιότυπες ετεροκινούμενες αντιδράσεις), ο φοβικός νεοσκλάβος (υποχείριο των κάθε βαθμίδος και κλωστής εξουσιαστών). Εποχή αντιστροφής εννοιών και αξιών, εποχή επιταχυνόμενης σήψης και πρακμής, εποχή απιστίας και ψυχικής αιχμαλωσίας. Με λίγα λόγια, εποχή δυστοπίας.

Αξίζει τον κόπο να ειπωθούν εν τάχει κάποιες σκέψεις περί δυστοπίας, αλλά και ουτοπίας και να εισαχθεί στην συζήτηση και η ευτοπία. Διότι, η εθνικιστική θεώρηση των πραγμάτων υπερβαίνει την απαισιοδοξία ("...αυτός ο κόσμος είναι ο χειρότερος δυνατός και δεν υπάρχει ελπίδα..."), υπερβαίνει την αισιοδοξία ("...αυτός ο κόσμος είναι ο καλύτερος δυνατός και όλα θα γίνουν όπως επιθυμούμε, άκοπα μέσω ενός μαγικού ραβδιού...) και πρεσβεύει την βελτιοδοξία ("...αυτός ο κόσμος είναι αυτός που είναι αλλά με την δική μας συνεχή, επίπονη, πεισματική και ανυποχώρητη προσπάθεια, θα μπορούσε να γίνει καλύτερος κατά την δύναμη τής βουλήσεως και προσπάθειάς μας). Συνεπώς, απέναντι στους δυστοπιστές και στους ουτοπιστές, προτείνεται η ευτοπία, ως απόρροια προσωπικής, αυτόβουλης εν ελευθερία στράτευσης σε έναν σκοπό που προτάσσει το κοινό καλό μέσα από το εθνικό συλλογικό καλό, το οποίο είναι και προϋπόθεση ατομικής ανέλιξης, προόδου και ευημερίας. Στην δυστοπία, το αχώριστο αρχαίο προθεματικό μόριο "δυσ" δηλώνει κάτι κακό, ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Στην ουτοπία, η σύνθεση του αρνητικού μορίου "ου" μαζί με την λέξη "τοπία / τόπος" δηλώνει κάτι που βρίσκεται εκτός πραγματικότητας και αναφέρεται σε γεννήματα της φαντασίας, δηλαδή δηλώνει κάτι που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αλλά αποτελεί φαντασιολογία, φαντασιοκοπία. Ενώ στην ευτοπία, το μόριο "ευ" αντιτίθεται στο "δυσ" τής δυστοπίας και πόρρω απέχει από την ουτοπία. Μεθερμηνευόμενον, η ευτοπία ξεπερνά τις θεωρίες τής απογοήτευσης, της παραίτησης, της ηττοπάθειας και δεν διολισθαίνει στην συμπαθή συνθηματολογία τής ουτοπίας, δηλαδή δίνει λόγο ύπαρξης, προτείνει τρόπο ζωής και εμφανίζει αληθινή προοπτική για όλους όσοι θέλουν να δικαιώνουν την ύπαρξή τους και όχι να αποτελούν δουλόφρονα περάσματα μιας αντανθρώπινης ζωής που ορίζεται υπό άλλων. Η ευτοπία είναι πρόταση, η ευτοπία είναι λύση, η ευτοπία δικαιολογεί την ύπαρξη, η ευτοπία είναι δύναμη δημιουργίας, η ευτοπία είναι εφικτή!

Το ότι δεν επιθυμούμε την δυστοπία που η -συμβολικά παρουσιαζόμενη σαν- αράχνη υλοποιεί, δεν σημαίνει ότι πρέπει να οδηγούμαστε σε υποστήριξη μιας ουτοπίας που ξεστρατίζει την ενεργητικότητα και την ζωντάνια όλων όσοι επιθυμούν να αντισταθούν και να αντιδράσουν στην λεγόμενη νέα εποχή και στην παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων, αλλά στη διεκδίκηση της ευτοπίας. Ο άνθρωπος είναι τρωτός και ασφαλώς όχι αλάνθαστος, που σημαίνει ότι η ηθική του (ακόμη και υπό διάφορες οπτικές ιδωμένη) είναι αμφίβολη, όχι σταθερή, ανθρωπίνως ευμετάβλητη, πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι οι εξιδανικεύσεις είναι εφικτότερες θεωρητικώς παρά πρακτικώς.

Στην επέκτασή του, το ανωτέρω οδηγεί σε ένα απλό συμπέρασμα: μπορούμε να διεκδικούμε την ευτοπία, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις πολύ μεγάλες υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκολίες. Αυτό είναι ζητούμενη πραγματικότητα και ενθάρρυνση ενάντια στην συστημικώς προβαλλόμενη αποθάρρυνση καθώς και στην πρακτικώς εισπραττόμενη απογοήτευση από την ουτοπία.

Έτι περαιτέρω, σημερινοί λογιζόμενοι -και διχαζόμενοι- σαν αριστεροί και δεξιοί, μπορούν να συναντηθούν δυνητικώς στην ίδια έπαλξη αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης, του διεθνισμού, της ομογενοποίησης, της νέας εποχής και νέας τάξης πραγμάτων. Με πυρήνα σκέψης το έθνος, την ρίζα, την συνέχεια, την ταυτότητα, κορμό την διαφορετικότητα, τις γλώσσες, τα ήθη, τα έθιμα τις παραδόσεις, την πίστη και κλαδιά την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, να στοχεύσουν στην καλλικαρπία μιας νέας πολιτείας, με πολίτες εθνικώς φρονούντες και τελούντες, ενάντια στο υβρίδιο του μετανθρώπου / αντανθρώπου. Να επιδιώξουν δηλαδή την ευτοπιαλάνδη (όπου "λάνδη" ίσον τόπος, χώρα, από το ελληνικό πρόσφυμα "λάνδη", το οποίο εδώ χρησιμοποιείται ως επίθημα της λέξης ευτοπία), με άλλες λέξεις, να αγωνιστούν για έναν τόπο που μπορεί όντως να δημιουργηθεί και θα προκύπτει από τις επιθυμίες, τα όνειρά τους και την άοκνη προσπάθειά τους.

Ο εθνομελλοντισμός, ως κίνημα υπέρ έθνους και ελευθερίας, θα μπορούσε να είναι το πεδίο συνεννόησης• εδραζόμενος στον εθνικισμό, στον ταυτοτισμό, στον οικολογισμό, στον κοινοτισμό και στην ελευθερία, υπερβαίνει μερικότερες συνειδήσεις και προβάλλει ως ευρύτητα μιας πολιτικής συνάντησης μαχητών υπέρ ελευθερίας. Μαχητών ελευθερίας οι οποίοι υπερβαίνουν τον πειρασμό μιας φανταστικής πραγματικότητας που θα υλοποιηθεί μέσα από ευχολόγια και όμορφα συνθήματα και αποφασίζουν να επιλέξουν ως ελεύθερες προσωπικότητες να αντιπαλέψουν την πραγματικότητα, την δυστοπική για πολλούς, καθώς και να αγωνιστούν για την ύπαρξη των εθνών και αυτού καθ' αυτού του αξιοπρεπούς και ελευθέρως φρονούντως ανθρώπου.

Με άλλες λέξεις, οι μαχητές τής ελευθερίας επιλέγουν αυτοπροαιρέτως και αποφασίζουν αυτοβούλως να συστρατευθούν στην ιδέα μιας νέας εθνικής πολιτείας, η οποία οδηγεί στην ευτοπία -ή, ακόμη, θα μπορούσε και αυτή η ίδια να γίνει η ευτοπία.

Σε αυτή την πανστρατιά ελευθερίας, θα χρειαστούν ευρύτερα μέτωπα, συνεννοήσεις και συναινέσεις, με κοινή βάση αντίληψης αλλά και συγκεκριμένη σκοποθετική και στοχοθεσία για την ανατροπή των υπαρχόντων αρνητικών κατεστημένων. Αυτά τα μέτωπα, τόσο σε επίπεδο έθνους όσο και σε επίπεδο Ευρώπης ή και κόσμου, αναγκαστικά θα διέλθουν ακόμη και μέσα από ετερόκλητες συμμαχίες, όμως η καταστροφή των ιστών τής αράχνης, η διάλυση των υπαρκτών παγκόσμιων δικτύων των επικυρίαρχων, επιβάλλει ευρύτερες συμμαχίες με βάση κοινό σκοπό. Αυτό προϋποθέτει σεβασμό των διαφορετικοτήτων, καθαρές συμμαχίες, άδολες συνεργασίες και ένα κοινό σημείο αναφοράς ως αδιαμφισβήτητο συνεκτικό κρίκο, το οποίο θα μπορούσε να είναι ο Ελληνισμός και ό,τι αυτός περικλείει. Η νέα πολιτεία για την οποία (πρέπει να) αγωνιζόμαστε, περνά -δυστυχώς- "διά πυρός και σιδήρου", μέσα από τρομερές ταλαιπωρίες, δυσκολίες, στερήσεις, προδοσίες, μικρές προσωρινές ήττες, όμως είναι και ορατή και -όπως προειπώθηκε- εφικτή.

Μια νέα πολιτεία, που θα χαρακτηρίζεται -μεταξύ άλλων- από ισονομία, η οποία οδηγεί στην ελευθερία, ενώ συγχρόνως η ελευθερία επιδιώκει την ισονομία. Με κοινοτισμό, διότι ο κοινοτισμός δεν αντιστρατεύεται την ιδιοκτησία και η ιδιοκτησία δεν ακυρώνει τον κοινοτισμό. Με παιδεία με πίστη στο συλλογικό καλό ως πλαίσιο τού ατομικού καλού καθώς και εθνική αυτοσυνειδησία ως οδηγό για σωστή λειτουργία των ανωτέρω. Σε ένα υγιές εθνικό κράτος (και χρειάζονται πολλά για να υπάρξει αυτό), επιχειρείται και στην πράξη η άρση των όποιων αντιφάσεων, οι οποίες, όσο εξαλείφονται, τόσο εξαφανίζουν και τις ιδεολογικές στρεβλώσεις. Χρειάζεται βάθος σκέψης, καθαρή ανάλυση και συγκεκριμένες πράξεις (πράξεις με κόστος και συνέπειες) για να προσεγγιστεί και -εν τέλει- να υλοποιηθεί το ανωτέρω. Στην επέκτασή του, αυτό σημαίνει και: σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν όρια, τους λέμε ότι υπάρχουν όρια. Σε αυτούς που μιλούν με τα δικά τους όρια, τους λέμε ότι δεν αναγνωρίζουμε πως είναι αυτοί που πρέπει να θέτουν τα όρια. Διότι το κέντρο τής διοίκησής τους ("η καρδιά τής αράχνης") επιβάλλει ολοκληρωτισμό, πνευματική ένδεια, ανελευθερία, υποταγή, σκλαβιά. Προωθεί πολιτική, πνευματική, οικονομική, τεχνολογική, στρατιωτική, πολιτιστική υποτέλεια. Σε αυτή την κατεύθυνση, βρίσκει αρωγούς και συμπαραστάτες ποικιλόχρωμους διεθνιστές, κομμουνιστές, αναρχιστές, σοσιαλιστές, φιλελευθεριστές, επεκτατιστές (ιμπεριαλιστές) τής ΝΤΠ. Όμως, το έθνος είναι φυσική οργανική πραγματικότητα και επιπλέον υπερκεράζει την φυσική του οντότητα, την υπερβαίνει. Διατρέχει πολύμορφα την ιστορία από τις απαρχές της και εκτιμάται ότι θα συνεχίσει να την διατρέχει, παρά τις αντίθετες προς τούτο προσπάθειες των παγκοσμιοποιητών που ήδη αναφέρθηκαν. Οι ταυτοτιστές, οι εθνικιστές, οι κοινοτιστές, οι κοινωνιστές και γενικά όλοι όσοι επιθυμούν ελευθερία, οφείλουν να συμπήξουν μέτωπα. Εμβαθύνοντας: στην υπαρξιακή σπείρα, ανά τακτά διαστήματα, θέτουμε πρώτα την πολιτική, (την δικαιοσύνη, την πίστη, την ηθική, την αξιοπρέπεια, τον πολιτισμό, την τέχνη) πάνω από τις οικονομικές αντιλήψεις και διαδικασίες (οι οποίες βεβαίως είναι σημαντικότατες, πλην όμως όχι πρωτεύουσες). Εκτιμούμε ότι το Είναι των ανθρώπων ελευθερώνεται όταν ξεπερνάει τον εγωισμό και συνειδητά αυτοστρατεύεται στο Είμαστε. Εξ άλλου, ο κόσμος δεν απαρτίζεται από άτομα αλλά από φυλές, κοινότητες, λαούς, έθνη. Η ιστορία τής ανθρωπότητας θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως ιστορία εντός τών απανταχού κοινοτήτων. Δεν εξαφανίζεται όμως το άτομο μέσα σε έναν αμφίβολο παγκόσμιο χυλό, μέσα σε μια ελεγχόμενη ετεροκατευθυνόμενη παγκοσμιοποίηση αλλά ζει και ενεργεί εντός τής κοινότητάς του και χάρη στα διακριτά χαρακτηριστικά του και στην ιδιοσυγκρασία του, επιλέγει να γίνει η πρωτοπορία -ίσως εξ αυτού και παρανάλωμα- για το κοινό καλό και την πρόοδο τής κοινότητάς του, της πατρίδας του, του έθνους του. Η ελευθερία τής προσωπικότητάς του φέρει εντός της τους προγόνους, τη συνέχεια των γενεών, επηρεάζεται από τις συνθήκες και το περιβάλλον, την προσωπική βούληση και την δυνατότητα επιλογών, τις δυνάμεις τής ψυχής, και εκφράζεται εντός τής κοινότητας, του λαού, της πατρίδας, του έθνους όπου ο άνθρωπος ζει ως οργανικό μέλος του και επηρεάζει την κοινότητα με τις σκέψεις και πράξεις του. Είναι ζητούμενο ένας ενεργός πολίτης συνειδητοποιημένος και προσανατολισμένος να σκέφτεται και να ενεργεί υπέρ τού έθνους του και των συμπατριωτών του, το οποίο στην έκτασή του μπορεί να ερμηνευθεί και ως προϋπόθεση και προοπτική ατομικού καλού.

Με βάση τα ανωτέρω, μια νέα πολιτεία με εθνοπολιτική αντίληψη βασισμένη στον εθνικισμό, στον ταυτοτισμό, στον κοινοτισμό, στον κοινωνισμό και στον οικολογισμό, λειτουργώντας βάσει -κυρίως- της συνισταμένης των ανωτέρω, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι κατά κάποιον τρόπο ζει τα ανωτέρω. Όμως όχι ακόμη ολοκληρωμένα αλλά σπέρματι, γιατί λείπει στο ξεκίνημα η πολλαπλασιαστική δυναμική, η οποία αναμένεται να εκφραστεί στην πράξη από την επιτυχή σύνθεση αυτών καθώς και η με θετικό πρόσημο υπέρβαση των συνιστωσών άμα τή συγκροτήσει και εφαρμογή τους ως ενιαίο σύστημα κοσμοθέασης και πολιτικής εφαρμογής της. Ο δρόμος για την ευτοπία περνάει από την ελεύθερη σκέψη, το όραμα, την βουλησιοκρατία, την αυτόβουλη συσστράτευση, την επίπονη αντίσταση, τον προσεκτικό σχεδιασμό με αναγκαία πρόβλεψη ευέλικτων μεθόδων και τακτικών, την διαχείριση του απρόοπτου, την αταλάντευτη πίστη για την επίτετυξη στόχων και σκοπού και -εν τέλει- για τη νίκη, η οποία θα είναι νίκη των εθνών και νίκη τού ανθρώπου. Θα μπορούσε λοιπόν να ειπωθεί πως η ευτοπία αντιστοιχεί στην βαθύτερη φύση μας, μπορεί να επιδιώκεται -και να εκδηλώνεται μερικώς και αποσπασματικώς προς ώρας- με διάφορους τρόπους στη ζωή μας, προκρίνει την ενότητα του παλαιού με το νέο και προβάλλει την αρμονία εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου, όμως χρειάζεται εναργέστατος πνευματικός καθορισμός και πολιτική υλοποίηση με ενότητα πνεύματος και δράσης. Η κίνηση γίνεται από το βίωμα και τη θεωρία προς την συνειδητοποιημένη πράξη ώστε η ευτοπία να καταστεί επιλογή τής πλειονότητας. Χρειάζεται μεγίστη προσπάθεια και είναι φανερή η προαναφερόμενη αναγκαιότητα σύμπηξης μετώπων. Πέραν αυτών όμως, επιδιώκεται και μια πολύ δύσκολη αντιστροφή: το άτομο, ως αναπόσπαστο μέρος τού συνόλου, αντί να αντικατοπτρίζει εντελώς την εποχή του, να επιδιώξει και να επιχειρήσει ώστε η ερχόμενη εποχή να αντικατοπτρίζει την ευτοπία και δι' αυτής να αντικατοπτρίζονται τα νέα Εγώ στρατευμένα στο Εμείς. Δηλαδή, το τι άνθρωπος πρόκειται να γίνει καθ' ένας, να αρχίσει πλέον να εξαρτάται από την κοσμοαντίληψη που θα επιλέξει και την πραγματική πολιτική με την οποία εκφράζεται στο πλαίσιο τής κοινότητας. Αυτόβουλη και συνειδητοποιημένη προσφορά υπέρ τής κοινότητας και υπέρ τής ταυτότητας, του έθνους, είναι και αποδοχή -μεταξύ άλλων- τού ηθικού δεσμού και -εν τέλει- ένδειξη ελευθερίας. Γίνεται μεν κατανοητό το λαϊκό φαντασιακό τού εφήμερου και ανόητου μαζανθρώπου, όμως, αφουγκραζόμενοι τους μύχιους πόθους και τα όνειρα νεοσκλάβων (οι οποίοι δυστυχώς συναντώνται παραπλανημένοι σε όλο το πολιτικό φάσμα με τις διχαστικές και ψευδεπίγραφες ορολογίες "αριστερά" και "δεξιά" και διαβαθμίσεις αυτών), πρέπει να δοθεί και σε αυτούς η ευκαιρία -και το δικαίωμα- να γνωρίσουν την ελευθερία. Αυτός θα ήταν ένας δικαιωματισμός για τον οποίο θα άξιζε να επιχειρήσουν, ανατρέποντας τον ψεύτικο "δικαιωματισμό" που αφειδώς εύκολα τους προσφέρεται και που ουσιαστικά είναι άλλη μια μορφή συστημικών χειροπέδων. Τα όποια δίκαια και ηθικά αιτήματά τους -έστω και υποτονικώς εκπεφρασμένα- πρέπει να ενταχθούν ως ψηφίδες τής συνολικής εικόνας τής ευτοπίας, το όραμα τής οποίας -σε ιδανικές συνθήκες, οι οποίες όμως προσεγγίζονται με πολύ κόπο-, θα πρέπει να ταυτίζεται με αυτό του λαού.

Βεβαίως, σημειώνεται συμβολικώς πως παρά το ό,τι το πνεύμα μας ερευνά το σύμπαν και τα μάτια μας κοιτάζουν τον ουρανό, δεν σημαίνει ότι τα πόδια μας δεν πατούν στη γη και ότι μπερδεύεται το πραγματικό ύψος με την σκιά. Γνωρίζουμε ότι οι αράχνες στην πλειοψηφία τους ζουν μοναχικά και πως συστηματικά

εξυφαίνουν τον ιστό τους. Γνωρίζουμε επίσης ότι κάποια ελάχιστα είδη ζουν σε αποικίες και συνεργαζόμενες δημιουργούν ιστό πολλών μέτρων. Μάλιστα, οι αράχνες αυτές έχουν την ικανότητα να συντονίζονται από τις δονήσεις τού ιστού που φτιάχνουν όταν επιτίθενται όλες μαζί στο θύμα που έχει πέσει στον ιστό τους, το περικυκλώνουν και συγχρονισμένα εξελίσσουν το τελευταίο στάδιο τής επίθεσής τους, νικώντας έτσι ακόμη και μεγαλύτερα θύματά τους. Η φύση διδάσκει. Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα εξωσύστημα που να μπορέσει σταδιακά -ή και απότομα, εάν καταστεί εφικτό να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις- να εξαφανίσει την αράχνη, τις αποικίες των αραχνών, τις αράχνες.

Συνελόντι ειπείν: Οι ελάχιστοι παγκόσμιοι αφέντες, θέλουν να λειτουργούν σαν θεοί, εξουσιαστές, αφέντες, παντοκράτορες. Προσπαθούν να ελέγξουν παγκοσμίως την πολιτική, οικονομική, επικοινωνιακή, στρατιωτική και δικαστική εξουσία, με μαριονέτες αχυρανθρώπους, ομαδώσεις (λόμπις) (π.χ. βιομηχανίες όπλων, φαρμακευτικές εταιρείες, κατασκευαστικές εταιρείες, παγκόσμια δίκτυα επικοινωνίας που λειτουργούν ενίοτε και σαν αστυνομία έκφρασης αλλά και γραφείο τύπου των επικυρίαρχων, ελεγχόμενες στρατιωτικές ηγεσίες κ.ά.), με φοβισμένα υποτακτικά ανθρωπάκια και με χρήσιμους ηλίθιους. Στον αντίποδα, οι αγωνιζόμενοι για ευτοπία και ελευθερία, με ελάχιστα μέσα, βαλλόμενοι πανταχόθεν, ασυντόνιστοι και διασπασμένοι, πλην όμως υπαρκτοί και μαχητές, παρά τις σημαντικές απώλειες στον ιστό. Η αράχνη συνεχίζει να επεκτείνει τους ιστούς της. Η σύγκρουση προ των πυλών: Ταυτοτιστές εναντίον Νεοταξιτών. Ευτοπιαλάνδη εναντίον Αράχνης. Ένα μήνυμα συμβολικό κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα: κάψτε την Αράχνη!

Γεώργιος Σαγιάς

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.