Η άλλη θεωρία λέει ότι η διάλυση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που είναι αδύνατον να διορθωθεί άρα δεν αξίζει να προσπαθούμε, το μόνο που μένει είναι να περιμένουμε την απόλυτη καταστροφή της Ελλάδος και στην συνέχεια, κάποτε, την από την στάχτη αναγέννηση της Ελλάδος. Κάποτε. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω και ειλικρινά δεν θα ήθελα το... 2053, 600 χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, την για μια ακόμη φορά άλωση του Ελληνισμού, δεν θα ήθελα οι Έλληνες να ζήσουν μια νέα άλωση από κάποιους, από όποιους και να υποστούν άλλα 400 χρόνια που θα τα σκιάζει η φοβέρα και θα τα πλακώνει η σκλαβιά για να ξεπεταχτεί τότε, κάποτε, μέσα από τις στάχτες τής συμφοράς και τής καταστροφής μια νέα Ελλάδα.

Αυτές είναι δύο θεωρίες, εφ όσον όμως δεν αποδεχόμαστε τις δύο παραπάνω θεωρίες, εφ όσον δεν είμαστε μοιρολάτρες, το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει κάθε μέρα να αντιστεκόμαστε όπως μπορούμε, όσο μπορούμε και παράλληλα να αγωνιζόμαστε, με βάση τα σημερινά δεδομένα και τις σημερινές δυνατότητές μας, για να φτάσουμε στον προορισμό μας για να πετύχουμε τον στόχο μας.

Αγώνας καθημερινός! Όμως για να πετύχουμε πρέπει να έχουμε απόλυτη συναίσθηση της πραγματικότητας. Και η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι είμαστε στο μηδέν ή τείνουμε να φτάσουμε στο μηδέν, στον πάτο. Και εμείς στοχεύουμε στο δέκα, στην κορυφή. Σίγουρα μπορούμε! έχουμε και γνώσεις, έχουμε την πείρα, έχουμε αξιόλογα άτομα, αλλά για να πετύχουμε πρέπει πρώτα να δούμε την πραγματικότητα και να δεχτούμε την πραγματικότητα. Για να φτάσουμε από τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά ερείπια του σήμερα, από το το μηδέν που βρισκόμαστε σήμερα, στο δέκα, στο Εθνικό κράτος, πρέπει να ανεχθούμε και να περάσουμε από το άθλιο "ένα" και με πολύ αγώνα και κόπους και θυσίες να φτάσουμε στο πολύ κακό "δύο" και να αντέξουμε τον πόλεμο  τις απώλειες, τις προδοσίες για καταφέρουμε να φτάσουμε στο κακό "τρία" και πάλι αγώνας, συνεχής αγώνας και σιγά – σιγά, μέσα από συμπληγάδες, από νίκες και ήττες, από χαρές και απογοητεύσεις να προχωρούμε προς τον στόχο προς την νίκη, προς το "δέκα", προς το Εθνικό κράτος, βήμα βήμα.

Εφόσον δεν δεχόμαστε τις δύο πρώτες θεωρίες, αυτή είναι η πραγματικότητα που υπάρχει και που πρέπει να έχουμε το θάρρος να την δεχτούμε για μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε. Γιατί η πραγματικότητα και η λογική λέει ότι είναι αδύνατον ξαφνικά και από το πουθενά να γίνεις ο πρωταγωνιστής της πολιτικής σκηνής. Οπωσδήποτε ξεκινάς με ρόλους κομπάρσου, με τρίτους και δεύτερους ρόλους για να φτάσεις κάποτε να συμπρωταγωνιστήσεις και τότε, ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ικανότητες, να γίνεις ο κύριος πρωταγωνιστής ή και ο απόλυτος κυρίαρχος. Το αν θα γίνουν αυτά και το πότε θα γίνουν δεν είναι καθόλου σίγουρο και κανένας δεν μπορεί να το εγγυηθεί, εξαρτάται από τις δυνατότητες και τις αντοχές μας, την θέλησή μας, την πίστη μας. Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτή η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη, είναι μονόδρομος, άλλη δεν υπάρχει. Και θεωρώ ότι αυτή η πορεία δεν είναι απλά μια πρόταση, πιστεύω ότι αυτός ο δρόμος είναι καθήκον και υποχρέωση κάθε ειλικρινούς Εθνικιστή – Πατριώτη. Υπάρχουν πολύ αξιόλογα άτομα, υπάρχουν σοβαρές κινήσεις, πολιτικές, πολιτιστικές, οικολογικές και άλλες και θα πρέπει αυτήν την δεδομένη χρονική περίοδο, πρέπει σήμερα, όλοι, παραβλέποντας προσωπικές φιλοδοξίες, προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, παραβλέποντας πιθανές διαφορές σε δευτερεύοντα ζητήματα να βρουν τρόπο, να συντονίσουν τις προσπάθειές τους με στόχο οι εθνικιστές να εκπροσωπούνται στην επόμενη βουλή. Από ποιους θα εκπροσωπούνται; Από αυτούς που ο πατριωτικός χώρος θα κρίνει ότι τον εκφράζουν, τους εμπιστεύεται και θα επιλέξει. Ενωμένοι μπορούμε!

Αγώνας για το σήμερα, λύσεις πρακτικές και εφαρμόσιμες (όχι μόνο θεωρίες) για το σήμερα, όταν πετύχουμε σήμερα θα παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο και είναι σίγουρο ότι θα δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο.

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.