Γράφει ο Πασχάλης Κ. Μουλάς
Οι κυβερνήσεις μειοψηφίας -επί του γενικού συνόλου του πληθυσμού της Ελλάδος- που εκλέγονται σε κάθε εκλoγική περίοδο, τα συνεχιζόμενα αδιέξοδα σε οικονομικό, εκπαιδευτικό, υγειονομικό και εργασιακό επίπεδο, οι εξαγγελίες κάθε είδους κεκαλυμμένου εκβιασμού και υποχρεωτικότητας, η αδράνεια -και άρα συνέχιση- της ραγδαίας αύξησης της υπογεννητικότητας, συνεπικουρουμένης της παγκοσμίου ανταλλαγής διαφορετικών και διαφόρων συμπαγών νομάδων που εντείνουν περαιτέρω τα εκάστοτε προβλήματα του ελληνικού κράτους, έχουν δημιουργήσει μία τεράστια μερίδα Ελλήνων πολιτών που επιθυμούν να ζουν σε ένα πραγματικά ελεύθερο πολιτειακό περιβάλλον, μακριά από κάθε μορφή ασυδοσίας, αντιδρώντας εμπράκτως.
Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι αυτή η κοινωνική, φιλοσοφική, πολιτική, αλλά και πρακτική αναζήτηση της Αλήθειας και της Ελευθερίας ενώνει πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες δεν έχουν κομματικά δεσμά. Μολονότι υπάρχουν ασαφή «μαντριά» που τους προσεγγίζουν για γνωστούς-αγνώστους λόγους, εκείνοι αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους, προσπερνώντας κάθε λογής «επιτήδειο».
Η αδυναμία του υπάρχοντος ελληνικού πολιτικού συστήματος να απορροφήσει αυτή την «κρίσιμη μάζα» -όπως είθισται να χαρακτηρίζεται ενίοτε από τα τηλεοπτικά παράθυρα σε άλλες περιπτώσεις- η οποία δείχνει σημάδια ζωντάνιας τα πρόσφατα χρόνια, το οδηγεί σε ένα ατέρμονο αδιέξοδο, το οποίο δεν μπορεί -και δεν θα μπορέσει- να διαχειριστεί με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο. Στα πλαίσια αυτής της αδυναμίας και για να επιτευχθεί η κυβερνησιμότητα, προβαίνει σε αποφάσεις, οι οποίες χαρακτηρίζουν άλλα καθεστώτα που χρησιμοποιούσαν άλλες πρακτικές. Επί παραδείγματι, τα πιστοποιητικά που αφορούν τον νέο ιό, τα οποία δεν είναι μόνο στη διάθεση ανθρώπων που έχουν σχέση με την υγεία, την ασφάλεια και την έννομη τάξη, εκτός του γεγονότος ότι μηδενίζουν το ιατρικό απόρρητο, θυμίζουν προγενέστερες πέτρινες εποχές.
Με αφορμή την ύπαρξη και διάδοση του νέου ιού, φαίνεται πως μία νέα τάξη πραγμάτων ήρθε για να μείνει ή, τουλάχιστον, γίνεται τεράστια προσπάθεια από τους έχοντες τα ηνία για να μονιμοποιηθούν αρρωστημένες κοινωνικά και πνευματικά καταστάσεις. Είναι δυνατόν εν έτει 2021 να απαγορεύεται η εργασία και πολύ περισσότερον αυτή η απαγόρευση να μην έχει καθορισμένο τέλος; Κι όμως, γίνεται! Ένα από τα πιο βασικά και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο με τα συνεχή «lockdowns» κατακρεουργήθηκε, στο βωμό της δημόσιας υγείας, βέβαια, όπως είπαν οι ειδικοί στην τηλεόραση. Η εργασία, όμως, είναι σημαντικότατο μέρος της υγείας.
Αυτοί που δείχνουν να αφουγκράζονται την μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, όλες εκείνες τις διάσπαρτες πληθυσμιακές ομάδες που προανεφέρθησαν, είναι αξιόλογα πρόσωπα και ενωτικές πρωτοβουλίες ανθρώπων των τοπικών κοινοτήτων. Οι τοπικοί «άρχοντες» και οι κομματικοί εκπρόσωποι ως επί το πλείστον βιώνουν για άλλη μια φορά την απαξίωση και την κραυγή αγανάκτησης των Ελλήνων πολιτών για τα παράλογα και διχαστικά μέτρα που προωθεί το σύστημα, του οποίου είναι μέρος. Σε μίαν άλλη σκοπιά των τεκταινομένων, ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος» -που δεν κατανοώ πλέον από ποιούς απαρτίζεται και από ποιές σκέψεις και προτάσεις αποτελείται- είναι κατακερματισμένος και ως συνήθως παραγκωνισμένος, φτάνοντας σε σημείο να μην υπάρχει, να μην υφίσταται, κάτι που είναι και προσωπική μου πεποίθηση.
Η Ελευθερία, ο Πατριωτισμός και η Αντι-Παγκοσμιοποίηση δεν έχουν εκφραστεί από κανέναν κομματικό σχηματισμό/μηχανισμό σωστά. Είναι πολυδιάστατες έννοιες, οι οποίες χρήζουν μελέτης και δεν έχουν αναλυθεί εκτενώς, με τις κορώνες και τα τσιτάτα να κυριαρχούν. Πρόσωπα τα οποία έχουν δοκιμαστεί στον πολιτικό στίβο και έχουν αποτύχει επανειλλημένως, συνεχίζουν να διαθέτουν μικρομεγαλισμό, έπαρση και αλαζονεία, στην προσπάθεια μονοπώλησης των ανωτέρω εννοιών. Η ενότητα είναι κάτι που πολυσυζητείται, αλλά δεν πραγματώνεται. Και αντί το Έθνος να βοηθείται, στην πραγματικότητα ζημιώνεται εν όσω η κυβερνητική πολιτική σκληραίνει το πρόσωπό της και δείχνει τα δόντια της στην Ελληνίδα και τον Έλληνα.
Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, καθένας που αντιλαμβάνεται τί συμβαίνει γύρω του, αλλά και τί σχεδιάζεται να συμβεί στο άμεσο μέλλον, είναι επιτακτική ανάγκη να κατανοήσει πως μια σοβαρή κατάσταση αντιμετωπίζεται από σοβαρούς ανθρώπους που έχουν κάτι να μας πουν, μα ακόμη πιο πολύ, από ανθρώπους που έχουν δοκιμαστεί στο πεδίο των πράξεων με επιτυχία και έχουν μείνει αναλλοίωτοι στον χρόνο και στις θέσεις τους. Άνθρωποι που γνωρίζουν την επιστήμη της διπλωματίας, τις ανάγκες των Κοινοτήτων, αλλά και τις Ιστορικές Υποχρεώσεις προς το Έθνος και την Πατρίδα. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας και όχι των ρουσφετολογικών γραφείων. Ειλικρινείς, με ανιδιοτέλεια, που αφιερώνουν καθημερινά χρόνο για την Ελλάδα και όχι επαγγελματίες πολιτικοί που αποζητούν ψήφο με κάθε μέσο και οι οποίοι ασχολούνται με τα άγια χώματά μας μόνον όταν έχουν να κερδίσουν κάτι από αυτά.
Ο άκρατος πολιτικός ολοκληρωτισμός είναι μπροστά μας και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να νικηθεί: τον Ελληνικό!
