Του Κώστα Παπαδογιάννη

Η παράδοση και οι αξίες ως η Εθνική μας Ταυτότητα.

"Όποιος δε νιώθει την Παράδοση είναι ένα πλάσμα ξεριζωμένο από τον τόπο του. Η Παράδοση είναι ένας είδος μπούσουλα (πυξίδας), που μας δείχνει που βρισκόμαστε μέσα στο απέραντο πέλαγο της ζωής και του κόσμου". Με αυτά τα λόγια του Φώτη Κόντογλου μόνο, θα μπορούσε κάποιος να αναφερθεί στην σημασία και την ιερή έννοια της παράδοσης.


Κάθε λαός έχει την παράδοσή του. Και όσο πιο μεγάλη ιστορία και παράδοση έχει ένα έθνος τόσο πιο σπουδαίο είναι. Έτσι και η Παράδοσή του είναι πιο πλουτισμένη από πνευματικά στοιχεία, πιο βαθειά, πιο ξεχωριστή. Για τούτο, η δική μας, η Ελληνική Παράδοση, είναι πιο σπουδαία, πιο βαθύτερη, πιο ξεχωριστή, πιο πολύτιμη, από κάθε άλλο έθνος. Μέσα της υπάρχει πλούτος γεμάτος, από σοφία, από αισθήματα βαθιά, από καλαισθησία μοναδική, από ανθρωπιά, από σοβαρότητα, από πόνο, από αισιοδοξία, από πνευματικό φως, από απλότητα, μ' έναν λόγο πλούτος από αθανασία. 


Όσο και να παραμορφώθηκε ο πνευματικός χαρακτήρας μας από την επίδραση κάποιων λαών που περάσανε απάνω από την μαρτυρική μάνα μας, την Ελλάδα ή από την επίδραση που μας έρχεται από μακριά εξ αιτίας της επικατάρατης ξενομανίας, που έχουνε οι λεγόμενοι «διανοούμενοί μας» κι η λεγόμενη ανώτερη τάξη, το θεμέλιο δεν χάλασε, η ρίζα μας δεν σάπισε. Ο λαός είναι στο βάθος του αγνός, σώζεται μέσα του το πάθος για το Έθνος που δεν ξύνισε και μ' αυτό το προζύμι μπορούμε να κάνουμε ακόμα το ψωμί που θα θρέψει την καρδιά  και τη διάνοιά μας, πιο καλά, από τις ιδέες και τις συνήθειες, που μας φέρνουνε από ξένα μέρη κάποιοι αρρωστημένοι από την καταραμένη αυτή αρρώστια της τυφλής ξενομανίας, που τη μεταδίνουνε στους νέους.


Όποιος δε νιώθει την παράδοση, γιατί μέσα του έχει στερέψει η αθάνατη πηγή, ζει με ξένη καρδιά, με ξένη ψυχή. Είναι σαν τον άνθρωπο που έχει πάθει αμνησία και που βρίσκεται μέσα σ' ένα χάος. Γιατί όσο ζωηρή έχει καθένας τη θύμηση και την αίσθηση των περασμένων, τόσο πιο δυνατά ζει το Σήμερα, και σ΄ αυτό το δυνατό Σήμερα ριζώνει πιο βαθιά και πιο γερά η αυριανή γενιά.


Ένας τέτοιος άνθρωπος πατά γερά στο χώμα της Πατρίδας του, γεμάτος πνευματική ανδρεία και πεποίθηση στο Γένος του. Είναι εκείνος ο βαθιά πνευματικός ανθρώπος, που είναι ατσάλινος στο σώμα και την ψυχή. Ο άνθρωπος που πιστεύει στην Παράδοση και που τη ζει, δεν έχει όπως υποστηρίζουν κάποιοι, πνευματικό σωβινισμό. Διότι ο σωβινισμός είναι ένα τυφλό αίσθημα, που ένας Έλληνας στην καταγωγή και την ψυχή δεν μπορεί διαθέτει. Ο Έλληνας Παραδοσιολάτρης έχει επίγνωση του τι είναι αυτός κι η φυλή του, κι αυτή η επίγνωση είναι το φως που εμπνέει πάντα έναν άνθρωπο στην ολότελη προσωπική και συλλογική του εξέλιξη. "Κάποιος που θαρρεί πως ελευθερία είναι να πιθικίζει όλα τα ξένα, αυτός στέκεται κρεμασμένος στον αγέρα." Παραφράζοντας τα λόγια του Φώτη Κόντογλου ξανά, είναι ευκολονόητο πώς ειδικά για εμάς τους Έλληνες, η ταυτότητα μας είναι η παράδοση, η ιστορία και η συνέχεια αυτής!

Εν Κατακλείδι, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πώς η παράδοση θα πρέπει να είναι ταυτόσημη, με το μέλλον του τόπου μας. Που δεν είναι άλλο από τα νιάτα, την νεολαία μας! Αν εμφυσήσουμε, όλοι, ο καθένας ξεχωριστά στον συνέλληνα μας, την σημασία διατήρησης της Εθνικής μας ταυτότητας, θα γίνει σαφής ο σκοπός της ύπαρξης αυτής.

Κωνσταντίνος Παπαδογιάννης