του Χρήστου Μπίσδα
28-12-2020
Η εμφάνιση του COVID-19 άλλαξε την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Δεν άλλαξε όμως τον τρόπο σκέψης και δράσης των διεθνιστών, οι οποίοι είδαν στον COVID-19 μία ευκαιρία για ένταση της προπαγάνδας τους.
Πριν λίγες ημέρες, κυκλοφόρησε σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης αφίσα της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR) με το σύνθημα «Coronavirus doesn’t discriminate. Why should you?» (σε ελεύθερη μετάφραση: «Ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις. Εσύ γιατί πρέπει να κάνεις;»).
Το σύνθημα της αφίσας είναι επιεικώς απαράδεκτο από όπου και αν το προσεγγίσει κανείς. Κατ’ αρχάς, στηρίζεται στην παραδοχή ότι ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις. Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν έρευνες για το αν ο κορονοϊός κάνει ή όχι διακρίσεις. Το σίγουρο είναι ότι, ακόμα κι αν δεν κάνει διακρίσεις και η πιθανότητα να κολλήσουμε είναι για όλους ίδια, κάθε οργανισμός αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο τον κορονοϊό. Άλλος είναι ασυμπτωματικός, άλλος νοσεί και το ξεπερνά κι άλλος νοσεί και πεθαίνει. Επομένως η ίδια η φύση κάνει διακρίσεις, αφού άλλος οργανισμός είναι ισχυρότερος και άλλος ασθενέστερος.
Περαιτέρω, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ορθή την παραδοχή ότι ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις, συνεχίζοντας την ανάγνωση του συνθήματος αντιλαμβανόμαστε ότι μας παρακινεί να μην κάνουμε διακρίσεις, άρα να συμπεριφερόμαστε όπως ο κορονοϊός. Με άλλα λόγια: «καν’ το όπως ο κορονοϊός, μπορείς». Στο σημείο αυτό εστίασαν πολλοί χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι σχολίασαν αρνητικά την αναλογία ανθρώπου και κορονοϊού, ως προσβολή της Ύπατης Αρμοστείας στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους από τον κορονοϊό.
Το θέμα όμως είναι βαθύτερο. Ας εξετάσουμε αν η Ύπατη Αρμοστεία εφαρμόζει αυτό που προπαγανδίζει, δηλαδή την εξάλειψη των διακρίσεων. Εδώ πλέον φτάνουμε στα όρια του παραλογισμού. Η Ύπατη Αρμοστεία, που προπαγανδίζει εναντίον των διακρίσεων, στηρίζει την ύπαρξή της σε μία βασική διάκριση των ανθρώπων, σε αυτούς που είναι και σε αυτούς που δεν είναι πρόσφυγες. Η ίδια η Ύπατη Αρμοστεία προάγει στις εσωτερικές της λειτουργίες τις διακρίσεις. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι χωρίζονται σε κατηγορίες, λαμβάνουν διαφορετικό μισθό και ασκούν διαφορετικά καθήκοντα. Μάλιστα ακόμα και όσοι ανήκουν στην ίδια κατηγορία εργαζομένων (με ίδια προσόντα, ίδιο μισθό κλπ) αξιολογούνται εσωτερικά. Ποιός είναι ο σκοπός της εσωτερικής αξιολόγησης αν δεν επιτρέπεται ή δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις; Πως θα ξεχωρίσει ο αποτελεσματικός από τον μη αποτελεσματικό, ο εργατικός από τον τεμπέλη κ.ο.κ. αν δεν γίνει διάκρισή τους βάσει κριτηρίων; Άλλο παράδειγμα είναι η διαδικασία προσλήψεων. Γιατί η Ύπατη Αρμοστεία στις προκηρύξεις θέσεων εργασίας ζητά προσωπικό με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ιδιότητες (ειδικότητα, εργασιακή εμπειρία κλπ); Όταν σε προκηρύξεις πρόσληψης ζητά, για παράδειγμα, εμπειρία 5 ετών δεν διακρίνει τους ανθρώπους σε αυτούς που έχουν και σε αυτούς που δεν έχουν την ανωτέρω εμπειρία; Αφού δεν πρέπει να γίνονται διακρίσεις γιατί δεν προσλαμβάνει προσωπικό τυχαία (π.χ. μέσω κλήρωσης); Στο σημείο αυτό προβάλλεται το επιχείρημα ότι τέτοιου είδους διακρίσεις γίνονται προς όφελος του οργανισμού, στο συγκεκριμένο παράδειγμα για να μπορέσει να προσλάβει το κατάλληλο προσωπικό.
Από όσα προανέφερα γίνεται φανερό ότι η Ύπατη Αρμοστεία - και κατ’ επέκταση οποιοσδήποτε οργανισμός - δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς διακρίσεις. Οι διακρίσεις υπάρχουν στην φύση και κανείς διεθνής οργανισμός, όσο κι αν προσπαθεί, δεν θα καταφέρει να τις εξαλείψει. Καμία ιδεολογία δεν μπορεί να νικήσει τη φύση, για τον λόγο αυτόν οι διακρίσεις πάντα θα υπάρχουν. Κατά συνέπεια, η προτροπή της Ύπατης Αρμοστείας να μην κάνουμε διακρίσεις, που αποτελεί και την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής μας, αποτελεί μία προτροπή να συμπεριφερόμαστε αφύσικα και εναντίον των συμφερόντων μας.
Εν κατακλείδι, η επιβίωση και η πρόοδος του ατόμου, της ομάδας, της οικογένειας, της κοινωνίας, του έθνους, της φυλής και εν γένει του ανθρώπινου είδους επιτυγχάνεται μόνο μέσω των διακρίσεων. Ακόμα κι αν προωθείται νομικά η κατάργηση τω διακρίσεων, υφίσταται πάντοτε η φυσική και ηθική νομιμοποίησή τους.
Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.
