Η αξία των θαλασσίων ζωνών και η αδιαφορία της ελλαδικής κυβέρνησης.

Του Λάμπρου Χουλιαρά -Υποστρατήγου ΕΛ.ΑΣ. έ.α.-Στρατηγικού Αναλυτή.

  

Την 30η Απριλίου του  1982, στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη πραγματοποιήθηκε η ψηφοφορία για την Νέα Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας (UNCLOS).

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας μεταξύ  των 151 αντιπροσωπειών ήταν, 130 υπέρ, 4 κατά και 17 αποχές. Τα τέσσερα κράτη με την αρνητική ψήφο ήταν οι ΗΠΑ, η Τουρκία, το Ισραήλ και η Βενεζουέλα. Σήμερα και τα τέσσερα αυτά κράτη υιοθέτησαν  και διαθέτουν ΑΟΖ, χωρίς να έχουν προσχωρήσει στην UNCLOS. Το 2004 η  Τουρκία παρόλο που δεν είχε υπογράψει την UNCLOS, ανακήρυξε  ΑΟΖ  στην Ανατολική Μεσόγειο καταθέτοντας συντεταγμένες στον ΟΗΕ .

Στη πατρίδα μας πέρασαν δεκαετίες να κατανοήσουμε την έννοια και την αξία της  Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).  Πρωθυπουργός της Ελλάδος  το 2008 αγνοούσε την έννοια των  τριών αυτών λέξεων, ακόμα δε και σήμερα μερικοί την αποκαλούν Ανεξάρτητη Οικονομική Ζώνη ή Άτυπη Οικονομική Ζώνη.

Εδώ και 20 χρόνια προσπαθώ να πείσω  για την αξία των θαλασσίων ζωνών και ιδίως  της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), που τόσο προάγει την γεωστρατηγική αξία του Ελληνισμού και εξυπηρετεί  τα εθνικά μας συμφέροντα στην περιοχή.

Κόντρα στις "καθηγητικές" συμβουλές, το 2009 στη μεταπτυχιακή μου εργασία της ΄΄Σχολής Εθνικής  Ασφαλείας’’,  εκθέτω  με εμμονή και πίστη τις εθνικές μας θέσεις που απορρέουν από το νέο διεθνές δίκαιο της Θάλασσας, βαθμολογώντας την και  από  τους τρεις αξιολογητές καθηγητές με <<Άριστα/20-20-20>>.

Μετά  από δέκα χρόνια(2019) δημοσιεύσω το βιβλίο:

<< Υφαλοκρηπίδα – ΑΟΖ  Για  μια ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ  του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ στη ΜΕΣΟΓΕΙΟ >>, από τις εκδόσεις ΄΄ΠΕΛΑΣΓΟΣ΄΄ και συνέχισα με αρκετές παρουσιάσεις, δημοσιεύσεις και άρθρα, προφανώς εις ώτα μη ακουόντων.

Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι και να μελετώ τα ζητήματα των θαλασσίων ζωνών, πρωτίστως με είχε  συνεπάρει το κύρος και η στρατηγική αξία που θα  προσέδιδε η  ΑΟΖ στον ελληνισμό καθώς η ευρωπαϊκή και εθνική   συνέχεια που  θα εξασφάλιζε σε Ελλάδα και Κύπρο μέχρι τις ακτές της Μέσης Ανατολής. Δευτερευόντως έδωσα σημασία στον αλιευτικό, αιολικό και το τεράστιο ορυκτό πλούτο που βρίσκεται στις θάλασσες μας.

Ακριβώς για τους αυτούς λόγους η Τουρκία πολέμησε τις προβλεπόμενες  από το διεθνές δίκαιο ελληνικές  θαλάσσιες ζώνες, ιδίως  την αιγιαλίτιδα ζώνη και  την  ΑΟΖ, είτε προβάλλοντας ισχυρισμούς  ΄΄ ειδικών περιστάσεων ΄΄ στο Αιγαίο, είτε αρνούμενη τις πρόνοιες   του  Άρθ. 121 της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας του 1982, που δίνει πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ σε ζώντα νησιωτικά συμπλέγματα.

Η ελληνική αντιπροσωπεία, κατά τις προπαρασκευαστικές εργασίες της UNCLOS, επηρεαζόμενη  από τις φοβικές πολιτικές επιρροές και τις πιέσεις που και αυτές  δέχονταν  από τα ισχυρά ντόπια εφοπλιστικά συμφέροντα αντιτέθηκε της προοπτικής (τότε) Αιγιαλίτιδας 12 ν.μ. καθώς και  Συνορεύουσας ζώνης, προτείνοντας για την αιγιαλίτιδα  μέχρι τα 6 ν.μ.!!!, διότι ως γνωστό τα ντόπια εφοπλιστικά συμφέροντα αντίκεινται των κρατικών ελέγχων στις θάλασσες, προκειμένου  ανεξέλεγκτα να κάνουν τις " βρώμικες δουλειές" τους. Μήπως  και σήμερα ακόμη είναι και αυτός ο λόγος που,  δεν έχουμε χαράξει ευθείες γραμμές βάσης μήκους 24 ν.μ. κλείνοντας  κόλπους και νησιωτικά συμπλέγματα-εσωτερικά ύδατα, δεν έχουμε επεκτείνει την αιγιαλίτιδα, δεν έχουμε ορίσει  συνορεύουσα ζώνη και δεν έχουμε ανακηρύξει-οριοθετήσει ΑΟΖ σύμφωνα με τα ελληνικά συμφέροντα;;. Βλέπετε τι γίνεται στο Λακωνικό κόλπο, τον άφησαν ανοικτό χωρίς  να τον κλείσουν-ορίσουν για  να κάνουν τις βρομοδουλειές τους με τα καράβια σε βάρος του ελληνικού λαού.

Όταν πρώτο κυκλοφόρησαν χάρτες με την ελληνική ΑΟΖ, λίγοι μπορούσαν να κατανοήσουν την αξία της.

 

ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

Πηγή: χάρτης ελληνικής ΑΟΖ- Πανεπιστήμιου της Σεβίλλης

Ένα από τα πιο σημαντικά έργα της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας ήταν η δημιουργία και κωδικοποίηση του θεσμού της ΑΟΖ. Έτσι, δόθηκε ένα τέλος στην χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μέχρι τότε στο Διεθνές Δίκαιο Αλιείας και Υφαλοκρηπίδας.

Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης (1982), ως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετρείται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης.

Εντός της ΑΟΖ το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη,  των υδάτων, του βυθού και υπεδάφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αφορούν στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων.

Το άρθρο 56 της Σύμβασης αναφέρεται στα δικαιώματα, τις αρμοδιότητες και τις υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους μέσα στην ΑΟΖ. Σύμφωνα με το καίριο αυτό άρθρο, στην ΑΟΖ το παράκτιο κράτος έχει κυριαρχικά δικαιώματα στην έρευνα, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και την διαχείριση των ζώντων ή μη πόρων του βυθού, του υπεδάφους και των υπερκείμενων υδάτων. Επίσης, ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα και σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες, όπως είναι η παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους.

Επιπλέον, το παράκτιο κράτος έχει αποκλειστική αρμοδιότητα για: (α) την τοποθέτηση και χρήση τεχνητών νήσων και άλλων εγκαταστάσεων, (β) τη διεξαγωγή θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας και (γ) την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τη ρύπανση.

Θα πρέπει να  σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι το άρθρο 56 αναφέρεται σε  “κυριαρχικά δικαιώματα” και όχι “κυριαρχία” στο παράκτιο κράτος σε σχέση με την ΑΟΖ.

Έτσι, η νέα Σύμβαση προνοεί για τα συμφέροντα της παγκόσμιας κοινωνίας, αναγνωρίζοντας όχι μόνο ορισμένες υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους στο οποίο ανήκει η ΑΟΖ αλλά και δικαιώματα των άλλων κρατών, όπως βέβαια συμβαίνει με διαφορετικό τρόπο και στην περίπτωση της αιγιαλίτιδας ζώνης, π.χ. της ελεύθερης ναυσιπλοΐας υπό προϋποθέσεις.

Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι η ΑΟΖ καλύπτει και τον βυθό που ουσιαστικά, σημαίνει ότι δεν έχει πλέον καμία αξία η υφαλοκρηπίδα, κάτι που εξαγρίωσε την Τουρκία, οδηγώντας την να  καταψηφίσει τη νέα Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).

Παρακολουθώντας την αρθρογραφία τα τελευταία χρόνια, είναι δύσκολο να μην ενθουσιάζεται κανείς με τους αριθμούς που κυκλοφορούν για τον θαλάσσιο ορυκτό πλούτο της Ελλάδας, που υπολογίζεται σε δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και  σε τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου.

Είναι φυσιολογικό μια χώρα που υπέστη μια φοβερή οικονομική καθίζηση την προηγούμενη δεκαετία, να ονειρεύεται τα δισεκατομμύρια δολάρια σε έσοδα από την προσδοκώμενη εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και εάν είχαμε εξορύξει  τους υδρογονάνθρακες που βρίσκονται στις θάλασσές μας θα ήμασταν οι  μεγάλοι κερδισμένοι,  όταν ξέσπασε ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος!

Οριοθέτηση ΑΟΖ

Το πρόβλημα των οριοθετήσεων θαλασσίων ζωνών μεταξύ της Ελλάδος και των γειτονικών της χωρών απετέλεσε επί μακρό χρονικό διάστημα παράπλευρη απώλεια των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η Ελλάδα  έχει θαλάσσια σύνορα με έξι κράτη: την Τουρκία, την Αίγυπτο, την Λιβύη, την Ιταλία, την Αλβανία και την Κύπρο. Τα σύνορα όμως με την Κύπρο υπονομεύονται από την υφιστάμενη κυβέρνηση, όπως διαφαίνεται και σχεδιάζεται μέχρι τώρα.

 Η ελληνική κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να προβεί σε οριοθέτηση  ΑΟΖ  με την κυπριακή δημοκρατία  ενώ  προχώρησε σε δυο προβληματικές συμφωνίες  οριοθέτησης.

Μια συμφωνία με την Ιταλία, με πολλές παραχωρήσεις,  (είχε προηγηθεί  οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας μαζί της το 1977). Αλλά τώρα η κυβέρνηση για την οριοθέτηση ΑΟΖ, έδωσε περισσότερα από όσα πήρε. Δεν προέβη προηγουμένως, στη  χάραξη ευθειών γραμμών  βάσης, κλεισίματος κόλπων ανοίγματος 24 ν.μ. καθώς  των Διαποντίων και Στροφάδων  νησιωτικών συμπλεγμάτων (εσωτερικά ύδατα), αντιθέτως προέβη στην αναγνώριση ιστορικών  δικαιωμάτων   των  στο μεγάλο κόλπο του Τάραντα και των Ιταλών  ψαράδων σε ολόκληρη την  ελληνική ΑΟΖ,  ακόμη και μέσα στην εν δυνάμει τότε αιγιαλίτιδα ζώνη. Έτσι έδωσαν  δικαίωμα τώρα να κλείσουν  και το κόλπο της Σύρτης οι Λίβυοι, καθιστώντας τον εσωτερικά ύδατα.

Η δεύτερη οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο είναι πολύ πιο προβληματική. Κατ’ αρχάς  η κυβέρνηση αποδέχθηκε μια παγκόσμια πρωτοτυπία, που δεν προβλέπεται από το Δ.Δ.Θ., τη τμηματική οριοθέτηση ΑΟΖ, (μεταξύ 26-28^ου μεσημβρινού, χωρίς να επεκταθούν δυτικότερα και ανατολικότερα). Η ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε να υπογράψει, ως επισπεύδουσα,  προσποιούμενη  ότι δήθεν  με αυτή την χάραξη ΑΟΖ  ήθελε να τορπιλίσει το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, έστω και αν  αναγνώριζε  μειωμένη επήρεια επί της ΑΟΖ στις μεγαλονήσους Κάρπαθο και Ρόδο και αυτής ακόμη της Κρήτης.

 Με τη συμφωνία όμως αυτή σε συνδυασμό  με την ελληνοιταλικη, (όπως περιγράφηκε ανωτέρω), η ελλαδική κυβέρνηση ‘’έκλεισε το μάτι’’ , ότι μπορεί πλέον, στα πλαίσια συνθηκολόγησης ή προσφυγής σε αρμόδιο διαιτητικό δικαστήριο, να αποδεχθεί μειωμένη επήρεια  και για το σύμπλεγμα του Καστελόριζου (Ρω, Μεγίστη, Στρογγύλη) και συνεπώς την απεμπόληση ακόμη του δικαιώματος οριοθέτησης ΑΟΖ  με Κύπρο.

ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΟΖ

Η Λεκάνη του Ηροδότου, που κείται στο κρίσιμο τρίγωνο ανάμεσα στην Αίγυπτο, την Ελλάδα και την Κύπρο, είναι το κλειδί στα θέματα ενέργειας της Ανατολικής Μεσογείου. Οι Αμερικανοί με δέλεαρ το διαμοιρασμό των ελληνικών υδρογονανθράκων (Ελλάδας και Κύπρου), ασκούν πολιτική,  προκειμένου  να κρατήσουν στη σφαίρα επιρροής των την Τουρκία. Προς τούτο η υφιστάμενη κυβέρνηση της χώρας  μεθοδικά κινείται με τις οργανώσεις της  και προετοιμάζει το έδαφος και τον ελληνικό λαό για να αποδεχθεί κάτι τέτοιο, μέσα στο 2024.

Η ώρα των αποκαλύψεων…

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με βάση την οδηγία 2014/89/ΕΕ ήταν υποχρεωμένη να υλοποιήσει το Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό (ΘΧΣ) για τα θαλάσσια ύδατα στα οποία ασκεί κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα ή ασκεί δικαιοδοσία σύμφωνα με την σύμβαση UNCLOS.

Η προθεσμία για την κατάθεση του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) κάθε κράτους-μέλους έληγε την 31η Μαρτίου 2021 και δόθηκε παράταση ενός έτους μέχρι τον Μάρτιο του 2022 λόγω του κοροναϊού. Η ελληνική κυβέρνηση όμως  δεν κατέθεσε, μέχρι σήμερα, κανένα σχέδιο (πρέπει να έχει τη μορφή νόμου που θα ψηφιστεί στη Βουλή), ενώ επισπεύδει άλλα επουσιώδη νομοθετήματα δικαιωματιστών, για να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό και η Κομισιόν την παραπέμπει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όπου θα της επιβληθεί επαναλαμβανόμενο πρόστιμο μέχρις ότου υλοποιήσει την Οδηγία.

Η  εφαρμογής του διεθνούς δικαίου της θαλάσσης και η υποχρέωση   κατάρτισης ΘΧΣ  εξελίσσεται σε εφιάλτη για την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη γιατί:

α) Εάν το σχέδιο καταρτιστεί με βάση το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ (UNCLOS) τότε αυτό θα προκαλέσει την εντονότατη αντίδραση της Τουρκίας.

β) Εάν καταρτιστεί ένα μερικό σχέδιο που θα αφορά μόνο το Ιόνιο Πέλαγος, όπου έχει οριοθετηθεί η ΑΟΖ με την Ιταλία και την περιοχή της Αν. Μεσογείου που έχει γίνει η μερική οριοθέτηση   με την Αίγυπτο, τότε αυτό θα αποτελεί έμμεση παραδοχή όλων των τουρκικών διεκδικήσεων. Το ίδιο θα συμβεί αν καταρτιστεί σχέδιο που θα περιορίζεται στα υπάρχοντα σήμερα εσωτερικά και χωρικά ύδατα. Σε μια τέτοια περίπτωση θα υπάρξουν έντονες εσωτερικές αντιδράσεις σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο.

γ) Εάν δεν κάνει απολύτως τίποτα, όπως μέχρι σήμερα, θα πληρώνει ο λαός ετήσιο πρόστιμο και θα εγκαλείται ότι αδιαφορεί και υπονομεύει τόσο τα  εθνικά όσο και τα ευρωπαϊκά κυριαρχικά συμφέροντα.

Για την αναγκαιότητα του ΘΧΣ η Οδηγία της Ε.Ε. αναφέρει ότι: «Η υψηλή και ταχέως αυξανόμενη ζήτηση για θαλάσσιο χώρο για διαφορετικούς σκοπούς, όπως οι εγκαταστάσεις για την παραγωγή ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, η εξερεύνηση και εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου, η θαλάσσια ναυτιλία και οι αλιευτικές δραστηριότητες, η διατήρηση του οικοσυστήματος και της βιοποικιλότητας, η εξόρυξη πρώτων υλών, ο τουρισμός, οι εγκαταστάσεις υδατοκαλλιέργειας και η υποθαλάσσια πολιτιστική κληρονομιά, καθώς και οι πολλαπλές πιέσεις στους παράκτιους πόρους, απαιτούν μια ολοκληρωμένη προσέγγιση σχεδιασμού και διαχείρισης».

 

Το πεδίο εφαρμογής του χωροταξικού σχεδιασμού αφορά τα θαλάσσια ύδατα όπως αυτά ορίζονται βάσει του νόμου 3983/2011 ως: «Τα ύδατα, ο θαλάσσιος βυθός και το υπέδαφος στη θαλάσσια πλευρά της γραμμής βάσης από την οποίαν μετριέται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης ως τα όρια της περιοχής όπου η Ελληνική Δημοκρατία ή άλλο κράτος μέλος έχει κυριαρχικά δικαιώματα ή ασκεί δικαιοδοσία σύμφωνα με τη Σύμβαση των Η.Ε. για το Δίκαιο της Θάλασσας».

Ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός πρέπει να περιλαμβάνει:

Τις περιοχές αλιείας.

Τις περιοχές υδατοκαλλιέργειας.

Τις εγκαταστάσεις, τις υποδομές και τα υποθαλάσσια έργα για την έρευνα, την εκμετάλλευση και την εξόρυξη υδρογονανθράκων και άλλων ενεργειακών πόρων, πρώτων υλών, ορυκτών και αδρανών υλικών.

Την παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ και συμβατικές πηγές.

Τις διαδρομές υποβρυχίων αγωγών και καλωδίων.

Τις περιοχές στρατιωτικών ασκήσεων.

Τις λιμενικές εγκαταστάσεις και τις οδούς θαλασσίων μεταφορών.

Τις προστατευόμενες περιοχές.

Τους ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία κ.α.

Η  κυβέρνηση φοβούμενη την  αντίδραση του ελληνικού λαού στις μεθοδεύσεις της, ουσιαστικά αρνήθηκε να συμμορφωθεί, δηλαδή να εκπληρώσει την εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας σχετικά με τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό. Το επιτελικό κράτος και το φοβικό σύνδρομο του πολιτικού συστήματος βρυχάται,  ενώπιον της αλήθειας  και ψάχνει τρόπους να κρυφτεί!

Η Κύπρος  τόλμησε

Αντίθετα, η Κύπρος υπάκουσε στην οδηγία και δημιούργησε τον δικό της Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, που από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών κρίθηκε “παράνομη” αυτή η κυπριακή πράξη, με το πρόσχημα ότι δήθεν παραβιάζει την ανακηρυχθείσα  τουρκική ΑΟΖ καθώς ότι καταπατεί και τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων!

ΧΑΡΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΣΤΑΛΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

Πηγή: Κυπριακή Δημοκρατία

Η ελλαδική κυβέρνηση ακροβατεί και κρύπτεται

Αντίθετα με την ημικατεχόμενη και αδύναμη Κυπριακή Δημοκρατία, η ελλαδική κυβέρνηση δεν τόλμησε ούτε πρόκειται να τολμήσει να προχωρήσει στο Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό. Πρέπει να καθορίσει σημεία βάσης. Πρέπει να κλείσει τους κόλπους και νησιωτικά συμπλέγματα  χαράζοντας ευθείες γραμμές βάσης 24 ν.μ.. Πρέπει να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 ν.μ.. Πρέπει να ορίσει Συνορεύουσα ζώνη. Πρέπει να ανακηρύξει πλέον  τη συνολική ΑΟΖ καταθέτοντας τις συντεταγμένες της, εντός της οποίας θα περιλαμβάνονται και οι δύο οριοθετήσεις με Ιταλία και Αίγυπτο. Όλα αυτά προϋποθέτουν εγκατάλειψη της ακολουθούμενης πολιτικής του κατευνασμού και να στείλουν στον «σκουπιδοντενεκέ» την πολυδιαφημισμένη Διακήρυξη των Αθηνών που υπέγραψαν Μητσοτάκης-Ερντογάν στις 7 Δεκεμβρίου 2023 .

 Η Οδηγία  αυτή της Ε.Ε., αρμοδιότητας του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, έχει καταστεί εφιαλτικό  και μείζον πολιτικό πρόβλημα για την ελληνική Κυβέρνηση. Η τελευταία, φοβική, ανίκανη και ετεροπροσδιορισμένη, αδυνατεί να εκμεταλλευτεί το όποιο «παράθυρο ευκαιρίας» παρουσιάζεται τώρα που η Τουρκία θέλει να δείχνει «καλό παιδί» μήπως και καταφέρει να αγοράσει τα F-16 από τις ΗΠΑ και να αναβαθμίσει τις οικονομικές σχέσεις της με την Ε.Ε. Πότε περιμένει η Αθήνα να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της και να ανακηρύξει την ΑΟΖ, μήπως όταν ισχυροποιηθεί περισσότερο στρατιωτικά η Τουρκία ή μήπως όταν αποκτήσει περισσότερα πυραυλικά συστήματα και UAV ή μήπως όταν μελλοντικά καταστεί πυρηνική δύναμη ή μήπως όταν ο ελληνικός πληθυσμός θα έχει μειωθεί περαιτέρω και ο τουρκικός  αυξηθεί;

Ένα χάρτη σαν της Κύπρου η κυβέρνηση κ. Μητσοτάκη ήταν υποχρεωμένη να προωθήσει . Δυστυχώς αυτόν τον  χάρτη αδυνατεί και κρύπτεται να  τον παρουσιάσει στην παγκόσμια κοινότητα  και  δεν τολμά  να τον υποβάλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση,  γιατί σχεδιάζει τη συνθηκολόγηση με την Τουρκία. Ο καθηγητής διεθνούς δικαίου, βουλευτής της ΝΔ και πρώην υπουργός κ. ΣΥΡΡΙΓΟΣ, στις 28-12-2023 σε εκπομπή κεντρικού τηλεοπτικού σταθμού, προσποιούμενος αναληθώς δήλωσε πως η 10χρονη καθυστέρηση κατάρτισης του τόσο σημαντικού  ΘΧΣ οφείλεται σε κρατικές διαδικαστικές δυσκολίες!!!

Για την Ελλάδα όμως αποτελεί εθνικό καθήκον να συνταχθεί άμεσα ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός,  όπως επιτάσσεται από την ΕΕ και τα εθνικά μας συμφέροντα. Αποτελεί ντροπή γιατί αρνούμεθα  να δείξουμε και υπερασπιστούμε  στην παγκόσμια κοινότητα την πιο διάσημη θάλασσα του πλανήτη!

 

Λάμπρος Χουλιάρας

 

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.