ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΠΟΙΗΣΗ.
Του Γ. Σαγιά
Κατατίθενται κάποιες σκέψεις για τον εκ Κύπρου ορμώμενο νέο υπουργό της ελληνικής Κυβερνήσεως στο Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας κ. Χρ. Στυλιανίδη:
Το ότι κατάγεται από την (μαρτυρική και κατά σχεδόν 38% κατεχόμενη) Κύπρο είναι θετικό διότι είναι καλό να εκπροσωπείται (και) σε επίπεδο κυβερνήσεως όλη η επικράτεια τού ελληνισμού.
Κατά το παρελθόν άλλωστε είχε υπουργοποιηθεί και ο εκ Κύπρου ορμώμενος (αδικοχαμένος από αεροπορικό δυστύχημα) Γιάννος Κρανιδιώτης.
Δυστυχώς όμως οι πολιτικοί που επί δεκαετίες είναι κυρίαρχοι στην πολιτική ζωή τού τόπου, αποφεύγουν συνειδητά να μιλούν για την αδιαμφισβήτητη ελληνικότητα τής Κύπρου.
Όπως είναι γνωστό, η Κύπρος θεωρείται επισήμως "ξένη" χώρα (παρά τους ποταμούς αίματος που έχουν χύσει οι Κύπριοι αδελφοί μας για τον ελληνισμό και παρά το ότι είναι ξεκάθαρα μέρος τού σώματος τής Ελλάδος -και δη της καρδιάς).
Συνεπώς, ως προς την ουσία, είναι ακριβώς ίδια η αντιμετώπισή μας για κάθε Έλληνα είτε είναι Αιγαιοπελαγίτης ή Επτανήσιος, είτε Θραξ ή Μακεδόνας είτε Ηπειρώτης ή Κρης είτε από οποιαδήποτε άλλη περιφέρεια τής Ελλάδος.
Όμως βάσει των ισχυόντων νόμων, για να οριστεί κάποιος υπουργός (Άρθρο 81 παράγραφος 2 του Συντάγματος) θα πρέπει να συγκεντρώνει τα προσόντα που ορίζει το Άρθρο 55 περί βουλευτού. Αυτό σημαίνει ότι για να εκλεγεί κάποιος βουλευτής θα πρέπει να είναι Έλληνας πολίτης και να έχει το δικαίωμα τού εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το Άρθρο 81 παρ.2 αναφέρει πως κανένας δεν μπορεί να ορκιστεί μέλος της Κυβέρνησης ή υφυπουργός αν δεν συγκεντρώνει τα προσόντα που ορίζει το Άρθρο 55 για τον βουλευτή.
Αυτονόητο είναι πως η Κυβέρνηση είχε ήδη λύσει αυτό το θέμα (είτε αυτό έγινε διά υπαρχούσης διπλής υπηκοότητος είτε με παροχή ιθαγενείας). Ο λόγος που αναφέρεται είναι διότι δι' αυτής της οδού μπορεί να γίνει υπουργός τής Ελλάδος οποιοσδήποτε πληροί κάποια από αυτές τις προϋποθέσεις από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Γιατί, μπορεί εμείς ως εθνικώς σκεπτόμενοι να ικανοποιούμεθα με υπουργοποίηση Έλληνα εκ της νήσου Κύπρου, όμως δεν φαίνεται να γίνεται με αυτό το σκεπτικό αυτή η υπουργοποίηση.
Η εθνική άποψη για διώξιμο του στρατού κατοχής των Τούρκων εισβολέων καθώς και των Τούρκων εποίκων στην Κύπρο, δυστυχώς δεν είναι στην "ατζέντα" Ελλήνων πολιτικών που κυβερνούν επί δεκαετίες. Το ίδιο συμβαίνει εκτός από την μητέρα πατρίδα και στην κόρη Κύπρο. Αντιθέτως μάλιστα, νωπές είναι δηλώσεις ανωτάτων αρχόντων τής ελληνικής Κυβερνήσεως με τις οποίες αφήνεται -για άλλη μια φορά- μόνη και απροστάτευτη η νήσος. Επίσης νωπές είναι τραγικές δηλώσεις πολιτικών τής Κύπρου -οι οποίοι βρίσκονται σε ύψιστες θέσεις- με τις οποίες δηλώνουν αδυναμία και έμμεση υποταγή στην εισβολέα Τουρκία.
Η υπουργοποίηση τού κ. Χρήστου Στυλιανίδη, εκτιμάται ότι μπορεί να επιταχύνει επί το χείρον τις εξελίξεις (και;) για το Κυπριακό. Διότι κατά το παρελθόν υπήρξε υποστηρικτής τής λεγομένης "διζωνικής - δικοινοτικής ομοσπονδίας", η οποία ουδεμία σχέση έχει με δίκαιη και εθνική λύση -τουναντίον.
Συγχρόνως, έντονη και διάχυτη είναι η ανησυχία και για ενδεχόμενη απόπειρα ολοκληρώσεως τής λεγομένης "Συμφωνίας" των Πρεσπών, με την οποία θα επισφραγιστεί η απαράδεκτη "συμφωνία" τής προηγουμένης Κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ (με την στήριξη και τού υπόλοιπου αυτοονομαζόμενου "δημοκρατικού τόξου").
Τέλος, αξίζει να δοθεί έμφαση σε κάτι που επιμελώς αποσιωπάται και ακροθιγώς ανεφέρθη ανωτέρω: Υπουργοποίηση με βάση την διπλή υπηκοότητα ή και την παραχώρηση ελληνικής ιθαγένειας, μπορεί να γίνει σε επόμενη φάση και για οποιονδηποτε δύναται να πληροί αυτές τις προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να οριστεί υπουργός αθλητισμού ένας φιλέλληνας ή υπουργός οικονομικών ένας ευρωπαίος επίτροπος. Αυτό θα σημάνει και την πλέον ξεκάθαρη σηματοδότηση τού χτυπήματος τού "νατιβισμού" αλλά και της πλέον απτής απόδειξης ότι η Ελλάδα είναι από ετών δορυφόρος ("προτεκτοράτο") ξένων δυνάμεων.
Ας ελπίσουμε αυτά τα σενάρια να παραμείνουν σενάρια αλλά να εντείνουμε τον αγώνα μας ώστε να μπορούμε να τα ανατρέπουμε -ακόμη καλύτερα: να τα αποτρέπουμε.
Μπορούμε!
Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές δεν υιοθετούνται απαραίτητα από το Κέντρο φ και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.
