Η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ανθρώπων χωρίς στέγη είναι από ανάγκη και όχι από επιλογή. Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας, της φτώχειας και της ανεργίας, έχει ενταθεί το φαινόμενο των αστέγων, τόσο στην πρωτεύουσα και την συμπρωτεύουσα όσο και στα αστικά -αλλά όχι μόνο- κέντρα. Το κράτος (Υπουργεία, Προνοιακές Δομές κ.ά.) καθώς και η Αυτοδιοίκηση Α' και Β' Βαθμού δεν έδειξαν την απαιτούμενη ευαισθησία ούτε και έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στους βαλλόμενους συνέλληνες. Υπήρξαν λίγες προσπάθειες, μόνον αποσπασματικές, μικρές σε έκταση και χωρίς βάθος σχεδιασμού επίλυσης του προβλήματος. Την ίδια στιγμή, ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός (καθώς και ο εκκλησιαστικός αλλά και η αυτοδιοίκηση και ιδιώτες), ενεργοποιήθηκαν τάχιστα για εμπερίστατους πρόσφυγες αλλά και παρανόμως εισελθόντες μετανάστες και το κράτος θυσίασε πολλά χρήματα (και) από το -χρεοκοπημένο- ταμείο τής Ελλάδας, λειτουργώντας "με δύο μέτρα και δύο σταθμά". Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι "ξαφνικά εντοπίστηκαν" γαίες και κτήρια που έμεναν για χρόνια εγκαταλελειμμένα και κλειστά και -επιπλέον- βρέθηκαν τα χρήματα για ανακαινίσεις και παραγγελίες κατασκευής οικιών (ακόμη και μέσω των Ενόπλων Δυνάμεων), ευκόλως καταδεικνύεται η υποκρισία και η αδιαφορία για τους Έλληνες αστέγους. Είναι απαραίτητο, θεμιτό και αναγκαίο να ανακαινιστούν υπάρχοντα κτήρια σε κάθε Δήμο και να φιλοξενηθούν σε αυτά Έλληνες άστεγοι και πένητες. Παραλλήλως, οι φιλοξενούμενοι θα αναλάβουν την υποχρέωση να υποστηρίζουν δομές προσφέροντας σε υπηρεσίες (π.χ. πρασίνου, καθαρισμού, φύλαξης δασών κ.ά.π.), νιώθοντας έτσι χρήσιμοι στην κοινωνία, εντασσόμενοι καλύτερα στον κοινωνικό ιστό και αποκτώντας αυτοπεποίθηση για ζωή και προσφορά. Για να δοθεί προτεραιότητα σε αυτή τη λογική, πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στις εθνικές ιδέες, με άλλα λόγια, να αλλάξει η στάση και η ψήφος πολλών Ελλήνων. Είναι επιτακτική ανάγκη.