Κατατίθενται τρία σημεία τού προβληματισμού μας για αποφάσεις και μη αποφάσεις τής Διαρκούς Ιεράς Συνόδου τής Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, τίμια και καθαρά:

1)Η Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος, έλαβε διακριτή θέση εναντίον τής "Γιόγκα". Καλώς.
Όμως δεν έχει λάβει ακόμη διακριτή θέση για το επελαύνον Ισλάμ και την από πολύ καιρό εν εξελίξει προσπάθεια ισλαμοποίησης της Ελλάδος. Κακώς.

2)Η Δ.Ι.Σ. έλαβε θέση κατά των Ρόταρι και των Λάιονς (ως εχόντων -μεταξύ άλλων- θρησκευτικό λατρευτικό τυπικό). Καλώς.
Όμως έστρεψε το βλέμμα σε αυτές τις οργανώσεις, τη στιγμή που "αντίστοιχες" οργανώσεις βρίσκονται σε οργανωτική έξαρση πανελληνίως. Μάλιστα, εστιάζοντας σε υποπόδια, άφησε στο απυρόβλητο τη μασονία και ανάλογες ή και υπέρτερες αυτής παγκόσμιες λέσχες και στοές. Κακώς.

3)Η Δ.Ι.Σ., έχει κατά καιρούς λάβει θέσεις για την εκκλησιαστική περιουσία. Καλώς.
Όμως δεν έχει λάβει καθαρή δημόσια θέση για όσα κατά καιρούς λέγονται και γράφονται δημοσίως για μασόνους στους κόλπους της (τόσο κατά το παρελθόν όσο και στο παρόν. Κακώς.

Είναι μακρύς ακόμη ο κατάλογος για αποφάσεις αλλά και μη αποφάσεις τής Δ.Ι.Σ. και εγείρονται ερωτηματικά. Βεβαίως, η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν λειτουργεί με βάση τον κοσμικό τρόπο τού σκέπτεσθαι και πράττειν. Ή, πιο σωστά διατυπωμένο, η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν θα έπρεπε να λειτουργεί με βάση τον κοσμικό τρόπο τού σκέπτεσθαι και πράττειν. Ούτε και είναι υποχρεωμένη να απαντά ή και να τοποθετείται με βάση την πολιτική. Το έργο της είναι πρωτίστως πνευματικό και σωτηριολογικό.

Παρ' όλ' αυτά, θεωρούμε ότι τόσο οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί όσο και αλλόδοξοι, αγνωστικιστές και άθεοι, με ενδιαφέρον θα διάβαζαν και θα μελετούσαν θέσεις ξεκάθαρες (όχι μόνο για τα ανωτέρω αλλά για όλα τα θέματα), οι οποίες δεν θα επιδέχονται διαφορετικών ερμηνειών και προσεγγίσεων.
Η τεράστια έκταση που καλύπτει πλέον το συνεχώς επεκτεινόμενο Ισλάμ (κυρίως στην νοτιοδυτική Ασία, στην βορειοκεντρική Αφρική αλλά και με δυναμικούς θύλακες επεκτάσεως σε Ευρώπη, Αμερική, Ωκεανία και στα υπόλοιπα σημεία Ασίας και Αφρικής), δεν είναι πλέον ένδειξη αλλά απόδειξη για την ανάγκη αλλαγής πορείας αντιμετωπίσεως σοβαρών θεμάτων. Οι δε παγκόσμιες ομαδώσεις ("λόμπις") αντεθνικώς σκεπτομένων και πραττόντων, οι οποίες προωθούν την ιδέα μιας συμπαντικής οικοδόμησης, υπό ενός "μεγάλου" (για αυτούς) ατόμου, παγκόσμιου κυβερνήτη μίας ενιαίας οικουμένης όπου αυτοί θα βρίσκονται υψηλά στην πυραμίδα τής εξουσίας, προσπαθώντας να εξαφανίσουν έθνη και να ποδηγετήσουν λαούς, θα έπρεπε να βρίσκουν αντιμέτωπη την Ιεραρχία -και όχι μόνο- της Εκκλησίας, καθώς και την συντριπτική πλειοψηφία των λαών.

Θα μπορούσαν αν ήθελαν.
Θέλουν να μπορέσουν;