Τα κομματικά συστήματα εξουσίας αποδεικνύονται ισχυρότερα από τα κόμματα ιδεών.
Την εκλογική νίκη εκάστου, ακολουθεί ο έλεγχος τής δημόσιας διοίκησης (και διά των δοτών), τής Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών καθώς και η προσπάθεια ελέγχου τού λεγομένου παρακράτους.

Εξωτερικοί παράγοντες, "έχουν χρεωμένες" τις εκλογές σε χώρες επιρροής και αντίπαλοί τους το όμοιον σε χώρες επιδιωκόμενης επιρροής. Η πλειονότητα των ψηφοφόρων, ψηφίζει κινούμενη από συμφέρον, ανάγκη, συνήθεια, ή και φόβο, αγανάκτηση, ελπίδα, δευτερευόντως δε από ιδεολογία και είναι επιρρεπής στην προπαγάνδα και στην ποικιλότροπη επικοινωνία επηρεασμού τής κοινής γνώμης.

Για μια προσεκτική ματιά στα εκλογικά δεδομένα, πρέπει να συνυπολογιστούν το ποσοστό των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων (κυρίως αυτών που εκτιμώνται ως συνειδητή επιλογή) καθώς και το μεγάλο ποσοστό τής αποχής (τόσο ως συνειδητή επιλογή απόρριψης τού πολιτικού συστήματος και προσωπική στάση αξιοπρέπειας όσο όμως και ως συστημικώς προωθούμενη επιλογή για όσους εκτιμάται πως σε καμία περίπτωση δεν θα ψήφιζαν τους υποψηφίους "του κόμματος των πολιτικών κομμάτων" που πολλά εξ αυτών απαρτίζουν).

Η σε βάθος ανάλυση τού συνόλου τού εκάστοτε πολιτικού σκηνικού, δεν επιτρέπει αισιοδοξία, δεν επιτρέπει όμως και απαισιοδοξία. Επιτρέπει βελτιοδοξία, πράγμα που σημαίνει πως τα πολιτικά πράγματα στην χώρα μας, δεν είναι τα καλύτερα, δεν είναι τα χειρότερα, "είναι αυτά που είναι" και επιδέχονται βελτίωση από τον καθημερινό επίπονο, πεισματικό, ανυποχώρητο αγώνα όλων μας, από κάθε έπαλξη εθνικού -άρα και κοινωνικού- αγώνα.
Η εσωστρέφεια, ο διχαστικός λόγος, είναι προβλήματα που πρέπει να αποφευχθούν.
Αντίπαλος είναι τα προβλήματα τής χώρας και οι πολιτικές που τα δημιούργησαν.
Προς τα εκεί -και μόνον- τα βέλη.