ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ
(100 Χρόνια από την δολοφονία του):
Ένας ωραίος Έλληνας,
ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!

Ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878 και δολοφονήθηκε στους Αμπελοκήπους Αθηνών από το τάγμα τού Παύλου Γύπαρη 42 χρόνια μετά, το 1920. Ήταν γιος τού Μακεδόνα Στέφανου Δραγούμη, υπουργού και πρωθυπουργού τής Ελλάδος, ο οποίος καταγόταν από το Βογατσικό Καστοριάς.
Ο Ίων, έζησε έντονα και αγωνιστικά τη ζωή του, με πίστη στο μεγαλείο τού ελληνικού έθνους και στην ανάγκη αναγέννησής του. Στα λίγα χρόνια τής ζωής του, έκανε πάρα πολλά και σημαντικά. Πρόσφερε μεγάλο και ποιοτικό έργο, το οποίο πάντα θα συνοδεύει τη μνήμη του.
Ανέπτυξε πολιτικές απόψεις οι οποίες άντεξαν, αντέχουν και εκτιμάται ότι θα αντέχουν στον χρόνο. Έκανε φιλοσοφικές προσεγγίσεις, οικονομικές θεωρήσεις, κοινωνιολογικές μελέτες, γλωσσικές τοποθετήσεις, δημοσιολογικές προτάσεις, λογοτεχνικές αναβάσεις και πολιτιστικές επεκτάσεις. Όλα αυτά σε μια εποχή που τα εθνικά ιδεώδη, συνέγειραν τις ψυχές τών Ελλήνων και η Μεγάλη Ιδέα εθεωρείτο αυτονόητο καθήκον απελευθερώσεως όλων των αλύτρωτων Ελλήνων, ενώ οι υπέρτεροι σκοποί τού κοινού καλού για το έθνος και τον λαό, υπερίσχυαν τής ατομολατρίας, τού ωχαδελφισμού και κάθε άλλης μορφής διεθνισμού. Η ελληνική λαϊκή ψυχή, σε αδιάσπαστη συνέχεια στους αιώνες, ευρισκόμενη τότε σε έξαρση, λειτουργούσε ως σταθερό κρηπίδωμα τού Ελληνισμού. Όμως, ο σκληρός κομματισμός έκανε αισθητή την παρουσία του και -δυστυχώς- εγκλώβιζε πατριώτες, οι οποίοι λειτουργούσαν -γνωρίζοντάς το ή όχι- υπέρ συμφερόντων ξένων δυνάμεων, ρίχνοντας νερό στον μύλο τού εθνικού διχασμού και απομακρύνοντας τον μεγάλο στόχο για ένωση τού Γένους σε ένα δυνατό εθνικό κράτος. Όλα αυτά την στιγμή που η Βουλγαρία απειλούσε ευθέως και εμπράκτως και ο Πανσλαυιστικός κίνδυνος ήταν προ των πυλών, ενώ η τουρκική κατοχή συνεχιζόταν σε μεγάλο τμήμα ελληνικού εδάφους. Εντός ενός τέτοιου πλαισίου, ο Ίων αγωνίστηκε για τα δίκαια τού σκλαβωμένου ελληνισμού τής Πόλης και τής Μακεδονίας, από διάφορες θέσεις. Όλοι οι αγώνες του ήταν στοχευμένοι και κατέγραψε σημαντικές επιτυχίες, ειδικά κατά των Βουλγάρων κομιτατζήδων.
 

Ο Ίων Δραγούμης, έχει μείνει στην ιστορία ως "ένα ωραίο δείγμα Έλληνος", πετυχαίνοντας έτσι έναν από τους σκοπούς τής ζωής τού Έλληνα. "Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα Έλληνος, να σκοπός μιας ζωής", είχε πει. "Δουλεύοντας για τον ελληνισμό, δουλεύω για τον εαυτό μου. Θέλω να ξοδέψω την ψυχή μου μέσα στο έθνος μου, σε μια αλληλεγγύη με τους ομοφύλους μου". Και φρόντισε με τη ζωή του, με τη γραφή του και με τις πράξεις του, να το καταφέρει.
Υπήρξε πολιτικός στοχαστής και παραλλήλως εθνικός αγωνιστής, αποδεικνύοντας με την ίδια του την ύπαρξη ότι η θεωρία πρέπει να συνοδεύεται από πράξεις και οι πράξεις πρέπει να εδράζονται σε θεωρία. Ανήκε (και ανήκει εσαεί) στην πνευματική αριστοκρατία τού Ελληνισμού. Ήταν γεννήτωρ ιδεών, σκέψεων και απόψεων και είχε μεγάλη πνευματική διαύγεια και τεράστιο ψυχικό σθένος, ώστε να περνά άφοβα στην εθνική δράση ως πραγματικός πολεμιστής. Δράση και πνευματικές αναζητήσεις, ήταν στοιχεία αλληλοτροφοδοτούμενα μέσα στο καμίνι τού εθνικού αγώνα και της ζωής. Και όλα αυτά, εντός μιας πολιτικοκοινωνικής κατάστασης ασφυκτικής, με την Ελλάδα να αγωνίζεται συγχρόνως κατά Τούρκων και Σλαύων αλλά και να ταλαιπωρείται από εντόπιες μικροπολιτικές. Να αγωνίζεται δηλαδή ο Ίδας (όπως ήταν το ψευδώνυμό του) υπέρ τού Αλυτρώτου Ελληνισμού και υπέρ της υπερβάσεως τής εννοίας τού κράτους και την αναγωγή της στην ιδέα τού Έθνους και του Γένους των Ελλήνων. "Αν το κράτος στενοχωρεί το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθεί. Το κράτος που εμποδίζει το έθνος, είναι και περιττό και βλαβερό", έλεγε με διαύγεια σκέψης.
Με άλλες λέξεις, ο Ίδας απετέλεσε και αποτελεί μέρος τής αδιασπάστου κυτταρικής συνεχείας τού αδουλώτου μεγαλειώδους και πάντα δημιουργού Ελληνισμού. Είναι μία μεγάλη μορφή τής ελληνικής ιστορίας, μη επαρκώς αναδεδειγμένη, λόγω μικρότητος αλλά και ενδόμυχου φόβου των εκάστοτε νάνων ή και προσκυνημένων της πολιτικής και του ψευτοπνευματικού κόσμου. Διότι ο Ίδας, συμβόλιζε και συμβολίζει αυτό που οι άνθρωποι τού λεγομένου συστήματος έτρεμαν και τρέμουν: την ελληνοκεκτρικότητα, την ελληνολατρία, την ελληνοπρέπεια. Το απροσκύνητον, το αδούλωτον και το ελεύθερον. Την καθαρή ελληνική ψυχή, την ελεύθερη ελληνική σκέψη, τον άφοβο εθνικό αγώνα. Ο Ίων είχε ό,τι δεν είχαν και δεν έχουν πλείστοι εξ αυτών: Εθνική συνείδηση στον υπερθετικό βαθμό!
Μιλώντας για το μεγαλείο τού ανδρός, συγχρόνως νιώθουμε βαθιά θλίψη κάνοντας συγκρίσεις με άλλους πολιτικούς, διπλωμάτες και "πνευματικούς" ανθρώπους (πλην κάποιων εξαιρέσεων, ευτυχώς). Γιατί ο Ίων μετέτρεψε την αγωνία του για το έθνος μας σε εθνικό αγώνα για Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη, δυνατή και δίκαιη για το λαό μας.
Γιατί έκανε συγκεκριμένες και υλοποιήσιμες πολιτικές προτάσεις, μέσω των οποίων προβάλλεται ο ελληνικός κοινοτισμός ως κιβωτός σωτηρίας και ανάπτυξης τού έθνους μας.
Γιατί έκανε οικονομικές προσεγγίσεις, όπου απέναντι στη σαθρή στη βάση και αμφίβολη στο εποικοδόμημα "πάλη των τάξεων", αντιπροτάσσει την κοινωνική συνεργασία των δυνάμεων τού έθνους και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Γιατί εξέφρασε ποικιλοτρόπως την αηδία του απέναντι στην πολιτική σαπίλα και την κατάπτυστη συναλλαγή βουλευτών και ψηφοφόρων.
Γιατί απέδειξε την προοδευτικότητά του και τον κοινωνισμό του, δήλα δή την εξακόντιση τού ελληνικού έθνους στο μέλλον και στην νέα δημιουργία, χάρη στην εθνική συνέχεια περελθόντος, παρόντος και μέλλοντος.
Γιατί αγωνίστηκε με υπέρμετρη αγάπη για τον εθνικό κορμό -απελευθερωμένο ή μη- και βεβαίως έδρασε υπέρ τής αιωνίου ελληνικής γης τής Μακεδονίας.
Οι συγκρίσεις των ανωτέρω με τα πεπραγμένα (ή και πραττόμενα) υπό όσων θέλουν να είναι λησμονημένος, είναι συντριπτικές εις βάρος τους. Προσπαθώντας να θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τον μεγάλο Ίωνα Δραγούμη, κατ' ουσίαν θέλουν να λησμονήσουμε κάτι άλλο: Τον εθνικισμό του!
Γιατί, όπως ο ίδιος έλεγε και έγραψε, "Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση τού έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος". Επίσης, όπως έγραψε στο βιβλίο του "Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες", "Ο εθνικισμός είναι μορφή ενέργειας (....) Ενέργεια είναι εκείνη η φωτιά, που κάνει το έθνος να ζει και να ξοδεύεται, είναι το λάδι, είναι το πετρέλαιο, ´ενέργεια είναι ζωή´, τα άλλα είναι θανατερά στοιχεία (....) Λοιπόν, οι ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΙ άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι ΕΘΝΙΚΙΣΤΑΙ, είτε το ξέρουν είτε μη, δεν μπορεί παρά να ζουν ανάμεσα στο έθνος τους και εκεί να ξοδεύουν τη δύναμή τους και εκεί να παίρνουν δύναμη".

Θα αναφερθούν κάποιες ακόμη από τις θέσεις του, με πολύ σύντομες προεκτάσεις στο σήμερα αλλά και στο αύριο τού Ελληνισμού, για να καταδειχθεί μεγαλύτερο εύρος των τεραστίων ικανοτήτων του, η καινοτόμος σκέψη, η διαχρονικότητα και η προοδευτικότητά του και να αποτελέσουν δυνητικώς βάσεις για περαιτέρω ανάπτυξή τους.
 


Ο Ίδας ήταν λάτρης τής δημοτικής μας παραδόσεως. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε στο έργο του "Ελληνικός Πολιτισμός", "Στο χωριό βρίσκεις τη βάση τού ανθρώπου τής φυλής σου". Εκεί εντόπιζε πηγές δημιουργίας, οι οποίες συμβάλλουν στην αδιάσπαστη εθνική συνέχεια και συγχρόνως εμβολιάζουν και εμπνέουν το νέο, λειτουργώντας ως στέρεη βάση του. Έβλεπε στη δημοτική παράδοση, στην ρίζα, στην ταυτότητα, την προοδευτική προοπτική. Συντήρηση και πρόοδος, δεν αντιδιαστέλλονται, αλλά συνυπάρχουν και συλλειτουργούν: "Κανείς ας μην αναθεματίζει την συντηρητικότητα. Κανείς ας μην περιφρονή την προοδευτικότητα. Για το έθνος και τα δύο στοιχεία είναι απαραίτητα...", έλεγε. Και συνεχίζει σε άλλο σημείο: "Η σημερινή τάξη των γραμματισμένων, των θρεμμένων με τη σχολαστική παράδοση, θα χτυπηθή και σιγά σιγά τη θέση της θα την παίρνη η καινούργια τάξη των μορφωμένων ή διανοητικών ανθρώπων, που αυτοί θα είναι θρεμμένοι με τη δημοτική παράδοση. Αυτή θα είναι η αριστοκρατία τού έθνους".
Η παράδοση λειτουργεί ως προωθητική δύναμη δημιουργίας, ως αντίδοτο στην ξενομανία, αλλά και ως εφαλτήριο εθνικής αντιστάσεως και ανασυγκροτήσεως. Συνεισφέρει τα μέγιστα στον ορισμό, στην προστασία και στην προώθηση τής εθνικής ταυτότητας και της εθνικής συνέχειας. Συνεπώς, η παράδοση είναι συστατικό στοιχείο τής "αυτοσυντηρησίας τής φυλής".
 


Σε άλλο σημείο τού έργου του "Ελληνικός Πολιτισμός", αναπτύσσει το όραμά του για μια αριστοκρατία τού έθνους, για επίλεκτους Έλληνες που θα ήθελε να ηγούνται τού λαού. Γράφει: "Ο λαός όμως δέ φωτίζεται με μοναχικές ενέργειες μερικών ατόμων, όσο φωτεινά κι αν είναι, χρειάζεται μια αριστοκρατία ολόκληρη για να επηρεαστεί ο λαός. Όχι από κάτω, από πάνω θ' αρχίση ο ξαναγεννημός. Ας φωτιστούν οι μορφωμένοι, ας λουστούν στα φεγγαρά και διάφανα νερά τής λαϊκής ψυχής, ας συνταραχθούν και ας θελήσουν κάτι και ο λαός θα τους ακολουθήση έπειτα (....) Και του εαυτού του τις ρίζες ψάχνοντας θα τις βρουν μέσα στο έθνος τους (....) Σαν οι τελευταίοι αντιπρόσωποι μιας πρώτης εποχής και οι πρώτοι μιας ερχόμενης, θα είναι οι άνθρωποι οι καμωμένοι, οι μεστωμένοι και που ωστόσο ακόμα γίνονται (....) Και αυτοί θα διαφεντέψουν το έθνος και στη σκέψη και στην πράξη και θα διδάξουν τις ερχόμενες γενεές. Απ' αυτούς θα βγουν οι νέοι δάσκαλοι και τα νέα σκολειά". Στις ανωτέρω φράσεις, κρύβεται μέρος τής λύσεως τού ελληνικού προβλήματος. Αριστοκρατία, φωτισμένη ηγεσία για το λαό, απ' το λαό, με το λαό υποστηρικτή. Με ανατροφή και παιδεία ελληνική, οι οποίες να ευρύνουν έτι περαιτέρω το υπέροχο πνεύμα των Ελληνόπουλων που δυστυχώς συνθλίβεται λόγω ακατάλληλων "εκπαιδευτικών προγραμμάτων". Με "νέους δασκάλους και νέα σκολειά", με ελληνική υπόσταση και πνεύμα ελευθερίας, με ηρωικό τρόπο ζωής και εθνική συνείδηση, μακριά από την μαρξιστοκρατία, την ξενοκρατία, την υποταγή σε "παγκόσμιους αφέντες", την ελάσσονα προσπάθεια, την ισοπέδωση και την αναξιοκρατία.
 

Ο Ίων ήταν επίσης και κοινοτιστής. Μέσα στον -και από τον- κοινοτισμό του, διοχέτευε και τον κοινωνισμό του. Πίστευε στην ανάγκη τής αποκεντρώσεως και της κοινοτικής οργανώσεως τής τοπικής αυτοδιοικήσεως, την οποία θεωρούσε ως "γνήσιο κύτταρο τής ελληνικής κοινωνίας". Στο βιβλίο του "Όσοι ζωντανοί", γράφει σχετικώς: "Το γνησιότερο κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας μετά την οικογένεια είναι η κοινότης ή ο δήμος. Επί της κοινότητος ως θεμέλιο έπρεπεν εξαρχής να κτισθεί το οικοδόμημα τού κράτους και τότε μόνο θα ήτο φυσιολογικώς οργανωμένον κράτος (...) η κοινότης ή ο δήμος, αστικός ή αγροτικός, θα αντιπροσωπεύουν την θέλησιν του λαού περί αυτοδιοικήσεως". Ακριβώς από αυτό το σημείο, μπορεί να συνεχίσει σήμερα για το αύριο το κίνημα τού εθνομελλοντισμού, δήλα δή τής προβολής τής ιδέας τού έθνους στο μέλλον ως βασικού συστατικού τού μέλλοντος αυτού, ο οποίος εδράζεται και στον κοινοτισμό και μπορεί να αποτελεί την πολιτική εκδοχή του. Ένα δίκτυο αυτοδιοικητικών, εμπνεόμενο από μεγάλους Έλληνες όπως ο Ίων Δραγούμης, ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Κωστής Παλαμάς, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Δημήτρης Πικιώνης, αλλά και μεταγενέστεροι όπως ο Κώστας Καρδαράς και άλλοι, είναι και απαραίτητο και αναγκαίο για την αναγέννηση τής αυτοδιοίκησης τής χώρας όσο και αυτής καθ' αυτής τής πατρίδας μας, μέσα από ένα φιλόδοξο σχέδιο "Ίων Δραγούμης", το οποίο θα δίνει έμφαση στην ελληνική ιδιοπροσωπία και στην εθνική ανάταξη και προοπτική.
 


Ο Ίδας, αν και δεν γεννήθηκε στη Μακεδονία, καταγόταν εκ πατρός από την Μακεδονία και γαλουχήθηκε με αγάπη για την αρχαιόθεν ελληνική περιοχή. Αγωνίστηκε με αδάμαστη ελληνική ψυχή στον Μακεδονικό Αγώνα ως Μακεδονομάχος. Στο έργο του "Μαρτύρων και Ηρώων αίμα", σαλπίζει εγερτήριο λόγο με αφορμή τον θάνατο ενός άλλου μεγάλου Έλληνα, τού Παύλου Μελά: "Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώση! Θα μας σώσει από τη βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώση από τη μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώση από τον αισχρόν ύπνο, θα μας ελευθερώση. Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε." Τόσο επίκαιρα και σήμερα αυτά τα λόγια, που η ελληνική γη τής Μακεδονίας κατά ένα μέρος κατέχεται και κατά ένα μέρος ποικιλοτρόπως ξεπουλιέται! Και ναι, είναι καιρός να γιγαντωθεί εις μνήμην του το σύνθημα -και συνάμα σάλπισμα αγώνος- που γεννήθηκε από Έλληνες επηρεασμένους από τον Ίωνα Δραγούμη: Όπου Μακεδονία εκεί Ελλάδα! Διεκδικούμε τα δίκαιά μας!
 


Οι απανταχού πανέλληνες, έχουμε χρέος απέναντι στον Ίωνα Δραγούμη καθώς και σε όλους τους μεγάλους Έλληνες.
Πρέπει να συνεχίσουμε να τους τιμούμε, να κρατούμε ζωντανή τη μνήμη και το έργο τους και να εξελίσσουμε, εξακτινώνουμε και πολλαπλασιάζουμε τη δυναμική που μας άφησαν ως παρακαταθήκη. Γιατί το μέλλον, δεν το περιμένουμε, το δημιουργούμε!
Οφείλουμε να μελετούμε με κριτικό πνεύμα τη ζωή τους και τα έργα τους και να κάνουμε πράξη και τρόπο ζωής πολλά εξ αυτών. Και αν σε κάποια σημεία υπάρχουν απόψεις ή ενέργειες που δεν μας βρίσκουν σύμφωνους (συνήθως υπάρχουν, διότι ομιλούμε για ανθρώπους), να τα προσεγγίζουμε εντάσσοντάς τα στη συνολική προσφορά τους και να τα ερμηνεύουμε με βάση το περιβάλλον, τις συνθήκες τής εποχής και τα κίνητρα.
Επιβάλλεται να αγωνιζόμαστε καθημερινώς, συνεχίζοντας τον ιερό αγώνα για κατάργηση τής κατάπτυστης "Συμφωνίας" των Πρεσπών, για Αγία τού Θεού Σοφία ορθόδοξη χριστιανική σε Πόλη ελληνική, για περαιτέρω οργάνωση ελληνικών κοινοτήτων και στον Αλύτρωτο Ελληνισμό ως ελπίδα για το μέλλον, για ανατροπή τής ξενομανίας και πλάσιμο ενός ελληνικού πολιτισμού με εξαιρετικούς ανθρώπους, οι οποίοι -όπως έγραψε ο Ίδας- θα "περιέχουν και αντιπροσωπεύουν όλες τις ιδιότητες και ικανότητες τού πολιτισμού και του έθνους, που τους εγέννησε", του ελληνικού!

Ζήτω ο μεγάλος Έλληνας Ίων Δραγούμης!
Ζήτω ο συνεχιζόμενος αγώνας για Μακεδονία γη ελληνική!
Ζήτω η αιωνία Ελλάς!

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!