ΜΕΙΩΣΗ ΦΟΡΩΝ: ποιος τολμά;

Εδώ και πολλά χρόνια ακολουθείται και στην οικονομία η λάθος συνταγή: αύξηση φόρων την στιγμή που υπάρχει μείωση γύρου εργασιών και ύφεση στην οικονομία. Αυτό σήμανε και σημαίνει κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις εργαζομένων, φτωχά και νεόπτωχα νοικοκυριά, μη δυνατότητα ανταπόκρισης των επιχειρήσεων που άντεξαν στην πίεση στις υποχρεώσεις τους, με προοπτική το κλείσιμο και άλλων επιχειρήσεων και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Η προσπάθεια κάποιων ιδιοκτητών μικρομεσαίων επιχειρήσεων να δοκιμάσουν να ορθοποδήσουν μέσω δανεισμού από τις Τράπεζες προσκρούει στο ότι τα χορηγούμενα δάνεια προς αυτές τις επιχειρήσεις είναι αρκετά κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (στην Ελλάδα απορρίπτεται περίπου το 22% των αιτήσεων ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη περίπου το 8% κατά μέσο όρο). Η περιορισμένη ροή τραπεζικής χρηματοδότησης οφείλεται κυρίως στην επιφύλαξη των τραπεζιτών λόγω του υψηλότερου πιστωτικού κινδύνου στην Ελλάδα. Σημειώνεται ότι μεγάλες επιχειρήσεις εξυπηρετούν τα δάνειά τους με μεγαλύτερη συνέπεια και δύνανται να επιβιώσουν ενώ το κόστος δανεισμού σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και η έλλειψη επαρκών εγγυήσεων υπό αυτών κρίνεται υπό των τραπεζιτών ως ασύμφορο.

Εκ των ανωτέρω προκύπτει ότι -ηθελημένα ή αθέλητα- οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγούνται σε ποσοστιαία συρρίκνωση (με ό,τι αυτό συνεπάγεται). Υπάρχει πρόταση λύσης για να σταματήσει αυτό το σπειράλ σταδιακού μαρασμού επιχειρήσεων και βεβαίως ανθρώπων και κοινωνίας;

Εκτιμάται πως η ΜΕΙΩΣΗ ΦΟΡΩΝ, μπορεί μεσομακροπρόθεσμα να επιτρέψει στις μεγάλες επιχειρήσεις να αναπτυχθούν, σε μικροεπιχειρήσεις να σωθούν, σε εργαζομένους να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους και όλοι μαζί μπορούν να καταβάλλουν τακτικά και με συνέπεια τους φόρους τους (που συχνά εξυπηρετούνται σε μη τακτά χρονικά διαστήματα -έως και καθόλου) αλλά και "να πέσουν περισσότερα χρήματα στην αγορά" για να ξεκινήσει η πολυεπίπεδη αντιστροφή τού αρνητικού κλίματος αλλά και να υπάρξει προοπτική νέων θέσεων εργασίας και γενικότερης ανάπτυξης. Διότι, το να φτιάχνει μια κυβέρνηση "μαξιλάρι χρημάτων" για να μοιράζεται σε επιδόματα, είναι βολικό αλλά αντιαναπτυξιακό και εξαρτάται και από την συνεχώς μειουμένη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών. Εάν δέ συνυπολογιστούν και οι δεσμεύσεις δανεισμών τής χώρας που έχουν αποδεχθεί οι εκάστοτε κυβερνώντες των τελευταίων δεκαετιών ("Μνημόνια"), η κατάσταση φαίνεται να οδηγείται από στοιχειωδώς διαχειρίσιμη σε αδιέξοδη.

Χρειάζεται γενναία πολιτική απόφαση και σύγκρουση με ξένα συμφέροντα, τα οποία επιβάλλουν στρεβλή πολιτική στην Ελλάδα. Εθνικός σχεδιασμός ανάπτυξης (βιομηχανία, καινοτομία, ενέργεια κ.ά.) σε συνδυασμό με σημαντική μείωση τής γραφειοκρατίας, εξορθολογισμό τής λειτουργίας τού δημοσίου τομέα και βασικό πυλώνα νέας πολιτικής την μείωση φόρων, θα μπορούσε να οδηγήσει σταδιακά σε ανάταξη τής ελληνικής οικονομίας και σε προοπτική ελπίδας.

Ποιος τολμά ΜΕΙΩΣΗ ΦΟΡΩΝ;