ΛΑΘΡΑ: αρχαίο
ελληνικό επίρρημα.
ΝΑ ΜΗΝΥΘΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ!
Η ελληνική γλώσσα είναι η μητέρα των γλωσσών τού κόσμου και οι ιδιότητές της είναι μοναδικές. Διήλθε από όλα τα στάδια εξελίξεως τής ανθρωπίνης γλώσσης και υπάρχει ταυτότητα ήχων και γραμμάτων της (σαφώς δε και στην ελληνικότατη Κύπρο). Στην ανυπέρβλητη ελληνική γλώσσα, το σημαίνον είναι και σημαινόμενον. Το γεγονός αυτό τής προσδίδει ιδιαίτερες γλωσσικές και εννοιολογικές ικανότητες και την καθιστά ευθύς εξ αρχής ακριβή, τόσο στον ορισμό όσο και στην περιγραφή των υπ' αυτής εκφραζομένων εννοιών. Έτι περαιτέρω, διά των ικανοτήτων της αυτών, λειτούργησε, λειτουργεί και θα λειτουργεί ως σημαντικόν ενοποιητικόν στοιχείον τού απανταχού ελληνισμού και της αδιασπάστου ενότητος τής ελληνικής φυλής. Συγχρόνως δε, εκφράζει τα μεγάλα διανοήματα παγκοσμίως εις το διηνεκές, λειτουργώντας ως γεννήτωρ, μήτρα και κιβωτός. Η ετυμολογία των λέξεων, μάς οδηγεί στην απαρχήν τού πνεύματος, του πολιτισμού, της επιστήμης. Ο ελληνικός λόγος είναι αυθύπαρκτη αξία και βάσις παιδεύσεως και ηθικής τελειώσεως και διά των συμβόλων του και των εννοιών τους, είναι η ρίζα των ευρωπαϊκών γλωσσών, η γλώττα των γλωσσών, η γλώσσα των σοφών και (θα έπρεπε να είναι) η γλώσσα όλων των ανθρώπων. Διότι δεν είναι μόνον η τελειοτέραν από άποψιν κάλλους και μορφής γλώσσα αλλά η ανάπτυξίς της συνδέεται άμεσα και με αυτήν καθ' αυτήν την Ελευθερίαν. Δεν διαλανθάνει τής προσοχής ότι προσεκτικοί μελετητές (όπως π.χ. ο καθηγητής Αντώνιος Αντωνάκος) εστιάζουν στο θέμα τής σχέσεως ελληνικής γλώσσης και ελευθερίας -και μάλιστα ελληνικής γλώσσης και ελευθερίας τού λόγου. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά που εντοπίζεται στο έργο του (και η οποία αναφέρεται σε οπισθόφυλλο βιβλίου του), όπου "... εξετάζονται οι λέξεις που σημαίνουν ελευθερία λόγου (ισηγορία, ισολογία, παρρησία, ελευθεροστομία, ανταγορία, εξουσία τού λέγειν κλπ), η ύπαρξη των οποίων αποδεικνύει και τη σημασία που έδιναν οι πρόγονοί μας στη σημασία αυτήν, όταν και τα σύγχρονα ακόμη λεξικά δεν περιέχουν ειδική λέξη για την ελευθερία τού λόγου". Η γενικότερη, διαχρονική και ποικιλότροπη επίθεσις κατά τού ελληνισμού, παρά τα όσα προκαλύμματα (οικονομικά ή άλλα) με τα οποία προσπαθούν να την μεταμφιέσουν, θα μπορούσε να ερμηνευθεί κατ' ουσίαν ως επίθεση εναντίον τού ελληνικού έθνους, εναντίον τού φωτός και -κατ' επέκτασιν- κατά τής ελευθερίας τού ανθρώπου.
Ζούμε σε μίαν εποχήν αντιστροφής αρχών, αξιών, λέξεων, σε μίαν εποχήν επελάσεως τής λεγομένης "νέας τάξεως πραγμάτων", όπου οτιδήποτε εθνικόν (και δη ελληνικόν) βάλλεται σκληρώς, με σκοπό "την εξίσωσιν προς τα κάτω", την ομογενοποίησιν σε έναν παγκόσμιον χυλόν αντεθνικόν αλλά και αντιανθρώπινον. Ο τύπος τού ανθρώπου που προωθείται είναι ο τύπος τού "μετανθρώπου", τού "αντανθρώπου", ο αποπνευματικοποιημένος -έως και λοβοτομημένος- μαζάνθρωπος εν μέσω κοινωνιών σε γενικήν κρίσιν: συνειδήσεων, αξιών, πολιτικής, οικονομίας, πολιτισμού, παιδείας, εν τέλει κρίσις πνευματική. Η πολύμορφη αυτή κρίσις, στοχεύει στους πυλώνες τού έθνους μας, οι οποίοι έως τώρα κρατούν εδραίον το συνεχές και αδιάσπαστον Ελλάδος και ελληνισμού: στο ομόγλωσσον, στο ομόδοξον, στην καταγωγικήν συνέχειαν και στο ομότροπον. Η γλώσσα των προγόνων μας (όπως και η ιστορία μας -και όχι μόνον-) δέχονται επίθεσιν. Κάποιοι έχουμε επιλέξει να σηκώσουμε πολύ μεγάλο βάρος, προστατεύοντας και προβάλλοντας την ελληνικήν γλώσσαν. Θεωρούμε χρέος και καθήκον μας προς τα Ελληνόπουλα και το μέλλον τού έθνους μας, να υπερασπιστούμε την γλώσσα των προγόνων μας, την αδιάσπαστην συνέχειάν της και το μεγαλείον της.
Εντός τού ανωτέρω πλαισίου, φαντάζει τραγική η επίθεση που δέχεται η αδιάσπαστη συνέχεια τής ελληνικής γλώσσης με ψεύτικες, προσχηματικές και ιδεοληπτικές αφορμές, όπως λόγου χάριν συμβαίνει με την λέξη λαθρομετανάστευση ["... η έξοδος από μία χώρα μεμονωμένων ατόμων ή ομάδων πληθυσμού και η εγκατάστασή τους σε άλλη (για οικονομικούς ή πολιτικούς λόγους), με τρόπο λαθραίο, παράνομο, χωρίς να υπάρχουν τα απαραίτητα νόμιμα έγγραφα εισόδου ή εργασίας στη χώρα προορισμού: (σ.σ.:π.χ.):ο στρατός περιπολεί στα σύνορα για τον περιορισμό της λαθρομετανάστευσης...", (Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας, εκδ. Κέντρο Λεξικολογίας, Αθήνα, 1998, σελ.990)]. Είναι τουλάχιστον παραλογισμός άνθρωποι που -ορθώς- αποδέχονται τις λέξεις με πρώτο συνθετικό το επίρρημα λάθρο (λόγου χάριν: λαθροκυνηγός, λαθρέμπορος, λαθραναγνώστης κ.ά.π.), να προσπαθούν να στοχοποιήσουν (ακόμη και να ποινικοποιήσουν !) ανθρώπους που μιλούν φυσιολογικά την ελληνική γλώσσα. Σε όλες και όλους όσοι προσπαθούν να λειτουργήσουν ως "αστυνομία σκέψεως και λόγου" και επιτίθενται στην ελληνική γλώσσα και σε αυτή καθ' αυτή την ελευθερία, λέμε τούτο: Λευτεριά στα μυαλά σας!
