ΠΡΩΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ
Εισαγωγικά σχόλια ερμηνείας τού κειμένου που ακολουθεί:
1)Αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε τους όρους "δεξιά, κέντρο, αριστερά, ακροδεξιά, ακροαριστερά", διότι δεν αποδίδουν την πραγματικότητα και χρησιμοποιούνται από επιτηδείους, κυρίως για αποπροσανατολισμό ή επειδή έτσι τους βολεύει. Προτιμούμε τους όρους - έννοιες που περιγράφουν επαρκέστερα τα τεκταινόμενα και τις εξελίξεις (π.χ. κομμουνισμός, σοσιαλισμός, εθνικισμός, φιλελευθερισμός, αναρχισμός κ.ά.)
2)Ο όρος "χώρος" δεν είναι σαφής και συμπεριλαμβάνει ετερόκλητα στοιχεία, συχνά αντιφατικά και διαφορετικά μεταξύ τους. Χρησιμοποιείται μόνον κατά σύμβαση (π.χ. όπως και έννοιες τύπου δεξιά / αριστερά στις δημοσκοπήσεις). Επιθυμούμε να μην λογιζόμαστε ως μέρος τού "χώρου", διότι απευθυνόμαστε στο σύνολο τού ελληνικού λαού και όχι σε ένα περιορισμένο κοινό (εν πολλοίς μάλιστα "δυναμιτισμένο" από -κατευθυνόμενους ή μη- προβοκάτορες, γραφικούς, φετιχιστές, αντικοινωνικούς και άλλους περίεργους, οι οποίοι σαφώς και δεν έχουν θέση στις τάξεις μας).
3)Διατυπώνουμε άφοβα, με υπευθυνότητα και σοβαρότητα τις θέσεις και τις απόψεις μας, χωρίς να αγόμαστε και να φερόμαστε ετεροκινούμενοι και χωρίς να παρασυρόμαστε από την στιγμή, έχοντας ως γνώμονα την διαχρονικότητα των ιδεών μας και ως καθήκον να κρατήσουμε ακεραία την αξιοπρέπεια τής ιδεολογίας μας, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς να σκεφτόμαστε μήπως δυσαρεστήσουμε κάποιους.
Εντός αυτού του πλαισίου, εκτιμώντας ότι οι εξελίξεις θα μας δικαιώσουν αργά ή γρήγορα (όπως άλλωστε έχει ήδη συμβεί σε πλείστα όσα ζητήματα, π.χ. δημογραφικό, λαθρομετανάστευση, οικονομική εξάρτηση, εθνικές υποχωρήσεις, αταξία, βία και ανασφάλεια κ.ά.π.), θα θέλαμε να σημειώσουμε τούτο: Στον κατά σύμβαση λεγόμενο "χώρο", δεν επικρατεί μία άποψη, αντιθέτως έχει επιτευχθεί υπό των συστημικών βαθύς διχασμός. Είτε κάποιος γνωρίζει είτε προβεί σε μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, η εικόνα είναι αποδεικτική των ανωτέρω. Άλλοι τάσσονται υπέρ τής Ουκρανίας και άλλοι υπέρ τής Ρωσίας. Άλλοι υπέρ τού ΝΑΤΟ και άλλοι υπέρ των BRICS. Άλλοι υπέρ τού Ισραάλ και άλλοι υπέρ τής Παλαιστίνης. Άλλοι υπέρ συγκεκριμένων εμβολίων και άλλοι κατά. Άλλοι υπέρ τής δημοκρατίας και άλλοι αντιδημοκράτες. Άλλοι υπέρ τής επταετίας κι άλλοι υπέρ τής βασιλείας. Άλλοι υπέρ τής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και άλλοι υπέρ τής άμεσης δημοκρατίας. Άλλοι υπέρ τού ολοκληρωτισμού και άλλοι κατά του οκοκληρωτισμού. Άλλοι υπέρ των εκλογών κι άλλοι κατά των εκλογών. Άλλοι υπέρ τής ψήφου κι άλλοι κατά τής ψήφου στηρίζοντας αποχή, άκυρο, λευκό. Άλλοι υπέρ τού χριστιανισμού κι άλλοι άθεοι, αγνωστικιστές ή ό,τι άλλο. Και ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει.
Γνωρίζουμε λοιπόν ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση θα ενοχλήσει ουκ ολίγους. Όμως η αλήθεια δεν είναι προκρούστειος έννοια, ώστε να προσαρμόζεται στα μέτρα ενός εκάστου. Διότι, δυστυχώς, καθεμιά και καθένας θέλει ένα κίνημα που να λέει ό,τι ακριβώς θέλει αυτή/αυτός ν' ακούσει. Γιατί, ως γνωστόν, αυτή/αυτός τα ξέρει όλα και οι άλλοι τίποτε. Εν τω μεταξύ, οι ανωτέρω, δεν ανήκουν σε δύο τάσεις όπου οι μισοί να νομίζουν όλα μαζί τα μεν και οι άλλοι μισοί όλοι μαζί τα δε. Καθένα από τα προαναφερθέντα θέματα (και όχι μόνο) το ασπάζονται κάποιοι, οι οποίοι συνδυάζονται με διαφορετικούς για άλλα θέματα. Οπότε τα κόμματα, οι φορείς, οι ομαδώσεις, οι αρχηγισμοί είναι πολλά και πολλοί. Σε αυτήν την "Βαβυλωνία", το "διαίρει και βασίλευε" εξυπηρετεί σαφώς το αντεθνικό τόξο και τους συστημικούς εκφραστές του, έτι περαιτέρω την νέα τάξη πραγμάτων και την παγκοσμιοποίηση. Ναι, για να δημιουργηθούν μεγάλα και νικηφόρα μέτωπα, χρειάστηκαν προσωπικότητες που οδήγησαν σε συνθέσεις. Όμως αυτό σήμανε και εκπτώσεις ιδεών και μετατροπή ενός κινήματος σε εταιρεία συμφερόντων. Και δεν είναι μια τέτοια εκφυλιστική κατάληξη το ζητούμενό μας.
Υπό αυτή την οπτική, σχετικά με την στάση μας για μεγάλα παγκόσμια θέματα της επικαιρότητας που αφορούν στην εξωτερική πολιτική: Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε μυστικά διπλωματικά δεδομένα, με δεδηλωμένη από ετών την εκπεφρασμένη υπέρ προτεραιότητας έθνους θέση μας, στα θέματα που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής -ασχέτως εμπλεκομένων χωρών-, φυσικά είμαστε όπως πάντα, σταθερά, ακλόνητα και απαρέγκλιτα με το συμφέρον τής χώρας μας. Συνεπώς, δεν λειτουργούμε ως πολιτικά "προτεκτοράτα" ή ενεργούμενα ουδενός, δυτικού ή ανατολικού ή βορείου ή νοτίου, ή πλουσίου ή φτωχού ή μεγάλου ή μικρού. Προσοχή λοιπόν στο εξής: Συνεκτιμώντας τις θέσεις που έχουν κατά καιρούς πάρει ή παίρνουν ξένες χώρες για θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος (π.χ. κυπριακό, βορειοηπειρωτικό, τουρκικές απειλές κ.ά.π.), η θέση μας κάθε φορά θα είναι αυτή που θα έχει διαμορφωθεί την στιγμή που θα είμαστε εμείς αυτοί που θα έχουν κληθεί ιστορικά να λάβουν συγκεκριμένες αποφάσεις. Άρα, στο ερώτημα "Με την Ουκρανία ή με την Ρωσία", "Με την Παλαιστίνη ή το Ισραήλ;", καθώς και με ό,τι άλλο σχετικό προκύψει, πρέπον και χρήσιμο είναι να κρατήσουμε ελληνοπρεπή εθνοκεντρική στάση και θέση ουδετερότητας, δεδομένου ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που αποφασίζουν σήμερα. Σημειώνουμε μάλιστα πως τέτοια ερωτήματα (όπως αυτά που προαναφέρθηκαν, καθώς και στην αρχή τού κειμένου), μπορούν να λειτουργήσουν μόνο διαλυτικά.
Το σύστημα, με αυτόν τον απλό τρόπο, μετακυλίει ένα δικό του πρόβλημα στα πατριωτικά και εθνικιστικά κόμματα, κινήματα, φορείς και ομαδώσεις τα οποία διχάζονται ή και διαλύονται και αντί να έχει αυτό πρόβλημα, διασπά αντιπάλους (ή φαινομενικά αντιπάλους) πολιτικούς σχηματισμούς, και μάλιστα υποδέχεται και τινές εξ αυτών ως ψηφοφόρους. Για να αποφευχθεί μια τέτοια παγίδα, εκτιμάται πως πρέπει να τηρηθεί ουδετερότητα, προτάσσοντας φυσικά το εθνικό μας συμφέρον (το οποίο δεν φαίνεται να ωφελείται παίρνοντας θέση υπέρ κάποιου εκ τών αντιμαχομένων). Όταν οι εμπλεκόμενοι πάρουν ρητή, κατηγορηματική και ξεκάθαρη θέση για θέματα ελληνικού εθνικού ενδιαφέροντος (π.χ. Έξω από την Κύπρο ο τουρκικός στρατός εισβολής και κατοχής και άμεσα επιβολή στην πράξη συγκεκριμένων κυρώσεων στην Τουρκία), τότε θα μπορούσαμε να συζητήσουμε το τι ζητά η πλευρά που θα μπορούσε να λάβει μια τέτοια θέση.
Κατανοούμε και σεβόμαστε τα έθνη που πολεμούν για ό,τι ορίζουν ως δίκαιά τους, όμως, με βάση αυτό, ενδέχεται να βρεθούμε και απέναντί τους, διότι, ανυπερθέτως, προτάσσουμε τα δικά μας εθνικά δίκαια.
Που σημαίνει: Πρώτα η Ελλάδα.
