Διάκος: Ο Λεωνίδας της Ρούμελης.
Με αφορμή την συμπλήρωση 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821 καλούμαστε να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας όλες τις πτυχές του ξεσηκωμού και του γνήσιου πατριωτικού αγώνα που οδήγησαν στην οριστική αποτίναξη της τουρκικής σκλαβιάς και στη δυνατότητα για το μέχρι τότε υπόδουλο έθνος μας να συστήσει κράτος Ελληνικό και Ορθόδοξο.
Τιμώντας λοιπόν τους ήρωες του 1821 απαντάμε και στην αντεθνική επιτροπή που όρισε η σημερινή κυβέρνηση για να τιμήσει υποτίθεται την συμπλήρωση 200 χρόνων από το 1821, μια επιτροπή που σε όλες τις ενέργειες της μέχρι σήμερα έχει ως στόχο μάλλον να υπονομεύσει παρά να τιμήσει τον εθνικό ξεσηκωμό των προγόνων μας και που σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει κανέναν γνήσιο πατριώτη.Εμείς λοιπόν έχουμε χρέος να τιμήσουμε να τιμήσουμε όπως πραγματικά του αξίζει τον γνήσιο πατριωτικό αγώνα των προγόνων μας για μια πατρίδα ελεύθερη με κεφαλή το Χριστό.
Στο σημερινό κείμενο θα μιλήσουμε για τον Αθανάσιο Διάκο μια από τις μεγαλύτερες μορφές του εθνικού ξεσηκωμού του 1821 που έδρασε τον πρώτο χρόνο της επανάστασης. Η φωτιά της επανάστασης για τους προγόνους μας άναψε στο Μωριά αλλά γρήγορα η φλόγα της έφτασε και στην γειτονική Ρούμελη. Η φιλική εταιρεία και οπλαρχηγοί σαν τον Πανουργιά, το Διάκο και το Δυοβουνιώτη είχαν προετοιμάσει το έδαφος για την εθνική εξέγερση.Στη περιοχή της Λιβαδειάς είχε από καιρό δραστηριοποιηθεί ένας ξακουστός οπλαρχηγός, ο Αθανάσιος Διάκος. Γεννήθηκε μάλλον στη Μουσουνίτσα της Δωρίδας το 1778, ο παππούς του ήταν ονομαστός Κλέφτης της εποχής. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός. Δεκαεφτά μόλις χρονών χειροτονήθηκε Διάκος στο μοναστήρι της Αρτοτίνας καθώς από μικρό παιδί ήταν αφοσιωμένος στη θρησκεία και είχε πάρει την απόφαση να ακολουθήσει το μοναχικό βίο. Μια μέρα όμως ήταν αρκετή για να αλλάξει τη ζωή του καθώς σε μια κάθοδό του στη πόλη συνάντησε έναν Τούρκο δερβέναγα που του μίλησε πολύ προσβλητικά και κουβέντα στη κουβέντα το αίμα του νεαρού Διάκου πήρε φωτιά και χωρίς να σκεφτεί ότι ήταν αφιερωμένος στο Θεό σκότωσε τον Τούρκο για να ξεπλύνει τη προσβολή που δέχτηκε. Από εκείνη την ημέρα πέταξε τα ράσα καθώς δε μπορούσε να μείνει πια στο μοναστήρι και αποφάσισε να γίνει κλέφτης αφιερώνοντας τον εαυτό του στη πατρίδα. Κατά μια άλλη εκδοχή σε ένα γάμο στην Αρτοτίνα όπου γλεντούσαν και πυροβολούσαν όπως συνηθιζόταν, είχε πάρει μέρος και ο Διάκος. Μια αδέσποτη σφαίρα βρήκε και σκότωσε το γιό της Κοντογιάννενας, που ήταν από μεγάλο σόι της Κοσταρίτσας (ενός γειτονικού χωριού της Αρτοτίνας). Ο φόνος καταλογίστηκε από όλους, Χριστιανούς και Τούρκους στο Διάκο και ας μην ήταν καθόλου βέβαιο πως εκείνος άθελά του, ήταν ο φονιάς. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο ο Διάκος αναγκάστηκε να αφήσει τα ράσα και να αφιερωθεί στη πατρίδα.Έγινε γρήγορα οπλαρχηγός και τα παλικάρια του τον φώναζαν Διάκο. Με αυτό το όνομα έγινε γνωστός στον αγώνα και έμεινε στην ιστορία. Όταν ξέσπασε η επανάσταση ο Αθανάσιος Διάκος βρισκόταν στη περιοχή της Λιβαδειάς και γρήγορα μπήκε στον αγώνα με τα παλικάρια του. Στις 1 Απριλίου αυτός και οι άντρες του κατέλαβαν τη πόλη της Λιβαδειάς ελευθερώνοντας την από τον τουρκικό ζυγό. Ο Διάκος μιλώντας στο συγκεντρωμένο πλήθος από τον εξώστη της Μητρόπολης χρησιμοποίησε τους στίχους από το Θούριο του Ρήγα <<Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή>>.
Σύντομα όμως τα πράγματα άρχισαν να γίνονται δύσκολα για τους ΄Ελληνες καθώς 8 χιλιάδες Τούρκοι υπό τις οδηγίες του Ομέρ Βρυώνη και του Κιοσσέ Μεχμέτ κινήθηκαν για να διαλύσουν τα επαναστατικά σώματα των Ελλήνων στη περιοχή της Ρούμελης. Οι οπλαρχηγοί της Ρούμελης διάλεξαν σαν το Λεωνίδα της Σπάρτης να κλείσουν το δρόμο στους Οθωμανούς όχι όμως ακριβώς στα στενά των Θερμοπυλών αλλά λίγο πιο κάτω. Στη γέφυρα της Αλαμάνας θα περίμενε ο Διάκος και οι άντρες του ενώ ο Δυοβουνιώτης και ο Πανουργιάς στη γέφυρα του Γοργοποτάμου και στα υψώματα της Χαλκωμάτας αντίστοιχα. Ο τουρκικός στρατός χωρισμένος σε δυο σώματα ξεκίνησε στις 23 Απριλίου από το Λειανοκλάδι και τη Λαμία. Γρήγορα ήρθαν σε επαφή με τις ελληνικές δυνάμεις και κατάφεραν να απωθήσουν το Δυοβουνιώτη και τους άντρες του που είδαν τον αρχηγό τους να τραυματίζεται. Έτσι λοιπόν όλη η δύναμη των Τούρκων κατευθύνθηκε τώρα προς τη γέφυρα της Αλαμάνας όπου τους περίμενε ο Αθανάσιος Διάκος. Η σύγκρουση ήταν τρομερή αλλά όση γενναιότητα και ανδρεία και αν έδειχναν οι Έλληνες ήταν αδύνατο να σταματήσουν τις χιλιάδες των Τούρκων. Ο στενός φίλος του Διάκου Μπούσγος τον παρακάλεσε να αποσυρθούν για να σώσουν τη ζωή τους και τη ζωή των παλικαριών τους αλλά η απάντηση του Διάκου ήταν <<εγώ θα μείνω>>. Με δάκρυα στα μάτια ο Μπούσγος τον ικέτεψε να αλλάξει την απόφασή του. Ο Διάκος ήταν όμως αμετάπειστος, θα έμενε εκεί να πολεμήσει έτσι όπως είχε κάνει περίπου στο ίδιο μέρος πριν εκατοντάδες χρόνια ο Λεωνίδας, και έμεινε, αυτός και σαρανταοκτώ παλικάρια του που αποφάσισαν να τον συντροφέψουν στη μεγάλη θυσία. Οι Τούρκοι δεν άργησαν να τους κυκλώσουν. Η μάχη ήταν άνιση και ο αγώνας σώμα με σώμα, με τα γιαταγάνια, με μαχαίρια με γυμνά χέρια ακόμα.Ο Διάκος τραυματίστηκε στο δεξί ώμο και δεν μπορούσε να δουλέψει το γιαταγάνι που έσπασε από τα δυνατά χτυπήματα των εχθρών. Έτσι οι Τούρκοι κατάφεραν να τον πιάσουν ζωντανό. Με όρθιο το κεφάλι του και γεμάτος υπερηφάνεια παρουσιάστηκε αιχμάλωτος πια στον Ομέρ Βρυώνη και στο Κιοσσέ Μεχμέτ που του πρότειναν να αλλαξοπιστήσει και να τους βοηθήσει να καταπνίξουν την επανάσταση για να του χαρίσουν τη ζωή.<<Εγώ Γραικός γεννήθηκα,Γραικός θε να πεθάνω>> ήταν η περήφανη απάντησή του. Ήξερε πως τον περίμενε σίγουρος θάνατος μα δε δείλιασε. Από τη στιγμή που έμεινε στη γέφυρα της Αλαμάνας είχε ξεγράψει τη ζωή του.
Την άλλη μέρα στη Λαμία, οι Τούρκοι του διάλεξαν το πιο μαρτυρικό θάνατο. Τον σούβλισαν ζωντανό. Έπνιξε τους φοβερούς πόνους του χωρίς να βγάλει βογκητό το γενναίο αυτό παλικάρι της Ρούμελης,ο Λεωνίδας του 1821. Λίγο πριν ξεψυχήσει βλέποντας γύρω του το όργιο της άνοιξης ψιθύρισε με παράπονο <<Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι>>. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στις 24 του Απρίλη του 1821.
Αυτός ήταν λοιπόν ο αγώνας και η θυσία του Διάκου για τη πατρίδα. Έτσι λοιπόν ο Διάκος συνέδεσε το όνομά του με τη πόλη της Λαμίας όπου δεσπόζει και το άγαλμά του στην ομώνυμη πλατεία. Ο Διάκος σαν ένας σύγχρονος Λεωνίδας έμεινε στην ιστορία του έθνους σαν ένα λαμπερό παράδειγμα αφοσίωσης στην πίστη και στα εθνικά ιδεώδη, σαν ένα αλύγιστο κλωνάρι του δέντρου της ελευθερίας που είχε αρχίσει να ανθίζει. Στις μέρες μας και στη δύσκολη εποχή που ζούμε,μέσα στο σκοταδισμό της νέας τάξης και του άκρατου διεθνισμού και ισοπέδωσης των πάντων, παραδείγματα σαν του Αθανασίου Διάκου κρατούν μέσα μας ζωντανή τη σπίθα και τη φλόγα για μια πατρίδα πραγματικά περήφανη και ελεύθερη υπό τη σκέπη και προστασία του Αγίου Τριαδικού Θεού μας. Πάλι με χρόνια με καιρούς...με πληροφορίες από το βιβλίο Αθάνατο 1821 εκδόσεις Στρατίκη που μου κράταγε συντροφιά τα βράδια στα παιδικά μου χρόνια.
Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.
