Του Θεοχάρη Σιώζου
Η παρούσα πανδημία και τα αναγκαία μέτρα που έλαβε η Κυβέρνησή μας για την αντιμετώπισή της (όπως ο χρηματισμός των ΜΜΕ!) καθώς και κάποια γεγονότα της επικαιρότητος κατέδειξαν δύο πράγματα: Πως η χώρα μας οδεύει προς "Κολομβιοποίηση" και πως για την κυβερνώσα τάξη είμαστε "ιθαγενείς" (Ίσως γι' αυτό ο Πρωθυπουργός μας αποστρέφεται το... νατιβισμό)
Η δημοσιογραφία έχει κατά το ήμισυ θεσμική υπόσταση, καθώς είναι ανάγκη ο πολίτης να γνωρίζει τα τεκταινόμενα αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί ν' αναλάβει εξ ολοκλήρου αυτήν την υποχρέωση το κράτος, για ευνοήτους λόγους. Άρα εξ ανάγκης υπεισέρχονται ιδιώτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διατήρηση κανόνων δεοντολογίας σε σχέση με τη μεγιστοποίηση του κέρδους.
Τον τελευταίο καιρό είχαμε πλείστα παραδείγματα από δημοσιογράφους στην επικαιρότητα. Πρώτος, ο Στέφανος Χίος. Ένας δημοσιογράφος γνωστός για τον άμεσο, γλαφυρό και ενδεχομένως αθυρόστομο λόγο του. Αυτός ο δημοσιογράφος που επικοινωνεί κάποιες ειδήσεις με μια οπτική εντελώς διαφορετική από τους υπολοίπους, υπήρξε θύμα απόπειρας δολοφονίας. Πέρα από την πρώτη σκέψη που θα κάνει κάποιος αντιδραστικός, σχετικά με την αλήθεια όσων γράφει, το μείζον είναι πώς ανταποκρίθηκε η ελληνική πολιτεία. Ελαχιστότατες αντιδράσεις, δηλώσεις στήριξης κλπ υπήρξαν. Σαν να ήταν Τρίτη μεσημέρι. Εν αντιθέσει δε με τον προσφάτως δολοφονηθέντα Γ. Καραϊβάζ, όπου μέχρι και η ΠτΔ δήλωσε τον αποτροπιασμό της και τη στήριξή της. Και καλώς έπραξε. Το ερώτημα που προκύπτει είναι μήπως υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά; Αν όχι, ποια η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο; Ο δημοσιογραφικός τους λόγος; Το είδος του ρεπορτάζ; Η απήχησή τους στον πληθυσμό; Η αποδοχή, λιγότερο ή περισσότερο, των κυβερνητικών επιλογών; Στη Δημοκρατία, έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία ή όχι;
Ο τρίτος και καλύτερος, παρουσιαστής, δημοσιογράφος ή ό,τι άλλο επιτρέπεται κατά την αρχή της αυτοδιαθέσεως να δηλώνει ο καθείς, είναι ο Μ. Φουρθιώτης. Το πλήρες μέχρι τούδε ιστορικό είναι διαθέσιμο, και από τα επερχόμενα δικαστήρια ενδεχομένως να λάμψει η αλήθεια. Το γεγονός είναι πώς ένας πρώην υπουργός, ο Γ. Βρούτσης, τον κατονόμασε σε συνέντευξή του (αποφεύγεται σκοπίμως ο σχολιασμός του μέσου της δημοσίευσης) ως εισπράξαντα ποσά που δεν του αναλογούσαν. Επί πλέον, ο υπουργός ισχυρίστηκε ότι τραμπούκιζε (!) με τη συνοδεία του τους υπαλλήλους του Υπουργείου. Φανταστείτε αν ένας "τριτοδεύτερος", άγνωστος και αδιάφορος για το κοινό συμμετέχων υπό μια ιδιότητα στο δημόσιο βίο έχει τη δύναμη και το θράσος να συμπεριφέρεται κατ' αυτόν τον τρόπο, τί κάνουν οι υπόλοιποι πιο ισχυροί και σημαίνοντες παράγοντες. Και σαφώς, η Κυβέρνησή μας, με την ολιγωρία της ν' αντιδράσει αμέσως στις αποκαλύψεις, επιβεβαίωσε ότι ενδιαφέρεται μόνο για την επικοινωνιακή διαχείριση των προβλημάτων.
Αρχομένης της πανδημίας, όπως την βιώσαμε με τον πρώτο εγκλεισμό, οι πολίτες απεδέχθησαν τα προληπτικά μέτρα για την αντιμετώπισή της. Προσωπικά αποδέχομαι την κατίσχυση των κοινωνικών υποχρεώσεων επί των ατομικών δικαιωμάτων, ως αρχή, κάτι που σαφώς όμως δε σημαίνει την άνευ ετέρου αποδοχή της εκάστοτε εξουσίας και των μύθων της. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ στην πανδημία καθ' αυτήν, είναι γεγονός πως τα μέτρα για τον περιορισμό της ήταν σκληρά. Και αν κατ' αρχήν αυτό δεν είναι αρνητικό, η συμπεριφορά των νομοθετών μας κατακρήμνισε το αφήγημά τους.
Ο Πρωθυπουργός ετυμολογικά είναι ο πρώτος υπηρέτης. Και όμως, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος κατάφερε να καταστήσει σαφές, κατά τρόπο αναντίλεκτο, πως νομοθετεί για τους υπολοίπους, και όχι για τον ίδιο και τους συν αυτώ (το πρόστιμο στο βουλευτή... Μεσσηνίας της Ν.Δ. ας καταγραφεί). Είναι γνωστές οι στιγμές ανεμελιάς σε Ικαρία και Πάρνηθα. Η έλλειψη απολογίας του εμπνευστή και εφαρμοστή των προαναφερθέντων σκληρών μέτρων, για την παραβίαση των ΔΙΚΩΝ του νόμων, αποδεικνύει αφ' ενός πως μας θεωρεί ιθαγενείς, "Ινδιάνους" που εξαγοράζει με χάντρες και καθρεφτάκια (βομβαρδισμός ειδήσεων και επιδόματα) και αφ' ετέρου πως οι νόμοι δεν είναι για όλους. Ελλείψει όμως ισονομίας, καταργείται η (κατ' επίφαση) Δημοκρατία.
Προς επίρρωση των ανωτέρω, η αδερφή του Πρωθυπουργού την οποία κανείς δεν επρόκειτο να σταματήσει από τη μετάβαση στον τόπο καταγωγής της για την εορτή του Πάσχα. Οι δηλώσεις του Γεωργιάδη σχετικά με τους τουρίστες, λες και μόνον οι αλλοδαποί τουρίστες κινούν την οικονομία και αφήνουν χρήματα. Ίσως έτσι να μας ονειρεύονται, ένα προτεκτοράτο παροχής τουριστικών υπηρεσιών για τη σεπτή Ευρώπη. Και, βεβαίως, η αποστροφή του Γεραπετρίτη σχετικά με τον παιδαγωγικό χαρακτήρα των SMS. Καγχάζουν εις βάρος μας.
Ο πορφυρογέννητος Πρωθυπουργός μας ζει σε μια δική του πραγματικότητα, όπου στεναχωριέται για τις αντιδράσεις χρηστών του Facebook σε δημοσιεύσεις του, και γνωρίζει πως κάποιοι εξαρτώνται από το μισθό τους. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να διατηρηθεί στην εξουσία χωρίς να φορτωθεί μ' εκατόμβες νεκρών λόγω της πανδημίας. Πέρα από την παραμονή μας στη ζωή (ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε το έργο του και να τον επανεκλέξουμε) δε μας συνδέει τίποτα άλλο με τον Πρωθυπουργό μας. Όσοι πιστεύουν λοιπόν, ότι τα συμφέροντα και οι έγνοιες των "από πάνω" συμπίπτουν με των "από κάτω" είναι οι πραγματικοί συνωμοσιολόγοι και ψεκασμένοι.
