ΕΘΝΟΜΕΛΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
(Σκέψεις για τον Οικολογισμό στον Εθνομελλοντισμό)
του Γιώργου Σαγιά
Ο περιβαλλοντισμός και ο οικολογισμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να
την αφήσουμε στα χέρια των «πολιτικών οικολόγων» οι οποίοι -ηθελημένα ή
αθέλητα- λειτουργούν ως εργαλεία της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού
και υπηρετούν την πολιτική της λεγόμενης «νέας τάξης».
Κοινός τόπος της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού είναι η εξαφάνιση
της ταυτότητας των εθνών και η συγχώνευσή τους σε έναν ομοιόμορφο
παγκόσμιο χυλό, σε μια αντεθνική ομογενοποίηση. Οι παγκοσμίως πολιτικά
κατευθυνόμενοι οικολόγοι λειτουργούν ως το «μακρύ χέρι» τόσο του
καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού όσο και του κομμουνισμού διεθνισμού,
συντεταγμένοι όντες στην παραλογική της εθνικής ασυνέχειας. Η
επιδιωκόμενη παγκόσμια μαζική κοινωνία αποτελεί κατ’ ουσίαν οικολογική
καταστροφή διότι αλλοιώνει το φυσικό περιβάλλον, τις γλώσσες, τις
παραδόσεις, τις ξεχωριστές ταυτότητες.
Οι διαφοροποιήσεις όλων όσοι συντάσσονται σε αυτές τις λογικές είναι
μάλλον επίπλαστες και υποκριτικές και πάντως αποτελούν το έλασσον. Το
μείζον είναι η απόπειρα αντικατάστασης των εθνών και των πολιτισμών με
ένα νέο υβρίδιο παγκόσμιων πολιτών οι οποίοι θα λειτουργούν ως
μαζικοποιημένοι καταναλωτές και θα σκέπτονται με παρεμφερή τρόπο ενώ τα
μέσα μαζικής ενημέρωσης και η «αστυνομία σκέψης» θα φροντίζουν γι’ αυτό,
- ή μήπως φροντίζουν ήδη;
Όσοι επιχειρούν οποιεσδήποτε αλλαγές και εκσυγχρονισμούς, οφείλουν να
λαμβάνουν υπ’ όψιν τους πως το ρίζωμα (και όχι το ξερίζωμα) των
παραδόσεων και ο σεβασμός του φυσικού τοπίου, της τοπικής αρχιτεκτονικής
και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων καθώς και της συνολικής εθνικής
ταυτότητας μπορούν να οδηγήσουν σε μετασχηματισμό χωρίς παραμορφώσεις. Η
συνεχώς εντεινόμενη παραγωγή αγαθών (πολλά εξ αυτών μη αναγκαία) και η
υπερκατανάλωση, οδηγούν σε μείωση -έως και εξάντληση- πηγών ενέργειας
και φυσικών πόρων, ενώ ήδη αντιμετωπίζουμε σημαντικές «παραμορφώσεις»
(π.χ. αύξηση της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας, ρύπανση και μόλυνση
αέρος, νερού, εδάφους, ερημοποίηση, αποψίλωση δασών κ.ά.)
Η τεχνολογική πρόοδος και ανάπτυξη πρέπει να γίνεται βάσει ενός εθνικού
σχεδίου ισόρροπης ανάπτυξης, κατόπιν μελέτης προστασίας τού εθνικού
περιβάλλοντος, της κοινοτικής και περιφερειακής ανάπτυξης και της
εργασιακής αποκέντρωσης σε συνάφεια με την κοινωνική συνοχή.
Η υπερσυγκέντρωση των εθνικών πόρων σε πολυεθνικές εταιρείες, οδηγεί
στην δυσοίωνη προοπτική τής μελλοντικής πτώχευσης του έθνους και
-κυρίως- σε στέρηση της πλουτοπαραγωγικής του αυτοδυναμίας, συνεπώς
οδηγεί σε εξάρτηση.
Η άκρατη και άκριτη υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων και η λογική της
αφθονίας και της σπατάλης, είναι αποτέλεσμα της λογικής τού υπέρμετρου
κέρδους. Ας ληφθεί υπ’ όψιν ότι πολλά σημερινά κοινωνικοπολιτικά
συστήματα -τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως- ομιλούν αποκλειστικά
και μόνο για οικονομικά μεγέθη, αυξήσεις και υλικά αγαθά, καθώς επίσης
και ότι πολλά κόμματα (τα οποία εκφράζουν τα προαναφερόμενα συστήματα),
προσπαθούν να προσαρμόσουν την ελληνική ιδιοπροσωπία και την
διαφορετικότητα του ελληνισμού στις ηγεμονεύουσες ιδεολογίες σε
παγκόσμια κλίμακα καθώς και στα μοντέλα που προωθούν παγκοσμίως τα
σημερινά παγκόσμια μητροπολιτικά κέντρα.
Ο άμεσος προγραμματισμός απεξάρτησης από αποικιακού τύπου εκμεταλλεύσεις
και η δρομολόγηση ενεργειών αυτοδύναμης εξόρυξης, παραγωγής,
εκβιομηχάνισης, διαχείρισης και προώθησης εθνικού πλούτου, αποτελεί
πράξη εθνικής αντίστασης και εθνικής δράσης και ουσιαστικά μας
(ξανα)κάνει -δυνητικά- κυρίαρχους στον τόπο μας (βεβαίως χρειάζονται και
άλλοι παράγοντες, προεξαρχόντων της εθνικής συνείδησης και της εθνικής
βούλησης) για την χάραξη εθνικής πολιτικής.
Οι περιβαλλοντικές συνιστώσες του ογκούμενου οικολογικού διλήμματος,
μπορούν να τίθενται από εμάς για εμάς. Μπορούμε λοιπόν να προβάλλουμε το
δικό μας εθνικό μέτωπο αξιών, το οποίο ως εθνικό σαφώς θα είναι
οικολογικό, διότι ο εθνικός οικολογισμός απελευθερώνει την υγιή ανάπτυξη
μέσω μιας φυσικής, πολιτιστικής και γεωγραφικής ενότητας και δεν
ενσωματώνει τις εθνικές αξίες στην παγκοσμιοποίηση του υπερκέρδους και
των υπερμεγεθών. Η περιβαλλοντική αντίληψη που λαμβάνει υπ’ όψιν της
μόνο παγκόσμιους δείκτες και οικονομικές παραμέτρους, είναι χωλή και
ημιτελής, διότι παραβλέπει τους βιολογικούς παράγοντες. Η περιβαλλοντική
συνείδηση των πολιτών και η οικολογική προοπτική, οφείλουν να
αντιτάσσονται στην μαζοποίηση των ανθρωπίνων πληθυσμών, στις
μεταναστευτικές ροές και στις προτάσεις για παγκόσμια πρότυπα αναπτύξεως
εις βάρος του εθνικού πλούτου και του εθνικού πολιτισμού. Σημειώνεται
ότι ο πολιτισμός οφείλει τις ιδιαιτερότητές του και στις ιδιαιτερότητες
-μεταξύ άλλων-του περιβάλλοντος. Προστασία αυτού καθ’ αυτού του
περιβάλλοντος και των πολλών και διαφορετικών ποικιλιών του, σημαίνει
προστασία των πολιτιστικών και πολιτισμικών διαφορών.
H παγκόσμια τάση -και συνεχής ένταση- για μεγιστοποίηση της υλικής
ανάπτυξης, είναι ευθεία βολή κατά του περιβάλλοντος και συνεπώς κατά του
ανθρώπου. Ο υλισμός - ως κοσμοαντίληψη - αλλά και το υλιστικό άτομο
(τόσο σε επίπεδο θεωρίας όσο και σε επίπεδο πρακτικής), σε συνδυασμό με
έναν ακραίο ευδαιμονισμό και μια αχαλίνωτη σπατάλη, υποκρύπτουν μείωση
της ενεργειακής δυνατότητας του μη ανθρώπινου κόσμου και συμβάλλουν στην
μείωση χλωρίδας και πανίδας. Διότι θέτουν τη φύση απέναντι στον άνθρωπο,
ενώ ο άνθρωπος, ως κτιστό δημιούργημα με αθάνατη ψυχή, εντάσσεται στη
φύση και φέρει εντός του τη φύση.
Ο άνθρωπος πρέπει να ξανανακαλύψει την ομορφιά που κρύβεται στον κόσμο
μας και τον μεταμορφώνει. Πρέπει να προχωρήσει στο μέλλον διατηρώντας το
φυσικό κάλλος, το φυσικό περιβάλλον, αλλά και να προσπαθήσει να
αποκαταστήσει όσες ζημιές έχουν προκληθεί. Μια πολιτική εθνικής
αυτάρκειας και μια εκστρατεία εναντίον τής υπερκατανάλωσης και των
κατασκευασμένων επιθυμιών αλλά υπέρ τού λιτού βίου και του μετρημένου -
και συνάμα ηρωικού - τρόπου ζωής, εκτιμάται πως είναι στη σωστή
κατεύθυνση.
Η επιδιωκόμενη -και δυστυχώς επελαύνουσα- παγκοσμιοποίηση των αρνητικών
αντεθνικών αντιανθρώπινων κατεστημένων, θέτει εκβιαστικά διλήμματα, στα
οποία οφείλονται άμεσες απαντήσεις και αντιδράσεις (π.χ. θέμα του
πυρηνικού εξοπλισμού). Χρειάζεται να αναληφθεί άμεσα πρωτοβουλία των
εθνικώς σκεπτομένων οικολογιστών για να ξεκαθαριστεί στους παγκόσμιους
αντανθρώπους (μιας πολυεθνικής, πολυπολιτισμικής, οικονομικά εύρωστης
μικρής ομάδας χωρίς εθνική συνείδηση) ότι, όσο το πνεύμα αναγνωρίζει την
ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, άλλο τόσο τα εθνικοαπελευθερωτικά
και κοινωνικά κινήματα αναγνωρίζουν την παγκόσμια πλεκτάνη και αμύνονται
ποικιλοτρόπως κατά της Ύβρεως και της Κατάχρησης της ιδιαίτερης θέσης
του ανθρώπου στη Δημιουργία.
Σύμφωνα με κάποιους γεωλόγους, διανύουμε την «ανθρωπόκαινο» περίοδο της
γης (την οποία ορίζουν σαν το άθροισμα των περιβαλλοντικών προβλημάτων
μας εδώ και κάποιες δεκαετίες και την ευθύνη του ανθρώπου για τη
διαμόρφωση του μέλλοντος της Γης). Κάποιοι άλλοι στην επιστημονική
κοινότητα, ομιλούν για «μετάνθρωπο». Αποτελεί προσωπική επιλογή τού
γράφοντος η επέκταση του όρου και η αντικατάστασή του με τον όρο
«αντάνθρωπος» (που ήδη χρησιμοποιήθηκε στο παρόν κείμενο) γιατί
διαπιστώνεται μία προσπάθεια υποβιβασμού των ανθρώπων, μία προσπάθεια
κτηνοποίησής τως ώστε να μπορεί η μικρή ομάδα διοίκησης του πλανήτη να
επιβάλλει τις απόψεις της ευκολότερα. Για τους δύσπιστους, τίθεται το
ερώτημα: Γιατί δεν εκφράσθηκε - τουλάχιστον δημοσίως - στις συναντήσεις
των χωρών των G8 και του G20 η απορία: ''Τι θα συνέβαινε εάν το περίπου
μισό τρισεκατομμύριο δολλάρια που καταβάλλεται για ορυκτά καύσιμα,
οδηγούνταν με δική τους απόφαση στις ανανεώσιμες πηγές υλικών και
ενέργειας; Μάλλον θα ανατρέπονταν οι σημερινοί κανόνες οικονομίας και το
παγκόσμιο σύστημα εξουσίας και θα συμπαρέσυρε όλους αυτούς που το
σχεδιάζουν και το υλοποιούν εις βάρος εθνών, λαών και περιβάλλοντος -και
ασφαλώς υπέρ του! Όμως δεν ήρθε ακόμη η ώρα του «αντανθρώπου». Γιατί δεν
υποτάχθηκαν όλοι και δεν υποτάχθηκαν ακόμη. Συνεπώς, υπάρχει χρόνος
συνειδητοποίησης και αντίδρασης και δράσης. Όμως, όσο το κέρδος
θεωρείται αυτοσκοπός, δυστυχώς θα οδεύουμε προς τον αντάνθρωπο.
Χρειάζεται εγρήγορση όλων όσοι μπορούν να βλέπουν, να προβλέπουν και να
αγωνίζονται.
Ο άνθρωπος, είτε ως εργάτης της γης ή και του πνεύματος είτε όπως
αλλιώς, βιώνει, νιώθει, καταλαβαίνει την επίθεση του αντανθρώπου,
οικονομικού ολιγάρχη ή νεοπραιτωριανού, ο οποίος θέλει να έχει την
απόλυτη κυριαρχία επί της ύλης και επί των ανθρώπων (σύγχρονων
νεοαιχμαλώτων, νεοσκλάβων). Έως πού φτάνει όμως ο στοχασμός και η δύναμη
αντίστασης του οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και -κυρίως-
πνευματικού νεοαιχμαλώτου; Από τη μια πλευρά η λειτουργία τού σώματος
και η τροφοδοσία αυτού (και των οικείων του) καθώς και η ανάπτυξη της
δημιουργικότητας και της σκέψης τους και από την άλλη η ανεργία, η
φτώχεια, η ανέχεια, η κατάθλιψη. Από τη μία η βιοποικιλότητα και από την
άλλη τα μεταλλαγμένα. Και στη μέση, ο άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ζει τα
νέα δεδομένα, που ζει την πρόοδο (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά
συγχρόνως ζει και την αλλοτρίωση. Είναι επιτυχία να πάψει να υπάρχει
συμπλεκτικό «και» ενδιαμέσως, δηλαδή, με άλλες λέξεις, είναι επιτυχία να
πάψει να είναι συνυφασμένη η πρόοδος με την αλλοτρίωση. Είναι στόχος να
μπορούμε να πούμε: «Πρόοδος ναι, αλλοτρίωση όχι». Αυτό, (ή, καλύτερα,
ΚΑΙ αυτό), είναι ευθύνη τής πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, η οποία
έχει χρέος να προβλέπει, να φιλοσοφεί και να υλοποιεί.
Για μια οικολογική ισορροπία, το έθνος μας είναι το σπίτι μας, η
κοινότητα η αυλή μας, οι πολιτικοί μας το εργαλείο μας, η προσωπική μας
στάση η ευθύνη μας.
Ο Εθνομελλοντισμός, προτάσει τον πνευματικό άνθρωπο του λιτού βίου τής
κοινοτικής ζωής εντός τής φυσικής, εθνικής κοινότητας, απέναντι στον
μεταλλαγμένο εφήμερο, πλανητικό άνθρωπο της αφύσικης παγκοσμιοποίησης.
του Γιώργου Σαγιά
Ο περιβαλλοντισμός και ο οικολογισμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να
την αφήσουμε στα χέρια των «πολιτικών οικολόγων» οι οποίοι -ηθελημένα ή
αθέλητα- λειτουργούν ως εργαλεία της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού
και υπηρετούν την πολιτική της λεγόμενης «νέας τάξης».
Κοινός τόπος της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού είναι η εξαφάνιση
της ταυτότητας των εθνών και η συγχώνευσή τους σε έναν ομοιόμορφο
παγκόσμιο χυλό, σε μια αντεθνική ομογενοποίηση. Οι παγκοσμίως πολιτικά
κατευθυνόμενοι οικολόγοι λειτουργούν ως το «μακρύ χέρι» τόσο του
καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού όσο και του κομμουνισμού διεθνισμού,
συντεταγμένοι όντες στην παραλογική της εθνικής ασυνέχειας. Η
επιδιωκόμενη παγκόσμια μαζική κοινωνία αποτελεί κατ’ ουσίαν οικολογική
καταστροφή διότι αλλοιώνει το φυσικό περιβάλλον, τις γλώσσες, τις
παραδόσεις, τις ξεχωριστές ταυτότητες.
Οι διαφοροποιήσεις όλων όσοι συντάσσονται σε αυτές τις λογικές είναι
μάλλον επίπλαστες και υποκριτικές και πάντως αποτελούν το έλασσον. Το
μείζον είναι η απόπειρα αντικατάστασης των εθνών και των πολιτισμών με
ένα νέο υβρίδιο παγκόσμιων πολιτών οι οποίοι θα λειτουργούν ως
μαζικοποιημένοι καταναλωτές και θα σκέπτονται με παρεμφερή τρόπο ενώ τα
μέσα μαζικής ενημέρωσης και η «αστυνομία σκέψης» θα φροντίζουν γι’ αυτό,
- ή μήπως φροντίζουν ήδη;
Όσοι επιχειρούν οποιεσδήποτε αλλαγές και εκσυγχρονισμούς, οφείλουν να
λαμβάνουν υπ’ όψιν τους πως το ρίζωμα (και όχι το ξερίζωμα) των
παραδόσεων και ο σεβασμός του φυσικού τοπίου, της τοπικής αρχιτεκτονικής
και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων καθώς και της συνολικής εθνικής
ταυτότητας μπορούν να οδηγήσουν σε μετασχηματισμό χωρίς παραμορφώσεις. Η
συνεχώς εντεινόμενη παραγωγή αγαθών (πολλά εξ αυτών μη αναγκαία) και η
υπερκατανάλωση, οδηγούν σε μείωση -έως και εξάντληση- πηγών ενέργειας
και φυσικών πόρων, ενώ ήδη αντιμετωπίζουμε σημαντικές «παραμορφώσεις»
(π.χ. αύξηση της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας, ρύπανση και μόλυνση
αέρος, νερού, εδάφους, ερημοποίηση, αποψίλωση δασών κ.ά.)
Η τεχνολογική πρόοδος και ανάπτυξη πρέπει να γίνεται βάσει ενός εθνικού
σχεδίου ισόρροπης ανάπτυξης, κατόπιν μελέτης προστασίας τού εθνικού
περιβάλλοντος, της κοινοτικής και περιφερειακής ανάπτυξης και της
εργασιακής αποκέντρωσης σε συνάφεια με την κοινωνική συνοχή.
Η υπερσυγκέντρωση των εθνικών πόρων σε πολυεθνικές εταιρείες, οδηγεί
στην δυσοίωνη προοπτική τής μελλοντικής πτώχευσης του έθνους και
-κυρίως- σε στέρηση της πλουτοπαραγωγικής του αυτοδυναμίας, συνεπώς
οδηγεί σε εξάρτηση.
Η άκρατη και άκριτη υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων και η λογική της
αφθονίας και της σπατάλης, είναι αποτέλεσμα της λογικής τού υπέρμετρου
κέρδους. Ας ληφθεί υπ’ όψιν ότι πολλά σημερινά κοινωνικοπολιτικά
συστήματα -τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως- ομιλούν αποκλειστικά
και μόνο για οικονομικά μεγέθη, αυξήσεις και υλικά αγαθά, καθώς επίσης
και ότι πολλά κόμματα (τα οποία εκφράζουν τα προαναφερόμενα συστήματα),
προσπαθούν να προσαρμόσουν την ελληνική ιδιοπροσωπία και την
διαφορετικότητα του ελληνισμού στις ηγεμονεύουσες ιδεολογίες σε
παγκόσμια κλίμακα καθώς και στα μοντέλα που προωθούν παγκοσμίως τα
σημερινά παγκόσμια μητροπολιτικά κέντρα.
Ο άμεσος προγραμματισμός απεξάρτησης από αποικιακού τύπου εκμεταλλεύσεις
και η δρομολόγηση ενεργειών αυτοδύναμης εξόρυξης, παραγωγής,
εκβιομηχάνισης, διαχείρισης και προώθησης εθνικού πλούτου, αποτελεί
πράξη εθνικής αντίστασης και εθνικής δράσης και ουσιαστικά μας
(ξανα)κάνει -δυνητικά- κυρίαρχους στον τόπο μας (βεβαίως χρειάζονται και
άλλοι παράγοντες, προεξαρχόντων της εθνικής συνείδησης και της εθνικής
βούλησης) για την χάραξη εθνικής πολιτικής.
Οι περιβαλλοντικές συνιστώσες του ογκούμενου οικολογικού διλήμματος,
μπορούν να τίθενται από εμάς για εμάς. Μπορούμε λοιπόν να προβάλλουμε το
δικό μας εθνικό μέτωπο αξιών, το οποίο ως εθνικό σαφώς θα είναι
οικολογικό, διότι ο εθνικός οικολογισμός απελευθερώνει την υγιή ανάπτυξη
μέσω μιας φυσικής, πολιτιστικής και γεωγραφικής ενότητας και δεν
ενσωματώνει τις εθνικές αξίες στην παγκοσμιοποίηση του υπερκέρδους και
των υπερμεγεθών. Η περιβαλλοντική αντίληψη που λαμβάνει υπ’ όψιν της
μόνο παγκόσμιους δείκτες και οικονομικές παραμέτρους, είναι χωλή και
ημιτελής, διότι παραβλέπει τους βιολογικούς παράγοντες. Η περιβαλλοντική
συνείδηση των πολιτών και η οικολογική προοπτική, οφείλουν να
αντιτάσσονται στην μαζοποίηση των ανθρωπίνων πληθυσμών, στις
μεταναστευτικές ροές και στις προτάσεις για παγκόσμια πρότυπα αναπτύξεως
εις βάρος του εθνικού πλούτου και του εθνικού πολιτισμού. Σημειώνεται
ότι ο πολιτισμός οφείλει τις ιδιαιτερότητές του και στις ιδιαιτερότητες
-μεταξύ άλλων-του περιβάλλοντος. Προστασία αυτού καθ’ αυτού του
περιβάλλοντος και των πολλών και διαφορετικών ποικιλιών του, σημαίνει
προστασία των πολιτιστικών και πολιτισμικών διαφορών.
H παγκόσμια τάση -και συνεχής ένταση- για μεγιστοποίηση της υλικής
ανάπτυξης, είναι ευθεία βολή κατά του περιβάλλοντος και συνεπώς κατά του
ανθρώπου. Ο υλισμός - ως κοσμοαντίληψη - αλλά και το υλιστικό άτομο
(τόσο σε επίπεδο θεωρίας όσο και σε επίπεδο πρακτικής), σε συνδυασμό με
έναν ακραίο ευδαιμονισμό και μια αχαλίνωτη σπατάλη, υποκρύπτουν μείωση
της ενεργειακής δυνατότητας του μη ανθρώπινου κόσμου και συμβάλλουν στην
μείωση χλωρίδας και πανίδας. Διότι θέτουν τη φύση απέναντι στον άνθρωπο,
ενώ ο άνθρωπος, ως κτιστό δημιούργημα με αθάνατη ψυχή, εντάσσεται στη
φύση και φέρει εντός του τη φύση.
Ο άνθρωπος πρέπει να ξανανακαλύψει την ομορφιά που κρύβεται στον κόσμο
μας και τον μεταμορφώνει. Πρέπει να προχωρήσει στο μέλλον διατηρώντας το
φυσικό κάλλος, το φυσικό περιβάλλον, αλλά και να προσπαθήσει να
αποκαταστήσει όσες ζημιές έχουν προκληθεί. Μια πολιτική εθνικής
αυτάρκειας και μια εκστρατεία εναντίον τής υπερκατανάλωσης και των
κατασκευασμένων επιθυμιών αλλά υπέρ τού λιτού βίου και του μετρημένου -
και συνάμα ηρωικού - τρόπου ζωής, εκτιμάται πως είναι στη σωστή
κατεύθυνση.
Η επιδιωκόμενη -και δυστυχώς επελαύνουσα- παγκοσμιοποίηση των αρνητικών
αντεθνικών αντιανθρώπινων κατεστημένων, θέτει εκβιαστικά διλήμματα, στα
οποία οφείλονται άμεσες απαντήσεις και αντιδράσεις (π.χ. θέμα του
πυρηνικού εξοπλισμού). Χρειάζεται να αναληφθεί άμεσα πρωτοβουλία των
εθνικώς σκεπτομένων οικολογιστών για να ξεκαθαριστεί στους παγκόσμιους
αντανθρώπους (μιας πολυεθνικής, πολυπολιτισμικής, οικονομικά εύρωστης
μικρής ομάδας χωρίς εθνική συνείδηση) ότι, όσο το πνεύμα αναγνωρίζει την
ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, άλλο τόσο τα εθνικοαπελευθερωτικά
και κοινωνικά κινήματα αναγνωρίζουν την παγκόσμια πλεκτάνη και αμύνονται
ποικιλοτρόπως κατά της Ύβρεως και της Κατάχρησης της ιδιαίτερης θέσης
του ανθρώπου στη Δημιουργία.
Σύμφωνα με κάποιους γεωλόγους, διανύουμε την «ανθρωπόκαινο» περίοδο της
γης (την οποία ορίζουν σαν το άθροισμα των περιβαλλοντικών προβλημάτων
μας εδώ και κάποιες δεκαετίες και την ευθύνη του ανθρώπου για τη
διαμόρφωση του μέλλοντος της Γης). Κάποιοι άλλοι στην επιστημονική
κοινότητα, ομιλούν για «μετάνθρωπο». Αποτελεί προσωπική επιλογή τού
γράφοντος η επέκταση του όρου και η αντικατάστασή του με τον όρο
«αντάνθρωπος» (που ήδη χρησιμοποιήθηκε στο παρόν κείμενο) γιατί
διαπιστώνεται μία προσπάθεια υποβιβασμού των ανθρώπων, μία προσπάθεια
κτηνοποίησής τως ώστε να μπορεί η μικρή ομάδα διοίκησης του πλανήτη να
επιβάλλει τις απόψεις της ευκολότερα. Για τους δύσπιστους, τίθεται το
ερώτημα: Γιατί δεν εκφράσθηκε - τουλάχιστον δημοσίως - στις συναντήσεις
των χωρών των G8 και του G20 η απορία: ''Τι θα συνέβαινε εάν το περίπου
μισό τρισεκατομμύριο δολλάρια που καταβάλλεται για ορυκτά καύσιμα,
οδηγούνταν με δική τους απόφαση στις ανανεώσιμες πηγές υλικών και
ενέργειας; Μάλλον θα ανατρέπονταν οι σημερινοί κανόνες οικονομίας και το
παγκόσμιο σύστημα εξουσίας και θα συμπαρέσυρε όλους αυτούς που το
σχεδιάζουν και το υλοποιούν εις βάρος εθνών, λαών και περιβάλλοντος -και
ασφαλώς υπέρ του! Όμως δεν ήρθε ακόμη η ώρα του «αντανθρώπου». Γιατί δεν
υποτάχθηκαν όλοι και δεν υποτάχθηκαν ακόμη. Συνεπώς, υπάρχει χρόνος
συνειδητοποίησης και αντίδρασης και δράσης. Όμως, όσο το κέρδος
θεωρείται αυτοσκοπός, δυστυχώς θα οδεύουμε προς τον αντάνθρωπο.
Χρειάζεται εγρήγορση όλων όσοι μπορούν να βλέπουν, να προβλέπουν και να
αγωνίζονται.
Ο άνθρωπος, είτε ως εργάτης της γης ή και του πνεύματος είτε όπως
αλλιώς, βιώνει, νιώθει, καταλαβαίνει την επίθεση του αντανθρώπου,
οικονομικού ολιγάρχη ή νεοπραιτωριανού, ο οποίος θέλει να έχει την
απόλυτη κυριαρχία επί της ύλης και επί των ανθρώπων (σύγχρονων
νεοαιχμαλώτων, νεοσκλάβων). Έως πού φτάνει όμως ο στοχασμός και η δύναμη
αντίστασης του οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και -κυρίως-
πνευματικού νεοαιχμαλώτου; Από τη μια πλευρά η λειτουργία τού σώματος
και η τροφοδοσία αυτού (και των οικείων του) καθώς και η ανάπτυξη της
δημιουργικότητας και της σκέψης τους και από την άλλη η ανεργία, η
φτώχεια, η ανέχεια, η κατάθλιψη. Από τη μία η βιοποικιλότητα και από την
άλλη τα μεταλλαγμένα. Και στη μέση, ο άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ζει τα
νέα δεδομένα, που ζει την πρόοδο (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά
συγχρόνως ζει και την αλλοτρίωση. Είναι επιτυχία να πάψει να υπάρχει
συμπλεκτικό «και» ενδιαμέσως, δηλαδή, με άλλες λέξεις, είναι επιτυχία να
πάψει να είναι συνυφασμένη η πρόοδος με την αλλοτρίωση. Είναι στόχος να
μπορούμε να πούμε: «Πρόοδος ναι, αλλοτρίωση όχι». Αυτό, (ή, καλύτερα,
ΚΑΙ αυτό), είναι ευθύνη τής πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, η οποία
έχει χρέος να προβλέπει, να φιλοσοφεί και να υλοποιεί.
Για μια οικολογική ισορροπία, το έθνος μας είναι το σπίτι μας, η
κοινότητα η αυλή μας, οι πολιτικοί μας το εργαλείο μας, η προσωπική μας
στάση η ευθύνη μας.
Ο Εθνομελλοντισμός, προτάσει τον πνευματικό άνθρωπο του λιτού βίου τής
κοινοτικής ζωής εντός τής φυσικής, εθνικής κοινότητας, απέναντι στον
μεταλλαγμένο εφήμερο, πλανητικό άνθρωπο της αφύσικης παγκοσμιοποίησης.
Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.
