Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαδογιάννης
Δεν γίνεται να έχεις μία αγάπη κενού περιεχομένου, αν δεν αγαπήσεις πρώτα την Πατρίδα σου. Φωνάζουν συχνά οι διάφοροι πλανεμένοι όλων των πολιτικών αποχρώσεων για "ειρήνη στους λαούς", για "εργατική αλληλεγγύη" και "ανάπτυξη". Δυστυχώς δεν καταλαβαίνουν ότι τα συναισθήματα της ανθρώπινης ψυχής δεν έχουν ως μέτρο οικονομικά μέτρα. Οι άνθρωποι δεν μισούν ή αγαπούν κάποιον άλλον με βάση την οικονομική του κατάσταση, αλλά με βάση τις προσωπικότητες, τα βιώματα, την πνευματική κατάσταση των ανθρώπων. Πώς, λοιπόν, άνθρωπε θα αγαπήσεις τον ξένο όταν υβρίζεις τους συμπατριώτες σου, πολεμάς την ίδια σου την Πατρίδα στην οποία γεννήθηκες, μεγάλωσες και ζεις; Πώς θα προσφέρεις την αλληλεγγύη σου παγκόσμια όταν εναντιώνεσαι με μένος στην οικογένειά σου, στους γείτονες σου, στους δασκάλους, στους συμμαθητές, στους συναδέλφους σου; Όταν νιώθεις εωσφορικό μίσος κατά της Ιστορίας του ίδιου σου του Έθνους, όταν βλασφημάς τον Θεό και Δημιουργό σου, τότε οποιαδήποτε "διεθνιστική σου αγάπη" είναι απλά μια υποκριτική αγάπη. Ένα μεταμφιεσμένο μένος κατά της Πατρίδας και των διπλανών συνανθρώπων σου σε μια αγάπη κενού περιεχομένου για το "διαφορετικό", το "ξένο", το "μειονοτικό".
Και τι σημαίνει να αγαπάς την Πατρίδα σου; Σημαίνει να αγαπάς την οικογένεια σου, να σέβεσαι τους γονείς και τα αδέρφια σου. Να αγωνίζεσαι κάθε ώρα και στιγμή για την ανάπτυξη του Έθνους σου, πολιτισμικά και πνευματικά. Να προσφέρεις στήριξη στον συνάνθρωπο σου που έχει ανάγκη. Να τιμάς τους Ήρωες και προγόνους μας που έπεσαν Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Να νιώθεις ότι έχεις χρέος στους προγόνους και στους απογόνους σου να παραλάβεις μια Πατρίδα καλύτερη και ένα Έθνος ηθικά πλουσιότερο και ενδοξότερο.
Απαραίτητο στοιχείο ενός ανθρώπου που δηλώνει πώς είναι Εθνικιστής, κατά τα πρότυπα του Δραγούμη, του Σικελιανού, του Γιαννόπουλου και άλλων μεγάλων του Ελληνισμού... Θα πρέπει να είναι η καλαισθησία! Για να οικειοποιηθώ και την συνώνυμη λέξη της Φιλοκαλίας, που την έχουν χρησιμοποιήσει ουκ ολίγες φορές οι Ορθόδοξοι πατέρες... Ο διαρκής μας Αγώνας, θα πρέπει πρώτα να προτάσσει το όμορφο, το ιδανικό και το ανώτερο!
Και όταν αγαπήσεις τους συμπατριώτες σου και αγωνιστείς για το Έθνος σου, τότε πραγματικά θα αγαπήσεις και τον κάθε ξένο. Τότε θα νιώσεις το μεγαλείο και την τεράστια αξία των Πατρίδων. Τότε θα νιώσεις την πραγματική αγάπη για κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για το Έθνος του. Που αγωνίζεται να μην γίνει απλά ένας αριθμός, ένα μηχάνημα παραγωγής σε έναν παγκόσμιο πολτό παγκοσμιοποίησης. Τότε θα συνειδητοποίησεις ότι η Μάχη των Εθνών είναι η πραγματική αγάπη και ο σεβασμός σε καθετί διαφορετικό...
Τέλος θα πρέπει να τονιστεί, πώς οι πυλώνες της οικογένειας, του σχολείου, των αθλητικών δραστηριοτήτων, των κέντρων εκμάθησης μίας τέχνης και άλλα... Θα πρέπει να είναι οι κύριοι παράγοντες όλων των κοινωνικών θεσμών, διαμόρφωσης ενός νέου ψυχικά και σωματικά ανθρώπου που θα βαδίζει στα πρότυπα του αρχαίου Έλληνα, ως αδιάσπαστη συνέχεια του... Και ίσως κάποια στιγμή και να τον ξεπεράσει!
Κωνσταντίνος Παπαδογιάννης
