Στο ερώτημα: "Είστε με τη Ρωσία ή με την Ουκρανία", η απάντηση είναι ίδια με αυτή που δίνεται κάθε φορά που τίθεται αντίστοιχο ερώτημα για οποιεσδήποτε αντιμαχόμενες χώρες: Είμαστε με την Ελλάδα.
Κάθε χώρα αγωνίζεται για το εθνικό της συμφέρον. Και καλά κάνει. Θα ήταν παράλογο να μην υπηρετούμε εμείς το δικό μας εθνικό συμφέρον.
Οι συμμαχίες χρειάζονται, δεν πρέπει όμως να είναι ετεροβαρείς. Και γνωρίζοντας ότι δεν είναι σταθερές, δεν είναι μόνιμες, δεν λειτουργούν βάσει συναισθημάτων, συχνά υπόκεινται σε ισοσταθμιστικές κρίσεις συμφερόντων υπέρ τρίτων εταίρων, γεγονός που περιπλέκει το είδος, την μορφή και την έκταση της συμμαχίας.
Η δυσκολία για μια ηγεσία έγκειται στο να μπορέσει να διακρίνει πού βρίσκεται το δικό της εθνικό συμφέρον και με ποιον τρόπο θα το υπηρετήσει στον υπερθετικό βαθμό. Θέματα ηθικής, διεθνούς δικαίου, κανόνων εμπλοκής, θα ήταν καλό να εφαρμόζονται αλλά ξεκάθαρα δεν εφαρμόζονται. Γίνεται επίκλησή τους προσχηματικά, υποκριτικά και επιλεκτικά. Όλοι ανεξαιρέτως, λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων τους και κατά των όποιων αντιπάλων τους.
Εντός αυτού του μόνιμου και σταθερού πλαισίου, οι δυνατές χώρες επιβάλλουν τα θέλω τους και οι αδύνατες προσπαθούν να μειώσουν το μέγεθος τής ήττας τους. Όταν αποτυγχάνει η διπλωματία, η επιχειρηματολογία τίθεται βάσει της στρατιωτικής δυνατότητας και ικανότητας. Η βούληση και η αποφασιστικότητα της ηγεσίας κάποιων χωρών είναι το στοιχείο που μπορεί να κάνει την διαφορά σε μια σύγκρουση. Γιατί δεν είναι όλες οι ηγεσίες έτοιμες για διακύβευση τού εκάστοτε παρόντος κατεστημένου -εν πολλοίς βολικό για αυτές- και ούτε είναι όλοι οι λαοί έτοιμοι για θυσίες. Προετοιμασίες ή αδράνεια ετών μπορούν να λειτουργήσουν καθοριστικά την κρίσιμη στιγμή. Καθώς επίσης σημαντικό ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν τα κοινωνικά δεδομένα που επικρατούν σε μια χώρα, οι αρχές και οι αξίες με τις οποίες αυτός ο λαός γαλουχείται, το είδος τής παιδείας που παρέχεται, το κύρος ή η απαξίωση των ενόπλων δυνάμεων, η περιρρέουσα ιδεολογία, η ποιότητα και το περιεχόμενο των μέσων μαζικής επικοινωνίας, ασκούμενες πολιτικές που δημιουργούν πέμπτη φάλαγγα, κόμματα με αντεθνικές ιδέες και απόψεις.
Αναλύοντας μία σύγκρουση, καλόν είναι να μην μελετούμε τα γεγονότα αποσπασματικά ή εφήμερα. Δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται (ή, πιο σωστά, συνήθως δεν είναι αυτό που φαίνεται). Επίσης, δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν τα μ.μ.ε.  κάθε εμπλεκόμενης -καθ' οιονδήποτε τρόπο- χώρας ούτε και τα παγκόσμια δίκτυα. Η ιστορία δεν έχει τελειώσει, η ιστορία δεν τελειώνει γιατί η ιστορία γράφεται κάθε στιγμή παντού. Στο παρελθόν υπάρχουν αιτίες για το παρόν και οι οποίες καθορίζουν το μέλλον. Εάν δεν υπάρχουν, δημιουργούνται και από εκεί και πέρα θεωρούνται ιστορία. Το πώς παρουσιάζονται, είναι μέρος τής αλήθειας• όχι μιας γενικής και ενιαία αποδεκτής αλήθειας αλλά της αλήθειας όπως την ερμηνεύει κάθε εμπλεκόμενο μέρος. Τα μ.μ.ε. λειτουργούν ως το μακρύ χέρι των συγκρουόμενων εξουσιών -και αυτό απέχει παρασάγγας από την όντως αλήθεια. Ελάχιστες μη ποδηγετημένες φωνές οι οποίες προσπαθούν να λειτουργήσουν το δυνατόν με αντικειμενικότητα, συχνά γίνονται στόχος αμφοτέρων των αντιμαχομένων διότι οι αντίπαλοι την θεωρούν προκρούστειο έννοια και την μακραίνουν ή την κονταίνουν κατά το δοκούν με το πληκτρολόγιο ξίφος τους.
Πατριώτες και μη πατριώτες, στην πρώτη γραμμή τής μάχης ή σε κάποιο διαμέρισμα, ένθεν κακείθεν των πλευρών, σπέρνουν με τα κορμιά τους το επίμαχο έδαφος, δηλαδή τα συμφέροντα που απορρέουν από την διατήρηση ή την κατάκτησή του, την ίδια στιγμή που οι παγκόσμιες "ελίτ" παίζουν γκολφ κάπου μακριά σε ασφαλές μη επίμαχο έδαφος.
Μήπως όμως εν τέλει ο πατέρας των πάντων πόλεμος είναι η κινητήριος δύναμη μιας ανατροπής σε παγκόσμιο επίπεδο των αρνητικών κατεστημένων τής αδικίας, της εξαθλίωσης, της υποκρισίας, της αναξιοπρέπειας, τού υβριδικού αντανθρώπου, της επιδιωκόμενης αφύσικης ομογενοποίησης των πάντων; Μήπως μια μεγάλη σύγκρουση είναι το μέσον για να σταματήσει η μεγάλη πολτοποίηση;
Στις εμφανείς τεράστιες αντιφάσεις (π.χ. μαζί φιλελευθεριστές, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, ναζιστές και χριστιανοί, με υποστήριξη ισλαμιστών, να αντιπαρατίθενται με εθνικιστές που συμμαχούν με κομμουνιστές, φασιστές, σοσιαλιστές και τους οποίους στηρίζουν άλλοι χριστιανοί που τους υποστηρίζουν άλλοι ισλαμιστές), πέρα από αναγκαίες ψευδείς συμβάσεις, ένα είναι το ουσιαστικό καθήκον: να βγει το ελληνικό έθνος αλώβητο και ενισχυμένο.
Όσοι προσπαθούν να συσχετίσουν τον πόλεμο Ρωσίας Ουκρανίας με θέματα που άπτονται τού ελληνικού ενδιαφέροντος, οφείλουν να λάβουν σοβαρά υπ' όψιν τους (πέρα από ψοφοδεείς ηττοπαθείς "αναλύσεις") ότι η Ελλάδα είναι αυτή η οποία νομιμοποιείται και δικαιούται να εγείρει ζητήματα σε γειτονικές χώρες και αξιώσεις από εταίρους και σαφώς όχι το αντίθετο. Το "πονηρό τσουβάλιασμα" υπηρετεί αντεθνικούς σκοπούς και αυτοί που το επιχειρούν είναι επιεικώς ανόητοι ή -δυστυχώς-  ετεροκινούμενοι ανθελληνικώς. Χέρι που σηκώθηκε κατά της Ελλάδας, πρέπει να κοπεί. Αδράνεια και επικίνδυνος εφησυχασμός για θέματα που ενδέχεται να μας προβληματίσουν έντονα στο κοντινό και απώτερο μέλλον, πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστούν σοβαρά και στιβαρά.
Ο πόλεμος Ρωσίας Ουκρανίας, είναι πόλεμος με παγκόσμιες επιπτώσεις. Η Ελλάδα όμως δεν έχει ιδιαίτερο λόγο να εμπλακεί σε μια παγκόσμια διελκυστίνδα με αμφίβολο τελικό αποτέλεσμα και στην οποία το διεθνές δίκαιο είναι υποκριτικό άλλοθι προώθησης μια ατζέντας που πόρρω απέχει από τα πραγματικά δικά της συμφέροντα -ιδωμένα υπό εθνική οπτική. Όμως αυτή η οπτική είναι που λείπει...

Γεώργιος Σαγιάς

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

Γράφει ο Γ. Σαγιάς

Περί Τέχνης

ΕΜΠΡΟΣ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ!

"Δημιουργία δικτύου υποστήριξης, προβολής και προώθησης κάθε μορφής ελληνοκεντρικής Τέχνης και των δημιουργών της".
Αυτό αναφέρεται στην 22η Πολιτική Θέση τού Κέντρου φ στο "Σχέδιο Διακήρυξης και 25 Πολιτικές Θέσεις για την ενότητα των πατριωτών" και αυτό αποφασίστηκε να προωθηθεί έτι περαιτέρω, στο πλαίσιο των σκοπών τού Κέντρου φ για:
-"μελέτη, έρευνα, ανάλυση, μετάπλαση, επέκταση, διάχυση, εξακτίνωση και με κάθε νόμιμο τρόπο προώθηση των πατριωτικών ιδεών, του ελληνικού εθνικισμού και της ιδέας του ελληνισμού",
-"νέα πνευματική δημιουργία -με κέντρο σκέψης και δράσης μας το ενιαίον, συνεχές και αδιάσπαστον του ελληνισμού ως δύναμη δημιουργίας και παγκόσμια ηγουμένη μειοψηφία...",
-"με ελεύθερη σκέψη επιλογή των κατάλληλων κάθε φορά στρατηγικών, τακτικών και μέσων ώστε να καταστεί δυνατόν να γίνουν οι εθνικές ιδέες πλειοψηφικό ρεύμα...".

Είναι καλοδεχούμενα τα έργα όσων αποδέχονται τα ανωτέρω (είτε είναι έργα δικά τους είτε οικείων τους ζώντων ή τεθνεώτων, με την σημείωση ότι πρέπει να απευθύνονται εγγράφως ή και ηλεκτρονικώς στο Κέντρο φ όπου να αναφέρουν ότι επιτρέπουν στο Κέντρο φ την δημόσια ανάρτηση και προβολή κάθε έργου και ότι δεν έχουν απαιτήσεις πνευματικών δικαιωμάτων, οικονομικές ή άλλες αλλά το πράττουν συμφωνώντας με τους σκοπούς τού Κέντρου φ).

Όσοι και όσες το επιθυμούν, μπορούν να στείλουν δημιουργίες που αφορούν σε κάθε κατηγορία Τέχνης [Λόγος (ποίηση, λογοτεχνία, δημιουργική γραφή), Μουσική, Θέατρο, Ζωγραφική / Εικαστικά, Γλυπτική, Αρχιτεκτονική, Κινηματογράφος, καθώς και Φωτογραφία, Κόμικς / Γελοιογραφία) στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. με την ένδειξη: "Περί Τέχνης" και λίγα λόγια για κάθε έργο.

Η Ελληνική Τέχνη, από το χθες στο σήμερα, έτοιμη να εξακοντιστεί δημιουργικά στο μέλλον, αναγεννώμενη, προσαρμοζόμενη, μεταπλασσόμενη, επεκτεινόμενη σε νέες κατευθύνσεις, είναι βασική οδός δρομολόγησης μελλοντικών εξελίξεων για τον ελληνισμό τού παρόντος και του μέλλοντός μας.

Ο εθνομελλοντισμός είναι βάση συνεννόησης και συσπείρωσης για την πολιτική υπέρβαση που πρέπει να κάνουν οι δημιουργοί ώστε να μπουν στην πρωτοπορία για να υπάρξει προοπτική. Νοηματοδοτεί το παρελθόν, εμβολιάζει το παρόν, προαναγγέλει το εθνικό μέλλον. Οι δικαιολογίες ότι το λεγόμενο σύστημα είναι ισχυρό και ότι δημιουργεί αποκλεισμούς, δείχνουν αδυναμία. Εμπρός οι δυνατοί! Εμπρός οι δημιουργοί! Εμπρός οι Έλληνες!

Γ. Σαγιάς

Κι αν γίνει πόλεμος;

του Άρη Πετράκη

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θύμισε στον σύγχρονο Έλληνα - τον αποκαλούμενο και Νεοέλληνα - ότι η ειρήνη δεν είναι αιώνια και ότι νομοτελειακά κάποια στιγμή έρχεται ο πόλεμος. Η ιστορία είναι μία αέναη εναλλαγή καταστάσεων ειρήνης και πολέμου, είτε το θέλουμε είτε όχι. Βεβαίως, δεν ήταν απαραίτητη αυτή η αφορμή για να «αφυπνισθεί» ο Νεοέλληνας, αφού η πρόσφατη ιστορία έχει καταγράψει ότι ανά κάποιες δεκαετίες γίνεται πόλεμος ή έστω επιστράτευση στην Ελλάδα και, δυστυχώς, όλοι οι πρόσφατοι πόλεμοι κατέληξαν σε εθνικές καταστροφές.

Μεγάλο μέρος του πληθυσμού ανησύχησε από τον πόλεμο στην Ουκρανία και άρχισε να προετοιμάζεται όχι για την επιτυχή έκβαση ενός πολέμου, αν ποτέ χτυπήσει την πόρτα μας, αλλά για την ατομική του επιβίωση. Ο Νεοέλληνας έσπευσε να αγοράσει κονσέρβες, χάπια ιωδίου και αντιασφυξιογόνες μάσκες ξεχνώντας ότι ακόμα κι αν επιβιώσει έπειτα από έναν πόλεμο, στον οποίο το Έθνος – ή έστω το κράτος – θα ηττηθεί, ο ίδιος θα έχει χάσει την ελευθερία του, θα είναι ένας ραγιάς που απλά «γλίτωσε το τομάρι του». Το «Ελευθερία ή Θάνατος» φαντάζει ως κάτι πολύ μακρινό στο μυαλό του σύγχρονου Έλληνα.

Ο Νεοέλληνας που προσπάθησε να αποφύγει πάση θυσία την στρατιωτική θητεία, ο γονέας που «φίλησε κατουρημένες ποδιές» για να μην υπηρετήσει ο κανακάρης του στον Έβρο, ο μπούλης που προτίμησε να κάνει τον σερβιτόρο στις λέσχες αξιωματικών από το να κάνει σκοπιά σε κάποιο φυλάκιο, η μητέρα που θα κρύψει τον γιό της για να μην πολεμήσει και ο αναρχοαριστεροφιλελεδεξιός που σχεδιάζει να φύγει με το πρώτο αεροπλάνο σε περίπτωση πολέμου είναι δυστυχώς ο κανόνας στην ελληνική κοινωνία.

Στον κανόνα αυτόν προστίθενται οι ελληνοποιημένοι αλλογενείς που κανέναν λόγο δεν έχουν να πολεμήσουν για το ελληνικό έθνος, και οι χιλιάδες νέοι που έφυγαν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον και θα λείψουν από την εφεδρεία αν ποτέ γίνει επιστράτευση. Επιπλέον, στον κανόνα αυτόν προστίθεται η εν γένει χαλαρή νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας που απεχθάνεται τον μιλιταρισμό, την σκληραγωγία, την πειθαρχία, τα όπλα, τις πολεμικές τέχνες και συναινεί στην γυμναστική μόνο ως μέσο επίδειξης κοιλιακών στην παραλία.

Για την πλαδαρή αυτή κοινωνία, η οποία σε περίπτωση πολέμου είναι πολύ πιθανό να μην επιβιώσει, ευθύνονται τόσο οι πολίτες όσο και το νεοελληνικό κράτος. Το κράτος που μείωσε την στρατιωτική θητεία και σχεδόν κατήργησε την εκπαίδευση της εφεδρείας, που καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις και την κομματοκρατία. Το κράτος που διαχρονικά επαίρεται για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεών του αλλά δεν τολμά να στείλει σε εμπόλεμη ζώνη ούτε διμοιρία, αφού η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει φέρετρα στρατιωτών. Για τον λόγο αυτό αρκείται σε παρελάσεις, επιδείξεις, συνεστιάσεις και η πιο «extreme» δραστηριότητα των Ενόπλων Δυνάμεών του είναι οι ειρηνευτικές αποστολές. Πραγματική προετοιμασία για πόλεμο δεν χρειάζεται αφού, όπως πιστεύει το κράτος, σε περίπτωση πολέμου θα μας σώσουν οι «σύμμαχοι». Άλλωστε έχουμε συνηθίσει να βάζουμε την ουρά στα σκέλια και να υποχωρούμε (βλ. Ίμια). Ο «πατριωτισμός» του νεοελληνικού κράτους εξαντλείται στους στημένους πανηγυρισμούς για την Eurovision και το Euro.

Είναι το ίδιο κράτος που σε δύσκολες περιστάσεις προσπαθεί μέσω της προπαγάνδας να εξυψώσει το φρόνημα του λαού, λες και το να σκοτωθεί κανείς με υψηλό φρόνημα θα κάνει την διαφορά σε έναν πόλεμο. Είναι το κράτος που όποτε χρειάζεται εμφανίζει διάφορους «πατριώτες» πολιτικούς, καθηγητές, στρατιωτικούς και άλλους «άσσους από το μανίκι του» για να εξυψώσει προσωρινά το ηθικό του λαού του, στην πραγματικότητα όμως τον κοιμίζει με διάφορα παραμύθια (π.χ. «η Τουρκία διαλύεται»). Όμως, όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο το κράτος για να εξασφαλίσει την σωτηρία του θα στραφεί για ακόμα μία φορά στους λίγους, που τώρα βρίσκονται στο περιθώριο, στην «απ’ έξω». Σ’ αυτούς οι οποίοι δεν προκρίνουν το ατομικό αλλά το εθνικό συμφέρον. Σ’ αυτούς που δεν πείθονται από τα παραμύθια των διαφόρων διαττόντων αστέρων του στημένου «πατριωτισμού». Τους λίγους που επεδίωξαν να υπηρετήσουν μία ουσιαστική στρατιωτική θητεία, με εκπαίδευση και ασκήσεις αλλά για την πλειονότητα αποτελούσαν τα «κορόιδα». Αυτούς που έχουν συναίσθηση του χρέους τους απέναντι στο Έθνος, που αδιαφορούν για την γνώμη των ριψάσπιδων και των καλοπερασάκηδων συμπατριωτών τους και συνεχίζουν να είναι σε ετοιμότητα, σωματική και πνευματική, για την περίπτωση πολέμου. Αυτοί οι Έλληνες είναι εθνικιστές - είτε το έχουν συνειδητοποιήσει είτε όχι - και θα είναι παρόντες στις εξελίξεις, όταν και όπου χρειαστεί, στο μέτωπο αλλά και στα μετόπισθεν.

Αυτό όμως που κάνει τη διαφορά στον σύγχρονο κόσμο είναι το επίπεδο πληροφόρησης του λαού. Πλέον είναι φανερό ότι ο εχθρός δεν είναι μόνο προ των πυλών αλλά είναι και εντός των πυλών. Οι εθνικιστές γνωρίζουμε το ποιόν της πολιτικής, θρησκευτικής, πνευματικής και στρατιωτικής ηγεσίας, των οικονομικών ελίτ και των γραφειοκρατών που κυβερνούν την Ελλάδα. Δεν ζούμε ούτε στο 1940 ούτε στο 1974, που οι στρατιώτες πολέμησαν υπέρ βωμών και εστιών, έχοντας όμως άγνοια των πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό της χώρας και διεθνώς, με αποτέλεσμα πράκτορες ξένων συμφερόντων - μεταξύ των οποίων κάποιοι ενδεδυμένοι τον μανδύα του πατριώτη - να εκμεταλλευθούν την θυσία τους. Στον επόμενο πόλεμο, όποτε κι αν γίνει, οι Έλληνες εθνικιστές και όσοι συνταχθούν μαζί μας έστω και την τελευταία στιγμή θα πολεμήσουμε υπέρ του Έθνους. Αλλά αυτή τη φορά είτε νικήσουμε είτε ηττηθούμε δεν πρόκειται να ανεχθούμε την προδοσία.