Η λύση του Λαθρομεταναστευτικού σε 5 βήματα

 

του Λάμπρου Χουλιάρα

ΑΝΩΤΑΤΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛ.ΑΣ. έ.α.

 

ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ-

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ-ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ-ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ

Στη διάρκεια της Ιστορίας πάντα υπήρχαν μεταναστευτικά ρεύματα είτε λόγω πολέμων, είτε λόγω έλλειψης τροφής ή φυσικών καταστροφών ή  από ένστικτο αναζήτησης και εξερεύνησης. Στη σύγχρονη ιστορία οι λόγοι  είναι συνοπτικά κυρίως, πολιτικοί, θρησκευτικοί ή οικονομικοί και κλιματικοί. Οι μετανάστες, αναλόγως του λόγου για τον οποίον μετανάστευσαν χωρίζονται σε πρόσφυγες, μετανάστες, οικονομικούς μετανάστες και μία άλλη κατηγορία, οι θρησκευτικοί μετανάστες του Ισλάμ.

Πρόσφυγες ονομάζονται οι άνθρωποι που αναγκάζονται να φύγουν από τον τόπο μόνιμης κατοικίας τους είτε λόγω πολέμου ή εμφυλίου πολέμου, είτε λόγω διωγμών από  καθεστώτα.

Μετανάστες ονομάζονται οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν με τη θέλησή τους την πατρίδα τους για να ζήσουν επί μακρό χρονικό διάστημα είτε για πάντα σε μια νέα πατρίδα της επιλογής τους, είτε γίνονται αποδεχτεί από φιλελεύθερα κράτη, τα οποία έχοντας  έναν  γιγαντιαίο μηχανισμό  χρησιμοποιούν τους μετανάστες ως πολυλειτουργικό αποδομητικό στοιχείο και εργαλείο των εθνικών  κοινοτήτων – κοινωνιών.

Οικονομικοί μετανάστες ονομάζονται οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν οικειοθελώς την πατρίδα τους με σκοπό τη βελτίωση της οικονομικής τους κατάστασης με πιθανή προοπτική να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, είτε, κατ΄ απαίτηση των οικονομικών <<ελίτ>> φιλελεύθερων κρατών, προς αντικατάσταση της κάθε εθνικής εγχώριας εργατικής «τάξης», ως φθηνή εργατική δύναμη.

Θρησκευτικοί μετανάστες του Ισλάμ ονομάζονται αυτοί που ασπάζονται κυρίως τις επιταγές του ριζοσπαστικού Ισλάμ, το οποίο καλεί τους πιστούς(σύμφωνα με την ΄΄αρχή της χαζίρια΄΄ (μετακίνησης), η οποία  αναφέρεται σε 93 στίχους του Κορανίου), να εισρεύσουν στην Ευρώπη, πλημμυρίζοντας τις δυτικές κοινωνίες στο εσωτερικό τους, μη απαρνούμενοι την πίστη τους και τις αρχές τους, επιδιώκοντας, την επέκτασή των και όταν αποκτήσουν τον απαραίτητο πληθυσμιακό όγκο, να επιβάλουν την σαρία (ιερός νόμος – πολιτικό Ισλάμ).

Ας δούμε τι ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδος και πώς έχει διαμορφωθεί η κατάσταση έως τώρα. Από το 1990 και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού,  άνθρωποι από την ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια μετανάστευσαν στις χώρες της δυτικής Ευρώπης και στην Ελλάδα, αναζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Επρόκειτο ξεκάθαρα για μετανάστες και οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι θα αποκτούσαν μια δεύτερη πατρίδα και θα ήταν ελεύθεροι να παραμείνουν εκεί, αν τους δέχονταν η νέα τους πατρίδα, ή να επιστρέψουν στη γενέτειρά τους.

Η Ελλάδα, δέχτηκε έναν μεγάλο αριθμό μεταναστών, η πλειονότητα των οποίων είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, με προσιδιάζοντα πολιτιστικά στοιχεία. Οι πληθυσμοί αυτοί,  λόγω μεικτών των γάμων που έγιναν, της ελληνικής κοινωνικότητας και της παρεχομένης  Ελληνικής παιδείας, ουσιαστικά έχουν ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία. Τότε, η Ελλάδα λόγω και των ολυμπιακών αγώνων είχε ανάγκη από εργατικά χέρια και η ενσωμάτωσή των μεταναστών επήλθε ευκολότερα. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η Ελλάδα, ύστερα από την οικονομική και υγειονομική,  κρίση όχι μόνο δεν έχει ανάγκη από μετανάστες αλλά αντίθετα μεταναστεύουν  Έλληνες πολίτες στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά.

Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, αλλά και λόγω του ασκούμενου υβριδικού πολέμου της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος, συνεχίζει να δέχεται πίεση από μεταναστευτικές ροές. Σε τι κατηγορίες μεταναστών ανήκουν όμως όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες, πρόσφυγες θεωρούνται μόνο οι εισελθόντες στη χώρα απευθείας από την χώρα που διώκονται.

Πρόσφυγες παρανόμως διαμένοντες επί του εδάφους της χώρας της εισδοχής:

<<Άρθρον 31. – Αι Συμβαλλόμεναι Χώραι δεν θα επιβάλλουν ποινικάς κυρώσεις εις πρόσφυγας λόγω παρανόμου εισόδου ή διαμονής, εάν ούτοι προερχόμενοι απ’ ευθείας εκ χώρας ένθα η ζωή ή η ελευθερία αυτών ηπειλείτο, εν τη εννοία του άρθρου 1, εισέρχονται ή ευρίσκονται ήδη επί του εδάφους αυτών άνευ αδείας, υπό την επιφύλαξιν πάντως ότι ούτοι αφ’ ενός μεν θα παρουσιαστούν αμελλητί εις τας αρχάς αφ’ ετέρου δε θα δώσουν επαρκείς εξηγήσεις περί της παρανόμου αυτών εισόδου ή διαμονής>>.

Όπερ σημαίνει ότι όσοι εισβάλ(λ)ουν στην Ελλάδα από την επικράτεια της Τουρκίας δεν είναι πρόσφυγες και πρέπει να απελαύνονται άμεσα πίσω στην Τουρκία, χωρίς εννοείται να έχουν δικαίωμα υποβολής ασύλου.  

Επομένως όλοι αυτοί που έχουν εισβάλει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι λαθρομετανάστες που ανήκουν σε μία από τις υπόλοιπες τρεις κατηγορίες: Είτε είναι οικονομικοί μετανάστες, είτε μετανάστες, είτε θρησκευτικοί μετανάστες και κανείς τους δεν δικαιούται άσυλο. Κατά δήλωσή τους χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως χώρα διέλευσης προκειμένου να καταλήξουν σε κάποια πλούσια χώρα της βόρειας Ευρώπης.

Η Ελλάδα, για λόγους εθνικής ασφαλείας, πρέπει να προβεί στις ακόλουθες ενέργειες: Πρωτίστως να σφραγίσει τα σύνορά της. Όπως απέδειξε  η πρόσφατη ενέργεια της Τουρκίας στον Έβρο και όπως θα δείξει και η επικείμενη στα νησιά, η γείτων επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τους λαθρομετανάστες ως θρησκευτικούς μετανάστες και ως βαζιβουζούκους (οι βασιβουζούκοι, ήταν η αναλώσιμη δύναμη του σουλτάνου, οι άτακτοι, που έτρεχαν πρώτοι στα τείχη και είχαν ως σκοπό να κουράζουν τους αμυνόμενους και να προετοιμάζουν την επίθεση των σπαχήδων), προκειμένου να εποικίσει την Ελλάδα και να αποδιοργανώσει τον εθνικό της ιστό εγγράφοντας υποθήκες για το μέλλον μέσω του λαθροεποικισμού της χώρας μας από φανατικούς ισλαμιστές υποχείρια της Άγκυρας, εκβιάζοντας παράλληλα και την Ευρώπη για λύτρα.

Πρέπει λοιπόν άμεσα η Ελλάδα να σφραγίσει τα σύνορα της και προς τούτο χρειάζεται ένα εξειδικευμένο μεικτό σώμα Συνοριοφυλακής, (από Αστυνομικούς, Λιμενικούς και Ένοπλες Δυνάμεις), η οποία θα έχει ειδικό εξοπλισμό, όπως τον εξοπλισμό που χρειάστηκε στον Έβρο, με οποιαδήποτε προσθήκη χρειαστεί και θα έχει ως αποκλειστική της αρμοδιότητα την αποτροπή εισόδου λαθρομεταναστών από τα σύνορα (χερσαία και θαλάσσια) όλης της επικράτειας.

Έχοντας σφραγίσει τα σύνορα, το επόμενο πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί είναι η διαχείριση αυτών των λαθρομεταναστών που έχουν ήδη εισέλθει στην ελληνική επικράτεια. Από τη στιγμή που εκ της Συμβάσεως της Γενεύης προκύπτει ότι δεν δικαιούνται ασύλου, η αρμοδιότητα της Ελλάδος είναι είτε ο επαναπατρισμός τους είτε η προώθησή τους σε χώρες που θα τους δεχτούν.

Ενώ οι απλοί Έλληνες πολίτες προσπαθούμε να προστατεύσουμε το έθνος μας από τον πολύπλευρο υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας, ένα από τα μέσα του οποίου είναι και οι προβαλλόμενες τηλεοπτικές σειρές, οι  πολιτικοί μας έχουν ήδη ενδώσει σε άλλες πολύ σημαντικότερες μορφές πολέμου όπως είναι το μεταναστευτικό και οι  τάχιστοι όροι απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας σε ξένους λαθρομετανάστες.

Τα όργανα τους, έχουν επιδοθεί -μεταξύ άλλων- στο έργο παραχάραξης και αλλοίωσης της Ελληνικής γλώσσας, για να μας πείσουν ότι στα ελληνικά οι έννοιες ιθαγένεια, υπηκοότητα ή και ιδιότητα του πολίτη είναι ταυτόσημες επικαλούμενοι νομικά και όχι ετυμολογικά, γλωσσικά επιχειρήματα.

Για την θεωρούμενη ταυτότητα των όρων του πολίτη και του υπηκόου, που σχετίζονται με την εξέλιξη των μορφών εξουσίας, δεν υπάρχει ουσιαστική αντίρρηση. Η βασική αντίρρηση είναι στην διαστρέβλωση και παραχάραξη τόσο της ιστορικής όσο και της γλωσσικής ετυμολογίας της λέξεως ιθαγένεια, για να την κάνουν να ομοιάζει και στο τέλος να την ταυτίσουν με αυτήν της υπηκοότητας.

    Η λέξη ιθαγένεια, ανάγεται στην Ομηρική εποχή και σημαίνει την απευθείας καταγωγή από το γένος, επομένως είναι κατ’ αρχήν βιολογικός και όχι νομικός όρος και σχετίζεται με την έννοια του έθνους.

Η λέξη, ‘’ιθαγενής’’, ‘’ιθαγένεια’’ και τα παράγωγά της, προέρχεται από τις λέξεις: ‘’ιθύς’’, (ευθύς, αληθινός), που σημαίνει «κατ’ ευθείαν», και από το ‘’γένος’’ που προέρχεται από το γίγνομαι (καταγωγή, γενιά) και όχι τον τόπο γέννησης ή τον τόπο διαβίωσης κάποιου ανθρώπου. Πρόκειται για μια λέξη σύνθετη ‘’ιθύς + γένος’’ και ιθαγενής καλείται ο έχων κατ’ ευθείαν σχέση με γένος. Συνεπώς η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ είναι ένα φυσικό γεγονός το οποίο δεν αποκτάται με κανέναν νόμο έστω και αν τον ψηφίσουν όλοι οι λαοί της οικουμένης μαζί.

Στη πορεία μπορεί να υπάρχει κάποια διαχρονική ποικιλότητα, προερχομένη από την μίξη, σε ένα έθνος αλλά η συνοχή των μελών του συμπληρώνεται α) από κοινούς αγώνες επιβίωσης που καθορίζουν την ιστορία του έθνους, παρά τους κατά καιρούς εμφυλίους πολέμους, και  β) από τα κοινά ήθη και έθιμα, την γλώσσα και τις θρησκείες, που νοηματοδοτούν την ύπαρξη και τις προσδοκίες του Έθνους.

 Το ΕΘΝΟΣ σχηματίζεται από δύο βασικούς παράγοντες, την ΦΥΛΗ και την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Λέγοντας <φυλή>, εννοούμε την <καταγωγή> ότι πρέπει δηλαδή τα άτομα του Έθνους να έχουν κοινή καταγωγή. Δεν αρκεί οι Άνθρωποι αυτοί να έχουν <συνείδηση> περί κοινής καταγωγής. Δεν αρκεί δηλ. να πιστεύουν στην κοινή τους καταγωγή, αλλά να έχουν πράγματι κοινή καταγωγή. Διότι μόνον η κοινή καταγωγή η κοινή <φυλετική επαγωγή>-συνεπάγεται κοινούς κληρονομικούς χαρακτήρες, άρα κοινά πνευματικά στοιχεία. Όταν υπάρχει κοινή καταγωγή κατά το μάλλον ή ήττον, τότε υπάρχουν κατά το μάλλον ή ήττον κοινή γλώσσα, κοινός πολιτισμός, κοινές θρησκείες, κοινά ήθη, κοινή ιστορία. Αυτά τα δευτερογενή στοιχεία δεν αποτελούν, το καθένα ξεχωριστά, απαραίτητο στοιχείο συγκροτήσεως Έθνους. Εν τούτοις, όλα αυτά, όταν συνυπάρχουν, συντελούν στην συνοχή της κοινότητος, στην δημιουργία δηλ. ΕΝΙΑΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ -του δεύτερου παράγοντος συγκροτήσεως του ΕΘΝΟΥΣ. Έθνος/Ιθαγενής, επομένως, είναι ο φυλετικώς ομοειδής κατά το μάλλον ή ήττον λαός, ο οποίος έχει συνείδηση της υπάρξεως του. Η λέξη ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ δεν έχει καμία εννοιολογική σχέση με την λέξη ιθαγένεια. Ο υπήκοος (υπό + ακοή), είναι αυτός που υπόκειται στην εξουσία ενός κράτους. Είναι ο πολίτης που δηλώνει την υπακοή του στα ψηφίσματα του κράτους στο οποίο είναι υπήκοος και κατ` επέκταση έχει τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα που απορρέουν από τους νόμους του κράτους αυτού. Το κάθε κράτος νομοθετεί τις δικές του προϋποθέσεις με τις οποίες δίνει υπηκοότητα πολίτη του. Αλλά κανένα κράτος δεν μπορεί να νομοθετεί για την ιθαγένεια κανενός διότι αυτή είναι μία αμετάβλητος βιολογική κατάσταση για την οποία έχει αποφασίσει μόνον η φύση.

Συνεπώς οι όροι ιθαγένεια και υπηκοότητα  δεν έχουν  την ίδια σημασία.

Όλοι αυτοί οι διαστροφείς της έννοιας της ιθαγένειας για να την ταυτίσουν με αυτήν της υπηκοότητας ή του πολίτη έπρεπε πρώτα να απαλείψουν εννοιολογικά αλλά και φυσικά την έννοια του έθνους ως σύνολο όμαιμων, ομόγλωσσων, ομοτροπων και ομόθρησκων ανθρώπων και να την αντικαταστήσουν με μία καινούργια έννοια  για άτομα που ζουν υπό μία κρατική εξουσία η οποία έχει αφ’ εαυτής πάρει το δικαίωμα να καθορίζει ποιος είναι ή μπορεί να γίνει μέλος του συνόλου τών  υπό τον έλεγχο της ατόμων, τα οποία ονομάζουν υπηκόους ή πολίτες. Ανάλογα με την προέλευση της η εξουσία αυτή ανέχεται γλωσσικές ή θρησκευτικές διαφορές μεταξύ πολιτών της και καθορίζει τα «δικαιώματα» και τις υποχρεώσεις τους.

Οι παλαιότερες αυτοκρατορίες που διοικούσαν περισσότερα του ενός έθνη δεν τα κατέλυαν αλλά τα αναγνώριζαν αμέσως ή εμμέσως, θεωρούσαν όλα τα μέλη των διαφόρων εθνών υπηκόους υπό την εξουσία τους, αν και σχεδόν πάντα επικρατούσε το κυρίαρχο έθνος εκ της καταγωγής των ηγεμόνων. Το ελληνικό έθνος έχει υπάρξει υπό την εξουσία δύο ξένων αυτοκρατοριών. Πρώτα ήταν η Ρωμαϊκή, με παρόμια προς εμάς πολιτιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, στην οποία επιβιώσαμε στο βαθμό του να συμμετέχουμε ή και να αναλάβουμε την διοίκηση της, χωρίς να της αλλάξουμε όνομα και από αυτό προκύπτει το <<παρατσούκλι>> του Ρωμιού. Η δεύτερη ήταν η Οθωμανική, η οποία ήταν ξένη προς τον πολιτισμό και τη θρησκεία μας, αλλά αναγνώριζε την διαφορετικότητα μας την οποία χρησιμοποιούσε μάλιστα ως ένδειξη της υποτέλειας μας και αιτία για την κακομεταχείριση μας.

Η νέα προωθούμενη έννοια του έθνους στην ουσία καταργεί την έννοια της φυσικής του υπόστασης, αντικαθιστώντας την από ένα νομικό προσδιορισμό που εξυπηρετεί τα νεοφανή συστήματα εξουσίας αν και στην ουσία τα φυσικά έθνη αποτελούν την κυρίως δομή οργάνωσης των ανθρώπων του πλανήτη.

Παράδειγμα  νεοφανούς συστήματος εξουσίας αποτελούν οι ΗΠΑ. Οι πρώτοι έποικοι, όντας ακόμη υπό την Βρετανική κυριαρχία, εξόντωσαν και υπέταξαν τον γηγενή πληθυσμό και για να αναπτύξουν τα κατακτηθέντα εδάφη συγκέντρωσαν  εργατικά χέρια από όλα σχεδόν τα έθνη του κόσμου, είτε αυτά προσήλθαν αυτοβούλως ή ως δούλοι, βάσει σχεδίου υπεράνω κάθε έννοιας ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με την απόκτηση της ανεξαρτησίας τους, όντας όλοι ξένοι στον τόπο, και για να μπορέσουν να συμβιώσουν, δημιούργησαν ένα κράτος δικαίου στο οποίο όλοι να είναι ισότιμοι πολίτες (citizens), παρά το γεγονός ότι ήταν διαφορετικού γένους. Η αδυναμία της αγγλικής γλώσσας, να διακρίνει την διαφορά ιθαγενούς, που σχετίζεται με το γένος και πολίτη, ισότιμου μέλους ενός κράτους, τους επέτρεψε να υιοθετήσουν τις λέξεις nation και nationality για να περιγράψουν την πολιτειακή  του μορφή. Επειδή οι άνθρωποι ήταν ακόμη ειλικρινώς σκεπτόμενοι, για να καλύψουν την αναντιστοιχία μεταξύ των εννοιών του  ιθαγενούς και του πολίτη εισήγαγαν την έννοια του δικαίου του εδάφους, που επέτρεπε σε όλους τους κατοικούντες να ονομαστούν πολίτες, μέλη τού υπό νέους όρους ονομαζόμενου έθνους, και να έχουν την ίδιαν υπηκοότητα nationality.

Τα υπόλοιπα εθνικά κράτη για την απονομή της ιθαγένειας ακολουθούν το δίκαιο του αίματος που ίσχυε και σε εμάς μέχρι την υποδούλωση της χώρας μας με τα μνημόνια το 2010, οπότε επιβλήθηκε και μάλιστα καταχρηστικώς το δίκαιο του εδάφους για να εξυπηρετήσει την εγκατάσταση λαθρομεταναστών βάσει σχεδίου των κατοχικών δυνάμεων. Το νομοσχέδιο αυτό κρίθηκε αντισυνταγματικό και ζητήθηκε η γνωμάτευση του  Σ.τ.Ε. το οποίο και ενέκρινε τελικά τον νόμο που ετέθη σε ισχύ από το 2015. Τα κόμματα της προδοσίας ο λαός τα έστειλε στην αντιπολίτευση ενώ οι δικαστικοί λειτουργoί που δεν εκλέγονται από τον λαό αναρριχήθηκαν σε ανώτερα αξιώματα, το δε σημερινό κόμμα που εξαπάτησε τον λαό και είναι στην κυβέρνηση εφαρμόζει το σχέδιο κατά γράμμα.

Το δίκαιο του εδάφους,  που εφαρμόζεται στην χώρα μας λοιπόν καταχρηστικώς, είναι σε αντιστοιχία της αρχικής του έννοιας βάσει της οποίας εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ, διότι εκεί οι ονομασθέντες πολίτες αν και δεν ήταν ιθαγενείς εντούτοις διέμεναν στη χώρα όπου είχαν μεταφερθεί και εργάζονταν νομίμως ενώ  αντιθέτως στην χώρα μας χρησιμοποιείται νομικά για να ονομάσει πολίτες ανθρώπους που έχουν εισβάλει παρανόμως-και μάλιστα σαν μέρος υβριδικού πολέμου εναντίον μας.

Από πότε- κατά πολλούς- πουλημένες εξουσίες της χώρας απέκτησαν το δικαίωμα να αλλοιώνουν τις πανάρχαιες έννοιες των λέξεων με νομοθετήματα που ψηφίστηκαν από  ανεύθυνους βουλευτές, επικυρώθηκαν  από συστημικούς δικαστικούς λειτουργούς και υπεγράφησαν από επίορκους Προέδρους της Δημοκρατίας; Γιατί δεν μιλάει η  Ακαδημία όταν βανδαλίζεται η γλώσσα, ο πολιτισμός και η ανεξαρτησία της χώρας μας;

Επειδή πρώτιστο μέλημα της κάθε ελληνικής  κυβέρνησης πρέπει να είναι η εσωτερική ασφάλεια,  πρότασή μου είναι να επέλθει ένα νοικοκύρεμα στο θέμα των μεταναστών. Πρέπει να καταγραφεί και ο τελευταίος μετανάστης που βρίσκεται εντός της ελληνικής επικράτειας. Ακολούθως θα πρέπει να διαχωριστούν σε κατηγορίες.

Ελληνική ιθαγένεια και την ιδιότητα του Έλληνος πολίτη, θα παίρνει μόνον όποιος έχει τουλάχιστον τον ένα γονέα Έλληνα στο γένος και να καταργηθεί το άρθρο 1 Α του νόμου Ν. 3284/2004 και ισχύει (ΦΕΚ Α’ 217).

 Υπηκοότητα ΄΄Πολίτη της Ελλάδος΄΄, θα παίρνουν τα παιδιά που αναφέρονται στο άρθρο 1 Α του ανωτέρω νόμου καθώς και όποιοι μετανάστες έχουν ήδη κατοχυρώσει μόνιμη και νόμιμη δεκαπενταετή  τουλάχιστον διαμονή στην Ελλάδα και στους οποίους θα δοθεί άμεσα κάρτα υπηκόου Ελλάδος, η οποία κάρτα θα αναγράφει  και την ιθαγένεια του υπηκόου. Κάθε υπήκοος θα έχει μία υπηκοότητα και μια ιθαγένεια. Κάποιος π.χ. θα είναι υπήκοος Ελλάδος, με ιθαγένεια από το Αφγανιστάν. Όταν θελήσει να επιστρέψει στην πατρίδα του θα χάνει την  υπηκοότητα.

Η τρίτη κατηγορία θα αφορά όσους εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία καθώς και όσους διαμένουν παράνομα στην Ελλάδα και δεν ανήκουν σε κάποια από τις πρώτες δύο κατηγορίες.  Αυτοί θα χωριστούν σε δύο υποκατηγορίες.

Στην πρώτη υποκατηγορία θα ανήκουν οι  οικογένειες, οι μόνες γυναίκες με παιδιά ή χωρίς και τα ασυνόδευτα παιδιά τα οποία, με κάποια εξέταση που θα υποδείξουν οι ειδικοί, θα αποδεικνύεται ότι είναι κάτω των 18 ετών. Αυτή η υποκατηγορία θα διαμένει σε κλειστές δομές ανά την επικράτεια με προοπτική να προωθηθεί στις χώρες επιλογής τους, εφόσον τους δεχτούν ή να απελαθούν.

Στην άλλη υποκατηγορία θα ανήκουν όλοι οι άρρενες άνω των 18 ετών, οι οποίοι θα εγκατασταθούν σε μία οργανωμένη δομή σε  ακατοίκητη νήσο του Ιονίου Πελάγους. Οι διαμένοντες σε αυτή την δομή θα έχουν την επιλογή είτε να πάνε σε κάποια άλλη χώρα, εφόσον τους δεχτεί, είτε να επαναπατρισθούν οικειοθελώς, είτε να απελαθούν άμεσα. Τέταρτη επιλογή δεν θα υπάρχει.

Έχοντας δημιουργηθεί αυτή η δομή όπως και οι άλλες στην ενδοχώρα για την πρώτη υποκατηγορία, θα διαλυθούν όλες οι άλλες δομές στη Λέσβο (Μόρια), Χίο, Σάμο, Λέρο Κω, όπως και οι λοιπές δομές στην ενδοχώρα και η δράση των ΜΚΟ, μη χρηματοδοτούμενες από το ελληνικό δημόσιο, θα επιτρέπεται μόνο εντός των δομών ώστε να περιθάλπουν και να σιτίζουν  τους μετανάστες καθώς και να μεσολαβούν ώστε να βρεθεί χώρα να τους δεχτεί.     

Η Ελλάδα θα έχει νοικοκυρέψει την επικράτειά της, θα έχει λύσει το μεταναστευτικό πρόβλημα και θα έχει αποφύγει την μετατροπή της σε μία μουσουλμανική χώρα σε μερικά  χρόνια.

Διάκριση:Εθνικότητας/Ιθαγένειας/Υπηκοότητας Έλληνα Πολίτη από την Υπηκοότητα Πολίτη της Ελλάδος. Διάκριση Ιδιοτήτων/Δικαιωμάτων :

Δικαίωμα εξ εδάφους

Καθένας, που γεννιέται στην επικράτεια, προερχόμενος από αλλογενείς ή ανιθαγενείς γονείς, αποκτά αυτοδίκαια την ιδιότητα ΄΄ της Υπηκοότητας Πολίτη της Ελλάδος ΄΄ .

Αλλοδαπός διαμένων εντός επικράτειας δύναται να αποκτά κάρτα πολιτογράφησης ΄΄της Υπηκοότητας Πολίτη της Ελλάδος ΄΄, διαμένων μόνιμα και νόμιμα χωρίς διακοπή στην Ελλάδα, για τουλάχιστον μία δεκαπενταετία ή πέντε έτη αν είναι γονέας Έλληνα ιθαγενή και κατέχει την ελληνική γλώσσα, την ελληνική ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και έχει επιτύχει πλήρη αφομοίωση με τον ελληνικό τρόπο ζωής κατά την διαμονή του, προσόντα τα οποία πρέπει να διαπιστωθούν από ειδική εξεταστική επιτροπή.

Κατ’ εξαίρεση μπορούν να πολιτογραφηθούν, μόνον, ΄΄ της Υπηκοότητας Πολίτη της Ελλάδος ΄΄ , αλλοδαποί οι οποίοι αποδεδειγμένα, είτε με το συγγραφικό και ακαδημαϊκό τους έργο, ή με την δράση τους, ανέδειξαν ή στήριξαν την Ελλάδα, την ιστορία τον πολιτισμό της και τα δίκαια της, στις χώρες καταγωγής τους ή διεθνώς.

Δικαίωμα εξ αίματος

Καθένας που γεννιέται στην επικράτεια, και είναι τέκνο πατέρα Έλληνος είτε μητέρας Ελληνίδας στην καταγωγή, αποκτά αυτοδίκαια την Ελληνική ιθαγένεια και την ιδιότητα ΄΄ της Υπηκοότητας Έλληνα Πολίτη ΄΄ .

Καθένας που γεννιέται σε ξένη επικράτεια, και είναι τέκνο πατέρα Έλληνος είτε μητέρας Ελληνίδας στην καταγωγή, δύναται να αποκτά την Ελληνική Εθνικότητα και την ιδιότητα ΄΄ της Υπηκοότητας Έλληνα Πολίτη ΄΄ .

Καθένας που γεννιέται σε ξένη επικράτεια, και είναι τέκνο πατέρα είτε μητέρας εκ πολιτογραφήσεως αλλογενών ή ανιθαγενών πολιτών της Ελλάδος, δύναται να πολιτογραφηθεί και να αποκτά την ιδιότητα μόνον ΄΄ της Υπηκοότητας Πολίτη της Ελλάδος ΄΄  και ουχί την  Ελληνική Εθνικότητα ή την ιδιότητα ΄΄ της Υπηκοότητας  Έλληνα Πολίτη ΄΄ . .

Κάθε ομογενής διαμένων εκτός Ελλάδος που είναι κάτοχος έτερης υπηκοότητας είτε και έτερης εθνικότητας, δύναται να αποκτά πέραν της ελληνικής εθνικότητας και την ιδιότητα ΄΄ της Υπηκοότητας  Έλληνα Πολίτη ΄΄, εφόσον κατέχει, την ελληνική γλώσσα, την ελληνική ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και τον ελληνικό τρόπο ζωής, προσόντα τα οποία πρέπει να διαπιστωθούν από ειδική εξεταστική επιτροπή.

Η υφιστάμενη κατάσταση των γεννήσεων στην Ελλάδα έχει κατ΄ εκτίμηση ως εξής: το 50% προέρχονται και από τους δύο γονείς με Ελληνική Ιθαγένεια, το 25% προέρχονται από ένα γονέα με πραγματική Ελληνική Ιθαγένεια και το υπόλοιπο 25% προέρχονται από και τους δύο γονείς Αλλογενείς με Μουσουλμανικό κυρίως θρήσκευμα και οι οποίοι αυτόματα αποκτούν την Ελληνική Ιθαγένεια και την ιδιότητα του Έλληνος πολίτη, όπως και οι γηγενείς! Το δε τρομακτικό είναι, ότι η τρίτη από τις ανωτέρω κατηγορίες μέρα με τη μέρα βαίνει συνεχώς αυξανόμενη με γεωμετρική πρόοδο, αντιστρόφως της πρώτης που βαίνει συνεχώς μειούμενη. Έτσι, προωθείται με γοργά βήματα ο αφανισμός της Ελλάδος ως φυλετικής, ιστορικής, θρησκευτικής και πολιτιστικής οντότητας και η επικράτηση στην Πατρίδα μας των Αλλογενών Μουσουλμάνων.

Το αν θα επιτευχθεί ή όχι εξαρτάται από τις θέσεις  και τον αγώνα που οι Έλληνες Εθνικιστές  είναι διατεθειμένοι να παρουσιάσουν και δώσουν, προκειμένου να αποτρέψουν αυτή την  εις βάρος μας εθνοκτονία...

Αγώνας, για την επιβίωση  και για την ενίσχυση  του Ελληνισμού.

ΛΑΜΠΡΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ

ΑΝΩΤΑΤΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ έ.α.

 

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

 

ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ 2020;
ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ;

Του Γιώργου Σαγιά

Θρυλείται ότι ρώτησαν πριν πολλά χρόνια τον μεγάλο ποδοσφαιριστή Β. Χατζηπαναγή το εξής: Γιατί δυσκολεύονται οι αντίπαλοί του να προβλέψουν τις κινήσεις του; Αυτός, φέρεται ότι απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια περίπου έτσι: Εδώ δεν ξέρω τι θα κάνω εγώ, θα ξέρει ο αντίπαλος;
Στο ερώτημα λοιπόν που απασχολεί όλο και περισσότερους ανθρώπους (για διαφορετικούς λόγους τον καθέναν) για το αν ο Πρωθυπουργός θα αποφασίσει εκλογές εντός του 2020, η απάντηση δεν μπορεί -ακόμη- να είναι κατηγορηματική. Διότι, είναι άλλο πράγμα η σεναριολογία και άλλο η τελική απόφαση. Εννοείται ότι τα κομματικά επιτελεία τού κυβερνώντος κόμματος όσο και των άλλων κομμάτων, προβαίνουν σε συλλογή στοιχείων, αναλύουν, εκτιμούν, σχεδιάζουν, προβλέπουν, γενικά κάνουν ό,τι χρειάζεται για να έχουν εκλογική ετοιμότητα και να μην αιφνιδιαστούν. Βεβαίως, δεν έχουν όλα τα κόμματα τον ίδιο βαθμό ετοιμότητας ούτε και ίδιες δυνατότητες οργανώσεως και προβολής, όμως αυτό είναι θέμα που δεν αγγίζει ιδιαιτέρως τον μέσο ψηφοφόρο και εν πολλοίς τού είναι αδιάφορο. Σε τελική ανάλυση, αυτός θα κληθεί -όπως πάντα- απλώς να ψηφίσει. Κι αν δεν θελήσει να ψηφίσει, απλώς θα απέχει. Ούτως ή άλλως, όσοι και να ψηφίσουν -ακόμη και οι μισοί ή και ακόμη λιγότεροι- όλες οι έδρες, και οι 300, θα γεμίσουν.
Υπάρχουν ερωτήματα: Πρέπει να γίνουν εκλογές σχεδόν ένα χρόνο μετά από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές; Θα είναι καλό ή κακό για την οικονομία μας; Θα είναι καλό ή όχι (με βάση όσα επισήμως λέγονται) για την υγεία μας; Ας είμαστε ειλικρινείς: Εκτιμάται ότι η οικονομία και η υγεία είναι κάποια κριτήρια μεταξύ αυτών που θα καθορίσουν τη λήψη οποιασδήποτε αποφάσεως,  όχι για το αν θα γίνουν εκλογές αλλά για το πότε θα γίνουν εκλογές.

Στην οικονομία, για το τρέχον έτος 2020, διαφαίνεται η αδυναμία επιτυχίας δημοσιονομικών στόχων, η δυσχέρεια περαιτέρω υλοποίησης φοροελαφρύνσεων σύμφωνα με τα από καιρού προαναγγελθέντα, η δυσκολία επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων αλλά συγχρόνως και η ανάγκη μείωσής τους σχεδόν στο 2,5 % (ίσως ακόμη και χαμηλότερα) ώστε να καταστεί εφικτή η άσκηση κοινωνικής πολιτικής (και ως ανάγκης και ως βαλβίδας εκτόνωσης της εικαζόμενης ογκούμενης λαϊκής αγανάκτησης) και να γίνει μερικώς διαχειρίσιμη η εμβάθυνση της ήδη σοβούσης μεγάλης κρίσης. Επιπλέον, οι εκτιμήσεις για ανάπτυξη κοντά στο 2-2,5% (δηλαδή, κάτω των στόχων που είχαν ανακοινωθεί) καθώς και η πρόβλεψη για ύφεση περίπου 10% το 2020, σε συνδυασμό με την επίσημα εμφανιζόμενη ανεργία στο 22,5%, είναι σημαντικά στοιχεία με ειδικό βάρος για την λήψη ή μη απόφασης για εκλογές.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι υπάρχει εκτίμηση κάλυψης τού ημίσεως της υφέσεως για το 2021. Θα αποδειχθεί αυτό σωστό; Εάν ναι, κρίνεται ως ικανοποιητικό; Θα συντελέσει σε μεγάλη μείωση της ανεργίας; Και τι θα συμβεί αν η ύφεση συνεχιστεί; Στα ανωτέρω, μπορούν επιπλέον να συνυπολογιστούν τα περίπου 4,5-6,5 δισεκατομμύρια που εκτιμάται ότι θα αντληθούν από το ΕΣΠΑ (συν όσα ενδεχομένως προκύψουν από μοχλεύσεις και άλλων υπαρκτών ευρωπαϊκών πόρων) με βάση τους νέους κανόνες που ανακοινώθηκαν λίαν προσφάτως από την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, γεγονός που θα λειτουργήσει ως γραμμή οικονομικής αμύνης για να επιχειρηθεί διάσωση μέρους των επιχειρήσεων και των εργαζομένων. Ακόμη, υπάρχει στο κυβερνητικό επιτελείο η ελπίδα για επάρκεια διαθέσιμων πόρων από τον Κοινοτικό Προϋπολογισμό για  χρηματοδότηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και γενικότερα της Πολιτικής Συνοχής. Κυβερνητικά στελέχη μάλιστα επικαλούνται (κυρίως για τους αδαείς περί τούτων -και είναι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων-) την μη εξαίρεση της Ελλάδος από το Έκτακτο  Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης εξαιτίας τού κορωνϊού COVID-19 (απόφαση η οποία πιστώθηκε στην κα Κριστίν Λαγκάρντ). Βεβαίως, όσοι παρουσιάζουν την ανωτέρω εικόνα, είναι ευκολονόητο ότι θα αποφύγουν αντίστοιχη προβολή τού γεγονότος ότι η χώρα μας παρουσιάζεται ως διαθέτουσα τα λιγότερα κονδύλια ως ποσοστό τού ΑΕΠ συγκριτικά με τα άλλα κράτη του ευρωπαϊκού νότου. Το ίδιο θα συμβεί και με την προβολή της φαλκίδευσης των εργασιακών δικαιωμάτων, θα επιδιωχθεί δηλαδή μία απλή αναφορά αυτής υπό την οπτική του "μικρότερου κακού".

Ασφαλώς όμως το τι θα προταχθεί για ενημέρωση τού πολίτη, συνδέεται και με τα 20.000.000€ που έχουν -έως τώρα- διατεθεί στα μέσα μαζικής ενημερώσεως. Μιας ενημερώσεως που απέχει παρασάγγας από την αντικειμενική ενημέρωση και που ξεπερνά κατά πολύ τα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί και ενώ ελλοχεύουν η ποδηγέτηση της κοινής γνώμης, ακόμη και αυτή η προπαγάνδα. Μάλιστα, αυτό θεωρείται βασικό συστατικό τής αναλύσεώς μας περί εκλογών (αν και δεν επιθυμούμε τις γενικεύσεις λόγω υπάρξεως εξαιρέσεων). Είναι ηλίου φαεινότερον ότι γίνεται διαρκώς απόπειρα εξωραϊσμού κυβερνητικών επιλογών (κάτι που άλλωστε συνέβαινε και επί προηγουμένων Κυβερνήσεων, μειώνοντας ακόμη περισσότερο την αξιοπιστία των μμε). Για παράδειγμα, είναι τουλάχιστον τραγελαφικό να ονομάζονται οι λαθραίως εισερχόμενοι στην χώρα μας από χώρες όπως το Πακιστάν ή η Σομαλία "πρόσφυγες", κατόπιν "λαθρομετανάστες", έπειτα "ασύμμετρη απειλή" και μετά "μεταναστευτικές - προσφυγικές συγκεντρώσεις". Στα ίδια μμε, οι ίδιοι άνθρωποι, είναι αυτοί που έλεγαν ότι στο Δημοψήφισμα θα βγει "ναι" -και βγήκε "όχι"-, είναι αυτοί που έλεγαν ότι θα ηττηθεί ο Τραμπ -όμως  νίκησε-, είναι αυτοί που έλεγαν πως θα ηττηθούν οι υποστηρικτές τού BREXIT -αλλά νίκησαν. Πλην όμως τα στοιχεία αυτά δεν αλλάζουν την πραγματικότητα, δηλαδή το ότι η Κυβέρνηση έχει σαφώς "το πάνω χέρι" στα μμε.

Επικουρικά -με όλο και αυξανόμενη δύναμη παρεμβάσεως- στέκονται και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι οποίες επιτελούν σημαντικότατο έργο που αξιοποιείται με πολύ ικανοποιητικό τρόπο (γι' αυτά) από τα κομματικά επιτελεία. Ο παραγγέλων (δηλαδή, ο έχων να πληρώσει) έχει την πολυτέλεια να εντοπίζει δυνατά και αδύνατα σημεία του και να πράττει αναλόγως.
Για παράδειγμα, μπορεί να διερευνήσει την κοινή γνώμη για το θέμα αιχμής περί κορωνϊού και υγείας, σε συνάρτηση με μέτρα που έχουν όσμωση με την αντισυνταγματικότητα και -ευρύτερα- με την στέρηση αυτής καθ' αυτής της ελευθερίας. Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό το πώς χειραγωγείται μεγίστη μάζα ανθρώπων, παρά τις όποιες κυβερνητικές παλινωδίες και αντιφάσεις. Επιλέγονται ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τα εξής: Κλείσιμο Έβρου και απαγόρευση αίτησης ασύλου σε λαθρομετανάστες, ακυβέρνητο πλοίο και συνέχιση ροών σε Αιγαίο και νησιά από παρανόμως εισελθόντες και άρση απαγόρευσης αιτήσεως ασύλου. Απαγόρευση Περιφοράς Επιταφίου, υποστήριξη "περιφοράς" καλλιτέχνιδος επί καρότσας φορτηγού ενώπιον συνωστισμένων (και) πολιτικών, δημοσιογράφων, αστυνομικών, πολιτών. Απαγόρευση συναθροίσεως πιστών Χριστιανών σε προαύλια εκκλησιών για την Ανάσταση, άδεια συναθροίσεως σε πιστούς τού ΚΚΕ στον πέριξ της Βουλής χώρο. Δύο μέτρα και δύο σταθμά και συγχρόνως το ποσοστό του κυβερνώντος κόμματος αυξημένο και μεγαλύτερη η διαφορά του από το δεύτερο και τα άλλα κόμματα. Τώρα λοιπόν, ίσως είναι η ώρα να διερευνηθούν δημοσκοπικά και τα εξής δύο σημεία: α)Το "2ο κύμα κορωνϊού" για το οποίο ήδη προετοιμάζεται η κοινή γνώμη για το φθινόπωρο (με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό) και β)Η "αιρεσιμότητα" των μέτρων "χαλάρωσης", όταν αυτό κριθεί απαραίτητο υπό των της κυβερνήσεως προς τούτο εντεταλμένων. Με άλλες λέξεις, το αν, πότε, πού, πώς, για πόσο, τι και γιατί θα θέλει να κάνει κάποιος, θα πρέπει να εγκρίνεται και να τελεί υπό αίρεση κατά τη γνώμη κάποιου που θα δίνει την εντολή, κάποιων που θα παρακολουθούν την υλοποίησή του, κάποιων που θα εκτελούν τις εντολές και κάποιων που θα ελέγχουν την εφαρμογή τους.

Στην εξίσωση των εκλογών, μπαίνει και η Εκκλησία της Ελλάδος, στην οποία υπάγονται 8.500 Ιεροί Ναοί και Ιερές Μονές και την στηρίζουν εκατομμύρια πιστών. Το κύρος της έχει τρωθεί από την διαχείριση του θέματος του COVID-19. Ένας καλόπιστος κριτής θα μπορούσε ίσως να διαγνώσει στην απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για το κλείσιμο των ναών και την μη τέλεση των Μυστηρίων, την προσπάθεια μη στοχοποίησης της Εκκλησίας σε περίπτωση ευρύτερης μεταδόσεως τού περί ου ο λόγος ιού. Όμως, ήταν -και είναι- κραυγαλέα η στάση της για μη υπεράσπιση της λατρευτικής και μυστηριακής ζωής (τρόποι υπήρχαν και αποδείχθηκε σε ορθόδοξες εκκλησίες του εξωτερικού) καθώς και λειτουργών της που έπραξαν το ορθοδόξως αυτονόητο. Η δε στοχοποίησή της από πολεμίους της, ήταν ούτως ή άλλως αναμενόμενη. Τι θα απαντήσει όμως τώρα στους πιστούς της για τα κλειστά μεγάφωνα στις εκκλησίες και τα ανοιχτά μεγάφωνα στη διαπασών στα τζαμιά (π.χ. Ξάνθης και Κομοτηνής); Τι θα απαντήσει στους πιστούς της για την διαπόμπευση λόγων και γραφών ενορατικών Αγίων  και Γερόντων που χρεώνονται σαν θεωρίες συνωμοσίας και οι υποστηρικτές τους διαπομπεύονται σαν γραφικοί; Κυρίως, τι θα απαντήσει στην επίθεση κατά της Λαβίδας ως μέσου της Θείας Κοινωνίας, όταν με την στάση της επέτρεψε σχόλια για "κουταλάκια" που "δίνουν κρασί και ψωμί" σε "πειραγμένους που θα μας κολλήσουν όλους"; Πολλοί πιστοί Χριστιανοί έχουν θυμώσει. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχει τους τρόπους της να το διαχειριστεί αυτό, με πίστη, μετάνοια και διάκριση. Η Κυβέρνηση έχει τρόπους να διαχειριστεί τον θυμό τού χριστεπώνυμου πλήθους; Θα επιδιωχθεί και πάλι να πολιτευτούν στελέχη της Εκκλησίας της Ελλάδος; (υπάρχει το προηγούμενου ενός ιδιαιτέρως υψηλόβαθμου στελέχους της ως υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ και αντιστοίχως ενός τής ΝΔ). Αυτό είναι αποδεκτό; Εάν ναι, αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα;

Αγκάθι για το αν η Κυβέρνηση θα επιδιώξει εντός του έτους εκλογές, αποτελεί η υποχρέωση να γίνουν οι επόμενες εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής. Διότι δεν υπάρχει σε αυτή την αναμέτρηση το λεγόμενο "μπόνους" των δεκάδων επιπλέον εδρών. Πρέπει λοιπόν το επιτελείο της να συνυπολογίσει την αναγκαιότητα των μετεκλογικών διερευνητικών εντολών και να εξειδικεύσει σε κάθε κόμμα καθώς και στην πιθανή ενός εκάστου κατάταξη. Η περίπτωση της αυτοδυναμίας είναι απλώς σενάριο, όμως η περίπτωση συγκυβέρνησης δεν είναι απλώς σενάριο. Βεβαίως, η πιθανότητα δεύτερων "επαναληπτικών" εκλογών είναι μεγάλη. Και τούτο διότι έτσι θα μειώσει -σε πρώτη φάση- την "γκρίνια" όσων βουλευτών ή υποψηφίων βουλευτών της φαίνεται ότι πλήττονται προσωπικώς από την εφαρμογή της απλής αναλογικής και -κυρίως- θα αυξήσει κατά πολύ την βουλευτική της δύναμη λόγω του εκλογικού συστήματος της ενισχυμένης αναλογικής με το οποίο θα γίνουν οι "δεύτερες εκλογές", έχοντας "κάψει" έτσι και την αναγκαστική βάσει νόμου της προηγουμένης Κυβερνήσεως ύπαρξη της απλής αναλογικής, σε μια περίοδο που δημοσκοπικά βρίσκεται υψηλά. Διατυπώνοντάς το αλλιώς, θα έχει προσπαθήσει να μετατρέψει το αγκάθι σε ρόδο. Ακόμη, θα γνωρίζει πού πρέπει να εστιάσει ώστε να μειώσει ποσοστά κομμάτων που μπορεί να βρίσκονται επάνω ή κοντά στο όριο τού 3%. Βεβαίως, όλα αυτά προϋποθέτουν για το επόμενο χρονικό διάστημα, σχετικά ήρεμο πολιτικό κλίμα, όχι ραγδαία επιδείνωση των κρουσμάτων από τον ιό, όχι επιθετική ενέργεια από την Τουρκία, όχι εξεγέρσεις στους δεκάδες θυλάκους ανθρώπων "αιτουμένων ασύλου" που δημιουργήθηκαν σε όλη την επικράτεια από ανθρώπους που ήρθαν απρόσκλητοι παρανόμως στην πατρίδα μας, όχι απρόοπτα γεγονότα.

Μέρος τού πολιτικού ψηφιδωτού της χώρας, είναι και τα πατριωτικά κόμματα. Τι γίνεται όμως στην κατακερματισμένη πατριωτική παράταξη, η οποία θα μπορούσε να είναι ένας πόλος σοβαρής εθνικής αντιπολιτεύσεως και -υπό προϋποθέσεις- επιλογή όλο και περισσοτέρων Ελλήνων;
Μία εργασία που πρέπει να γίνει τάχιστα από όσους ενδιαφέρονται για τον λεγόμενο πατριωτικό "χώρο", είναι να ξεκαθαριστεί η έννοια πατριώτης και το περιεχόμενό της. Όχι μόνο καταφατικά αλλά και αποφατικά. Δηλαδή, όχι μόνο για το ποιος λέγεται πατριώτης και τι είναι πατριωτισμός αλλά και ποιος δεν μπορεί να λέγεται πατριώτης και τι δεν είναι πατριωτισμός. Το όμοιον και για τις λέξεις και τις έννοιες εθνικιστής και εθνικισμός. Δεν χρειάζονται όμως ατέρμονες συζητήσεις αλλά επαρκής γνώση, καθαρή σκέψη και ειλικρινής έκφραση, γιατί δεν υπάρχει χρόνος για τους πατριώτες. Διότι, επιπλέον, ελλείψει ενιαίας πολιτικής εκφράσεως στον ευρύτερο χώρο των πατριωτών, πολλοί είναι αυτοί που "θολώνουν τα νερά", περισσότεροι δε είναι αυτοί που "ψαρεύουν σε θολά νερά".
Μέχρι να συμβεί όμως αυτό, με κριτήριο (όχι ασφαλές) τον αυτοπροσδιορισμό κάποιων κομμάτων (και αφού πρώτα αφεθούν στην άκρη νεολογισμοί όπως η σύνθετη λέξη "νεοπατριωτισμός" έως ότου αποκτήσουν το όποιο περιεχόμενο), η κατάσταση έχει -εν τάχει- ως εξής: Το κόμμα της Ελληνικής Λύσης, εκπροσωπείται στη Βουλή και στην Ευρωβουλή. Έχει -μεταξύ άλλων- την υπό του νόμου προβλεπόμενη επιχορήγηση, στελέχη με επικεφαλής τον πρόεδρο του κόμματος κ. Κ. Βελόπουλο, διαύλους επικοινωνίας σε μμε, εκλογικό μηχανισμό και ομάδα υποστηρικτών ανιχνεύσιμη στις δημοσκοπήσεις με ποσοστό που αυτή την περίοδο φέρεται ότι κυμαίνεται από 3-4,5%. Το κόμμα της Χρυσής Αυγής, το οποίο εκπροσωπείται στην Ευρωβουλή. Στερείται παρατύπως την επιχορήγηση που προβλέπεται. Έχει στελέχη με επικεφαλής τον Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής κ. Ν. Μιχαλολιάκο. Είναι αποκλεισμένο από τα μμε. Έχει εκλογικό μηχανισμό και ομάδα υποστηρικτών ανιχνεύσιμη στις δημοσκοπήσεις με ποσοστό που ποικίλει από εταιρεία σε εταιρεία και από εποχή σε εποχή και που αυτή την περίοδο φέρεται ότι κυμαίνεται από 1,5-2,5%. Το κόμμα της Ελληνικής Λαϊκής Συνείδησης, εκπροσωπείται στην Ευρωβουλή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ενίσχυσή του. Επικεφαλής είναι ο κ. Ι. Λαγός, ο οποίος πλαισιώνεται από κάποια στελέχη. Δεν έχει χρειαστεί έως τώρα εκλογικό μηχανισμό. Δεν τυγχάνει προβολής στα μμε και δεν ανιχνεύεται στις δημοσκοπήσεις σε ξεχωριστή στήλη αλλά στο άθροισμα ποσοστών κομμάτων. Πέραν τούτων, υπάρχουν μικρότερα κόμματα, κινήσεις και προσωπικότητες, τα οποία επιθυμούν να έχουν συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές, όμως δεν έχουν -μεταξύ άλλων- προς ώρας, την απαραίτητη κρίσιμη μάζα υποψηφίων και το απαραίτητο χρηματικό ποσό για την συμμετοχή τους, όπως επίσης και εκλογικό μηχανισμό. Κυρίως όμως, δεν έχουν καταφέρει να κατανοήσουν ότι η πολυδιάσπαση οδηγεί σε μη συμμετοχή (στην χειρότερη γι' αυτούς περίπτωση) ή σε αποτυχία (σε μία ρεαλιστική περίπτωση).  Η επιτυχία (η καλή γι' αυτούς περίπτωση) φαίνεται πολύ δύσκολο σενάριο. Διότι, παρά την ύπαρξη φιλότιμων αγωνιστών, αληθινοί ή και κατά φαντασίαν παράγοντες, δεν έχουν μπορέσει να κάνουν τα παθήματα του χθες μαθήματα του σήμερα. Δεν έχουν καταφέρει να αφήσουν στην άκρη εγωισμούς, αρχομανίες, αλαζονικές συμπεριφορές, πολιτικούς ναρκισσισμούς, φοβικές αντιδράσεις, περιθωριακές συμπεριφορές, υστερόβουλες σκέψεις και άλλες πολιτικές στρεβλώσεις. Όπως μάλιστα κυκλοφορεί -και μάλλον ορθά- στους αντίστοιχους κύκλους, "...ο χώρος ναρκοθετείται μονίμως από το σύστημα και τους συστημικούς...". Στον αντίποδα, με θετικό πρόσημο καταγράφεται η περίπτωση τού Κέντρου Φ ως κοινού τόπου συνάντησης και εκλογικής πορείας πατριωτών και εθνικιστών, το οποίο στα περί εκλογικών συνεργασιών διακηρύσσει ότι "Όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι". Θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να είναι η εγγύηση για κοινή προσπάθεια του συνόλου πατριωτών και εθνικιστών.

Θα γίνουν λοιπόν εκλογές το 2020; Ο πρωθυπουργός της χώρας και πρόεδρος της ΝΔ κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει να συνεκτιμήσει -μεταξύ πολλών ακόμη- και τα ανωτέρω σημαντικά στοιχεία. Διενεργώντας εκλογές εντός του 2020, υπό τις παρούσες συνθήκες (και το τονίζουμε αυτό), "ξεμπερδεύει" με την απλή αναλογική, μπορεί να προχωρήσει σε συγκυβέρνηση (διασπώντας κατ' ουσίαν τους αντιπάλους του) ή και σε δεύτερες εκλογές με ενισχυμένη αναλογική αυξάνοντας τις έδρες της ΝΔ, δύναται να ενισχύσει τα ψηφοδέλτια του κόμματός του με ακόμη πιο πολλούς βουλευτές "τού κλίματός του", εκμεταλλεύεται υπέρ του πολιτικά την παρούσα ιδιόμορφη κατάσταση εξαιτίας τού κορωνϊού (η οποία του δίνει -τουλάχιστον δημοσκοπικά- τεράστια διαφορά ασφαλείας από το δεύτερο κόμμα), απορροφά -με σύνθημα κάτι σαν "πρώτα η υγεία"-  τους κραδασμούς από Χριστιανούς ψηφοφόρους, φαίνεται να κερδίζει μία νέα τετραετία στην οποία θα μπορεί να επικαλεστεί την "νωπή λαϊκή εντολή" για τη λήψη σκληρών νέων μέτρων, θα έχει το περιθώριο να προωθήσει νέα πολιτική "ατζέντα" με διαφορετικούς και σκληρότερους στόχους και όρους από αυτή που προεκλογικώς είχε αναπτύξει και δεν υλοποιεί σήμερα -τή συναινέσει μάλιστα τού λαού-,  θα μπορεί να επικαλεστεί δημοκρατική νομιμοποίηση λόγω εκλογών σε μέτρα που έχουν όσμωση με την αντισυνταγματικότητα, θα έχει κερδίσει παράταση ενός ακόμη έτους μίας νέας τετραετίας για να προσπαθήσει έως το 2024 να ανατρέψει ξανά υπέρ του το πιθανό αρνητικό κλίμα που θα έχει δημιουργηθεί λόγω της υφεσιακής πολιτικής, των αναμενόμενων αντιλαϊκών μέτρων αλλά και μεγάλων εθνικών προβλημάτων τα οποία ήδη βρίσκονται προ των θυρών. Για τους δε πατριώτες, εάν θέλουν να έχουν δυνατή φωνή στο Κοινοβούλιο, επείγει η εύρεση "φόρμουλας" δικτύωσης και συνεργασίας. Γιατί μπορεί όλοι να πιστεύουν ότι θα εκπροσωπηθούν στο Κοινοβούλιο, μπορεί όμως και όλοι να αποτύχουν.
Θα προλάβουν;

Γεώργιος Σαγιάς