Μετεκλογικά συμπεράσματα και προϋποθέσεις για μια πραγματική Εθνική Διακυβέρνηση της Πατρίδος

Του Πασχάλη Μουλά

28/06/2024

Η γνωστή σε όλους μας και χιλιοειπωμένη φράση «όλοι ίδιοι είναι», όσο κι αν κάποιοι δεν το πιστεύουν, καθορίζει εν πολλοίς τα εκλογικά αποτελέσματα και τα ποσοστά όλων των πολιτικών σχηματισμών που κατέρχονται σε εκλογικές αναμετρήσεις. Τα ιλιγγιώδη ποσοστά αποχής από την κάλπη, που ολοένα τείνουν να πολλαπλασιάζονται άκρως επικίνδυνα όσο περνούν τα έτη, οφείλονται γενικώς στην σήψη του παρόντος συστήματος στη συνείδηση των Ελλαδιτών. Κατ’ επέκταση, το κόμμα των πολιτικών κομμάτων πνέει τα λοίσθια, φέρνοντας το οριστικό τέλος των πολιτικών νάνων της «μεταπολήστευσης».

Για να αποτυπωθεί και σε επίπεδο ποσοστών, όμως, αυτή η αναμενόμενη και μη αναστρέψιμη παρακμή, θα πρέπει σε πρώτο επίπεδο τα επονομαζόμενα πατριωτικά/εθνικά/εθνικιστικά/συντηρητικά κόμματα να κερδίσουν εκλογικά το μεγαλύτερο μέρος -αν όχι όλο- των αντίστοιχων ιδεολογικά ψηφοφόρων και σε δεύτερο επίπεδο να πεισθούν οι απέχοντες της κάλπης να αφιερώνουν 10-15 λεπτά κάθε 2-4 χρόνια που πραγματώνονται οι εκλογές, να προσέρχονται στο εκλογικό τους τμήμα και να ψηφίζουν. Αν εξαιρέσουμε τους 500-600 χιλιάδες νεκρούς, ακόμη εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους (!), οι ψήφοι που δεν ρίχνονται στην κάλπη, είναι κατά κύριο λόγο αντισυστημικές. Ακόμη, όλοι οι συμπατριώτες μας που ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες και εξοστρακίστηκαν εμμέσως στην ξενιτιά όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων και των αποτόκων τους, είναι εθνική ανάγκη να γυρίζουν στα πάτρια εδάφη σε αυτές τις περιόδους, να ψηφίζουν, τιμωρώντας τους πολιτικούς απατεώνες και δούλους των ξένων συμφερόντων που τους ανάγκασαν να γίνουν οικονομικοί μετανάστες τον 21ο αιώνα.

Τα γαμψά και αιματοβαμμένα νύχια του κόμματος των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα έχουν καταφέρει να εμποτίσουν στο υποσυνείδητο -και στο ασυνείδητο- μιας τεράστιας μερίδας ελληνικού πληθυσμού που σκέφτονται αντισυστημικά, πως όποιον πολιτικό αρχηγό και όποιο πολιτικό κόμμα και εάν ψηφίσουν, το δυστυχές διαχρονικό αποτέλεσμα για την Πατρίδα δεν πρόκειται να διορθωθεί. Ίσως αποτελεί και την μεγαλύτερη επιτυχία του συστήματος, καθώς μη νομίζετε ότι πράγματι οι πολιτικοί νάνοι και οι δημοσιογραφούντες υποστηρικτές τους στενοχωρούνται με την αποχή… Πίσω από την κουρτίνα, μάλλον τρίβουν τα χέρια τους που τα ποσοστά τους, αν και είναι μηδαμινά και καταβαραθρωμένα, φαίνονται πρώτα στην επιλογή των ψηφισάντων!

Πάγια πεποίθησή μου είναι πως πριν προσέλθουμε στις κάλπες, οφείλουμε να διαβάζουμε τα βιογραφικά σημειώματα των πολιτικών αρχηγών και των λοιπών υποψηφίων, να διακρίνουμε την πορεία τους στη διάρκεια του χρόνου, τη συνέπεια λόγων και έργων, καθώς και να υπολογίσουμε τον πραγματιστικό αξιακό κώδικα όλων των ζητούντων την ψήφο μας. Σε αυτή τη βάση, είναι αλήθεια πως τα κόμματα που είναι εν συνόλω εναντίον της νέας τάξης πραγμάτων, κατάφεραν να πείσουν έναν σημαντικό, αλλά όχι επαρκή αριθμό ψηφοφόρων ιδεολογικά σε αυτά προσκείμενο όσον αφορά τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Προβληματικότερο δε είναι το γεγονός ότι οι πολιτικοί αρχηγοί αυτών των κομμάτων δεν θέλουν να ακούουν για συμπράξεις μεταξύ τους, ούτως ώστε να έρθει εν ευθέτω χρόνω η κυβερνησιμότητα, αλλά διαφαίνεται πως καθείς εξ αυτών πολιτικός αρχηγός επιθυμεί ίσως να κατέχει την απόλυτη αλήθεια, ως μοναχικός καβαλάρης του ταβανιού των εκάστοτε εκλογικών του ποσοστών, τα οποία όσο και εάν ανεβούν στο μέλλον, μεμονωμένα θα είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά ανεπαρκή.

Από την άλλη πλευρά, οι ψηφοφόροι των συγκεκριμένων κομμάτων δεν «χωνεύουν» τους υπόλοιπους -υποτίθεται- ομοϊδεάτες πολιτικούς αρχηγούς, εκτός από εκείνον τον αρχηγό που ηγείται στο αντινεοταξίτικο κόμμα που αυτοί ψηφίζουν. Συμπερασματικά, δεν υπάρχει πρόσωπο κοινής αποδοχής. Αυτό το γνωρίζουμε και συνεπώς και όλοι οι προαναφερθέντες πολιτικοί αρχηγοί. Ερώτηση προς αυτούς: μήπως δεν θέλετε τελικά να κυβερνήσετε; Ένα παρελκόμενο συμπέρασμα αμέσως ακόμη συνάγεται: εφόσον δεν υπάρχει πρόσωπο κοινής αποδοχής που να ενώνει τους Έλληνες αντινεοταξίτες και εφόσον οι αρχηγοί αντινεοταξίτικων κομμάτων αλληλοχτυπώνται, πώς θα έλθει μια πραγματική Εθνική Διακυβέρνηση της Πατρίδος; Μάλλον δεν θα έλθει (σύντομα)…

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, δεν δύναμαι να διανοηθώ ότι από τα 31 (!) κόμματα που κατήλθαν στις ευρωεκλογές, δεν κατάφερε κάποιος από τους απέχοντες να διαλέξει έστω ένα που να συγκλίνουν οι απόψεις του με αυτό, σε ένα ποσοστό 50-60-70% ! Και είναι αδιανόητο, διότι αυτά τα κόμματα καλύπτουν σχεδόν όλες τις ιδεολογίες και σχεδόν όλο το σύγχρονο πολιτικό φάσμα επιλογών! Δόξα τω Θεώ, κόμματα έχουμε! Ενεργούς πολίτες και ψηφοφόρους γιατί να μην έχουμε; Δεν είναι κατανοητό ακόμη ότι η ψήφος καθορίζει την καθημερινότητά μας;

Είμαι σχεδόν βέβαιος, όσον αφορά τον πατριωτικό/εθνικό/εθνικιστικό/συντηρητικό χώρο, ότι κάποιοι τέως προσωπολάτρες και νυν «μόνοι αυτόκλητοι καουμπόιδες» δημιούργησαν απίστευτα τοξικό προεκλογικό κλίμα σε αντινεοταξίτες ψηφοφόρους. Επένδυσαν στο ξεκατίνιασμα, στις φήμες, στη λάσπη, στις δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες εξόφθαλμες προς το αντίστοιχο κοινό τους πρώην εσωτερικές τους μικροδιαμάχες και εν τέλει μάλλον ώθησαν τον κόσμο που τους παρακολουθούσε απομακρυσμένα στην αηδία και την αποχή, παρά στα κόμματα που προέτρεπαν να ψηφιστούν. Φάνηκε άλλως τε και από την ανυπαρξία αξιόλογων ποσοστών των συγκεκριμένων κομμάτων ότι πέρα από την επίθεση προς άλλους, δεν έχουν οι ίδιοι ούτε δυναμική, ούτε κάτι να πουν πολιτικά. Και εν τέλει η όλη «ρητορική» τους προεκλογικά, μόνο δημιουργός πολιτικής σκέψης δεν νοείται...

Είναι πλέον εποχή που ξεκαθαρίζει η ήρα από το στάρι. Η ιδεολογία πρέπει να εφαρμόζεται στην πράξη. Τα μεγάλα λόγια και τα κενά τσιτάτα έχει παρέλθει ο καιρός που ήταν αποδεκτά. Οι πολιτικοί σχηματισμοί που λαμβάνουν τις αντισυστημικές ψήφους, δεν δείχνουν διάθεση κοινής προγραμματικής συμπόρευσης για να γίνουν στη χειρότερη, αξιωματική αντιπολίτευση και η πορεία τους αργά ή γρήγορα είναι προδιαγεγραμμένη να αποτύχει, εάν συνεχίσουν με αυτό το ανάλγητο, αδιέξοδο σκεπτικό.

Η ιδεολογική καθαρότητα είναι ανάγκη εθνικής επιβίωσης να συντηρηθεί και να προφυλαχθεί από κάθε έναν κακόβουλο, της εδώ ή της εκεί πλευράς, όμως είναι το ίδιο επιτακτική η ανάγκη να επικοινωνηθούν με νέα μέσα, νέα λόγια και νέα έργα από νέα κυρίως πρόσωπα, είτε ηλικιακά είτε και πολιτικά μιλώντας, οι πολιτικές θέσεις πάνω στις οποίες θα χτιστεί μια βάση ανθρώπων αμετακίνητη, σταθερή και συμπαγής, η οποία θα ξέρει τι λέει, πότε και πώς να το λέει και γιατί θα το λέει στο ευρύ ακροατήριο. Όσο αυτό δεν καθίσταται εφικτό, όπως συνηθίζει να λέει και ένας καλός φίλος, θα πηγαίνουμε κάθε φορά 10 χρόνια πίσω.

Πασχάλης Κ. Μουλάς

Διαχειριστής του www.exeresi.gr

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

Να γιατί στο ψευδοκράτος των Σκοπίων ψήφισαν εθνικιστική κυβέρνηση.

Του Βασιλόπουλου Χάρη

22/5/2024

Από το 2019 και μετά- όταν πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο Ζώραν Ζάεφ, ο αριστερός φιλελεύθερος, βουλγαρικής καταγωγής και ένας από τους υπογράψαντες της «συμφωνίας» των Πρεσπών- και για τα πέντε τελευταία έτη, μέχρι και φέτος δηλαδή, ο πληθυσμός της χώρας έχει μειωθεί από 2 εκατομμύρια στο 1,5. Εντός 5 ετών το 25% του πληθυσμού του ψευδοκράτους, μετανάστευσε στην κεντρική Ευρώπη και κυρίως στη Γερμανία, για ένα καλύτερο αύριο, για κάποιες δουλειές που ίσως να βρουν, για κάποιο λόγο τέλος πάντων.

Οι Σκοπιανοί λοιπόν θέλοντας να αντιπετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα και βλέποντας ότι λιγοστεύουν μέσα στο χώρο τους, για να αντεπεξέλθουν σε αυτό προτίμησαν να ψηφίσουν μία εθνικιστική κυβέρνηση.

Απο δικές τους ομολογίες / μαρτυρίες στον γράφοντα τα δύο παραδείγματα παρακάτω:

Ένας τριαντάχρονος τώρα (με καταγωγή από Αλβανία), στο σχολείο του (περιοχή Τέτοβο) όπου ήταν 30 αγόρια, αυτή τη στιγμή από την τάξη του είναι ο μόνος που παραμένει και οι υπόλοιποι 29 έχουν μεταναστεύσει στην Γερμανία .
Ένας 28χρονος που έχει στείλει το παιδί του στο δημοτικό σχολείο, η τάξη είχε 27 παιδιά πριν δύο χρόνια και τώρα έχουν μείνει 16 (περιοχή Σκοπίων).

Ένας μέσος μηνιαίος μισθός στα Σκόπια είναι 300 με 350 ευρώ. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο μεταναστεύουν προς την κεντρική Ευρώπη.

Σε μία τέτοια αλυσιδωτή κατάσταση είναι προφανές ότι υπάρχει έλλειψη εργατικού δυναμικού. Οι νέοι άνθρωποι φεύγουν για Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία και προς αντικατάστασή τους έρχονται άνθρωποι ως εργατικό δυναμικό από το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ και άλλες χώρες. Θεωρούν λοιπόν -και καλά κάνουν για το δικό τους συμφέρον- ότι μία εθνικιστική κυβέρνηση μπορεί να εμποδίσει αυτή τη μεταναστευτική ροή από και προς το ψευδοκράτος.

Ένας ακόμα λόγος για τον οποίο εξελέγη εθνικιστική κυβέρνηση είναι για να ενισχύσουν την ονομασία τους σαν «Μακεδονία». Σαφώς μία εθνικιστική κυβέρνηση μπορεί να το διεκδικήσει αυτό σφετεριζόμενή το πολύ πιο εύκολα από ότι ένας αριστερός φιλελεύθερος όπως ο Ζάεφ. Αυτό φάνηκε άλλωστε από την πρώτη μέρα της νέας κυβέρνησης, όταν η νέα πρόεδρος της χώρας Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα αποκάλεσε απλά «Μακεδονία» το κρατίδιό τους.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι σε όλη την Χερσόνησο του Αίμου (ή Ελληνική Χερσόνησο ή Βαλκάνια) την περιοχή αυτή την ονομάζουν «Μακεδονία» χωρίς κάποιον προσδιορισμό. Και μάλιστα ούτε καν «Μακεδονία», αλλά «Ματσεντόνια». Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Μακεδονία, δεν σημαίνει κάτι για αυτούς, ούτε γνωρίζουν ότι προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη Μακεδνός-Μακεδών. Δεν έχουν κανένα συναισθηματικό δέσιμο ούτε με τη «Μακεδονία» ούτε με τους Μακεδόνες και «Ματσεντόνια» σημαίνει απολύτως τίποτα, δεν σημαίνει κάτι, σε οποιαδήποτε γλώσσα, πόσο μάλλον και στην ψεύτικη γλώσσα τη δική τους. Σλαβόφωνοι είναι και στην ομιλία και στη γραφή τους.

Μία περιοχή λοιπόν που κατοικείται από Σλάβους/Γιουγκοσλάβους, Αλβανούς, Βούλγαρους και Τούρκους (βεβαίως και Έλληνες, για τα εθνικά δικαιώματα των οποίων θα αναφερθούμε σε άλλο κείμενό μας), η οποία δεν είναι καν έθνος αλλά μία μείξη λαών, έχουν εθνικιστική κυβέρνηση. Εδώ καλά-καλά δεν έχουν έθνος και έχουνε κυβέρνηση εθνικιστική. Μέχρι και οι Σκοπιανοί κατάλαβαν ότι μόνο με μία πατριωτική/εθνικιστική κυβέρνηση μπορεί να έχει ένας τόπος ανάπτυξη. Μόνο με εθνικιστική κυβέρνηση μπορεί να πάει μπροστα ένας τόπος.

Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή. Η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να λάβει πολύ σοβαρά υπ' όψιν όλα όσα εξελίσσονται στην περιοχή αυτή και θα πρέπει να είναι πάρα πολύ προσεκτική έως και επιθετική σε κάποιο βαθμό. Πρέπει να μην ξεχνά την ουσία η οποία συμπυκνώνεται στο σύνθημα «Μακεδονία γη ελληνική». Με διαβήματα και επιστολές δεν πρόκειται να καταφέρουμε κάτι, χρειάζεται σκληρή στάση, επιθετική στάση και γιατί όχι και κάτι παραπάνω...

Βασιλόπουλος Χάρης

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

Η ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΩΣ ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΝΟΜΙΑΣ.

 Γράφει ο Ιωάννης Κανελλόπουλος

 

Η πολυνομία και η κακονομία είναι δύο φαινόμενα που δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα στην εύρυθμη λειτουργία των σύγχρονων φιλελεύθερων δημοκρατιών και των εθνικών οικονομιών τους. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου η παραγωγή νόμων και κανονισμών είναι τεράστια, τα κράτη μέλη υποχρεούνται να εντάξουν στο νομικό τους σύστημα πληθώρα κανονισμών και οδηγιών υπό το φόβο της επιβολής χρηματικών κυρώσεων και διακοπή της χορήγησης των ευρωπαϊκών κονδυλίων.  

Πέραν των Κοινοτικών νόμων, το Ελληνικό νομικό σύστημα καλείται να λειτουργήσει εύρυθμα υπό την πίεση της μαζικής ψήφισης πολυνομοσχεδίων. Τα πολυνομοσχέδια - πολυνόμοι συνιστούν εργαλείο για την εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων, που ανέλαβε η χώρα προς τους δανειστές της και δεν υπακούουν στις αρχές της καλής νομοθέτησης. Με την ένταξη της Ελλάδος στο μηχανισμό δανειακής στήριξης (Μνημόνιο) η εκτελεστική εξουσία έπρεπε να λύσει τον γρίφο της έγκαιρης ψήφισης των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου, καθώς η αποταμίευση των δόσεων στήριξης της ελληνικής οικονομίας είχε συνδεθεί με την επικύρωση των συμφωνηθέντων από το νομοθετικό σώμα.

Το νομικό σύστημα υπέκυψε στις δημοσιονομικά επείγουσες καταστάσεις και να κινηθεί με ταχύτατες διαδικασίες για να μην βρεθεί η χώρα αντιμέτωπη με την χρεοκοπία και την έξοδο από την ευρωζώνη. Ωστόσο, η τυπική έξοδος από το μνημόνιο το 2019 δεν άλλαξε την νομοπαρασκευαστική εθιμική πρακτική. Τα πολυνομοσχέδια συνιστούν, πλέον, εργαλείο εφαρμογής της οικονομικής πολιτικής της εκτελεστικής εξουσίας, το οποίο χρησιμεύει στην επαναβεβαίωση της θέσης των στελεχών του επιτελικού κράτους μέσω της επιτυχούς αλληλεπίδρασης και αλληλοϋποστήριξης με τις εγχώριες οικονομικές ελίτ.

Η πολυνομία -κακονομία δυσχεραίνει την ορθολογική εφαρμογή του δικαίου στην πράξη και ενώπιον των ποινικών, αστικών και διοικητικών δικαστηρίων. Οι δικηγόροι και οι δικαστές καλούνται να εφαρμόσουν νόμους που δεν είναι σαφείς και συχνά το περιεχόμενο τους αντίκειται στο ίδιο το Σύνταγμα και στο περιεχόμενο άλλων νόμων. Η εκτελεστική εξουσία δεν δύναται να αντιληφθεί τις επιπτώσεις της κακής νομοθέτησης,  προκύπτει από τις συνεχείς αλλαγές του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και του Ποινικού Κώδικα. Ως εκ τούτου οι "νέοι" νόμοι πριν εφαρμοστούν αντικαθίστανται, τροποποιούνται ή καταργούνται με νέους νόμους, οι οποίοι στην συνέχεια θα τροποποιηθούν, θα καταργηθούν ή θα αντικατασταθούν ανάλογα με τις προθέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης και των Υπουργών. Οι συνεχείς αλλαγές επιφέρουν την κόπωση και των δικαστικών υπαλλήλων της χώρας, οι οποίοι διαδραματίζουν καίριο διεκπεραιωτικό ρόλο στην διαδικασία της επιτέλεσης του πρωταρχικού σκοπού της δικαιοσύνης.

Πρόσφατα, ο Υπουργός Δικαιοσύνης δεν έκρυψε την επιθυμία του να αλλάξει όλο τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Άγνωστο γιατί ο συγκεκριμένος Κώδικας βρίσκεται στο μικροσκόπιο της εκτελεστικής εξουσίας, όταν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Ελλάδα είναι το μέγεθος του Δημοσίου και η πολυπλοκότητα του δικαίου που το διέπει. Το αρμόδιο υπουργείο της δικαιοσύνης φρόνιμο θα ήταν να  αναλώσει τις δυνάμεις του προς την κατεύθυνση της Κωδικοποίησης του Δημοσίου Δικαίου και τον καθορισμό των αρμοδιοτήτων των οργάνων της διοίκησης, ώστε το δημόσιο δίκαιο να καταστεί λειτουργικό και να περιοριστεί στο ελάχιστο η ανάγκη έκδοσης καθοδηγητικών εγκυκλίων. Ενδεικτικά, είναι αναγκαία η κωδικοποίηση της υπάρχουσας νομοθεσίας που αφορά: α) τους δανειολήπτες και τα ζητήματα του εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης οφειλών, β) το νομικό καθεστώς των συγκοινωνιών, γ) τα Αξιόγραφα και δ) την λειτουργία των διοικητικών οργάνων και γενικά το Δημόσιο Δίκαιο.    

Τα χρηματοδοτικά εργαλεία της Ε.Ε. και οι εργαλειοθήκες καλής νομοθέτησης υπάρχουν και μπορούν να αξιοποιηθούν από τα συναρμόδια Υπουργεία. Αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση. Το νομοθετικό σώμα επιδεικνύει απροθυμία και αδιαφορία να προωθήσει τις απαιτούμενες αλλαγές. Έχει απωλέσει την επαφή του με την κοινωνική πραγματικότητα και τελεί υπό καθεστώς πλήρης άρνησης σχετικά με την πραγματική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας. Σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση της αλλαγής αυτής της κατάστασης οφείλει να διαδραματίσει ο νομικός κόσμος της χώρας και η κοινωνία των πολιτών διά των συνεχών οχλήσεων και της ασταμάτητης πίεσης στις δομές εξουσίας και στους θεσμούς.

Μετά από δέκα χρόνια εφαρμογής οικονομικών μέτρων συμπίεσης της πραγματικής οικονομίας, το νομοθετικό σώμα και η εκτελεστική εξουσία οφείλουν να ακολουθήσουν την οδό των ουσιαστικών διαρθρωτικών αλλαγών στην δημόσια διοίκηση και τον κρατικό μηχανισμό. Μια καλή αρχή θα ήταν η ουσιαστική κωδικοποίηση των νόμων.

 

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

Η συμμετοχή των εθνικιστών και πατριωτών στις Ευρωεκλογές του 2024.

Του Άρη Πετράκη

9/5/2024

Στις 6-9 Ιουνίου 2024 θα διεξαχθούν Ευρωεκλογές σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη χώρα μας η ψηφοφορία θα διεξαχθεί στις 9 Ιουνίου. Οι Έλληνες ψηφοφόροι θα κληθούν να εκλέξουν από τους υποψηφίους των 31 κομμάτων που θα κατέλθουν στις εκλογές 21 Ευρωβουλευτές, οι οποίοι θα εκπροσωπήσουν θεωρητικά την Ελλάδα πρακτικά όμως - οι περισσότεροι εξ αυτών - τα κόμματά τους. Κι αυτό διότι η πλειονότητα των υποψηφίων, ως διεθνιστές, θέτουν την ιδεολογία τους και το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό συμφέρον ή έστω το συμφέρον των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο πλαίσιο αυτό κάποιοι εθνικιστές και/ή πατριώτες θα είναι υποψήφιοι στις Ευρωεκλογές είτε με αμιγώς εθνικιστικά/πατριωτικά κόμματα είτε με άλλα πολυσυλλεκτικά κόμματα. Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα κόμματα και υποψηφίους ούτε στους αριθμούς αυτών, που αναφέρουν τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε.. Πολλά από τα κόμματα που θα συμμετάσχουν στις Ευρωεκλογές προβάλλουν έναν πατριωτικό χαρακτήρα χρησιμοποιώντας στον τίτλο τους το επίθετο «πατριωτικός, -ή, -ό», ενώ πολύ λιγότερα αυτοχαρακτηρίζονται ανοικτά ως εθνικιστικά. Οι εθνικιστές και πατριώτες ψηφοφόροι έχουν τη γνώση και την εμπειρία να διακρίνουν ποιά κόμματα και ποιοί υποψήφιοι είναι πραγματικά εθνικιστές και/ή πατριώτες και ποιοί χρησιμοποιούν ένα πατριωτικό προφίλ για άγρα ψήφων ενώ στην πραγματικότητα είναι παραφυάδες του διεθνιστικού συστήματος εξουσίας. Οι τελευταίοι χρησιμοποιούν όμορφες λέξεις για να χαϊδέψουν τα αυτιά των Ελλήνων ψηφοφόρων του εθνικιστικού χώρου, αλλά στα προγράμματά τους είτε προωθούν αντεθνικές θέσεις είτε αναφέρονται αόριστα στο έθνος, την πατρίδα, την ελληνική ιθαγένεια χωρίς να δίνουν συγκεκριμένο ορισμό. Επομένως, από τα κόμματα που προβάλλονται ως εθνικιστικά ή πατριωτικά, οι εθνικιστές αντιλαμβανόμαστε ότι ελάχιστα είναι πραγματικά.

Κατά συνέπεια, οι εθνικιστές και/ή πατριώτες ψηφοφόροι έχουν την επιλογή είτε να ψηφίσουν κάποιο πραγματικά εθνικιστικό ή πατριωτικό κόμμα είτε να απέχουν από την ψηφοφορία. Όσον αφορά την αποχή από την ψηφοφορία, αξίζει να σημειωθεί ότι στις φετινές Ευρωεκλογές για πρώτη φορά οι Έλληνες ψηφοφόροι θα μπορέσουν να ψηφίσουν με επιστολική ψήφο, γεγονός που διαφημίστηκε ακόμα και από τον πρωθυπουργό. Επίσης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διεξάγει εδώ και μήνες ενημερωτική εκστρατεία με τίτλο «Use your vote» (μτφρ: χρησιμοποίησε την ψήφο σου) προκειμένου να πείσει τους Ευρωπαίους πολίτες να ψηφίσουν και να μειωθεί η αναμενόμενη αποχή[1]. Τα δύο αυτά γεγονότα αποτελούν ένδειξη ότι η αποχή αποτελεί απειλή για το καθεστώς, διότι αφαιρεί την «δημοκρατική» νομιμοποίηση και την πραγματική αντιπροσωπευτικότητα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που προβάλλεται ως το μοναδικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντλεί τη νομιμοποίησή του απευθείας από τους Ευρωπαίους πολίτες. Η αποχή των εθνικιστών και πατριωτών από τις Ευρωεκλογές θα μπορούσε να αποκτήσει πολιτικό νόημα ως διαμαρτυρία, αν είχε προηγηθεί συνεννόηση μεταξύ των εθνικιστικών/πατριωτικών κομμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πιθανή συνεννόηση με άλλα κόμματα, φορείς και προσωπικότητες που αντιτίθενται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε μία τέτοια περίπτωση, οι εθνικιστές θα αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος της αμφισβήτησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως μίας διεθνιστικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών που αντιτίθεται στις παραδοσιακές αξίες των λαών της Ευρώπης. Εφόσον κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί και δεν έχει προβληθεί ως πρωτοβουλία των εθνικιστικών κομμάτων, η τυχόν αποχή των εθνικιστών δεν θα έχει κάποιο πολιτικό αποτέλεσμα. Το πολιτικό σύστημα και τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. κάθε κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα δικαιολογήσουν το τυχόν υψηλό ποσοστό αποχής προβάλλοντας ότι οι ψηφοφόροι προτίμησαν να πάνε στη θάλασσα ή εργάζονται σε εποχικές εργασίες και δεν μπόρεσαν να ψηφίσουν. Το έργο το έχουμε ξαναδεί!

Εν όψει των ανωτέρω, θεωρώ ότι οι εθνικιστές και/ή πατριώτες ψηφοφόροι πρέπει να προσέλθουν στις κάλπες και να ψηφίσουν το εθνικιστικό ή πατριωτικό κόμμα ή υποψήφιο, που τους εκφράζει καλύτερα. Μπορεί να μην έχει επιτευχθεί η ενότητα των εθνικιστών και πατριωτών, ώστε να υπάρξει κοινή κάθοδός τους με ένα κόμμα, και να υπάρχει πολυδιάσπαση αλλά καμία ψήφος εθνικιστή ή πατριώτη δεν είναι χαμένη αν δοθεί με καθαρά ιδεολογικά κριτήρια. Δεν γνωρίζω αν κάποιο εθνικιστικό ή πατριωτικό κόμμα θα κατορθώσει τελικά να εκλέξει Ευρωβουλευτή, αλλά όσο πιο αυξημένα είναι τα ποσοστά τους, τόσο περισσότερο θα ανησυχήσει το λεγόμενο συνταγματικό τόξο. Περαιτέρω, η ψήφος σε συγκεκριμένα κόμματα και συναγωνιστές αποτελεί έκφραση εμπιστοσύνης και εκτίμησης για τον αγώνα στον οποίο αποφάσισαν να κατέλθουν ως «μπροστάρηδες». Η δύναμη κρούσης χρειάζεται πάντα υποστήριξη. Επομένως, όσοι δεν έχουμε τη δυνατότητα να τεθούμε επικεφαλής του αγώνα έχουμε ηθική και ιδεολογική υποχρέωση να στηρίξουμε αυτούς που το κάνουν με κάθε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης της ψήφου μας. Και επειδή στον χώρο μας όλοι λίγο-πολύ γνωριζόμαστε, δικαιολογίες για λανθασμένη ψήφο δεν μπορούν να γίνουν δεκτές. Όποιος αμφιβάλλει για συγκεκριμένα κόμματα και υποψηφίους μπορεί να συμβουλευθεί παλαιότερους και πιο έμπειρους συναγωνιστές, ώστε να μην εξαπατηθεί από δήθεν εθνικιστές και πατριώτες, που επιχειρούν να υφαρπάξουν με διάφορα τεχνάσματα την ψήφο του.   

[1]βλ. https://together.eu/download-centre και https://elections.europa.eu/?at_medium=banner&at_campaign=ee24-useyourvote&at_send_date=20240125&at_creation=portal-banner

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.