Του Χρήστου Μπίσδα

Η Συμφωνία των Πρεσπών περιλαμβάνει διάταξη σύμφωνα με την οποία τα Σκόπια διεθνώς θα ονομάζονται Βόρεια Μακεδονία. Την διάταξη αυτήν παραβιάζουν με κάθε ευκαιρία τα Σκόπια, που χρησιμοποιούν το όνομα Μακεδονία χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό (π.χ. σε διεθνείς εκθέσεις). Πρόσφατα, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου η εθνική ομάδα των Σκοπίων εμφανίστηκε ως «Μακεδονία» και όχι ως «Βόρεια Μακεδονία». Η εμφάνιση αυτή προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση πολλών Ελλήνων, που σχολίασαν το ζήτημα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό ανάγκασε την κυβέρνηση να προβεί σε ένα χλιαρό διπλωματικό διάβημα κατά των Σκοπίων.

Ως εθνικιστές δεν αποδεχόμαστε να ονομάζονται τα Σκόπια Μακεδονία με ή χωρίς οποιονδήποτε προσδιορισμό. Θεωρούμε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να αρκεστεί σε ένα απλό διπλωματικό διάβημα - ή μάλλον να κρυφτεί πίσω από αυτό - αλλά αντίθετα θα έπρεπε να βρει τρόπο να καταγγείλει και να ακυρώσει την Συμφωνία των Πρεσπών. Μέχρι σήμερα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου και άλλοι «ειδήμονες» προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι δεν υπάρχει τρόπος ακύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών. Μάλιστα, καραδοκούν να βρουν τον κατάλληλο πολιτικό χρόνο για να ψηφίσει η βουλή και τους εφαρμοστικούς νόμους της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Είναι όμως αλήθεια ότι η Συμφωνία των Πρεσπών δεν μπορεί να ακυρωθεί;  Την απάντηση, την οποία γνωρίζουν αλλά αποκρύπτουν από τον ελληνικό λαό οι «ειδήμονες», δίνει η «Σύμβαση της Βιέννης για το δίκαιο των Συνθηκών μεταξύ των Κρατών και Διεθνών Οργανισμών ή μεταξύ Διεθνών Οργανισμών», που κυρώθηκε με το Ν. 1981/1991 (Φ.Ε.Κ. Α΄ 187/9-12-1991).

Στο άρθρο 60 παρ. 1 της Σύμβασης της Βιέννης[1] προβλέπεται η λήξη συνθήκης ή η αναστολή εφαρμογής της ως συνέπεια ουσιαστικής παραβίασής της. Ως ουσιαστική παραβίαση συνθήκης στο άρθρο 60 παρ. 3 περ. β΄ της Σύμβασης της Βιέννης[2] ορίζεται η παραβίαση διατάξεως ουσιαστικής για την πραγματοποίηση του αντικειμένου ή του σκοπού της συνθήκης. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα αν η χρήση του ονόματος «Μακεδονία» αντί «Βόρεια Μακεδονία» από τα Σκόπια αποτελεί ουσιαστική παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Το ερώτημα είναι ρητορικό αφού όλοι γνωρίζουν ότι η ονομασία των Σκοπίων ήταν η βασική διαφορά που υποτίθεται ότι έλυσε η Συμφωνία των Πρεσπών. Όσον αφορά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου τα Σκόπια υποστήριξαν ότι «Η Συμφωνία των Πρεσπών αναφέρεται σε ιδρύματα που λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση. Από τη στιγμή που η FFM δεν λαμβάνει λεφτά από το κράτος, δεν έχει υποχρέωση να προσαρμοστεί στη Συμφωνία των Πρεσπών»[3]. Η δικαιολογία αυτή δεν απαλλάσσει τα Σκόπια από την ευθύνη για την εμφάνιση της εθνικής τους ομάδας με την ονομασία Μακεδονία. Είναι γενική αρχή του διεθνούς δικαίου ότι ένα κράτος δεν μπορεί να απαλλαχθεί από διεθνείς υποχρεώσεις του επικαλούμενο διατάξεις του εσωτερικού του δικαίου.

Συνεπώς, η Ελλάδα έχει δικαίωμα να καταγγείλει την Συμφωνία των Πρεσπών, ως συνέπεια ουσιαστικής παραβίασής της από τα Σκόπια, παρά τα όσα διατείνονται οι «ειδήμονες». Η διαδικασία προβλέπεται στα άρθρα 65[4] και 67[5] της Σύμβασης της Βιέννης και περιλαμβάνει την έγγραφη γνωστοποίηση της καταγγελίας μας στα Σκόπια. Αποτέλεσμα της καταγγελίας της Συμφωνίας των Πρεσπών, σύμφωνα με το άρθρο 70 παρ. 1 περ. α΄ της Σύμβασης της Βιέννης[6], θα είναι η λήξη της και η απαλλαγή της Ελλάδας από την υποχρέωση να εξακολουθήσει να την τηρεί. Επομένως, η Ελλάδα θα σταματήσει να αποκαλεί τα Σκόπια Βόρεια Μακεδονία και η διαφορά Ελλάδας-Σκοπίων θα επανέλθει στο status quo ante.  

Ποιός όμως θα προβεί στην καταγγελία της Συμφωνίας των Πρεσπών; Αυτοί που την ψήφισαν, την εφαρμόζουν, προγραμματίζουν την ψήφιση των σχετικών εφαρμοστικών νόμων και επιδιώκουν την ένταξη των Σκοπίων στην Ε.Ε.; Η καταγγελία απαιτεί πολιτική βούληση που δεν υπάρχει στα κόμματα του «συνταγματικού τόξου». Επομένως, καταγγελία της Συμφωνίας των Πρεσπών μπορεί να γίνει μόνο από αυτούς που δεν την ψήφισαν, ποτέ δεν την αποδέχθηκαν και πάντοτε θα αντιτίθενται στην παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας μας στα Σκόπια. Αυτοί είναι οι Έλληνες εθνικιστές, που στο ζήτημα αυτό εκφράζουν ξεκάθαρα το αίσθημα της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού.

Το Κέντρο φ, εν όψει της ψήφισης των εφαρμοστικών νόμων της Συμφωνίας των Πρεσπών, υλοποιεί ενημερωτική εκστρατεία και θα εντείνει την δράση του με σκοπό την ακύρωσή της Συμφωνίας των Πρεσπών και την προάσπιση της Μακεδονίας μας.

[1] Άρθρο 60 «Λήξη συνθήκης ή αναστολή εφαρμογής της ως συνέπεια παραβιάσεώς της»:

 § 1. Ουσιαστική παραβίαση διμερούς συνθήκης από ένα μέρος παρέχει το δικαίωμα στο άλλο μέρος να επικαλεσθεί την παραβίαση αυτήν ως λόγο λήξεως της συνθήκης ή αναστολής της εφαρμογής της εν όλω ή εν μέρει. […]

[2] Άρθρο 60 «Λήξη συνθήκης ή αναστολή εφαρμογής της ως συνέπεια παραβιάσεώς της»:

 § 3. Για τους σκοπούς του άρθρου αυτού, ουσιαστική παραβίαση συνθήκης αποτελεί: […] β) παραβίαση διατάξεως ουσιαστικής για την πραγματοποίηση του αντικειμένου ή του σκοπού της συνθήκης.

[3] https://cityportal.gr/i-apantisi-toy-ypex-skopion-gia-tin-vergina-kai-tin-makedonia-stis-faneles-tis-podosfairikis-omadas/

[4] Άρθρο 65 «Διαδικασία που εφαρμόζεται σε περίπτωση ακυρότητας συνθήκης, λήξεως, αποχωρήσεως μέρους ή αναστολής εφαρμογής της συνθήκης»:

 § 1. Το μέρος που, βάσει των διατάξεων της παρούσας Συμβάσεως, επικαλείται […] λόγο για να αμφισβητήσει την εγκυρότητα της συνθήκης, να τερματίσει αυτήν, να αποχωρήσει από αυτήν ή να αναστείλει την εφαρμογή της, οφείλει να το γνωστοποιήσει στα άλλα μέρη. Η γνωστοποίηση αυτή πρέπει να αναφέρει τα μέτρα που προτίθεται να πάρει ως προς τη συνθήκη και τους λόγους λήψεως αυτών.

 § 2. Εάν, μετά από προθεσμία, η οποία εκτός από ιδιαίτερα επείγουσα περίπτωση δεν θα έπρεπε να είναι μικρότερη των τριών μηνών από τη λήψη της γνωστοποιήσεως, κανένα μέρος δεν προβάλει αντίρρηση, το μέρος που έκανε τη γνωστοποίηση μπορεί να πάρει τα προτιθέμενα μέτρα σύμφωνα με τον τύπο που προβλέπεται στο άρθρο 67. […]

[5] Άρθρο 67 «Έγγραφα που έχουν σκοπό την κήρυξη της συνθήκης ως άκυρης, τη λήξη της, την αποχώρηση από αυτήν ή την αναστολή εφαρμογής της συνθήκης»:

  § 1. Η προβλεπόμενη στην παρ. 1 του άρθρου 65 γνωστοποίηση πρέπει να διατυπώνεται εγγράφως.

  § 2. Οποιαδήποτε πράξη με την οποία κηρύσσεται η ακυρότητα συνθήκης, η λήξη αυτής, η αποχώρηση από αυτήν ή η αναστολή εφαρμογής της, με βάση τις διατάξεις της ή τις παρ. 2 και 3 του Άρθρου 65, πρέπει να περιέχεται σε έγγραφο το οποίο κοινοποιείται στα άλλα μέρη. […]

[6] Άρθρο 70 «Συνέπειες λήξεως της συνθήκης»:

  § 1. Πλην αντιθέτου διατάξεως της συνθήκης ή διαφορετικής συμφωνίας των μερών, το γεγονός ότι η συνθήκη έληξε δυνάμει των διατάξεών της ή σύμφωνα με την παρούσα σύμβαση: α) απαλλάσσει τα μέρη από την υποχρέωση εξακολουθήσεως εκτελέσεως της συνθήκης. […]

του Γ. Σαγιά

Πριν από τρία χρόνια, η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, υπέγραψε στο χωριό Ψαράδες της Μακεδονίας μας το πρεσπούργημα, δηλαδή μία -κατ' αυτούς- "συμφωνία", η οποία δεν έγινε αποδεκτή από την πλειονότητα τού ελληνικού λαού, κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα από τα εκατομμύρια Ελλήνων που συμμετείχαν σε συλλαλητήρια σε όλη την επικράτεια αλλά και στο εξωτερικό και οι οποίοι διαδήλωσαν ειρηνικά κατά αυτής της αντεθνικής ενέργειας.

Το 1948, στο ίδιο χωριό Ψαράδες, οι κομμουνιστές υπέγραψαν ανθελληνική προδοτική συμφωνία για δημιουργία "ενιαίου μακεδονικού κράτους". Αυτή την κατάπτυστη ενέργεια, ποτέ δεν αρνήθηκαν οι εν Ελλάδι ομοϊδεάτες τους. Αυτή την άθλια άποψη, συνέχισαν στην πράξη οι σύντροφοί τους και οι συνοδοιπόροι τους. Αυτή την επικίνδυνη για την ακεραιότητα τής πατρίδος μας ενέργεια, καλούνται από κόμματα να υπερασπίσουν και να προωθήσουν -μέσω των εφαρμοστικών μνημονίων/ταφόπλακα- βουλευτές τής παρούσης Βουλής, με εισήγηση τής ΝΔ και εκτιμώμενη στήριξη από πολλούς βουλευτές των περισσοτέρων κομμάτων τής Βουλής.
Η ΝΔ συνεχίζει την κατάπτυστη πολιτική τού ΣΥΡΙΖΑ (την οποία είχε κρίνει προεκλογικώς ως απαράδεκτη, παραπλανώντας ψηφοφόρους υπέρ της), γεγονός το οποίο στην πράξη δυστυχώς ήδη σημαίνει ξεπούλημα τού ονόματος Μακεδονία, της ιστορίας, της γλώσσας, της ταυτότητας, δηλαδή κομματιού τού ελληνισμού! Ναι, περί αυτού πρόκειται: Διά της πιθανής υπερψηφίσεως από βουλευτές των εφαρμοστικών μνημονίων/ταφόπλακα για το θέμα της Μακεδονίας, επιβεβαιώνεται το ξεπούλημα κομματιού τού ελληνισμού!
Σημειώνεται ότι οι συγκεκριμένες ενέργειες, βάζουν ξανά φωτιά στην Χερσόνησο τού Αίμου, με πρώτους εμπλεκόμενους τους Έλληνες και τους Σκοπιανούς, ακολουθούν Βούλγαροι και Αλβανοί και έπεται συνέχεια με επέκταση εμπλοκών. Εκτιμάται ότι θα πρέπει να θεωρούνται ιδιαιτέρως πιθανές οι συν τω χρόνω παντοειδείς συγκρούσεις (μετά την διπλωματία, τι;). Ας συνυπολογισθεί δε ότι τα Σκόπια ήδη έχουν καταπατήσει πολλά σημεία τής "Συμφωνίας", γεγονός που από μόνο του θα έπρεπε να έχει ήδη οδηγήσει την κυβέρνηση της Ελλάδος σε εκκίνηση διαδικασιών ακυρώσεώς της και την αντιπολίτευση σε ανάδειξη τού θέματος. Όμως, αντ' αυτού, η κυβέρνηση τής ΝΔ ψάχνει τον "κατάλληλο χρόνο" για να φέρει το θέμα "για κλείσιμο" στη Βουλή και αντιπολιτευόμενα κόμματα "κλείνουν το μάτι" στην αρνητικότατη αυτή εξέλιξη. Το λεγόμενο από αρκετούς "κόμμα των πολιτικών κομμάτων", φαίνεται ότι στηρίζει τον εθνικισμό, πλην όμως των Σκοπίων!

 

Το θέμα των εφαρμοστικών μνημονίων/ταφόπλακα, ήρθε στην επιφάνεια από Έλληνες ευαισθητοποιημένους εθνικώς και μέσω δικτύων πολιτών ανεδείχθη ως θέμα υπαρκτό και σοβαρότατο. Πρέπει να παραμείνει στην επιφάνεια και να πολλαπλασιαστεί η ένταση παρουσίασής του στον ελληνικό λαό, ο οποίος με τη σειρά του πρέπει να αυξήσει την πίεση σε κάθε βουλευτή ξεχωριστά, σε κάθε νομό ξεχωριστά, καθώς και με μαζική επικοινωνία τού θέματος στο πανελλήνιο. Πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στους βουλευτές να σκεφτούν βαθύτερα, σοβαρότερα, υπευθυνότερα, πριν ψηφίσουν με "κομματική γραμμή", δύο κυρίως θέματα:

1)Πώς θα γραφούν στην ιστορία έχοντας συμπράξει, συνεργήσει και ψηφίσει κατά του εθνικού κορμού με ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ;

2)Πώς θα νιώσουν όταν θα τους λείψουν πολλές χιλιάδες ψήφοι, στερώντας από κάποιους από αυτούς την πολυπόθητη -γι' αυτούς- βουλευτική έδρα;

 

 

Πέρα από θεωρίες για ενότητα των πατριωτών, υπάρχει ένα πεδίο κοινής δράσης και εθνικού αγώνα κατά της ολοκληρώσεως τού ξεπουλήματος τής Μακεδονίας. Ας τον βαδίσουμε αγωνιστικά με συνέργεια στην αναγκαία συνάντησή μας. Πέρα από σκέψεις για το ποιος μπορεί να κερδίζει ή να χάνει πολιτικά από τέτοιους αγώνες, προέχει σαφώς το εθνικό μας συμφέρον. Αξίζει να ενταθεί αυτός ο αγώνας!

 

Γεώργιος Δ. Σαγιάς

 

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές δεν υιοθετούνται απαραίτητα από το Κέντρο φ και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

 Του Άρη Πετράκη

 Γιατί ο όρος «γυναικοκτονία» οδηγεί σε δυσμενή διάκριση με την ευλογία των φεμινιστριών, που δήθεν αγωνίζονται για την ισότητα

Τις τελευταίες εβδομάδες, με αφορμή μία ανθρωποκτονία που μονοπωλεί την δημοσιότητα - και συγκεκριμένα την ανθρωποκτονία συζύγου από τον σύζυγό της - οι αυτοαποκαλούμενες «φεμινίστριες» ξεκίνησαν μία επικοινωνιακή εκστρατεία καθιέρωσης του όρου «γυναικοκτονία» στην ελληνική γλώσσα και, κατ’ επέκταση, στο ελληνικό νομικό σύστημα.

Σύμφωνα με το ελληνικό νομικό σύστημα, η ζωή του ανθρώπου αποτελεί έννομο αγαθό - κατά την κρατούσα άποψη το σημαντικότερο έννομο αγαθό - και για τον λόγο αυτό προστατεύεται βάσει διατάξεων του Συντάγματος, διεθνών συμβάσεων και του ποινικού κώδικα, που περιλαμβάνει το έγκλημα της ανθρωποκτονίας σε διάφορες μορφές. Πουθενά στα ανωτέρω νομικά κείμενα δεν προβλέπεται στάθμιση της ζωής οποιουδήποτε ανθρώπου ώστε να χαρακτηριστεί σημαντικότερη από την ζωή οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου. Αντίθετα, οι ζωές όλων των ανθρώπων θεωρούνται εξίσου σημαντικές και προστατεύονται με τον ίδιο τρόπο. Μάλιστα, ο όρος «ανθρωποκτονία» καλύπτει οποιονδήποτε άνθρωπο χωρίς διάκριση φύλου ή άλλων χαρακτηριστικών. Οι όροι «ανδροκτονία» και «γυναικοκτονία» δεν υφίστανται στο ελληνικό νομικό σύστημα, επομένως δεν μπορεί να γίνει λόγος για διακρίσεις κατά των ανδρών ή των γυναικών, αφού αμφότεροι καλύπτονται από την «ανθρωποκτονία».

Το όλο «ζήτημα» είναι τεχνητό και αποτελεί κακή αντιγραφή των προσπαθειών φεμινιστικών οργανώσεων του εξωτερικού να καθιερώσουν τον όρο femicide (γυναικοκτονία) δίπλα στον όρο homicide (ανθρωποκτονία). Η λέξη homicide περιλαμβάνει ως πρώτο συνθετικό την λέξη homo, που αποδίδει την έννοια του ανθρώπου αλλά και του άνδρα. Προφανώς η λέξη homicide, ως ανθρωποκτονία καλύπτει άνδρες και γυναίκες επομένως δεν χρειάζεται καμία αλλαγή ορολογίας. Σύμφωνα, όμως, με την αυθαίρετη ερμηνεία που δίνουν οι φεμινιστικές οργανώσεις η λέξη homicide αναφέρεται στους άνδρες μόνο και αποτελεί διάκριση σε βάρος των γυναικών. Αν αυτό ίσχυε, τότε με βάση την ποινική νομοθεσία των κρατών που χρησιμοποιούν τον όρο homicide θα τιμωρούνταν μόνο όποιος δολοφονούσε άνδρα και δεν θα αποτελούσε έγκλημα η δολοφονία γυναίκας. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει αφού ο νομοθέτης χρησιμοποιεί τον όρο homicide με την έννοια της «ανθρωποκτονίας» και όχι της «ανδροκτονίας». Στην πραγματικότητα, ο δήθεν αγώνας των φεμινιστριών για ισότητα είναι μία προσπάθεια αλλοίωσης της αγγλικής και άλλων γλωσσών. 

Ειδικά στην Ελλάδα, που η λέξη ανθρωποκτονία έχει ως πρώτο συνθετικό την λέξη άνθρωπος και όχι άνδρας, δεν υπάρχει κανένας λόγος καθιέρωσης του όρου «γυναικοκτονία». Παρόλα αυτά, οι φεμινίστριες στην Ελλάδα επιμένουν στον όρο «γυναικοκτονία» σαν να μην περιλαμβάνονται οι γυναίκες στην λέξη άνθρωπος! Δεν μας εξηγούν όμως ποιος είναι ο απώτερος σκοπός τους. Ποιά θα είναι η διαφορά αν το έγκλημα της ανθρωποκτονίας αντικατασταθεί από τα εγκλήματα της «ανδροκτονίας» και της «γυναικοκτονίας»; Μήπως θα υπάρξει διαφορά στην ποινή; Θα τιμωρείται πιο αυστηρά η γυναικοκτονία από την ανδροκτονία ή το αντίστροφο; Κάτι τέτοιο προϋποθέτει ότι έχει προηγηθεί στάθμιση της αξίας της ζωής του άνδρα και τη γυναίκας και μία από τις δύο κρίθηκε ως πιο σημαντική. Αν ισχύει αυτό τότε δεν μιλάμε για ισότητα αλλά για δυσμενή διάκριση που προωθείται από τις φεμινίστριες.   

Γράφει ο Γ. Σαγιάς

Η ιστορική αποστολή τού έθνους των Ελλήνων και τού απανταχού ελληνισμού είναι η διάχυση τού φωτός τής σοφίας παντού, με ηγήτορα τον Έλληνα για το καλό τού ανθρώπου και τού κόσμου όλου. Η Ελλάς είναι η ελπίδα τού πλανήτη.
Το περιεχόμενο τής ελληνικής εθνικής ταυτότητας είναι συμβατό με μέρος των λεγομένων "οικουμενικών αξιών τού ανθρώπου" διότι είναι γεννήτωρ πλείστων εξ αυτών αλλά συγχρόνως συνεχίζει να εμπλουτίζεται αδιαλείπτως χάρη στην δημιουργική εθνική ιδιοπροσωπία και συνεπώς είναι δυνητικός τροφοδότης τού παγκοσμίου γίγνεσθαι.
Στο σημείο αυτό εδράζεται και η πεποίθηση ότι από τον Ελληνισμό μπορεί να προκύψει η νέα πρόταση για έναρξη των διαδικασιών σταματήματος και ακυρώσεως τής αντεθνικής και αντιανθρώπινης παγκοσμιοποιήσεως καθώς και τού αφύσικου "μετανθρώπου-αντανθρώπου" και η κατάθεση προτάσεως για έναν κόσμο με σεβασμό στην διαφορετικότητα των εθνών και για έναν άνθρωπο εμπνεόμενο από τον "ελληνικό τύπο ανθρώπου" (θα εξηγηθεί σε επόμενο κείμενο τι εννοείται με αυτή την έννοια). Ο Έλληνας, είναι η ελπίδα τού πλανήτη.
   Η Ελληνική Πρόταση για προστασία τής έννοιας τού έθνους και της εθνικής ταυτότητος, πέρα από το αρχικό στάδιο τής διατυπώσεως, θα κριθεί  στο επίπεδο τής αποτελεσματικότητος. Αυτό σημαίνει ότι η επίκληση τού -αναμφισβητήτως- ενδόξου παρελθόντος και η διατύπωση "ευγενών επιθυμιών", σαφώς δεν είναι αρκετή για την δόμηση συγκεκριμένης και υλοποιήσιμης νέας προτάσεως, θα μπορούσε να ειπωθεί μάλιστα πως τα ανωτέρω λειτουργούν ως υπνωτικά των υγιών-δημιουργικών δυνάμεων τού έθνους όταν δεν συνοδεύονται από νέες προτάσεις και συγκεκριμένο τρόπο υλοποίηςεώς τους (το νέο, το πρωτότυπο, το εναλλακτικό, το καινοτόμο, το πρωτοποριακό, το δημιουργικό, είναι χαρακτηριστικά των εθνών-δημιουργών και απόδειξη τής ζωτικότητός τους). Είναι επιτακτική ανάγκη να μελετηθεί σε βάθος αυτή η νέα πρόταση, να διατυπωθεί καθαρά, να απαντά σε πλήθος σύνθετων ερωτημάτων και να προτείνονται τρόποι, μέθοδοι και διαδικασίες αντιστροφής τής παρούσης καταστάσεως αλλά και μεταβάσεως από το παρόν -ήδη- κατεστημένο στο περιεχόμενο και την ουσία τής νέας προτάσεως.
   Πιο συγκεκριμένα: είναι πραγματικότητα η μείωση τής ισχύος πολλών εθνών-κρατών και η αύξηση τής ισχύος υπερεθνικών δομών και οργανισμών. Μάλιστα δε, πολλά έθνη-κράτη έχουν απωλέσει κατ' ουσίαν ακόμη και την εθνική τους κυριαρχία και έχουν εκχωρήσει σε υπερεθνικές δομές των παγκοσμιοποιητών -μεταξύ άλλων και- δημόσια γαία, δημόσια περιουσία καθώς και άσκηση διοικήσεως, οικονομικής, δημοσιονομικής και εν γένει τής πολιτικής στα μείζονα, λειτουργώντας πλέον ως "προτεκτοράτα", κράτη-δορυφόροι, κράτη-σκλάβοι (έως και υποβαθμισμένες απλές "περιφέρειες" τού επιδιωκομένου "παγκοσμίου χωριού"), με πολιτικό προσωπικό ακριβοπληρωμένο που -παρά τις όποιες εξαιρέσεις- λειτουργεί κατ' ουσίαν "υπαλληλικά", προωθώντας την πολιτική τής αντεθνικής -και αντιανθρωπίνης- παγκοσμιοποιήσεως.
   ´Ομως, πέρα από συνθήματα και ευσεβείς πόθους, πρέπει να απαντηθούν -μεταξύ άλλων- τα εξής σημαντικά: πώς θα προστατευθεί η έννοια τού έθνους και η ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα, την εποχή τής οικονομικής αλληλεξαρτήσεως και των παγκοσμίων "οίκων αξιολογήσεως", τής διαρκώς επεκτεινόμενης "αχρήματης οικονομίας", τής ηλεκτρονικής διακινήσεως αγαθών και κεφαλαίων, τής κατευθυνόμενης και διαρκώς εντεινόμενης διασυνοριακής μεταφοράς ανθρώπων (νόμιμης  και παράνομης) -η οποία στις μικρές πληθυσμιακά χώρες παίρνει έως και τη μορφή σύγχρονου εποικισμού-, τής επελάσεως τής αντιφατικής "πολυπολιτισμικότητος" στο πλαίσιο ομογενοποιήσεως τού πλανήτη, τής προωθήσεως "παγκοσμίου δελτίου ειδήσεων" με διάχυση και υπό τοπικών μέσων μαζικής επικοινωνίας που λειτουργούν ως τοπικοί πολλαπλασιαστές, τής -και με νομικούς τρόπους- εμφανίσεως "αστυνομίας σκέψεως" διά τής ποινικοποιήσεως τής γνώμης ελευθέρων ανθρώπων μέσω ψηφισμένων (συνήθως από κατευθυνόμενες πλειοψηφίες) αμφισβητούμενων -υπό πολλών- νόμων, τής προωθήσεως ενός τύπου "παγκοσμίου αντανθρώπου" με ομοιόμορφες αντιλήψεις και πρακτικές, τού ελέγχου (και με στρατιωτικά μέσα) τής παραγωγής και κατανομής των ενεργειακών πόρων. Επίσης, πρέπει να απαντηθούν με υπευθυνότητα, σοβαρότητα και -κυρίως- με αταλάντευτη εθνική συνείδηση τα θέματα των διεθνών συμμαχιών και τής εντάξεως σε υπερεθνικούς οργανισμούς, αφού ληφθούν υπ' όψιν οι υπάρχουσες δεσμεύσεις. Επιπλέον, κρίνεται απαραίτητο να δοθούν απαντήσεις σε θέματα εθνικού νομίσματος και εθνικής δικαιοσύνης και τρόποι και χρόνος μεταβάσεως σε αυτά με βάση τις υφιστάμενες ισχύουσες δεσμεύσεις και λαμβάνοντας υπ' όψιν το σύμπλοκο και πολύμορφο των όποιων αποφάσεων και υπολογίζοντας προσεκτικά τις εκτιμώμενες συνέπειες αυτών. Με άλλες λέξεις, πρέπει να κατατεθεί -ούτως ή άλλως- εθνικό σχέδιο βραχυπρόθεσμης και μεσομακροπρόθεσμης λειτουργίας, ενεργειών και μεταβάσεως σε όσα (θα) ευαγγελίζεται η νέα Ελληνική Πρόταση. Ποιοι μπορούν να σταθούν δίπλα μας σθεναρά, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, στον μακρύ και δύσβατο αυτό δρόμο;