Γράφει ο   Κωνσταντίνος Παπαδογιάννης 

  Καθημερινά παρατηρείται σε ένα συνεχώς αυξανόμενο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας μας, μία καθόλα καταναλωτική, υλιστική και διεθνιστική διάθεση. Η λεγόμενη μάζα έχει επικεντρωθεί στην αποδοχή των "αξιών" που προέρχονται από το εξωτερικό, αγνοώντας τα ιδεώδη του Ελληνισμού. Η ηθική και κοινωνική μας κατάπτωση ως λαός έχει ξεπεράσει τα όρια τα τελευταία χρόνια και αυτό διακρίνεται στην καθημερινότητα του κάθε σκεπτικιστή. Το ομαδικό πνεύμα, η αίσθηση εθνικής ευθύνης και τα ορθόδοξα αντανακλαστικά, έχουν αντικατασταθεί από τον εγωισμό, την αδιαφορία, την φιλαυτία και την διαφθορά, δυστυχώς σε όλα τα επίπεδα.

   Βλέποντας λοιπόν να συμβαίνουν όλα αυτά στην Πατρίδα που μεγάλωσα και γαλουχήθηκα ως άνθρωπος, προβληματίζομαι διαρκώς και εντόνως για το μέλλον. Ένα μέλλον που για πολλούς μπορεί να κρίνεται ζοφερό, διακρίνοντας εξ όψεως ή και εις βάθος αυτή την ηθική "πτώση" του Ελληνικού Λαού. Τα πράγματα όντως είναι πιο δύσκολα και μέρα με την μέρα σφίγγει ακόμα περισσότερο ο κλοιός γύρω μας, όμως δεν μπορεί να μας πτοεί...   Προϋπήρξαν γενιές αγωνιστών και μαχόμενων Ελλήνων, οι οποίοι δίχως να υπολογίζουν το τίμημα της προσωπικής στέρησης και "τιμωρίας, δεν υπέκυψαν στο τότε ρεύμα της εποχής. Είτε αυτό είχε να κάνει με την δουλεία, την πείνα ή ακόμη και τον θάνατο! Για το Γένος, την προαιώνια Πίστη και τις οικογένειές τους έγιναν ένα με την έννοια κάθε δυνατής αντίστασης! Αυτής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι σκεπτόμενοι τα μελλούμενα, ώστε να  αποτρέψουμε διαφαινόμενες αρνητικές εξελίξεις και να διατηρήσουμε την ταυτότητα, τις αξίες και ένα πιο λαμπρό μέλλον για τις ερχόμενες Ελληνικές γενιές.

 Του Αλέξανδρου Νάρη

            Μια ψηφοφορία στρατηγικής σημασίας έληξε χθες στη Βουλή. Η απόρριψη των προτάσεων άρσης των περιορισμών ψήφου για τους Έλληνες του εξωτερικού, στέρησε το έθνος όχι μόνο από τη συμβολή στην  ιστορική πορεία, του πλέον δυναμικού μέρους του, αλλά έκλεισε (προσωρινά ελπίζω) τη μετατροπή της Ελλάδος από χώρα καταγωγής σε Πατρίδα, με όλο το βάθος της έννοιας.

Άνθρωποι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δώσουν την Ιθαγένεια και κατά συνέπεια  την ψήφο σε κάθε πιθανό και απίθανο τύπο που έρχεται από τα βάθη της Ασίας ή της Αφρικής, στύλωσαν τα πόδια κι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, ώστε άνθρωποι που ακούν τον Εθνικό Ύμνο και δακρύζουν, να μην μπορούν να έχουν λόγο σ’ αυτό που όλο τους το είναι ονομάζει Πατρίδα.

            Η Μικρότητα, και η Μιζέρια του κομματικού συμφέροντος (γιατί φυσικά ΞΕΡΟΥΝ ότι από τους Έλληνες του εξωτερικού την ψήφο θα την ψάχνουν με το τηλεσκόπιο) νίκησαν μια πρόταση που θα αποτελούσε ανάσχεση στη ραγδαία μετατροπή της χώρας μας σε χώρο.

            Γιατί ανάσχεση; Γιατί αρέσει δεν αρέσει, το πιο δυναμικό κομμάτι του έθνους, είναι αυτή τη στιγμή εκτός Ελλάδος και ακόμα νοιάζεται γι’ αυτή. Με βάση την πικρή εμπειρία μας, θα το κάνει για ακόμα δυο γενιές το πολύ. Αυτό όμως πλέον μπορεί ν’ αλλάξει. Δεν απέχουμε δυο μέρες ταξίδι από αυτούς, απέχουμε μόνο λίγα κλικ. Μέσα στον αχταρμά της Παγκοσμιοποίησης, η Ταυτότητα έχει γίνει βιωματική ανάγκη, ένα στοίχημα που μπορούμε να κερδίσουμε ακριβώς χάρη στα εργαλεία που μας δίνει η πρωτόγνωρη εποχή μας.

            Ναι, πρέπει να υπάρχουν προϋποθέσεις, αλλά αυτό είναι ένα πράγμα και είναι άλλο, τελείως διαφορετικό οι μαζικοί αποκλεισμοί. Είναι τόσο μικρόψυχοι, τόσο λίγοι, τόσο εμμονικοί, που δεν μπορούν να δουν το αυτονόητο της μετατροπής αυτού του ομογενειακού δυναμικού σε στρατηγική ισχύ. Πως σε γενικότερο επίπεδο θα ωφεληθούμε όλοι από την ψήφο ανθρώπων που δεν έχουν κανενός είδους εξάρτηση από αυτές που έχουμε χορτάσει εμείς οι “ντόπιοι”.

            Η γύμνια τους ξεδιπλώθηκε ακόμα μια φορά μπροστά μας. Τους ξέρουμε πλέον, δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ούτε χρειάζονται ίσες αποστάσεις. Κάθε ευκαιρία που χάνουμε είναι σε μεγάλο βαθμό μη αναστρέψιμη. Οι απαιτήσεις των Πολιτών απέναντι στο πολιτικό προσωπικό εδώ και χρόνια έχουν πάψει να είναι κομματικές. Είναι καιρός να γίνουν Εθνικές.

Αλέξανδρος Νάρης

Γράφει ο Θ. Τουσιαδης

Του Θεοχάρη Σιώζου

Η παρούσα πανδημία και τα αναγκαία μέτρα που έλαβε η Κυβέρνησή μας για την αντιμετώπισή της (όπως ο χρηματισμός των ΜΜΕ!) καθώς και κάποια γεγονότα της επικαιρότητος κατέδειξαν δύο πράγματα: Πως η χώρα μας οδεύει προς "Κολομβιοποίηση"  και πως για την κυβερνώσα τάξη είμαστε "ιθαγενείς" (Ίσως γι' αυτό ο Πρωθυπουργός μας αποστρέφεται το... νατιβισμό)

Η δημοσιογραφία έχει κατά το ήμισυ θεσμική υπόσταση, καθώς είναι ανάγκη ο πολίτης να γνωρίζει τα τεκταινόμενα αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί ν' αναλάβει εξ ολοκλήρου αυτήν την υποχρέωση το κράτος, για ευνοήτους λόγους. Άρα εξ ανάγκης υπεισέρχονται ιδιώτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διατήρηση κανόνων δεοντολογίας σε σχέση με τη μεγιστοποίηση του κέρδους.

Τον τελευταίο καιρό είχαμε πλείστα παραδείγματα από δημοσιογράφους στην επικαιρότητα. Πρώτος, ο Στέφανος Χίος. Ένας δημοσιογράφος γνωστός για τον άμεσο, γλαφυρό και ενδεχομένως αθυρόστομο λόγο του. Αυτός ο δημοσιογράφος που επικοινωνεί κάποιες ειδήσεις με μια οπτική εντελώς διαφορετική από τους υπολοίπους, υπήρξε θύμα απόπειρας δολοφονίας. Πέρα από την πρώτη σκέψη που θα κάνει κάποιος αντιδραστικός, σχετικά με την αλήθεια όσων γράφει, το μείζον είναι πώς ανταποκρίθηκε η ελληνική πολιτεία. Ελαχιστότατες αντιδράσεις, δηλώσεις στήριξης κλπ υπήρξαν. Σαν να ήταν Τρίτη μεσημέρι. Εν αντιθέσει δε με τον προσφάτως δολοφονηθέντα Γ. Καραϊβάζ, όπου μέχρι και η ΠτΔ δήλωσε τον αποτροπιασμό της και τη στήριξή της. Και καλώς έπραξε. Το ερώτημα που προκύπτει είναι μήπως υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά; Αν όχι, ποια η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο; Ο δημοσιογραφικός τους λόγος; Το είδος του ρεπορτάζ; Η απήχησή τους στον πληθυσμό; Η  αποδοχή, λιγότερο ή περισσότερο, των κυβερνητικών επιλογών;  Στη Δημοκρατία, έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία ή όχι;

Ο τρίτος και καλύτερος, παρουσιαστής, δημοσιογράφος ή ό,τι άλλο επιτρέπεται κατά την αρχή της αυτοδιαθέσεως να δηλώνει ο καθείς, είναι ο Μ. Φουρθιώτης. Το πλήρες μέχρι τούδε ιστορικό είναι διαθέσιμο, και από τα επερχόμενα δικαστήρια ενδεχομένως να λάμψει η αλήθεια. Το γεγονός είναι πώς ένας πρώην υπουργός, ο Γ. Βρούτσης, τον κατονόμασε σε συνέντευξή του (αποφεύγεται σκοπίμως ο σχολιασμός του μέσου της δημοσίευσης) ως εισπράξαντα ποσά που δεν του αναλογούσαν. Επί πλέον, ο υπουργός ισχυρίστηκε ότι τραμπούκιζε (!) με τη συνοδεία του τους υπαλλήλους του Υπουργείου. Φανταστείτε αν ένας  "τριτοδεύτερος", άγνωστος και αδιάφορος για το κοινό συμμετέχων υπό μια ιδιότητα στο δημόσιο βίο έχει τη δύναμη και το θράσος να συμπεριφέρεται κατ' αυτόν τον τρόπο, τί κάνουν οι υπόλοιποι πιο ισχυροί και σημαίνοντες παράγοντες. Και σαφώς, η Κυβέρνησή μας, με την ολιγωρία της ν' αντιδράσει αμέσως στις αποκαλύψεις, επιβεβαίωσε ότι ενδιαφέρεται μόνο για την επικοινωνιακή διαχείριση των προβλημάτων.

Αρχομένης της πανδημίας, όπως την βιώσαμε με τον πρώτο εγκλεισμό, οι πολίτες απεδέχθησαν τα προληπτικά μέτρα για την αντιμετώπισή της. Προσωπικά αποδέχομαι την κατίσχυση των κοινωνικών υποχρεώσεων επί των ατομικών δικαιωμάτων,  ως αρχή, κάτι που σαφώς όμως δε σημαίνει την άνευ ετέρου αποδοχή της εκάστοτε εξουσίας και των μύθων της. Χωρίς να θέλω να επεκταθώ  στην πανδημία καθ' αυτήν, είναι γεγονός πως τα μέτρα για τον περιορισμό της ήταν σκληρά. Και αν κατ' αρχήν αυτό δεν είναι αρνητικό, η συμπεριφορά των νομοθετών μας κατακρήμνισε το αφήγημά τους.

Ο Πρωθυπουργός ετυμολογικά είναι ο πρώτος υπηρέτης. Και όμως, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος κατάφερε να καταστήσει  σαφές, κατά τρόπο αναντίλεκτο, πως νομοθετεί για τους υπολοίπους, και όχι για τον ίδιο και τους συν αυτώ (το πρόστιμο στο βουλευτή... Μεσσηνίας της Ν.Δ. ας καταγραφεί). Είναι γνωστές οι στιγμές ανεμελιάς σε Ικαρία και Πάρνηθα. Η έλλειψη απολογίας του εμπνευστή και εφαρμοστή των προαναφερθέντων σκληρών μέτρων, για την παραβίαση των ΔΙΚΩΝ του νόμων, αποδεικνύει αφ' ενός πως μας θεωρεί ιθαγενείς, "Ινδιάνους" που εξαγοράζει με χάντρες και καθρεφτάκια (βομβαρδισμός ειδήσεων και επιδόματα) και αφ' ετέρου πως οι νόμοι δεν είναι για όλους. Ελλείψει όμως ισονομίας, καταργείται η (κατ' επίφαση) Δημοκρατία.

Προς επίρρωση των ανωτέρω, η αδερφή του Πρωθυπουργού την οποία κανείς δεν επρόκειτο να σταματήσει από τη μετάβαση στον τόπο καταγωγής της για την εορτή του Πάσχα. Οι δηλώσεις του Γεωργιάδη σχετικά με τους τουρίστες, λες και μόνον οι αλλοδαποί τουρίστες κινούν την οικονομία και αφήνουν χρήματα. Ίσως έτσι να μας ονειρεύονται, ένα προτεκτοράτο παροχής τουριστικών υπηρεσιών για τη σεπτή Ευρώπη. Και, βεβαίως,  η αποστροφή του Γεραπετρίτη σχετικά με τον παιδαγωγικό χαρακτήρα των SMS. Καγχάζουν εις βάρος μας.

Ο πορφυρογέννητος Πρωθυπουργός μας ζει σε μια δική του πραγματικότητα, όπου στεναχωριέται για τις αντιδράσεις χρηστών του Facebook σε δημοσιεύσεις του, και γνωρίζει πως κάποιοι εξαρτώνται από το μισθό τους. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να διατηρηθεί στην εξουσία χωρίς να φορτωθεί μ' εκατόμβες νεκρών λόγω της πανδημίας. Πέρα από την παραμονή μας στη ζωή (ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε το έργο του και να τον επανεκλέξουμε) δε μας συνδέει τίποτα άλλο με τον Πρωθυπουργό μας. Όσοι πιστεύουν λοιπόν, ότι τα συμφέροντα και οι έγνοιες των "από πάνω" συμπίπτουν με των "από κάτω" είναι οι πραγματικοί συνωμοσιολόγοι και ψεκασμένοι.