Πολιτική συνάντηση Πατριωτών και Εθνικιστών

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ: ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ.
(Πολιτικοφιλοσοφική υπέρ συμπράξεως προσέγγιση).

Κοσμοθεωρία. Ιδεολογία. Πολιτική. Υπάρχουν θέσεις για τα ανωτέρω; Ναι. Ενοποιητικό σημείο των Ελλήνων πατριωτών και εθνικιστών η αδιάσπαστη συνέχεια τού ελληνισμού και η ανάγκη να συνεχίσει να υπάρχει.
Για λόγους οι οποίοι δεν είναι επιθυμητό υφ' ημών επί του παρόντος να αναφερθούν, υπάρχουν πατριώτες που δεν θέλουν να συμπράττουν με εθνικιστές (όμως όχι όλοι) καθώς και εθνικιστές οι οποίοι ενοχλούνται από πιθανή σύμπραξη (όμως όχι όλοι).
Εν τω μεταξύ, μέρα με την ημέρα, η Ελλάδα συνεχώς περιέρχεται σε όλο και πιο δυσχερή θέση ("η Ελλάδα τελειώνει"). Η υπογεννητικότητα Ελλήνων το γένος οδηγεί ταχύτατα σε εξαιρετικά δύσκολα ανατάξιμες καταστάσεις ("χανόμαστε ως έθνος"). Ο εποικισμός τής χώρας και η αντικατάσταση πληθυσμού συνεχίζεται με ταχύτατους ρυθμούς ("οι Έλληνες θα γίνουμε μειοψηφία στην ίδια μας τη χώρα"). Η μείωση εθνικής κυριαρχίας είναι πασιφανής στους ελευθέρως σκεπτομένους ("οι Τούρκοι -και όχι μόνο- αλωνίζουν εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων"). Οι εθνικές ήττες διαδέχονται η μία την άλλη ("οι Σκοπιανοί και οι σύμμαχοί τους οδήγησαν πολιτικούς της Ελλάδος να υπογράψουν και να αποδεχθούν επαίσχυντες προδοτικές συμφωνίες"). Η Ελλάδα ξεπούλησε ή και υποθήκευσε και περιουσιακά της στοιχεία για σχεδόν έναν αιώνα και λειτουργεί ως "προτεκτοράτο" ("ξεπούλησαν την πατρίδα στους ξένους"). Οι παγκοσμιοποιητές τής λεγόμενης νέας τάξης πραγμάτων, επιτίθενται στην ουσία και στο περιεχόμενο των εννοιών Πατρίδα, Ταυτότητα, Θρησκεία, Παράδοση, Οικογένεια, Ελευθερία, με υποστήριξη μέσων μαζικής ενημέρωσης ("νέο σύντομο ανέκδοτο: ανεξάρτητα ελληνικά μμε").
Αυτά και πολλά ακόμη, επιλογές ανθρώπων με μειωμένη εθνική συνείδηση, ενίοτε υπαιτίων, συνεργών και συνυπευθύνων, συνθέτουν την ζοφερή ελληνική πραγματικότητα. Μία από τις οδούς εύρεσης διεξόδου στην βαθυτάτη κρίση, είναι η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών μέσω εκλογών. Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει είσοδο στη Βουλή των Ελλήνων όσων περισσοτέρων πατριωτών και εθνικιστών βουλευτών γίνεται. Και, για να υπάρχει απόλυτη ειλικρίνεια στην διατυπούμενη σκέψη, είναι ζητούμενο μία εκλογική νίκη εθνικών δυνάμεων σε τέτοια έκταση, ώστε να μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Όποιος θεωρεί μακρινό ή και ανέφικτο έναν τέτοιο στόχο, οφείλει να εξηγήσει τι προσμένει να αλλάξει ο ίδιος ή το κόμμα του και σε ποιο βαθμό, χωρίς τέτοια προοπτική.
Υπάρχει η ελληνική κοσμοθέαση. Υπάρχει η ελληνική ιδεολογία. Υπάρχουν ελληνοκεντρικές πολιτικές θέσεις, οι οποίες γίνεται προσπάθεια να εξειδικευθούν έτι περαιτέρω για να απαντούν επαρκέστατα στο σήμερα και να οδηγούν ασφαλέστερα στο αύριο. Όλοι λοιπόν όσοι αρνούνται να συναντηθούν πολιτικώς σε εθνική κατεύθυνση για τη διατύπωση ενός Εθνικού Σχεδίου σωτηρίας για το έθνος μας, οφείλουν απαντήσεις, πρωτίστως δε στους ανθρώπους που τους ακολουθούν.
Βάσει των ανωτέρω δεδομένων, προσπαθώντας να διευκολυνθεί η εύρεση κοινού τόπου συνάντησης, λειτουργίας και δράσης πατριωτών και εθνικιστών, προτείνεται το κίνημα τού εθνομελλοντισμού ως κοινού παρονομαστή, ως η νέα σελίδα υπέρβασης και προοπτικής. Η συμφωνία είναι αναγκαία. Ας επιτραπεί μία φράση καθ' υπερβολήν: Όχι αύριο, ούτε καν σήμερα αλλά χθες. Συμφωνία χθες!

Για όσους δεν έτυχε να ακούσουν για τον εθνομελλοντισμό ή θα ήθελαν να γνωρίζουν κάτι περισσότερο, ακολουθούν κάποια επιλεγμένα στοιχεία που θα μπορούσαν να λειτουργούν ενοποιητικά και μεταβατικά για όλους όσοι ενδιαφέρονται για μία άδολη πολιτική πατριωτική συμπόρευση:
Στον εθνομελλοντισμό, ως ένα κίνημα το οποίο στηρίζεται σε ένα σύστημα σκέψης ή και ενεργειών και συνάμα στηρίζει ένα αντίστοιχο, η ζωή είναι μία αδιάκοπη προσπάθεια και ένας διαρκής αγώνας. Αγώνας με τον ίδιο μας τον εαυτό, αγώνας με τους άλλους ανθρώπους, αγώνας με τα άλλα έθνη, αγώνας με το δημιούργημα, αγώνας με τον δημιουργό. Εν τέλει, αγώνας για κάτι καλύτερο από αυτό που είμαστε. Αυτός όμως ο συνεχής αγώνας, σημαίνει αναποφεύκτως ενδεχόμενες και πιθανές συγκρούσεις κατά τη διαδικασία τής ατελεύτητης μετάβασης προς κάτι το υπέρτερον. Θα υπάρξει ηθική βάση για την απορρόφηση -κατά το δυνατόν- των κραδασμών των συγκρούσεων; Η ιστορία και η ανθρώπινη φύση, δεν εγγυώνται γι' αυτό. Συνεπώς, η αυτορρύθμιση, η παιδεία, η ηθική, οι θρησκευτικές αντιλήψεις, η ιδεολογία, η αισθητική, η κοσμοθεωρία, οι οδηγίες και κατευθύνσεις, η ανάγκη, το απρόοπτο και το απρόβλεπτο, θα είναι συνιστώσες τής απάντησης. Αυτά όμως, είναι κάποια από τα στοιχεία που μπορούν -και μπορεί- να καθορίσουν το αποτέλεσμα. Και βέβαια,η σύγκρουση κρύβει κινδύνους. Η σύγκρουση μητέρα όλων, ο "πόλεμος πατήρ πάντων", σύγκρουση και πόλεμος μαζί, με επιθυμητό στόχο την πραγματική ζωή, την ελεύθερη. Με κίνδυνο να χαθεί η ανθρώπινη ζωή αλλά και με προοπτική να κερδηθεί η αληθινή ζωή. Φαίνεται αντιφατικό αλλά δεν είναι, διότι ο θάνατος της σήψης και της παρακμής από την σύγκρουση, επιτρέπει την γέννηση και την δημιουργία μιας Νέας Ελληνικής Πολιτείας και την επανάκαμψη και περαιτέρω ανέλιξη τού Έλληνα ανθρώπου, για μια νέα ζωή. Μία ζωή που τη βιώνει περισσότερο -και κυρίως- εσωτερικά, με την αδιάσπαστη πολυμέρειά του (σαν άλλο γυάλινο πρίσμα), όπου όλα εισέρχονται εντός του σε κατάσταση εντροπίας, σκορπίζονται, κινούνται, διαθλώνται, συγκρούονται, όμως, όλα αυτά, συνιστούν ένα πρόσωπο, ενιαίο και αδιαίρετο, το οποίο έχει τη δική του ξεχωριστή ελευθερία, υπευθυνότητα και βούληση. Το νόημα τής ύπαρξης είναι εσωτερική υπόθεση ενός εκάστου και ύπαρξη συνειδητά στρατευμένη στο καλό τής κοινότητας είναι ζητούμενο. Αυτό το νόημα, στον εθνομελλοντισμό, εμπνέεται από τον -υπέρτερο τού "εγώ"- εθνικό σκοπό. Αυτοβούλως λοιπόν, το άτομο ακολουθεί διαύλους που οδηγούν σε εθνικούς στόχους και συντονίζει τους σκοπούς που έθεσε εντός του με τους σκοπούς τού κοινού καλού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο εθνομελλοντισμός απορρίπτει την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, γιατί ακυρώνουν τη δύναμη τής θέλησης και δεν μπορούν να οδηγήσουν στην υλοποίηση στόχων και σκοπών. Παραλλήλως, στηλιτεύει την υπεραισιόδοξη συνθηματολαγνία και την ατεκμηρίωτη και εξωπραγματική πολιτική φαντασιοπληξία γιατί εγκυμονούν εθνικούς κινδύνους και εθνικές αποτυχίες, επειδή δεν προτείνουν τον τρόπο μετάβασης από το υπάρχον στο ζητούμενο, δημιουργώντας αμφιβολίες και απογοητεύσεις. Αντιθέτως, με μεγίστη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, θέτει στόχους και σκοπούς οι οποίοι είναι εντός των δυνατοτήτων των ανθρώπων, συνεκτιμουμένων των υπαρχουσών συνθηκών και -ταυτοχρόνως- υλοποιεί ψηφίδες τού συνολικού οράματος.
Εάν μάλιστα το άτομο αδυνατεί ή δυσκολεύεται να αναβιβασθεί στο εθνικό συλλογικό καλό, ο εθνομελλοντισμός προτείνει την χείρα βοηθείας στον συνέλληνα, διότι τον αγαπά και τον θέλει συνοδοιπόρο στη μετάβαση και στην ανέλιξη, δηλαδή, τον θέλει συνειδητοποιημένο συνδημιουργό ενός κοινού εθνικού αύριο με προοπτική και αγωνίζεται και συγκρούεται γι' αυτό.
Αυτή η σύγκρουση, βασίζεται στην ηθική. Έχουμε ενώπιόν μας την ηθική τής σύγκρουσης με οτιδήποτε αντεθνικό. Το "εγώ" στην υπηρεσία τού "εμείς". Η σύγκρουση στην υπηρεσία τής ελευθερίας. Ο θάνατος τού παλαιού στην υπηρεσία τής νέας ζωής. Ο εθνομελλοντισμός νέα σελίδα στην υπηρεσία τού αιωνίου ελληνισμού.
Υπάρχει λοιπόν ο κοινός τόπος πολιτικής συνάντησης πατριωτών και εθνικιστών για πρόταση και πρόταξη ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου υπέρ Ελλάδος και Ελλήνων.
Η ιστορία θα είναι σκληρή με όσους δεν συναινούν. Η Ελλάδα ψυχορραγεί. Πρέπει να σώσουμε τη Μητέρα Ελλάδα. Χθες!

Γεώργιος Σαγιάς

 

Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

Να γίνουμε μέρος της λύσης

 
 
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ
 
Για μία νέα ελληνική πρόταση ενάντια στον ξενοκίνητο πολιτισμικό και πολιτιστικό επεκτατισμό.
 
Γράφει ο Γιώργος Σαγιάς

Οι πολιτισμικές ιδιαιτερότητες του Ελληνισμού οφείλονται (και) στην ιδιοπροσωπία του και είναι αναπόσπαστο μέρος τής εθνικής συλλογικής του ταυτότητος.
Ευρισκόμενοι σε ένα ιδιαιτέρως εκτεταμένο μέτωπο επελάσεως της παγκοσμιοποιήσεως (τόσο χωρικώς όσο και θεματικώς), η προσωπική στάση και η προσωπική αντίσταση είναι ένα αναγκαίο όσο και χρήσιμο (αλλά συνάμα και δύσκολο) βήμα στην κατεύθυνση τροχοπεδήσεως της αντεθνικής επιθέσεως και -παραλληλως- συγκροτήσεως μίας Νέας Εθνικής Αντιστάσεως.
Οι όροι, οι προϋποθέσεις και οι κανόνες στην προσπάθεια ανακοπής -σε πρώτη φάση- των αρνητικών κατεστημένων, τα οποία στηρίζουν την επέκταση της παγκοσμιοποιήσεως, έχουν δυστυχώς τεθεί από τους επελαύνοντες παντοιοτρόπως ποικιλόχρωμους παγκοσμιοποιητές. Οι ανωτέρω, τρόπον τινά, συγκροτούν την Διεθνή του Κόμματος των Πολιτικών Κομμάτων, μια Διεθνή που έχει εδραιώσει (και) την ορολογία της και έχει καταλάβει τεράστιο ζωτικό χώρο στην πολιτική με τις κατά σύμβαση λεγόμενες "αριστερά" όσο και "δεξιά". Διό και το εγχείρημα να ανακοπεί η επέλαση της αντεθνικής παγκοσμιοποιήσεως είναι εξαιρετικά δύσκολο, πρέπει όμως να επιχειρηθεί.
Θέματα παιδείας και εκπαιδεύσεως, πολιτισμού και τέχνης, ψυχαγωγίας και διασκεδάσεως, στάσεως και συμπεριφοράς, επικοινωνίας και αξιοποιήσεως του ελευθέρου χρόνου, διατροφής και ενδύσεως, φιλοσοφίας και τρόπου ζωής, καθώς και πλείστα όσα, πρέπει ταχέως να επαναπροσδιοριστούν. Κατόπιν, να τεθούν άμεσα στον δημόσιο διάλογο με εναλλακτικό τρόπο, ουσιαστικό και θελκτικό. Αυτό είναι ένα ακόμη χρέος για τους εθνικώς σκεπτομένους, για τους πατριώτες, για όλους όσοι ενδιαφέρονται να σταματήσουν την διείσδυση τής παγκοσμιοποιήσεως σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής τού ανθρώπου και να αντιπροτείνουν έναν κόσμο καλύτερο, ηθικότερο και κυρίως ελεύθερο. Γιατί το ποικιλόχρωμο περιτύλιγμα της παγκοσμιοποίησης κρύβει την παγκόσμια ποδηγέτηση.
Οι διανοούμενοι (θα έπρεπε να) είναι μέρος μίας εθνικής πρωτοπορίας, συντεταγμένης με ενεργή συμμετοχή στη νέα διακήρυξη-πρόταση. Αυτή η πρόταση, λειτουργεί ως ανάχωμα στον αντεθνικό πολιτισμικό και πολιτιστικό "ιμπεριαλισμό" (επεκτατισμό) καθώς και ως εφαλτήριο για μία Νέα Εθνική Πρόταση. Συγχρόνως όμως πρέπει να συμπληρωθεί, ώστε να καταφέρει να θέσει νέες βάσεις πάνω σε γκρεμισμένες, να συνθέσει αρμονικά με τις αλώβητες παλαιότερες και να οδηγήσει τον ελληνισμό στην παγκόσμια πρωτοπορία. Μία πρόταση η οποία θα έχει άμεση εφαρμογή στην καθημερινότητα, σε κάθε εκδοχή τού συλλογικού βίου, ώστε να καταστεί δυνατή η διοχέτευση και αξιοποίηση της ενεργητικότητας και δημιουργικότητας των δυνάμεων του έθνους σε δράσεις συμβατές με την ταυτότητα, την κοινότητα, την παράδοση, το μέλλον. Δηλαδή, σε δράσεις συμβατές με τον ίδιο τους τον αληθινό εαυτό, ο οποίος βάναυσα κακοποιείται από την επιδιωκόμενη -αφύσικη όσο και αντιανθρώπινη- ομογενοποίηση.
Όταν διανοούμενοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ενός έθνους αρνούνται αυτήν καθ' αυτήν την ιδέα τού έθνους, είναι αυτονόητο ότι δεν προοιωνίζεται καλό υπ' αυτών για κάτι του οποίου δεν αποδέχονται την ύπαρξη. Συντεταγμένοι όντες στο άρμα τής παγκοσμιοποιήσεως, είναι ξεκάθαρα στην "αντίπερα όχθη" και, ως εκ τούτου, αυτοί είναι μέρος τού προβλήματος και όχι της λύσεώς του. (Και) σε αυτή την περίπτωση, τον ρόλο τής ηγουμένης πρωτοπορίας αναλαμβάνουν νέα ζωτικά κύτταρα τού έθνους, με σκοπό να προτείνουν μία Νέα Οδό, εθνική και ανθρώπινη.
Πρωτοπόροι νέοι, επιστήμονες, άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, πνευματικοί άνθρωποι, φοιτητές και σπουδαστές, γονείς και κηδεμόνες, άνθρωποι της επικοινωνίας, της παραγωγής, του επιχειρείν, της εργασίας, του μόχθου, του κοινοτισμού, ενδυματολόγοι, διατροφολόγοι, όλοι όσοι ζουν και ενεργούν σε πόλεις και κοινότητες και εμφορούνται από Εθνική Συνείδηση, έχουν χρέος και καθήκον να στρατευθούν αυτοβούλως και συνειδητά στη νέα εθνική προσπάθεια, τόσο κατά όσο και υπέρ: Κατά ενός βασικού εργαλείου τής παγκοσμιοποιήσεως, του πολιτισμικού και πολιτιστικού "ιμπεριαλισμού" και Υπέρ της συντάξεως μίας νέας ελληνικής προτάσεως, εδραζομένης στο έθνος, στην εθνική ταυτότητα, με επαρκείς απαντήσεις και θέσεις για το παρόν και στοχεύοντας στο άμεσο μέλλον.

Μπορούμε. Όλοι μαζί, μπορούμε καλύτερα.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ!
 
Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

Ευτοπία εναντίον Δυστοπίας: Εμείς και οι Άλλοι

 
ΕΥΤΟΠΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΥΣΤΟΠΙΑΣ: ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ
 
 
Γράφει ο Κώστας Τάταρης
 
Υπάρχουν δύο τρόποι για να «δούμε» την κοινωνία (και κατ’ επέκταση την Πολιτεία και τον πολιτισμό) : ο πρώτος είναι σαν μια καλοφτιαγμένη και καλολαδωμένη μηχανή (εξ’ ου και ο όρος «κοινωνική μηχανική»), ο δεύτερος ως ένα ζωντανό ανθρώπινο σώμα (η οργανική θεώρηση).
Η μηχανή κατασκευάζεται με συγκεκριμένες προδιαγραφές και για να παράξει ένα εκ των προτέρων σχεδιασμένο, μετρήσιμο αποτέλεσμα, τα μέρη της, τα εξαρτήματά της, είναι άψυχα. Τα πάντα σε μια μηχανή μπορούν ν’ αντικατασταθούν χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό, τα ανταλλακτικά υφίστανται «εν αφθονία», αναλώσιμα και άψυχα επίσης.
Η μηχανή νοείται ως το άθροισμα των εξαρτημάτων της (ποσοτική αντίληψη), όχι ως ένα οργανικό σύνολο, αντιθέτως, το ανθρώπινο σώμα είναι ένα οργανικό, ποιοτικό αποτέλεσμα που υπερβαίνει τα μέλη του (ποιοτική αντίληψη), που υπερβαίνει τα μέλη του. Το σώμα προσδιορίζεται ως ένα ζωντανό «όλον», με βάση το «όλον» ερμηνεύουμε το κάθε μέλος.
Στο σώμα (και όχι «κορμί»), που αποτελεί και αυτό μέρος μια ανώτερης διαλεκτικής, (ψυχή και σώμα είναι η αόρατη και ορατή πλευρά της ίδιας πραγματικότητας), ως οργανικό υπόδειγμα, βλέπουμε τη διαλεκτική ιεραρχίας και αλληλεγγύης – τους δύο πόλους της Κοινότητας.
Στο σώμα υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη ιεραρχία, έκφραση της οποίας είναι η καρδιά ( «το κέντρο» της ύπαρξης, σύμφωνα και με την Ορθόδοξη Θεολογία), αλλά και ο ηγεμονικός νους και, βεβαίως, η έκφραση της ιεραρχίας συνίσταται στη «συναλληλία» καρδιάς και νου.
Όμως, υπό την εποπτεία αυτής της ιεραρχίας όλα τα υπόλοιπα μέρη – μέλη του σώματος λειτουργούν, ώστε το σώμα να είναι υγιές, εν κατακλείδι : τίποτα δεν είναι αναλώσιμο, τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν αντικαθίσταται, η απώλεια οποιουδήποτε ζωτικού οργάνου ή μέλους συνιστά μόνιμη αναπηρία για «το όλον».
Ένα «οργανικό» παράδειγμα είναι η συμφωνική ορχήστρα : Ο μαέστρος (ιεραρχία) διευθύνει την ορχήστρα που νοείται όχι ως ποσοτικό άθροισμα μουσικών οργάνων, αλλά ως ενιαίο οργανικό σύνολο, στο οποίο όλα είναι λειτουργικά και το «τελευταίο όργανο» έχει τη θέση του για να παραχθεί το αρμονικό αποτέλεσμα, ως ένα ακόμη παράδειγμα μπορεί να θεωρηθεί η αθλητική ομάδα.
Δεν υπάρχει εξισωτισμός, αλλά δεν υπάρχουν και «παρίες», οι πάντες απαραίτητοι, ουδείς αναλώσιμος : Ιεραρχία και αλληλεγγύη, αλληλεγγύη τόσο μεταξύ «κορυφής» και «βάσης», όσο και μεταξύ των διαφόρων μερών «της βάσης» - αυτή είναι η Οργανική Ιδέα.
Στην αντίθετη περίπτωση, τη μηχανική – ποσοτική, η διαλεκτική εξαρθρώνεται. Η ιεραρχία εκφυλίζεται σε ψευδο-ιεραρχίες ταξικότητα και «ελιτισμό» και η, εν πολλοίς, δικαιολογημένη αμφισβήτηση αυτού του τύπου της ιεραρχίας φέρει ένα επίσης τοξικό αποτέλεσμα , τον «εξισωτισμό», που όμως, επειδή δεν είναι συμβατός με τη φύση, δημιουργεί «νέου τύπου» ιεραρχίες το ίδιο ή και περισσότερο άδικες από τις ανατραπείσες. («Η Φάρμα των ζώων» του ευφυούς Όργουελ, στον οποίο θα επιμείνουμε, είναι μια αλληγορική, αριστοτεχνικά διατυπωμένη απεικόνιση αυτού του τύπου των «νέων» ιεραρχιών, αποτέλεσμα, η κοινωνική δυστοπία που μπορεί να φέρει διαφορετικά ενδύματα).
Υπάρχουν δύο αριστουργηματικά βιβλία[i] (τα οποία πρέπει πάντοτε να διαβάζονται παράλληλα), το «1984» (1949) του George Orwell και «Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» (1932) του Aldus Haxley, δύο βιβλία αξεπέραστα ως ανατομία της δυστοπίας. Στην πρώτη περίπτωση το άτομο βρίσκεται υπό διαρκή επιτήρηση (ακόμα και στον «ιδιωτικό χώρο» του υπάρχει μια οθόνη που παρακολουθεί και τις παραμικρές κινήσεις του, συνεπώς δεν υφίσταται «ιδιωτικός χώρος»), ο «Μεγάλος Αδελφός» (άγνωστος, «ανέγγιχτος», μόνο ένα «πρόσωπο» με βαθύ και διεισδυτικό βλέμμα που κυριαρχεί παντού, στις οθόνες, τις αφίσσες, ακόμα και στην ετικέτα του άθλιου, φτηνού τζιν που «συμπληρώνει» ένα επίσης άθλιο γεύμα) είναι «πανταχού παρών» και δεν αρκείται μόνο στο να τον φοβάσαι, θέλει και να τον αγαπάς. Προκειμένου να τον αγαπήσεις, δηλαδή να του δοθείς ολόψυχα, «το σύστημα» έχει τον τρόπο (αν τον αμφισβητήσεις) όχι απλά να σε βασανίσει, αλλά να σε διαλύσει τελείως, να σε «αποσυναρμολογήσει» όπως ένα παιδί αποσυναρμολογεί το κουρδιστό παιχνίδι του και να «σε φτιάξει» εκ νέου θέτοντας πάλι σε λειτουργία το κουρδιστήρι, ο «ξαναφτιαγμένος» - αλλά αθεράπευτα πλέον διαλυμένος- «πολίτης» όχι απλά «θα έχει πάρει το μάθημά του», αλλά θα ΑΓΑΠΑΕΙ «ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΔΕΛΦΟ» και βέβαια η «αγάπη» ισορροπεί με το μίσος στον «προδότη», μίσος που –πρέπει να- είναι υστερικό, όπως υστερική είναι και «η λατρεία» (στη Β. Κορέα, για παράδειγμα, όταν πέθανε «ο πατέρας και αδελφός» είχαμε μαζικό υστερικό θρήνο, όποιος δεν μπορούσε να θρηνήσει πειστικά, πήγαινε «για ιδεολογική αναμόρφωση»).
Οι «πολίτες» ζουν το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας σ’ ένα «εργασιακό κοινόβιο», που μοιάζει με μυρμηγκοφωλιά, στο διάλειμμα του γεύματος ενημερώνονται από τις γιγαντοοθόνες για τα καθημερινά επιτεύγματα που παρουσιάζονται με τέτοιο πολύπλοκο τρόπο (σχεδιαγράμματα, στατιστικές) τον οποίο κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει και όλοι μένουν εντυπωσιασμένοι. Το καθεστώς μπορεί να είναι «κοινοβιακό», στην ουσία όμως είναι αντικοινωνικό. Η άδολη προσωπική επαφή αποθαρρύνεται, ο καθένας είναι φοβικός με τον διπλανό του, ο καθένας μπορεί να είναι – και χωρίς να το ξέρει – «εγκληματίας σκέψης», ο ερωτισμός αντιμετωπίζεται με πουριτανική ηθικολογία, η σεξουαλικότητα καταστέλλεται, διότι είναι «σπατάλη ενέργειας», πολύτιμης ενέργειας για την υπηρεσία στο Κόμμα (οι πιο «στρατευμένες» φορούν την κόκκινη «ζώνη αγνότητας»).
Εάν το Οργουελλιανό οικοδόμημα παραπέμπει σε έναν υλιστικής, οικονομικίστικης βάσης ολοκληρωτισμό (το «σοσιαλιστικό» παράδειγμα που τις πιο παροξυσμικές μορφές του τις είδαμε στην Χοτζική Αλβανία και σήμερα στη Β.Κορέα), στον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» περιγράφεται μια «άλλου τύπου» δυστοπία, εκείνη του διαλυτικού λιμπεραλισμού και της νεωτερικότητας ή – καλύτερα- μετα-νεωτερικότητας- με τελείως διαφορετικά «παραδείγματα».
Εδώ «το σκηνικό» δεν είναι «κοινωνιοκρατικό», αλλά «ατομοκεντρικό».
Η (χωρίς ερωτισμό) σεξουαλικότητα όχι μόνο δεν καταπιέζεται, αλλά προβάλλεται ως μια ακόμα διασκέδαση, οι πολίτες έχουν άπειρες καταναλωτικές επιλογές, , ζουν σε μια διαρκή «νεότητα» μέχρι να πεθάνουν, διότι πρέπει να είναι μέχρι τέλους σεξουαλικά ποθητοί, διαρκώς ευτυχισμένοι ακόμα και με ψυχαγωγικές, όχι τοξικές, ψυχότροπες ουσίες (“soma”) , είναι «ατομοκεντρικοί καταναλωτές» σ’ ένα σύμπαν που κυριαρχούν οι νέες τεχνολογίες.
Ουσιαστικά «καταστολή» δεν υπάρχει, τουλάχιστον δεν είναι ορατή, υπάρχει η αποθέωση «του εφήμερου», της ηδονικής στιγμής, της με όλους τους τρόπους ευχαρίστησης, είναι «οι τελευταίοι άνθρωποι» του Νίτσε, αλλά και του… Φουκουγιάμα, το «άτομο» κέντρο του κόσμου, η ζωή είναι διασκέδαση, κατανάλωση και νέες τεχνολογίες.
Ποια είναι τα «κοινά σημεία» των –τόσο διαφορετικών, ως προς το περιέχομενο- δυστοπιών;
· Ο τρόπος που δομείται η ελίτ : Στο «1984» στην κορυφή βρίσκεται ο «Μεγάλος Αδελφός», στη συνέχεια οι «περί αυτού», «το Εσωτερικό Κόμμα», έπειτα το «Εξωτερικό Κόμμα» (οι «πολίτες») και τέλος οι παρίες, «οι προλετάριοι», που ζουν σε άθλια κατάσταση και «δεν είναι καν άνθρωποι». Στο παράδειγμα του Huxley η ελίτ αναπαράγεται μέσα από τον προγεννητικό έλεγχο (Α, Β, Γ, Δ, Ε), στη δυστοπία του Kafka είναι η απρόσωπη γραφειοκρατία, του Philip K.Dick οι μεγάλη εταιρεία που παράγει ρεπλίκες «πιο ανθρώπινες και από τον άνθρωπο». Το πιο σημαντικό είναι ότι «η ελίτ» δεν εκφράζει και δεν υπηρετεί ένα αξιακό σύστημα που να νοηματοδοτεί την ύπαρξη, δεν υπάρχει βέβαια «το ιερό», αλλά δεν υπάρχει και οποιαδήποτε αυθεντική αξία που σε πολιτική, αισθητική διάσταση να δίνει ουσιαστικό «νόημα» στην ύπαρξη και να δημιουργεί μια αληθινή αίσθηση Πεπρωμένου. Στο παράδειγμα του Orwell, υπάρχει η πατρίδα- αυτοκρατορία (Ωκεανία), αλλά ως «υποψία», όχι ως ζώσα πραγματικότητα. Ουσιαστικά «ο Μεγάλος Αδελφός» που πρέπει να τον υπηρετείς και να τον αγαπάς, είναι αυταξία, ο ίδιος το «κέντρο» του σύμπαντος, αλλά και το ίδιο το σύμπαν. Το ίδιο ισχύει και με τη γραφειοκρατική ελίτ του Kafka, ίδιο ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.
· Ο τρόπος δόμησης και διαιώνισης της ελίτ προϋποθέτει τον ολοκληρωτικό έλεγχο των πολιτών, ανεξάρτητα αν «ο έλεγχος» γίνεται με την εξοντωτική ψυχολογικά γραφειοκρατία, με «κατασταλτικούς» ή «ευχάριστους» τρόπους. Ο έλεγχος αποσκοπεί και πετυχαίνει τη διάλυση και από-προσωποίηση του ανθρώπου. Δεν υπάρχουν πρόσωπα, αλλά απρόσωπα άτομα. Η διάλυση ολοκληρώνεται με το Newspeak (μια αποστειρωμένη, εργαλειακή γλώσσα με φτωχό λεξιλόγιο) ή με ψυχότροπες ουσίες (soma), με έναν εικονικό, τεχνολογικά κατασκευασμένο κόσμο. Σε όλες τις δυστοπικές περιπτώσεις έχουμε το διαλυμένο, απρόσωπο άτομο.
· Η Ιστορία, δηλαδή η βιωμένη συλλογική εμπειρία, είτε ανασκευάζεται καθημερινά (1984), είτε απλά δεν υπάρχει, τόσο στη μια , όσο και στην άλλη περίπτωση η ιστορία είναι φάρσα΄ « … «Θυμάστε όλοι», είπε ο συντονιστής, «θυμάστε όλοι, υποθέτω, αυτό το ωραίο και εμπνευσμένο ρητό του Μεγάλου μας Φορντ; Η Ιστορία είναι φάρσα. Η Ιστορία», επανέλαβε χαμηλόφωνα, «είναι φάρσα».
Κούνησε το χέρι του . Σαν να κρατούσε ένα αόρατο ξεσκονιστήρι από φτερά, σκούπισε λίγη σκόνη και η σκόνη ήταν η Χάραπα, ήταν το Ουρ των Χαλδαίων, κάποιοι ιστοί αράχνης και ήταν οι Θήβες και η Βαβυλώνα και οι Μυκήνες και η Κνωσός. Ακόμα μια κίνηση με το ξεσκονιστήρι και που ήταν ο Οδυσσέας, που ήταν ο Ιώβ, που ήταν ο Γκοτάμα και ο Ιησούς ; Ακόμα μια κίνηση- και κείνες οι κηλίδες αρχαίας σκουριάς που τις ονόμασαν Αθήναι και Ρώμη, Ιερουσαλήμ και Αίγυπτος όλες εξαφανίστηκαν. Κίνηση- η θέση που ήταν η Ιταλία, άδεια. Κίνηση με το ξεσκονιστήρι οι Μητροπόλεις΄Κίνηση, κίνηση, πάει ο «Βασιλιάς Ληρ» και «Οι Σκέψεις» του Πασκάλ. Κίνηση, πάει το «Πάθος». Κίνηση, πάει το «Ρέκβιεμ». Κίνηση, η Συμφωνία΄ Κίνηση…»(από το «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος»).
· Όλες οι περιπτώσεις δυστοπίας, είναι αποτελέσματα «κοινωνικής μηχανικής». Κοινωνία – μηχανή κατασκευασμένη για να παράγει προβέψιμα, ποσοτικά αποτελέσματα. Ανεξάρτητα από το «περιεχόμενο» η ουσία της δυστοπίας είναι η ίδια.
Απέναντι στην όποια δυστοπία, η απάντηση είναι η ευτοπία, που προϋποθέτει βιωμένη ιστορική εμπειρία, όχι η νεφελοκοκκυγία της «ουτοπίας» ενός αχαρτογράφητου μέλλοντος, που συνήθως παράγει καινούργιες δυστοπίες. Στη δική μας κοσμοαντίληψη η κοινωνία δε νοείται ως άθροισμα ατόμων, αλλά ως συνύπαρξη προσώπων. Το πρόσωπο έχει εστία και ταυτότητα, είναι ο φορέας συλλογικής μνήμης κι ενόρασης, έχει αίσθηση συλλογικού Πεπρωμένου. Δεν στοιβαζόμαστε στη κολεκτιβιστική μυρμηγκοφωλιά ούτε είμαστε «οι μοναχικοί λύκοι» της καπιταλιστικής στέπας, ανέστιοι και άριζοι, ηδονιζόμενοι με το όποιο “soma” ή βολευόμενοι σ΄ ένα κατασκευασμένο Matrix΄ τα πρόσωπα λειτουργούν ως ομοτράπεζοι, αυτεξούσια και με αληθινή αίσθηση του «κοινωνείν».
Η ιεραρχία και η αλληλεγγύη αλληλοσυμπληρώνονται, ο κοινοτισμός τίθεται στη βάση της περί κοινωνίας αντίληψης, η σωστά λειτουργούσα κοινωνία είναι κοινωνία με αίσθηση του Ιερού, ταυτότητα, ραχοκοκκαλιά γιατί η «πολυπολιτισμικότητα» είναι το καύσιμο της δυστοπίας «κολεκτιβιστικής» ή «ατομοκεντρικής» αδιάφορο και εμπεριέχει τη διάλυση και την αποσύνθεση. Η ευτοπία προϋποθέτει το ουσιώδες τρίπτυχο που είναι ο δικός μας οδοδείκτης: ΠΑΡΑΔΟΣΗ – ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ –ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ.
 
[i] Πέρα από αυτούς τους δύο θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνουμε τους Philip Dick και Franz Kafka. Στην περίπτωση του πρώτου, ιδιαίτερα στο βιβλίο του “Do androids of Electric ShIp ?”, 1968, το οποίο γυρίστηκε ταινία (η εξαιρετική ταινία “Blade Runner”, ένα αληθινό διαμάντι του φανταστικού κινηματογράφου» περιγράφεται μια δυστοπική πολυπολιτισμική μεγαλούπολη, την οποία κυβερνούν οι μεγάλες εταιρείες και πιο συγκεκριμένα μια εταιρεία που κατασκευάζει ανθρώπινες ρεπλίκες , προϊόντα «πιο ανθρώπινα και από τον άνθρωπο». Ο Kafka με τη «Δίκη» και τον «Πύργο» περιγράφει μια κοινωνική κατασκευή όπου η απρόσωπη γραφειοκρατία συνθλίβει το μοναχικό άτομο που πρέπει πάντα να «συμμορφώνεται» με άγνωστες, μη προβλέψιμες, ακατανόητες «αποφάσεις» που διαλύουν κυριολεκτικά την προσωπικότητά του. Βεβαίως, και τον αγωνιστή Αλεξάντρ Σολζενίτσιν που περιέγραψε με εμπνμευσμένη γραφή τη δυστοπία που βίωσε «στο αρχιπέλαγος των γκούλαγκ». Μια ακόμα ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι «Το μηδέν και το άπειρο» του Άρθουρ Καίσλερ, που αναφέρεται στις «Δίκες της Μόσχας».
 
Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

Εθνομελλοντισμός και Οικολογισμός

ΕΘΝΟΜΕΛΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
 
 
(Σκέψεις για τον Οικολογισμό στον Εθνομελλοντισμό)

του Γιώργου Σαγιά

Ο περιβαλλοντισμός και ο οικολογισμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να
την αφήσουμε στα χέρια των «πολιτικών οικολόγων» οι οποίοι -ηθελημένα ή
αθέλητα- λειτουργούν ως εργαλεία της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού
και υπηρετούν την πολιτική της λεγόμενης «νέας τάξης».
Κοινός τόπος της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού είναι η εξαφάνιση
της ταυτότητας των εθνών και η συγχώνευσή τους σε έναν ομοιόμορφο
παγκόσμιο χυλό, σε μια αντεθνική ομογενοποίηση. Οι παγκοσμίως πολιτικά
κατευθυνόμενοι οικολόγοι λειτουργούν ως το «μακρύ χέρι» τόσο του
καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού όσο και του κομμουνισμού διεθνισμού,
συντεταγμένοι όντες στην παραλογική της εθνικής ασυνέχειας. Η
επιδιωκόμενη παγκόσμια μαζική κοινωνία αποτελεί κατ’ ουσίαν οικολογική
καταστροφή διότι αλλοιώνει το φυσικό περιβάλλον, τις γλώσσες, τις
παραδόσεις, τις ξεχωριστές ταυτότητες.
Οι διαφοροποιήσεις όλων όσοι συντάσσονται σε αυτές τις λογικές είναι
μάλλον επίπλαστες και υποκριτικές και πάντως αποτελούν το έλασσον. Το
μείζον είναι η απόπειρα αντικατάστασης των εθνών και των πολιτισμών με
ένα νέο υβρίδιο παγκόσμιων πολιτών οι οποίοι θα λειτουργούν ως
μαζικοποιημένοι καταναλωτές και θα σκέπτονται με παρεμφερή τρόπο ενώ τα
μέσα μαζικής ενημέρωσης και η «αστυνομία σκέψης» θα φροντίζουν γι’ αυτό,
- ή μήπως φροντίζουν ήδη;
Όσοι επιχειρούν οποιεσδήποτε αλλαγές και εκσυγχρονισμούς, οφείλουν να
λαμβάνουν υπ’ όψιν τους πως το ρίζωμα (και όχι το ξερίζωμα) των
παραδόσεων και ο σεβασμός του φυσικού τοπίου, της τοπικής αρχιτεκτονικής
και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων καθώς και της συνολικής εθνικής
ταυτότητας μπορούν να οδηγήσουν σε μετασχηματισμό χωρίς παραμορφώσεις. Η
συνεχώς εντεινόμενη παραγωγή αγαθών (πολλά εξ αυτών μη αναγκαία) και η
υπερκατανάλωση, οδηγούν σε μείωση -έως και εξάντληση- πηγών ενέργειας
και φυσικών πόρων, ενώ ήδη αντιμετωπίζουμε σημαντικές «παραμορφώσεις»
(π.χ. αύξηση της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας, ρύπανση και μόλυνση
αέρος, νερού, εδάφους, ερημοποίηση, αποψίλωση δασών κ.ά.)

Η τεχνολογική πρόοδος και ανάπτυξη πρέπει να γίνεται βάσει ενός εθνικού
σχεδίου ισόρροπης ανάπτυξης, κατόπιν μελέτης προστασίας τού εθνικού
περιβάλλοντος, της κοινοτικής και περιφερειακής ανάπτυξης και της
εργασιακής αποκέντρωσης σε συνάφεια με την κοινωνική συνοχή.
Η υπερσυγκέντρωση των εθνικών πόρων σε πολυεθνικές εταιρείες, οδηγεί
στην δυσοίωνη προοπτική τής μελλοντικής πτώχευσης του έθνους και
-κυρίως- σε στέρηση της πλουτοπαραγωγικής του αυτοδυναμίας, συνεπώς
οδηγεί σε εξάρτηση.
Η άκρατη και άκριτη υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων και η λογική της
αφθονίας και της σπατάλης, είναι αποτέλεσμα της λογικής τού υπέρμετρου
κέρδους. Ας ληφθεί υπ’ όψιν ότι πολλά σημερινά κοινωνικοπολιτικά
συστήματα -τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως- ομιλούν αποκλειστικά
και μόνο για οικονομικά μεγέθη, αυξήσεις και υλικά αγαθά, καθώς επίσης
και ότι πολλά κόμματα (τα οποία εκφράζουν τα προαναφερόμενα συστήματα),
προσπαθούν να προσαρμόσουν την ελληνική ιδιοπροσωπία και την
διαφορετικότητα του ελληνισμού στις ηγεμονεύουσες ιδεολογίες σε
παγκόσμια κλίμακα καθώς και στα μοντέλα που προωθούν παγκοσμίως τα
σημερινά παγκόσμια μητροπολιτικά κέντρα.

Ο άμεσος προγραμματισμός απεξάρτησης από αποικιακού τύπου εκμεταλλεύσεις
και η δρομολόγηση ενεργειών αυτοδύναμης εξόρυξης, παραγωγής,
εκβιομηχάνισης, διαχείρισης και προώθησης εθνικού πλούτου, αποτελεί
πράξη εθνικής αντίστασης και εθνικής δράσης και ουσιαστικά μας
(ξανα)κάνει -δυνητικά- κυρίαρχους στον τόπο μας (βεβαίως χρειάζονται και
άλλοι παράγοντες, προεξαρχόντων της εθνικής συνείδησης και της εθνικής
βούλησης) για την χάραξη εθνικής πολιτικής.
Οι περιβαλλοντικές συνιστώσες του ογκούμενου οικολογικού διλήμματος,
μπορούν να τίθενται από εμάς για εμάς. Μπορούμε λοιπόν να προβάλλουμε το
δικό μας εθνικό μέτωπο αξιών, το οποίο ως εθνικό σαφώς θα είναι
οικολογικό, διότι ο εθνικός οικολογισμός απελευθερώνει την υγιή ανάπτυξη
μέσω μιας φυσικής, πολιτιστικής και γεωγραφικής ενότητας και δεν
ενσωματώνει τις εθνικές αξίες στην παγκοσμιοποίηση του υπερκέρδους και
των υπερμεγεθών. Η περιβαλλοντική αντίληψη που λαμβάνει υπ’ όψιν της
μόνο παγκόσμιους δείκτες και οικονομικές παραμέτρους, είναι χωλή και
ημιτελής, διότι παραβλέπει τους βιολογικούς παράγοντες. Η περιβαλλοντική
συνείδηση των πολιτών και η οικολογική προοπτική, οφείλουν να
αντιτάσσονται στην μαζοποίηση των ανθρωπίνων πληθυσμών, στις
μεταναστευτικές ροές και στις προτάσεις για παγκόσμια πρότυπα αναπτύξεως
εις βάρος του εθνικού πλούτου και του εθνικού πολιτισμού. Σημειώνεται
ότι ο πολιτισμός οφείλει τις ιδιαιτερότητές του και στις ιδιαιτερότητες
-μεταξύ άλλων-του περιβάλλοντος. Προστασία αυτού καθ’ αυτού του
περιβάλλοντος και των πολλών και διαφορετικών ποικιλιών του, σημαίνει
προστασία των πολιτιστικών και πολιτισμικών διαφορών.

H παγκόσμια τάση -και συνεχής ένταση- για μεγιστοποίηση της υλικής
ανάπτυξης, είναι ευθεία βολή κατά του περιβάλλοντος και συνεπώς κατά του
ανθρώπου. Ο υλισμός - ως κοσμοαντίληψη - αλλά και το υλιστικό άτομο
(τόσο σε επίπεδο θεωρίας όσο και σε επίπεδο πρακτικής), σε συνδυασμό με
έναν ακραίο ευδαιμονισμό και μια αχαλίνωτη σπατάλη, υποκρύπτουν μείωση
της ενεργειακής δυνατότητας του μη ανθρώπινου κόσμου και συμβάλλουν στην
μείωση χλωρίδας και πανίδας. Διότι θέτουν τη φύση απέναντι στον άνθρωπο,
ενώ ο άνθρωπος, ως κτιστό δημιούργημα με αθάνατη ψυχή, εντάσσεται στη
φύση και φέρει εντός του τη φύση.

Ο άνθρωπος πρέπει να ξανανακαλύψει την ομορφιά που κρύβεται στον κόσμο
μας και τον μεταμορφώνει. Πρέπει να προχωρήσει στο μέλλον διατηρώντας το
φυσικό κάλλος, το φυσικό περιβάλλον, αλλά και να προσπαθήσει να
αποκαταστήσει όσες ζημιές έχουν προκληθεί. Μια πολιτική εθνικής
αυτάρκειας και μια εκστρατεία εναντίον τής υπερκατανάλωσης και των
κατασκευασμένων επιθυμιών αλλά υπέρ τού λιτού βίου και του μετρημένου -
και συνάμα ηρωικού - τρόπου ζωής, εκτιμάται πως είναι στη σωστή
κατεύθυνση.
Η επιδιωκόμενη -και δυστυχώς επελαύνουσα- παγκοσμιοποίηση των αρνητικών
αντεθνικών αντιανθρώπινων κατεστημένων, θέτει εκβιαστικά διλήμματα, στα
οποία οφείλονται άμεσες απαντήσεις και αντιδράσεις (π.χ. θέμα του
πυρηνικού εξοπλισμού). Χρειάζεται να αναληφθεί άμεσα πρωτοβουλία των
εθνικώς σκεπτομένων οικολογιστών για να ξεκαθαριστεί στους παγκόσμιους
αντανθρώπους (μιας πολυεθνικής, πολυπολιτισμικής, οικονομικά εύρωστης
μικρής ομάδας χωρίς εθνική συνείδηση) ότι, όσο το πνεύμα αναγνωρίζει την
ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος, άλλο τόσο τα εθνικοαπελευθερωτικά
και κοινωνικά κινήματα αναγνωρίζουν την παγκόσμια πλεκτάνη και αμύνονται
ποικιλοτρόπως κατά της Ύβρεως και της Κατάχρησης της ιδιαίτερης θέσης
του ανθρώπου στη Δημιουργία.

Σύμφωνα με κάποιους γεωλόγους, διανύουμε την «ανθρωπόκαινο» περίοδο της
γης (την οποία ορίζουν σαν το άθροισμα των περιβαλλοντικών προβλημάτων
μας εδώ και κάποιες δεκαετίες και την ευθύνη του ανθρώπου για τη
διαμόρφωση του μέλλοντος της Γης). Κάποιοι άλλοι στην επιστημονική
κοινότητα, ομιλούν για «μετάνθρωπο». Αποτελεί προσωπική επιλογή τού
γράφοντος η επέκταση του όρου και η αντικατάστασή του με τον όρο
«αντάνθρωπος» (που ήδη χρησιμοποιήθηκε στο παρόν κείμενο) γιατί
διαπιστώνεται μία προσπάθεια υποβιβασμού των ανθρώπων, μία προσπάθεια
κτηνοποίησής τως ώστε να μπορεί η μικρή ομάδα διοίκησης του πλανήτη να
επιβάλλει τις απόψεις της ευκολότερα. Για τους δύσπιστους, τίθεται το
ερώτημα: Γιατί δεν εκφράσθηκε - τουλάχιστον δημοσίως - στις συναντήσεις
των χωρών των G8 και του G20 η απορία: ''Τι θα συνέβαινε εάν το περίπου
μισό τρισεκατομμύριο δολλάρια που καταβάλλεται για ορυκτά καύσιμα,
οδηγούνταν με δική τους απόφαση στις ανανεώσιμες πηγές υλικών και
ενέργειας; Μάλλον θα ανατρέπονταν οι σημερινοί κανόνες οικονομίας και το
παγκόσμιο σύστημα εξουσίας και θα συμπαρέσυρε όλους αυτούς που το
σχεδιάζουν και το υλοποιούν εις βάρος εθνών, λαών και περιβάλλοντος -και
ασφαλώς υπέρ του! Όμως δεν ήρθε ακόμη η ώρα του «αντανθρώπου». Γιατί δεν
υποτάχθηκαν όλοι και δεν υποτάχθηκαν ακόμη. Συνεπώς, υπάρχει χρόνος
συνειδητοποίησης και αντίδρασης και δράσης. Όμως, όσο το κέρδος
θεωρείται αυτοσκοπός, δυστυχώς θα οδεύουμε προς τον αντάνθρωπο.
Χρειάζεται εγρήγορση όλων όσοι μπορούν να βλέπουν, να προβλέπουν και να
αγωνίζονται.

Ο άνθρωπος, είτε ως εργάτης της γης ή και του πνεύματος είτε όπως
αλλιώς, βιώνει, νιώθει, καταλαβαίνει την επίθεση του αντανθρώπου,
οικονομικού ολιγάρχη ή νεοπραιτωριανού, ο οποίος θέλει να έχει την
απόλυτη κυριαρχία επί της ύλης και επί των ανθρώπων (σύγχρονων
νεοαιχμαλώτων, νεοσκλάβων). Έως πού φτάνει όμως ο στοχασμός και η δύναμη
αντίστασης του οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και -κυρίως-
πνευματικού νεοαιχμαλώτου; Από τη μια πλευρά η λειτουργία τού σώματος
και η τροφοδοσία αυτού (και των οικείων του) καθώς και η ανάπτυξη της
δημιουργικότητας και της σκέψης τους και από την άλλη η ανεργία, η
φτώχεια, η ανέχεια, η κατάθλιψη. Από τη μία η βιοποικιλότητα και από την
άλλη τα μεταλλαγμένα. Και στη μέση, ο άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ζει τα
νέα δεδομένα, που ζει την πρόοδο (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αλλά
συγχρόνως ζει και την αλλοτρίωση. Είναι επιτυχία να πάψει να υπάρχει
συμπλεκτικό «και» ενδιαμέσως, δηλαδή, με άλλες λέξεις, είναι επιτυχία να
πάψει να είναι συνυφασμένη η πρόοδος με την αλλοτρίωση. Είναι στόχος να
μπορούμε να πούμε: «Πρόοδος ναι, αλλοτρίωση όχι». Αυτό, (ή, καλύτερα,
ΚΑΙ αυτό), είναι ευθύνη τής πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, η οποία
έχει χρέος να προβλέπει, να φιλοσοφεί και να υλοποιεί.
Για μια οικολογική ισορροπία, το έθνος μας είναι το σπίτι μας, η
κοινότητα η αυλή μας, οι πολιτικοί μας το εργαλείο μας, η προσωπική μας
στάση η ευθύνη μας.
Ο Εθνομελλοντισμός, προτάσει τον πνευματικό άνθρωπο του λιτού βίου τής
κοινοτικής ζωής εντός τής φυσικής, εθνικής κοινότητας, απέναντι στον
μεταλλαγμένο εφήμερο, πλανητικό άνθρωπο της αφύσικης παγκοσμιοποίησης.
 
Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

Εθνικιστές: Αυτοί οι "καταραμένοι"!

Εθνικιστές: Αυτοί οι "καταραμένοι"!
(Ψηφίδες Πολιτικής Φιλοσοφίας τού Εθνικισμού).
 
Του Γ. Σαγιά

Εθνικισμός είναι η αγάπη του ανθρώπου για το έθνος του και ο αγώνας υπέρ αυτού. Ο εθνικισμός είναι φυσικός και ιερός ως προς τον σεβασμό αυτής καθ' αυτής της φυσικής ύπαρξης. Είναι φιλοπατρία στον υπερθετικό βαθμό και προσήλωση στα εθνικά ιδεώδη, τα οποία θεωρεί ως προτεραιότητα. Υποδηλώνει τη στάση και συμπεριφορά ατόμου με επαρκή εθνική συνείδηση και με ανεπτυγμένη την αλληλεγγύη στα πρόσωπα της εθνικής κοινότητας και στην προσπάθεια για προκοπή τού έθνους του.
Η εθνική συνείδηση δεν είναι μία αφηρημένη έννοια αλλά βασίζεται στο όμαιμον, στο ομότροπον, στο ομόγλωσσον, στο ομόδοξον, στο ομότοπον, στο ομοΐστορον, στην κοινή παιδεία, στην συνείδηση κοινότητας, στην κοινή προοπτική. Μικροεξαιρέσεις στα ανωτέρω (π.χ. στο ομόγλωσσον) είναι ευκόλως εξηγητέες και μη ικανές να διαβάλλουν την έννοια τής εθνικής συνείδησης, η οποία προέρχεται από την αδιάσπαστη συνέχεια στο ιστορικό γίγνεσθαι ενός έθνους.
Ο εθνικισμός λογίζεται από τους εθνικιστές ως το ανώτερο σημείο της κλίμακας τού πατριωτισμού και, ως προκύπτει εκ του ανωτέρω, η έννοιά του είναι καλόσημη όσο και η έννοια τής πατρίδας. Κατ' αναλογίαν, ερμηνεύεται σαν κακόσημη από όσους αφύσικα δεν αποδέχονται την έννοια των πατρίδων. Επιχειρείται επίσης υπό τινών να ερμηνευθεί κακόσημα, διότι γίνεται απόπειρα ταυτίσεως της αποικιοκρατίας ή και του σωβινισμού με τον εθνικισμό. Δεν είναι εύκολη η εύρεση των ορίων μεταξύ τού εθνικισμού και των ανωτέρω, κυρίως λόγω ιστορικών γεγονότων και στρεβλώσεων, όμως είναι διαφορετικά. Γενικά πάντως, οι εθνικιστές σαφώς δεν επιθυμούν ξένες ή ξενοκίνητες ηγεσίες εντός των χωρών τους και δεν επιθυμούν προσπάθειες εποικισμού υπό αλλοεθνών ή αντικατάστασης πληθυσμού ή επιβολής αλλοτρίων ή υπονόμευση της εθνικής τους κυριαρχίας. Συγχρόνως, θέλουν να ενώσουν τα όποια χωρισμένα μέρη εδαφών ή αλύτρωτα αδέρφια τους τα οποία βρίσκονται υπό ξένο ζυγό. Το μεγαλείο τού εθνικισμού έγκειται (και) στην δικαιολογημένα συγκρουσιακή κατάσταση που μπορεί να βρεθεί το έθνος για να υποστηρίξει τα δίκαιά του. Και είναι όντως μεγαλείο, γιατί υπερβαίνει το εγώ και ανάγεται στο εμείς, υπερβαίνει την ατομοκεντρική συμφεροντολατρεία και υστεροβουλία προτάσσοντας το κοινό καλό, υπερνικά τον ανθρώπινο φόβο εκπαιδεύοντας τον άνθρωπο ήρωα. Διότι ο εθνικισμός εδράζεται και σε κοσμοθεωρία και σε ιδεολογία και σε μετουσιωμένες αυτών πολιτικές θέσεις, θεμελιώδης αρχή των οποίων είναι η άποψη ότι πάνω από κάθε ατομικό ή ομαδικό συμφέρον βρίσκεται ανυπερθέτως το εθνικό καλό. Βάσει αυτού, επιλέγεται η στρατηγική, η μεθοδολογία και η τακτική για το ποια μορφή εθνικισμού είναι η καταλληλότερη κάθε στιγμή για πραγμάτωση των σκοπών και των στόχων τού έθνους. Πάντως, ο ταυτόχρονος συνδυασμός όλων των μορφών του (πολιτικός,  οικονομικός, κοινωνικός, πνευματικός, πολιτιστικός, θρησκευτικός εθνικισμός) κρίνεται ως ιδανική επιλογή, παρά το εξαιρετικά δύσκολο τού εγχειρήματος. (Σημειώνεται, για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, ότι αναφέρονται μορφές εθνικισμού για να γίνει ευκολότερα κατανοητό το εύρος του).
Αντώνυμη λέξη τού εθνικισμού είναι ο διεθνισμός (καθώς και συναφείς αυτού λέξεις), ο οποίος υποστηρίζει τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ λαών με κατάργηση των εθνικών συμφερόντων, ακόμη και των συνόρων. Αυτή η προσπάθεια υποκατάστασης της έννοιας τού έθνους από εθνοαποδομητικές απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες δεν πρέπει να υπάρχουν όρια που να χωρίζουν τους λαούς, είναι το κοινό σημείο των διεθνιστών, ήτοι, κομμουνιστών, νεοφιλελευθέρων, αναρχικών και άλλων παραφυάδων τους, οι οποίοι ερμηνεύονται από τους εθνικιστές ως "η άλλη όψη τού ίδιου νομίσματος" λόγω των τεχνητών διαφορών τους και της εν πολλοίς κοινής στόχευσής τους (παγκοσμιοποίηση, πολιτική "ορθότητα", "δικαιωματισμός", αγνωστικισμός ή πανθρησκεία, ομογενοποίηση, παγκόσμια διακυβέρνηση κ.ά.).

Σύμφωνα με την εθνική θεώρηση, καλό θα ήταν οι σκοποί τού έθνους να είναι και σκοποί τού κάθε πολίτη του. Εάν όμως αυτό δεν συμβαίνει, τότε για τους εθνικιστές η εθνική θέληση για επίτευξη των εθνικών επιταγών του, υπερτερεί των όποιων άλλων σκοπών (ατομικών ή ομαδικών ή -για όσους αποδέχονται "ταξική" διαστρωμάτωση στην κοινωνία- "ταξικών" σκοπών). Η εθνική συνείδηση, καθορίζεται από παράγοντες που προαναφέρθηκαν αλλά επιλέγεται με ελεύθερη βούληση. Αυτοβούλως και συνειδητά, ο Έλληνας εθνικιστής συμμετέχει και υλοποιεί τον εθνικό σχεδιασμό και προτάσσει το εθνικό συμφέρον και το καλό της κοινότητας. Έχει ατομική και συλλογική δραστηριότητα, έχει δυνατότητα και περιθώριο κινήσεων, έχει ελευθερία πολύμορφης και πολύτροπης δράσης και πράξης. Εάν όμως προκύψει αντίθεση ή σύγκρουση αυτών, δίδεται προτεραιότητα στο εθνικό συμφέρον.
Χρειάζεται όμως και κράτος με ηθικό ιδεώδες που να προάγει την ιδέα τού έθνους και ταυτοχρόνως τής πνευματικής και υλικής ζωής των ανθρώπων. Το κράτος, η πολιτεία, δεν πρέπει να λειτουργεί ως άψυχη δομή προσφοράς υπηρεσιών αλλά ως ζωντανός οργανισμός, ως σκεπτόμενη δύναμη που κατευθύνει το λαό στην πραγματοποίηση των σκοπών τού έθνους. Η πολιτεία, μπορεί να λειτουργεί ως συντονιστής, ρυθμιστής, ελεγκτής, χωρίς να απονευρώνει τις δημιουργικές ικανότητες ενός δυναμικά ενεργού πληθυσμού, πολλώ δε μάλλον όταν αυτός ενεργεί με σύγχρονες μορφές κοινοτισμού.
Αξίζει να τονιστεί ότι τα ανωτέρω είναι και μία απόδειξη, ότι ο εθνικισμός στην πράξη δεν είναι ακραίος, αντιθέτως, ανάμεσα στα δύο άκρα, της ατομοκρατίας και της κοινωνιοκρατίας, προτάσσει ως μέση οδό την ελευθερία τού δρώντος ατόμου εντός πλαισίου που εξασφαλίζει πρωτίστως την ωφέλεια των πολλών και εξ αυτού και του ατόμου. Όταν ευημερεί το έθνος, η εθνική κοινότητα, τότε μπορεί να ευημερούν και τα μέλη αυτής. Όταν όμως ευημερούν τα μέλη αυτής, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να ευημερεί και η πατρίδα.

Η ελευθερία είναι βασικό συστατικό και κινητήριος δύναμη τού εθνικισμού. Σύμφωνα με την εθνική οπτική, η ελευθερία οδηγεί στην ευτυχία, ακόμη κι αν ο αγώνας για ελευθερία μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο. Δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό το ανωτέρω από ανθρώπους που δεν μπορούν να προσεγγίσουν και να αφεθούν να τον βιώσουν τον εθνικισμό, να νιώσουν δηλαδή την ίδια τους τη φύση στην ολότητά της. Άνθρωποι που επιλέγουν τη δειλία αντί της γενναιότητας, τον φιλοτομαρισμό αντί του ηρωϊκού τρόπου ζωής, την υποχώρηση αντί του αγώνα, κατ' ουσίαν "αυτοευνουχίζονται". Επιχειρούν να αρνηθούν το έθνος ως αίσθημα και βίωμα. Η αύξηση τού ποσοτικού μεγέθους τους, του πλήθους τους, προωθεί τη θραύση τού συνεκτικού δεσμού μεταξύ των ατόμων της κοινότητας, της πατρίδας τους, της ενιαίας εθνικής θέλησης. Αντ' αυτής, αναζητούν διαφορετικά πεδία ψυχικών συναντήσεων γιατί νομίζουν ότι μπορούν να συγκολλήσουν την διαρραγείσα εσωτερική τους ενότητα, τον διασκορπισμένο εσωτερικό τους κόσμο. Να μην θεωρηθεί τυχαίο ότι όσοι δηλώνουν απάτριδες, αντεθνικιστές και υπέρ της καταργήσεως συνόρων και διαφορετικοτήτων των εθνών, είναι άτομα με προβληματική εν πολλοίς κοινωνική συμπεριφορά, τα οποία αναζητούν μέσω ψυχοπροσεγγίσεων (ακόμη και ψυχοτρόπων ουσιών ή και ψυχοφαρμάκων) την χαμένη τους αρμονία και ισορροπία που εξασφαλίζει ο φυσικός τρόπος ζωής. Αντιθέτως, το έθνος ως αίσθημα,  αποτελεί συνδετικό κρίκο μεταξύ των ατόμων τα οποία εμφορούνται από ενιαία εθνική θέληση. Όταν μάλιστα είναι ενσυνείδητη, τότε μπορούμε να ομιλούμε για εθνικό φρόνημα συνειδητοποιημένων εθνικώς σκεπτομένων και δρώντων ανθρώπων. Όσοι αγωνίζονται γι' αυτά, είναι εθνικιστές. Το όμοιον και όσοι κάνουν πράξη τον ηρωϊκό τρόπο ζωής, έχοντας ως προτεραιότητα στη ζωή τους τα ανωτέρω. Δεν ξεχωρίζει ο εθνικισμός εγγραμμάτους ή αγραμμάτους, πρωτευουσιάνους ή επαρχιώτες, μικρούς ή μεγάλους το δέμας. Όλοι μαζί, ως ένα σώμα, εμψυχώνονται για καθημερινό, συνεχή, επίπονο, πεισματικό, ανυποχώρητο και νικηφόρο αγώνα, με ήθος, αγνότητα, ακεραιότητα, επιχειρήματα και πίστη. Ειδικά για το θέμα τής πίστης, πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί και πολλά ακόμη μπορούν να γραφούν και να ειπωθούν. Η δύναμή της δύσκολα αμφισβητείται. Δίνει πολλαπλασιαστική δύναμη και μειώνει φόβους. Κατά πολλούς, είναι συνυφασμένη με τον άνθρωπο και η λογική ανάλυσή της απλώς την επιβεβαιώνει.

Ο ηρωϊσμός ρυθμίζει την ιστορική εξέλιξη των κοινωνιών. Επειδή μάλιστα είναι δύσκολη η λογική προσέγγισή του, δεν είναι καθόλου εύκολη η πρόβλεψη της δυναμικής εξέλιξής του. Γι' αυτό και πολλές μάχες κρίθηκαν βάσει αυτού του στοιχείου, πέρα από κάθε λογική πρόβλεψη. Συνεπώς, κανένας αγώνας δεν είναι εκ των προτέρων χαμένος καθώς και κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Όλοι οι αγώνες, πρέπει να δοθούν. Οι όροι, οι προϋποθέσεις, ο χρόνος, ο τόπος, ο τρόπος, η διάρκεια, είναι θέμα στρατηγικής και σχεδιασμού. Όμως το τι και το γιατί, είναι ήδη απαντημένα από την φύση τού εθνικισμού. Το "τι", είναι "πόλεμος" και το "γιατί", είναι "πατήρ πάντων". Η ηθική τού ηρωισμού είναι η κορύφωση τού εθνικισμού. Άρα, ο εθνικιστής (πρέπει να) αρνείται την αδράνεια, την μοιρολατρία  και την ηττοπάθεια και (να) δέχεται ως άποψη ζωής τον αγώνα, τον συνεχή αγώνα. Ακολουθεί την ηρωική παράδοση τής φυλής και όχι οποιαδήποτε αιτιοκρατία ή τύχη. Δεν αποδέχεται τη μοίρα αλλά αποφασίζει να είναι "μοίρα στη μοίρα του", εν ελευθερία προσώπω και προσωπική επιλογή αγώνα, με διάκριση και συνείδηση τού χρέους και της ιστορικής του αποστολής. Με άλλες λέξεις, ο εθνικιστής δικαιολογεί τον λόγο ύπαρξής του. Αυτό είναι το κομβικό σημείο, η τιμή του αλλά και το πρόβλημά του. Διότι, είναι μεν θνητός αλλά άνω θρώσκει. Θέλει να ζήσει την εγκόσμια ζωή του με τιμή και αξιοπρέπεια. Δεν είναι όμως δυστυχώς αυτά τα στοιχεία που επιλέγει η πλειοψηφία των θνητών. Το κακό φαίνεται πλειοψηφικό και σε αυτό το σημείο αιχμής, ο εθνικιστής γίνεται -αδίκως- ο "αναθεματισμένος" τής ιστορίας, ο "καταραμένος". Στοχοποιείται, περιθωριοποιείται, χλευάζεται, δαπομπεύεται, διώκεται, εκτελείται. Γιατί είναι η ελπίδα φωτός στο σκοτάδι, γιατί είναι ο αετός ενάντια στα ερπετά, γιατί είναι ο αρχοντάνθρωπος απέναντι στον αντάνθρωπο. Επιθυμεί να ρυθμίζει αυτοβούλως τη ζωή του ως ελεύθερη προσωπικότητα. Επί της ουσίας, προτάσσει το αυτεξούσιον της ανθρώπινης βούλησης και στρατεύεται συνειδητά στην ιδέα τού έθνους, δηλαδή τάσσεται υπέρ ενός ανθρωπισμού με προτεραιότητα τους ομοφύλους του. Κατανοεί την ύπαρξη τού κράτους αλλά θέλει αυτό να υπηρετεί το έθνος και όχι τις κατά καιρούς κρατούσες ομαδώσεις διοίκησης παγκοσμιοποιητών και ξενοκίνητων εντόπιων παραφυάδων τους. Αντ' αυτών, αντιπροτείνει τους άριστους και εκλεκτούς σε  μία οργανική διοικητική μεταξύ τους διασύνδεση. Το πώς όμως θα εκλεγούν αυτοί, είναι ζητούμενο: Με το ισχύον δημοκρατικό σύστημα; Με πολιτειακή αλλαγή; Με επανάσταση; Όσοι επιχειρηματολογούν για καθεμιά από αυτές τις επιλογές -ή όποια άλλη ενδεχομένως σκεφτούν-, πρέπει να λαμβάνουν υπ' όψιν τους ισχύοντες νόμους και κανόνες για επάρκεια τεκμηρίωσης. Τα δεδομένα σήμερα είναι συγκεκριμένα και εν πολλοίς ελεγχόμενα. Όμως, για τον εθνικιστή, ο αγώνας είναι η πεμπτουσία τής ζωής. Δεν αισιοδοξεί, δηλαδή δεν θεωρεί ότι ο κόσμος στην παρούσα κατάσταση είναι ο καλύτερος δυνατός. Δεν απαισιοδοξεί, δηλαδή δεν θεωρεί ότι ο κόσμος στην παρούσα κατάσταση είναι ο χειρότερος δυνατός. Βελτιοδοξεί, πιστεύει δηλαδή ότι ο κόσμος είναι αυτός που είναι, αλλά με αγώνα και προσπάθεια μπορεί να γίνει καλύτερος.   Θέλει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας και παραλλήλως να κατακτήσει την γνώση περί της πρωταρχικής ουσίας των όντων. Είναι ο πολεμιστής, ο ήρωας, ο φιλόσοφος, είναι αυτός που αναζητεί το φάος, το πνεύμα και το λόγο πέρα από την ύλη, και διαισθητικά και ορθολογικά και με πίστη, είναι δηλαδή ο εθνικιστής.

Συνελόντι ειπείν: Ο εθνικισμός είναι η φυσική ιδεολογία τού ανθρώπου. Η επί λογικών επιχειρημάτων κοσμοθεωρία του, στηρίζεται και εκπορεύεται επί συναισθηματικής πίστης.
Τα ανωτέρω μπορούν να ενσαρκωθούν και να υλοποιηθούν από πολιτικά κινήματα (π.χ. του εθνομελλοντισμού) και κόμματα και να συγκινήσουν ευρύτατες  ομάδες ανθρώπων. Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, όλα αυτά είναι συγχρόνως αντισυστημικά και φιλολαϊκά. Αυτό, το γνωρίζουν και το φοβούνται οι εχθροί των εθνών και -κατ' αναλογία- εχθροί των λαών. Διό και οι παγκόσμιοι αφέντες κάνουν ό,τι μπορούν για να σπιλώσουν, να προσβάλλουν και να χτυπήσουν στη ρίζα του τον εθνικισμό καθώς και να αναθεματίσουν τους εθνικιστές, τους οποίους παρουσιάζουν σαν τους "καταραμένους".  Όμως, ενώ τα ερπετά πετούν δηλητήριο, οι αετοί μαδούν επώδυνα τα φτερά τους για τη νέα ζωή που θα βάλει τέλος στη νέα εποχή.

Γεώργιος Δ. Σαγιάς
 
Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.

Τελευταία Άρθρα

Ο ιστοχώρος μας χρησιμοποιεί Cookies για την εύρυθμη λειτουργία του και για την καλύτερη πλοήγησή σας.

Διαβάστε περισσότερα

Συμφωνώ