Γυναικεία απελευθέρωση ή ανθρωποκυνηγητό;
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Ή ΑΝΔΡΟΚΥΝΗΓΗΤΟ;
Της Θεοδώρας Τραϊανού
Αφορμή για τις σκέψεις που θα ακολουθήσουν αποτέλεσαν η συνέντευξη του Ερρίκου Πετιλόν σε κάποια πρωινή εκπομπή σε συνδυασμό με την τάση νεότερων αγοριών να δίνουν, μέσω των social, συμβουλές ιπποτικής συμπεριφοράς. Ο πρώτος υποστήριξε πως κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα να ντυθεί όσο προκλητικά θέλει, να νοιώθει όσο σέξι θέλει, να βγει και να πιει όσο θέλει και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την πειράξει. Οι δεύτεροι, μέσα σε όλες τις συμβουλές τους, παροτρύνουν τους άνδρες θεατές, να αλλάζουν πεζοδρόμιο όταν βλέπουν μια γυναίκα να περπατά μόνη της, ώστε να μην της προκαλέσουν το αίσθημα του φόβου. Κι η ερώτηση μου είναι η εξής: από πότε οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν κι από πότε οι άνδρες έχασαν το δικαίωμα να περπατάνε στο ίδιο πεζοδρόμιο μαζί μας; Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…
Αδιαμφισβήτητα, η γυναίκα είναι το ωραίο φύλο. Οφείλει στην ίδια, να προσέχει τον εαυτό της, την υγεία της, να αισθάνεται όμορφη, αισθησιακή, θελκτική. Όμως, τα πρότυπα ομορφιάς, που πολυδιαφημίζονται τα τελευταία χρόνια, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματική γυναικεία ομορφιά κι το γυναικείο αισθησιασμό. Στην πλειονότητα τους βλέπουμε ημίγυμνες γυναίκες, που φροντίζουν να καλύπτουν μόνο τα επίμαχα σημεία του κορμιού τους να προβάλλουν τη λατρεία τους για έναν υλιστικό κόσμο και να αυτοσυστήνονται ως σεξιστικά αντικείμενα στα χέρια κάποιου άνδρα του οποίου κύριο χαρακτηριστικό είναι το φουσκωμένο πορτοφόλι. Αυτά στη σοουμπιζ. Δηλαδή, μέσα σ΄ένα εικονικά προστατευμένο περιβάλλον που αποτελείται από μια ομάδα επαγγελματιών που σκοπό έχουν το οικονομικό κέρδος. Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Είναι οι κόρες, οι αδερφές, οι ξαδέρφες ακόμα κι οι μάνες, που χορεύοντας σε “τραπ” ρυθμούς “πασάρουν” τον εαυτό τους ως ένα κομμάτι κρέας. Και όλα αυτά έπειτα από την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας αλκοόλ, με αποτέλεσμα η αντίληψη κι οι φυσικές άμυνες να έχουν πέσει υπό του μηδενός.
Ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εκμεταλλευτεί μια γυναίκα με τον οποιοδήποτε τρόπο. Τουναντίον, ένας άνδρας που σέβεται τη θέση του, οφείλει να την προστατέψει και γιατί όχι, ακόμα και να την απομακρύνει από ένα εν δυνάμει επικίνδυνο περιβάλλον. Μια τέτοια κατάσταση όμως θα πρέπει να θεωρείται μεμονωμένο περιστατικό κι όχι καθημερινότητα. Δεν επιτρέπεται να ενθαρρύνονται τέτοιου είδους συμπεριφορές, ειδικά στα κορίτσια εφηβικής ηλικίας, να κάνουν δηλαδή ό,τι θέλουν χωρίς μέτρο και χωρίς όριο και να υπάρχει η απαίτηση από τον άνδρα να φερθεί ωσάν ιππότης άλλης εποχής. Και σίγουρα δε θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία στην οποία ο άνδρας αδιαφορεί υποδειγματικά για τη γυναίκα αλλά και το αντίστροφο.
Μολονότι, λοιπόν, το ανδρικό φύλο δέχεται καθημερινές επιθέσεις, λόγω των πολλών δυσάρεστων γεγονότων των τελευταίων ημέρων, παρατηρούμε την προσπάθεια του να εξομαλύνει την κατάσταση, ξεκινώντας με μικρές αλλαγές της συμπεριφοράς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό το οποίο αναφέρθηκε παραπάνω. Να αλλάζει, λέει, ο άνδρας πεζοδρόμιο για να μην τρομοκρατηθεί η γυναίκα. Και ερωτώ, γιατί να αισθάνεται φόβο η γυναίκα επειδή περνάει δίπλα της ένας άνθρωπος; Είναι απλώς ένας άνθρωπος ανδρικού γένους. Φτάσαμε στο σημείο δηλαδή να πιστεύουμε ότι θα νοιώθει πιο ασφαλής δια της απομάκρυνσης η ακόμα και δια της απουσίας του; Με αυτό τον τρόπο το μόνο που θα καταφέρουμε σαν κοινωνία είναι να βάλουμε όλους τους άνδρες στο ίδιο τσουβάλι. Κι είναι άδικο. Δεν είναι όλοι εκεί έξω βιαστές, δολοφόνοι και κακοποιοί. Γιατί τους έχουμε φτάσει στο σημείο να αισθάνονται έτσι;
Και το μεγαλύτερό μου ερώτημα είναι πότε θα πάψετε εσείς οι άνδρες να αισθάνεστε έτσι. Μα πρέπει να λάβουμε υπ όψην μας, ότι δεν επήλθε αλλαγή μόνο στη γυναίκα αλλά και στον άνδρα. Τα σημερινά ανδρικά πρότυπα επιτάσσουν τον άνδρα να είναι επαγγελματικά πετυχημένος, με μούσκουλα “bodybuilder”, πολυτελή αυτοκίνητα, τραπεζικούς λογαριασμούς με πολλά μηδενικά και να αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα. Ο άνδρας ξέχασε να υπερασπίζεται την υπόστασή του, την οποία έκανε βορά στα δόντια βιαστών και δολοφόνων. Και είναι λογικό. Διότι ξέχασε να μάχεται. Ξέχασε να μάχεται για τον εαυτό του, για την οικογένειά του, για τα ιδανικά του.
Λάθος πρότυπα σε μια εποχή που χρειαζόμαστε όσο τίποτα την αφύπνιση του αυτοσεβασμού, του αλληλοσεβασμού και της συνεργασίας. Είμαστε δυο αντίθετοι πόλοι που όταν ενωθούν μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Η αποξένωση, η απομάκρυνση κι ο διχασμός θα μας βυθίσει στο σκοτάδι της μοναξιάς. Κι όπως λέει κι ο σοφός λαός “ μόνος σου ούτε στον παράδεισο”.
Θεοδώρα Τραϊανού
