γράφει ο Ν. Τσαμασφύρης

Από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη νίκη των συμμάχων, η Ελλάδα αποφάσισε ορθώς να παραμείνει στη σφαίρα επιρροής του δυτικού κόσμου, ο οποίος έχει βασίσει τη διαμόρφωση και την ανάπτυξή του επί των αρχών της Ελληνικής σκέψης και του Ελληνικού τρόπου.

          Την επαύριον τής νίκης αυτής ο κόσμος βρέθηκε μοιρασμένος μεταξύ ανατολής και δύσης. Κυριάρχησε το δίπολο Η.Π.Α-Ε.Σ.Σ.Δ όπου συναγωνίζονταν και ανταγωνίζονταν σφόδρα, έχοντας καθεμιά τις σφαίρες επιρροής της, οι οποίες δομούνταν από χώρες στρατηγικούς εταίρους όπως Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο και χώρες δορυφόρους. Η χώρα μας ανήκε στη δεύτερη κατηγορία λόγω συγκυριών και πιθανόν λόγω επιλογής καθώς η ιδιοσυγκρασία μας ως λαού και η έλλειψη διορατικότητας στις ηγεσίες μας απέτρεπε τη χώρα από οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη στρατηγική. Τούτων λεχθέντων και δεδομένης της εγγύτητας της Τουρκίας στην υπερκαυκασία και το νοτιοδυτικό τμήμα της Ε.Σ.Σ.Δ καθώς και του ελέγχου των στενών του Βοσπόρου, επετράπη η ουσιαστικότερη σχέση με την Αμερική  την οποία η Τουρκία εκμεταλλεύθηκε δεόντως διαχρονικά. Ας μην ξεχνάμε την ανοχή επί των γεγονότων στην Πόλη, το Κυπριακό και πλήθος άλλων γεγονότων. Έτσι οδηγηθήκαμε στην άτακτη έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του Ν.Α.Τ.Ο όπου αντιμετωπιστήκαμε σαν το γκρινιάρικο, παραπονιάρικο παιδί, με αποτέλεσμα στην επανένταξή μας να έχουμε στρατηγικό και τακτικό μειονέκτημα.

          Η στρατηγική μας αβελτηρία συνεχίστηκε με πολλές παλινωδίες καθώς ποτέ δεν είχαμε μια κοινή γραμμή-άξονα με την Κύπρο για όλα τα θέματα του Ελληνισμού, Βορειοηπειρωτικό, Κυπριακό και πλείστα όσα. Δεν είχαμε διευθετήσει ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα, μεταναστευτικό, ειδικά μετά το άνοιγμα των συνόρων το ‘93, ακόμα και ποια είναι η θέση και ο ρόλος μας στην Ηνωμένη Ευρώπη με αποτέλεσμα οι εξελίξεις να  μας ξεπερνούν και αντί να τις συνδιαμορφώνουμε στα  περίφημα κέντρα αποφάσεων απλώς να τις δεχόμαστε και να τις εφαρμόζουμε. Επιπρόσθετα η δεκαετής οικονομική ύφεση μας οδήγησε στο σημείο κυριολεκτικά να είμαστε έρμαιο των διαθέσεων οποιουδήποτε.

          Ανεξάρτητα με κάθε διάθεση για ρομαντική, ουτοπική προσέγγιση της πραγματικότητας στη διεθνή σκακιέρα η σημαντικότητα ενός κράτους βασίζεται στην ισχύ  του, κάτι το οποίο είναι αποδεδειγμένο διαχρονικά. Και η ισχύς ενός κράτους εκτείνεται σε πολλά επίπεδα.

α) Οικονομική, που αφορά τη δυναμική της αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού, παραγωγικές δομές, ενέργεια και βέβαια πόρους

β) Εθνική ταυτότητα η οποία προσδιορίζεται από την παιδεία, τον πολιτισμό, την κουλτούρα

γ) Στρατιωτική ισχύ, προετοιμάσου για πόλεμο αν θέλεις την ειρήνη. Επί του πρακτέου όσες φορές έχουμε απαντήσει στις Τουρκικές προκλήσεις δυναμικά μαζεύονται στη γωνία τους.

          Παρόλο που για τον περισσότερο κόσμο η  κυρίαρχη απειλή ασφάλειας είναι η Τουρκία, στην ουσία είναι ένα μικρό μόνο μέρος της. Το κυριότερο είναι η αδυναμία μας, η έλλειψη διορατικότητας να ενταχθούμε στο παγκόσμιο γίγνεσθαι παρακολουθώντας, συνδιαμορφώνοντας και όπου μπορούμε προκαλώντας τις εξελίξεις σύμφωνα με τα εθνικά μας συμφέροντα. Μετά την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ υπήρξε καιρό στην αντιστάθμιση των Η.Π.Α. Η Ευρώπη ήταν είναι και  θα παραμείνει ανίκανη να αναλάβει τέτοιο ρόλο λόγω αντικρουόμενων συμφερόντων. Ο Ντε Γκώλ και ο Αντενάουερ πιθανόν θα διαφωνούσαν με την τρέχουσα περπατησιά της Ε.Ε. Η Κίνα δεν ήταν έτοιμη να καλύψει αυτό το κενό και η Ρωσία χρειάζονταν χρόνο να ανακάμψει οικονομικά. Ωστόσο η νοοτροπία της δεν της επιτρέπει να παίξει αυτό το ρόλο μέσα από ένα πιο ευέλικτο σχήμα. Η οικονομική της ενδυνάμωση μέσω της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων της, της έδωσε τη δυνατότητα να ανακτήσει μεγάλο μέρος του αρχικού της ρόλου. Πλέον όμως εισήλθε και η Κίνα στην παγκόσμια σκακιέρα βγαίνοντας σταδιακά από την εκούσια απομόνωσή της και διεκδικώντας ζωτικό χώρο και ρόλο παντού. Η εξαγορά  του λιμένος Πειραιώς, οι επενδύσεις στην Ιταλία και η συνεχής διεύρυνση της παρουσίας της στην υποσαχάρια Αφρική δείχνουν αδιαμφισβήτητα τη δυναμική της, στην προσπάθειά της να ξαναφτιάξει το δρόμο του μεταξιού.

          Επιπλέον σοβαρά λάθη της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α άφησαν χώρο σε επιπλέον διεκδικητές να διαμορφώσουν καταστάσεις που η εξέλιξή τους μόνο δυσμενής κρίνεται.

• Αραβική άνοιξη, μια πιθανόν αμερικανοκινούμενη επανάσταση που έφερε το χάος στη βόρεια Αφρική, δημιουργώντας αστάθειες, οικονομική κατάρρευση, καταστροφή υποδομών και απίστευτα μεταναστευτικά ρεύματα.
• Εμφύλιος στη Συρία όπου η Τουρκία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταστροφή της χώρας.
• Αφγανιστάν, ένας πόλεμος που εξελίχθηκε σε παταγώδη αποτυχία των Η.Π.Α

Αυτά είναι λίγα γεγονότα στην ευρύτερη γειτονιά μας που μας επηρεάζουν έμμεσα και άμεσα.

          Για να μπορέσουμε λοιπόν να αποκτήσουμε σημαντικότητα ως χώρα σε αυτό το ρευστό περιβάλλον απαιτούνται πολλά. Κατ' αρχάς και κατ' αρχήν να συμμαζέψουμε τα οικονομικά μας και να προβούμε σε παραγωγικές επενδύσεις ώστε όχι μόνο να σταματήσουμε την εξαγωγή εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού αλλά να δοθούν κίνητρα επαναπατρισμού. Ακολούθως ισχυρές ένοπλες δυνάμεις που όχι μόνο να λειτουργούν αποτρεπτικά, αλλά να διαθέτουν  δυνατότητα κρούσης τέτοια που θα κάνουν τον οποιονδήποτε αντίπαλο ούτε καν να σκεφθεί αντιπαράθεση. Μην ξεχνάτε ότι παρ' όλες τις δυσκολίες διαθέτουμε από τις πλέον αξιόμαχες και δυνατές Ε.Δ. του Ν.Α.Τ.Ο.

          Ενεργειακή επάρκεια και ευελιξία ώστε να μην εξαρτώμεθα από τον εκάστοτε πάροχο πρώτων υλών. Μέχρι στιγμής τα επιβεβαιωμένα κοιτάσματα ορυκτών καυσίμων είναι απλά τεράστια και ανεκμετάλλευτα.

          Έλεγχο διασποράς ψευδών ειδήσεων. Ένας τεράστιος τομέας που εμπλέκονται κρατικοί και μη φορείς, προκαλώντας ασύμμετρο και υβριδικό πόλεμο εντός των τειχών του Έθνους.

          Συμμαχίες οι οποίες θα εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα. Προς τούτο μπορεί να συμβάλλει και η ομογένεια η οποία ουσιαστικά παραμένει ανενεργή, καθώς σε πολύ λίγες περιπτώσεις έχει υπάρξει συντεταγμένη αξιοποίησή της

          Το κυριότερο όμως είναι η δημιουργία εθνικής συνείδησης μέσα από όλες τις παραμέτρους που τη συνθέτουν. Θρησκεία, γλώσσα, πολιτισμός. Έννοιες οι οποίες πολλές φορές καταργούνται από τον άκομψο ή υπερβολικό, ακραίο τρόπο χρήσης τους. Δουλειά μας είναι αφενός να συσπειρώσουμε τον Εθνικό-Πατριωτικό χώρο, αφετέρου να προσελκύσουμε ανθρώπους που είναι κοντά αλλά φοβούνται να χαρακτηρισθούν. Ανθρώπους που καλύπτονται από ηπιότερες εκφράσεις αυτών των εννοιών. Προς τούτο είναι αναγκαία η συστηματική ενσωμάτωση διαδικασιών συσσωμάτωσης όλων αυτών των ομάδων. Θα χρησιμοποιούσα τη λέξη προπαγάνδα, ίσως όμως ακουστεί βαριά. Θέλει υπομονή, επιμονή και συστηματική δουλειά ώστε τα προφανή να πάψουν να είναι αξιοσημείωτα.

          Η Ελλάδα μπορεί να γίνει των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών και επιβάλλεται να γίνει. Η αποστολή στη Σαουδική Αραβία μιας συστοιχίας Patriot, η μόλις πρόσφατα υπογραφείσα Ελληνογαλλική συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας και η μετατόπιση της Αμερικανικής παρουσίας από την Τουρκία στην Ελλάδα τα τελευταία περίπου πέντε χρόνια για την αντιμετώπιση Κίνας, Ρωσίας είναι ζητούμενα σύνθετα που απαιτούν τη μελέτη τους και τη χάραξη ενιαίας και αδιαίρετης στρατηγικής.

 Του Θεοχάρη Σιώζου

           Τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση διά στόματος Πρωθυπουργού, υπουργών και λοιπών διατρανώνει πως δεν πρόκειται να επιβάλει εκ νέου εγκλεισμό (lockdown), ακόμη και αν η Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων προτείνει κάτι τέτοιο. Η επιχειρηματολογία της για την παραπάνω θέση είναι πως αφ' ενός ένας ακόμη εγκλεισμός θα είχε  καταστροφικές οικονομικές, κοινωνικές κλπ συνέπειες και αφ' ετέρου πως επειδή μια μερίδα πολιτών ευθύνεται για την ενεστώσα κατάσταση (ανεμβολίαστοι) δε θα "τιμωρήσει" και τους εμβολιασμένους με οριζόντια μέτρα. Το συμπέρασμα που εξάγεται κατά τρόπο αβίαστο από τα παραπάνω είναι πως η διαχείριση της πανδημίας είναι ζήτημα πολιτικής φύσεως, και ως τέτοιο πρέπει να τίθεται στο δημόσιο λόγο.

          Και ποια η στρατηγική της κυβέρνησης για τη διαχείριση της πανδημίας; Ο μαζικός εμβολιασμός. "Αυτό είναι το όπλο που έχουμε τώρα, άρα πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε". Η δυνητική ωφέλεια όπως και οι δυνητικές παρενέργειες από τον εμβολιασμό γνωστές και προσβάσιμες σε όλους από την  ιστοσελίδα του Ε.Ο.Φ. , δε θα γίνει προσπάθεια ερμηνείας των ιατρικών δεδομένων. Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι με ποιον τρόπο αυτές οι πληροφορίες από επίσημα χείλη (κυρίως των εταιρειών που κατασκεύασαν τα εμβόλια) επικοινωνούνται σ' εμάς, τους απλούς ανθρώπους. Οι διαχειριζόμενοι το λόγο περί τη δημόσια  υγεία (ο όρος ευρύς διότι δεν έχουν όλοι κάποιο θεσμικό ρόλο, μάλλον γράφουν ωραία στο γυαλί) συστήνουν τον ανεπιφύλακτο μαζικό ή και υποχρεωτικό  εμβολιασμό χωρίς να υπάρχει ενημέρωση για τις όποιες παρενέργειες · η δε Ελληνική Παιδιατρική Εταιρεία συνέστησε: "Αναφορικά με τον COVID-19 θα πρέπει να τονίζουμε τις δυσάρεστες συνέπειες της νοσου και όχι τις σπανιότατες παρενέργειες των εμβολίων που ήδη οδήγησαν στην αχρήστευση ενός εμβολίου, πολύ αποτελεσματικού (η υπογράμμιση του γράφοντος)....Θα έπρεπε να μην υπερτονίζονται οι περικαρδίτιδες ως παρενέργειες  των mRNA εμβολίων αλλά οι θάνατοι και οι περικαρδίτιδες από COVID-19" .

          Η ύπαρξη παρενεργειών δεν είναι παράλογη υπό τις παρούσες συνθήκες της πανδημίας και του χρόνου που δόθηκε στις εταιρείες για να κατασκευάσουν τα εμβόλια. Είναι δεδομένο πως στις επιστήμες γύρω από τον κορωνοϊό και το εμβόλιο κατ' αυτού (βιολογία,  ιατρική, χημεία κλπ) υπάρχουν ζητήματα να καλυφθού και να ανακαλυφθούν. Η μέθοδος των επιστημών αυτών για την επίτευξη προόδου είναι αυτή που θα ονομάζαμε βαρβαριστί trial and error (δοκιμή και λάθος). Εξ αρχής όμως η διαχείριση της πανδημίας  εν  τω   συνόλω της ήταν διαμετρικά αντίθετη με την παραπάνω μέθοδο: οι εκάστοτε δοκιμές ελάμβαναν χαρακτήρα θεσφάτου πριν την εφαρμογή  τους (με πιο κραυγαλέο παράδειγμα τη χρήση μάσκας στους  εξωτερικούς χώρους)  και  τα εκάστοτε λάθη εκ των  υστέρων "επεβάρυναν" διάφορες ομάδες πολιτών, και όχι τους διαπράξαντες  αυτά. Είναι κατανοητό πως μια πανδημία και η προσπάθεια για την αντιμετώπισή της είναι ζητήματα  δυναμικά,  τα   δεδομένα των οποίων  μεταβάλλονται  συνεχώς. Όταν όμως εφαρμόζονται, επικοινωνούνται και μεταβάλλονται πρακτικές κατά τρόπο δογματικό (η χρήση μάσκας θα μας σώσει, ο εγκλεισμός θα μας σώσει, το εμβόλιο θα μας σώσει, το επόμενο εμβόλιο θα μας σώσει)  οι θεσμοί που υποστηρίζουν αυτές  νομοτελειακώς θα απωλέσουν την αξιοπιστία και φερεγγυότητά τους. Έτσι δημιουργούνται οι πραγματικοί αντιεμβολιαστές και  όχι απλώς οι ανεμβολίαστοι (βλέπε και αρνητές απογραφής).

          Η κυβέρνηση κατήγαγε μια (περιορισμένη ή μη ας το κρίνει ο καθένας) νίκη στη στρατηγική της όταν συνέδεσε τον εμβολιασμό με οικονομικά και κοινωνικά κίνητρα. Ο εμβολιασμός προσέφερε πέρα από  την όποια προστασία κατά του κορωνοϊού, τη δυνατότητα της ακώλυτης συμμετοχής στην κοινωνική ζωή όπως την γνωρίζαμε πριν σε συνδυασμό με την εξασφάλιση χρημάτων τα οποία υποχρεωτικώς θα σπαταλούσε κάποιος στη διενέργεια διαγνωστικών ελέγχων, καθώς άνευ βεβαιωμένου αρνητικού ελέγχου δε θα μπορούσε να παράσχει την εργασία του σε πολλές περιπτώσεις. Μια ιατρική πράξη έλαβε χώρα  βάσει οικονομικών  και  κοινωνικών  κριτηρίων, και όχι επιστημονικών.

          Η  διαχείριση της  πανδημίας  και η  αποδοχή της  γεννούν εν τέλει θέματα ηθικής και πολιτικής υφής. Όπως μας πληροφορεί  η Ελληνική Παιδιατρική Εταιρεία υπάρχουν "σπανιότατες παρενέργεις" από τον εμβολιασμό. Έστω 10/1.000.000. Χωρίς να υπεισέλθω στο αν οι νέοι νοσούν/πεθαίνουν από κορωνοϊό, μια κοινωνία που προσπαθεί να προστατεύσει το γηραιότερο πληθυσμό της διακινδυνεύοντας κατά βούληση τα νεότερα μέλη της είναι μια κοινωνία σε σήψη, σε αποδρομή. Σαφώς παραμένει η υποχρέωση της πολιτείας για προστασία των γηραιοτέρων, όπως και όλων των υπολοίπων μελών της κοινωνίας.  Ο Πρωθυπουργός είπε πώς "αν το σύνολο των μεγάλων ηλικιών εμβολιαστεί, ο κορονοϊός θα μετατραπεί σε ένα είδος εποχιακής γρίπης",  σηματοδοτώντας την επικοινωνιακή στροφή προς τη διενέργεια της ενισχυτικής δόσεως ώστε να λογίζεται κάποιος  εμβολιασμένος. Όποιος  έχει  βρεθεί  σε ένα  εκλογικό  τμήμα  καθ' οιαδήποτε  ιδιότητα, έχει  διαπιστώσει ποιο  μέρος του πληθυσμού  ψηφίζει και ποιο απέχει μαζικώς. Ο αντικειμενικός σκοπός κάθε κόμματος είναι να βρίσκεται στην εξουσία (και) την επομένη τετραετία. Ο σκοπός αυτός επιτυγχάνεται με την  ικανοποίηση συμφερόντων διαφόρων  κοινωνικών ομάδων (π.χ. δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες). Όσο πιο ευρεία και ομοιογενής είναι μια ομάδα, τόσο μεγαλύτερο ειδικό βάρος αποκτά για τα κόμματα.

          Πρέπει να νομιμοποιήσουμε την πολιτική κριτική στο ανωτέρω ζήτημα μετά παρρησίας. Πρέπει να καταστήσουμε σαφές πως κατακρίνοντας την κυβερνητική διαχείριση δεν καθιστάμεθα ούτε λοιμωξιολόγοι,  ούτε φαρμακολόγοι, ούτε, για κακή μας τύχη, επί παντός του επιστητού επαΐοντες δημοσιογράφοι. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να καταστεί αποδεκτή πρακτική η άρνηση λογοδοσίας, γιατί τότε  τα συμπτώματα  θα επιμείνουν  για πολλά χρόνια.

Γράφει ο Χρήστος Καλογερόπουλος

Η κοινωνική αλληλεγγύη εμφανίζεται ως ένα δομικό στοιχείο κοινωνικής συνοχής, ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής, ηθικής και αξιακής κρίσης που βιώνουμε. Είναι ο συγκολλητικός παράγοντας που συνδέει όλο το πεδίο της Κοινωνικής & Αλληλέγγυας Οικονομίας (ΚΑΟ), ενός τομέα που μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής στο παρόν και στο μέλλον. Σχηματικά μπορούμε να φανταστούμε την ΚΑΟ στο κέντρο διάδρασης του κράτους, της αγοράς και της κοινότητας. Οι βασικές αρχές της είναι η αναδιανομή, η ανταλλαγή και η αμοιβαιότητα. Σε μια προσπάθεια ορισμού της θα χρησιμοποιήσουμε τον ορισμό του Puntam, που την χαρακτηρίζει ως μια οικονομία ανθρώπων και αναγκών, πρωταρχικός στόχος της είναι η ενδυνάμωση του κοινωνικού κεφαλαίου στην τοπική και υπερτοπική κοινότητα που δραστηριοποιείται.

Από την παραπάνω περιγραφή είναι προφανές ότι η ΚΑΟ είναι μια οντότητα που αφορά τους κατοίκους μιας περιοχής κι όχι μόνο τους πολίτες της, με τις διαφορές των δύο εννοιών να είναι διακριτές και ξεκάθαρες για την ευκολία της ανάγνωσης του παρόντος. Χαρακτηρίζεται κυρίως από τον εθελοντικό χαρακτήρα της και περιέχει μορφές αλληλοβοήθειας που δεν είναι κατ’ ανάγκη θεσμοθετημένες. Σε αυτό το τελευταίο σημείο έγκειται και η διαφορά με τον ρόλο του κράτους πρόνοιας. Για την καλύτερη κατανόηση οφείλουμε να διαχωρίσουμε την έννοια του κράτους πρόνοιας και του κοινωνικού κράτους. Το κράτος πρόνοιας εμπεριέχει ως δομικό στοιχείο την κοινωνική αλληλεγγύη, αποτελεί την μορφή του κράτους που ενσωματώνει την θεμελιώδη αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης, παρεμβαίνει στην οικονομική σφαίρα με σκοπό να διανέμει στους πολίτες του ένα μέρος του εθνικού εισοδήματος με σκοπό την ανακούφιση κοινωνικών αναγκών και ταυτόχρονα είναι αυτό που εγγυάται ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης. Το κοινωνικό κράτος αποτελεί ένα υποσύνολο αυτού, με κάποια συγκεκριμένα οργανωτικά και κανονιστικά χαρακτηριστικά. Υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα κρατών που λειτουργούν ως κράτη πρόνοιας κι όχι ως κοινωνικά κράτη, π.χ. οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, κτλ.

Συνοψίζοντας, το κράτος πρόνοιας είναι θεσμικά υπεύθυνο για την ελάχιστη ευζωία των πολιτών του, ενώ η ΚΑΟ λειτουργεί ως φορέας κάλυψης των κοινωνικών αναγκών που το κράτος πρόνοιας δεν μπορεί ή δεν ενδιαφέρεται να παρέμβει γενικότερα στους κατοίκους μιας περιοχής. Το κράτος πρόνοιας είναι αναγκαίο σε κάθε καπιταλιστική κοινωνία, που ως σύστημα εμφανίζει σημαντικές κοινωνικές ανισότητες. Η τελευταία διαπίστωση σε καμία περίπτωση δεν είναι συγκριτική με άλλα πολιτικά συστήματα, αλλά μία επιβεβαιωμένη ιστορική πραγματικότητα. Δεν συγκρίνεται με σοσιαλιστικού (κομμουνιστικού) τύπου κράτη και κοινωνίες, μιας κι αυτές έδειξαν παραγωγή μεγαλύτερων κοινωνικών ανισοτήτων από αυτές των καπιταλιστικών κρατών με φιλελεύθερη λειτουργία.

Σε αυτό το σημείο προκύπτει το βασικό ερώτημα, κοινωνικό κράτος σε ποιους και με ποια κριτήρια. Το πρώτο μέλημα ενός κράτους είναι η εξασφάλιση της παροχής και πρόσβασης όλων των πολιτών του στις κοινωνικές υπηρεσίες του (υγεία, εκπαίδευση, ίσες ευκαιρίες, κτλ). Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται από το κράτος μια σπουδή εξυπηρέτησης μιας τεράστιας δεξαμενής ανθρώπων που δεν είναι πολίτες της χώρας. Το κράτος πρόνοιας δείχνει το κοινωνικό πρόσωπό παροχών του, κατευθύνοντας τεράστια οικονομικά κονδύλια προς την εξυπηρέτηση ανθρώπων που είτε βρίσκονται στην χώρα παράνομα, είτε με την βία έχουν εισέλθει σε αυτή. Οι συνθήκες διαμονής στα διάφορα hot spots της χώρας μπορεί να μην έχουν το επίπεδο 5άστερου ξενοδοχείου, αλλά είναι εξαιρετικά υψηλότερες από τις αντίστοιχες συνθήκες διαβίωσης πολλών συμπολιτών μας που απλά δεν έχουν κάπου να μείνουν ή η σίτισή τους δεν είναι δεδομένη σε καθημερινή βάση. Την ίδια στιγμή η προνοιακή επιδοματική προσέγγιση του κράτους στο συγκεκριμένο σύνολο ανθρώπων σε σύγκριση με τους συμπολίτες μας που περιγράψαμε παραπάνω, απλά προκαλεί θλίψη και οργή. Καταλαβαίνουμε εύκολα ότι το κράτος πρόνοιας με την σημερινή του μορφή έχει παραστρατήσει από την έννοια και λόγο ύπαρξής του. Εξυπηρετεί όχι τους πολίτες του, αλλά πρωτίστως  των παράνομα ευρισκόμενων ανθρώπων στην επικράτειά του κι αυτό το εκτελεί εξοργιστικά επιλεκτικά. Την ίδια στιγμή η ΚΑΟ μέσω πολλών εγχειρημάτων της βοηθάει στην ανακούφιση των ανακυπτόντων προβλημάτων των πολιτών της χώρας, αλλά είναι προφανές ότι πουθενά και ποτέ δεν φτάνει μόνο η εμπλοκή της για την επίλυση των προβλημάτων. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η χρηματοδότηση των προνοιακών επιδομάτων και παροχών προς τους παράνομους εισελθόντες στην χώρα, όσο η συμπεριφορά και η διάκριση στους γηγενείς κατοίκους της έναντι των άλλων.

Το να υποστηρίξει κάποιος ότι η λύση είναι η κατάργηση του παρόντος και επανασύσταση ενός νέου κράτους πρόνοιας, προσωπικά το θεωρώ εξαιρετικά προοδευτικό, φιλόδοξο και ενδεχομένως αναγκαίο αλλά ταυτόχρονα και χρονοβόρο, ο χρόνος είναι ένας κρίσιμος παράγοντας στην αντιμετώπιση της δεδομένης σημερινής κατάστασης. Επιπλέον θεωρώ σίγουρο ότι αυτή δεν είναι καν ως σκέψη ή επιθυμία των κυβερνώντων μας, άρα εξαιρετικά δύσκολο να υλοποιηθεί. Η Ελληνική βουλή αποτελείται από μέλη που λόγω πολιτικών συμφερόντων ή κομματικής ιδεοληψίας, έχουν βολευτεί με το προσωπείο του κοινωνικά ‘’ευαίσθητου’’ κράτους (προς τους παράνομους), υπονομεύοντας με πρόθεση ή ιδεοληψία το μέλλον όλων των νέων μη προνομιούχων Ελλήνων. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να βρεθεί μια βιώσιμη ρεαλιστική εναλλακτική. Χρήσιμο είναι να εξεταστεί η προσπάθεια επίλυσης των συγκεκριμένων θεμάτων από χώρες του εξωτερικού που παραδοσιακά και ιστορικά  εμφανίζονται ως πρωτοπόρα κράτη πρόνοιας, για παράδειγμα η Γαλλία, η Σουηδία, κτλ. Η επόμενη ημέρα θεωρώ ότι περιλαμβάνει μία έννοια που είναι απλή αλλά εξαιρετικά πολύπλοκη ταυτόχρονα, η έννοια της συνεργατικής αλληλεγγύης. Μια έννοια που βοήθησε το έθνος να ανταπεξέλθει σε όλες τις κρίσιμες ιστορικά στιγμές του, αλλά μία έννοια που έχουμε την τάση να την αφήνουμε όταν αυτοεγκλωβιζόμαστε μέσα στην βολή μας.

Με την δεδομένη σημερινή πραγματικότητα πιστεύω ότι πρέπει να συνεργαστεί το κράτος με την ΚΑΟ, για να υπάρχει ένα διπλό ταυτόχρονο αποτέλεσμα. Το κράτος διαχειριζόμενο με βέλτιστο τρόπο τα όποια διαθέσιμα χρήματα του να αφοσιωθεί στους πολίτες του και η ΚΑΟ να κάνει αυτό που ξέρει αποδεδειγμένα καλύτερα από το κράτος για όλους τους υπόλοιπους (και τους πολίτες του), δηλαδή να κάνει την δουλειά γρηγορότερα, αποτελεσματικότερα και με μικρότερο κόστος και γραφειοκρατία. Η πρόταση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση να υπάρχει άμεση ή έμμεση κρατική χρηματοδότηση της ΚΑΟ. Το μεγάλο στοίχημα της ΚΑΟ δεν είναι τα κρατικά χρήματα, προέχουν άλλα πράγματα όπως η θεσμοθέτηση όλων των φορέων της και εισαγωγή τους στο Μητρώο ΚΑΟ του Υπουργείου Εργασίας, η πρόσβαση στην χρηματοδότηση από τα συστημικά τραπεζικά ιδρύματα. Ο τελευταίος νόμος για την ΚΑΟ 4430/2016 βοηθάει, αλλά ταυτόχρονα την περιορίζει. Η ΚΑΟ ήταν παρούσα σε όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές του έθνους και αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμη γι’ αυτό. Είναι καιρός να πρωτοτυπήσουμε, λειτουργώντας εκσυγχρονιστικά αλλά ταυτόχρονα έχοντας στο επίκεντρο την κρατική λειτουργία κι όχι ξεπουλώντας τις κρατικές υπηρεσίες έναντι πινακίου φακής, δίνοντας σε κάθε δυνητικά επικίνδυνο τυχοδιώκτη ιδιώτη την εξουσία να διαχειρίζεται κρατικές δομές και την τύχη ενός κομματιού του Ελληνικού πληθυσμού.

Ο τρόπος εμπλοκής και λειτουργίας είναι φαινομενικά απλός και διακριτός. Το κράτος λειτουργεί για τους πολίτες του και η ΚΑΟ για όλους αυτούς που δεν αγγίζει η κρατική πολιτική πρόνοιας. Το κράτος θα έχει τον ρόλο διαμορφωτή του πλαισίου λειτουργίας, αλλά ταυτόχρονα και ελεγκτή αυτού. Κάθε εγχείρημα ΚΑΟ θα αξιολογείται, θα θεσπιστεί μία βαθμολογία απόδοσης και αυτή θα είναι σημαντική για την αξιολόγηση του εγχειρήματος από τα τραπεζικά ιδρύματα. Η διαφάνεια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για ότι εξετάζουμε, γι’ αυτόν τον λόγο η αξιολόγηση θα γίνεται από μια επιτροπή που θα αποτελείται από επιφανείς πανεπιστημιακούς. Ένα παράδειγμα χρηματοδότησης έναντι απόδοσης είναι τα ομόλογα κοινωνικού αντικτύπου, μία μορφή πληρωμής και χρηματοδότησης που λειτουργεί στο εξωτερικό και συνδέει την επίδοση ενός εγχειρήματος ΚΑΟ με το ύψος της πληρωμής ή χρηματοδότησής του ανά έργο. Με αυτόν τον τρόπο όλοι εξυπηρετούνται. Το εγχείρημα θέλει να είναι περισσότερο αποτελεσματικό για να πάρει περισσότερα χρήματα, το κράτος κάνει μια δουλειά στην οποία  δεν εμπλέκεται και τέλος οι τράπεζες μειώνουν το ρίσκο τους. Θα πρέπει να υπάρξουν συνέργειες κράτους και ΚΑΟ, ειδικά σε περιπτώσεις που το κράτος θα χρειαστεί τεχνογνωσία και εγγύτητα στο πρόβλημα. Το παραπάνω πολύ γενικό πλαίσιο λειτουργίας εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες τις ΕΕ με καλά αποτελέσματα.